De langste koninginnenrit is dan toch ten einde. Dan maar een bescheiden lijst in het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Al-Qasar, Anders Buaas, Dead Cat In A Bag, Jockstrap, Szorstkie en Vlimmer.
Jan Willem
Al-Qasar – Who Are We? (cd, Glitterbeat / Xango Music Distribution)
De wereld breidt zich qua populatie steeds verder uit en deze schuift logischerwijs ook vaker in elkaar. Door migratie, reizen, verhuizingen en door de eeuwen heen ook door het ineenschuiven van de continenten. En wanneer continenten botsen, maken ze een daverend geluid. Al-Qasar maakt naar eigen zeggen de soundtrack van die fusie op hun debuut Who Are We?. Een terechte vraag en bijpassende muziek voor een wereld in beweging, waar polarisatie aan de orde van de dag is. Dat terwijl we zoveel delen met elkaar en verbonden zijn door diepe wortels. Maar ook daar waar we niks gemeenschappelijks hebben, kunnen de verschillen ons enkel verrijken en verder helpen. Dat is ook zeker het geval bij Al-Qasar, dat z’n oorsprong in een wijk van Parijs heeft. Parijs vind ik ook zo geweldig door de veelzijdigheid in alles daar. Volgens bandleider Thomas Attar Bellier (elektrische saz, gitaren, keyboards) typeert dit Parijs ook meer dan het Louvre of de Eiffeltoren. Naast hem zijn het Jaouad El Garouge (zang, awtar, karkabou, tbila, bendir, claves, caxixi, koebel), Guillaume Théoden (bas), Nicolas Derolin (darboeka, daf, bongo’s, bendir, shakers, saget) en Paul Void (drums) die de band completeren. Ze brengen uiterst pakkende psychedelische rock, die ingekleurd wordt met Noord-Afrikaanse trance, Arabische fuzz en zang, desert blues en allerhande wereldse elementen. Daarbij is de gastenlijst ook een opmerkelijke, want naast de iets meer voor de hand liggende Soedanese zangeres Alsarah, de Algerijnse zanger Mehdi Haddab (Speed Caravan, DuOud, Ekova, La Kemia) en de Egyptische zangeres Hend Elrawy, geven ook gitarist Lee Ranaldo (Sonic Youth) en zanger Jello Biafra (Dead Kennedys) acte de présence. En toch past dit alles prima, want in fuseren is Al-Qasar, dat “paleis” betekent, heer en meester. Het is rauw en toch ook voorzien van een zekere romantiek, onaards en tegelijk heel werelds, maar tevens wonderschoon door het omarmen van diverse culturen en oneffenheden. Een wereldalbum in alle facetten!
Anders Buaas – The Edinburgh Suite (cd, Apollon Records / Plastic Head Distribution / Creative Press PR)
De Noorse gitarist en componist Anders Buaas draait al geruime tijd mee in de muziek. Niet alleen als solomuzikant al dan niet met The Witches Of Finnmark, maar eveneens in groepen als Bløff (niet te verwarren met) en Jernskjegg. De grootse rocksounds zijn meestal wel aan hem besteed, waarbij groepen als Van Der Graaf Generator, Marillion, Magma, Motorpsycho, Judas Priest en Pink Floyd een invloed op zijn output hebben gehad. Op zijn nieuwe album The Edinburgh Suite (laat dit ajb niet meer door een Nederlander uitspreken), die op een wel heel akelig getimed moment lijkt te komen, presenteert hij twee lange composities, waarbij hij mag rekenen op drummer Marco Minneman (Ephel Duat, The Mute Gods), bassist Tony Franklin (The Roy Harper Band, Blue Murder, Pearl), percussionist Christian M. Berg en keyboardspeler Richard Garcia. In de eerste suite krijg je een mix van symfonische rock, folk, altcountry en Keltische invloeden. Deze waaieren op dromerige wijze heerlijk uiteen. In de tweede voegt hij daar hardrock en heavy metal invloeden aan toe, die je even goed wakker schudden. Daarna gaat ook deze track alle kant uit. Schots en scheef, maar steengoed!
Dead Cat In A Bag – We’ve Been Through (cd, Gusstaff / Xango Music Distribution)
Een kat in de zak kopen betekent dat iets heel erg tegenvalt. Maar een dode kat in de zak of beter gezegd Dead Cat In A Bag, klinkt als muziek in de oren. Dat wil zeggen als het om het Italiaanse collectief gaat, want iets anders dan dat zou wel erg luguber wezen. Luca “Swanz” Andriolo (The Lonely Cat) voert de groep aan met zijn kenmerkende zang, die echt het midden houdt tussen Tom Waits, Nick Cave, Leonard Cohen, Mark Lanegan en Stuart A. Staples (Tindersticks), en verder banjo, harmonica, keyboards, diverse gitaren, percussie, balalaika, harmonium, cümbüş en veldopnames. Hij wordt op het vierde album We’ve Been Through vergezeld door vaste kompanen Andrea Bertola (viool, gitaar, percussie, zang) en Scardanelli (diverse gitaren, accordeon, zingende zaag, keyboards, pomporgel, zang) plus nog eens 15 gasten op onder meer zang, bas, gitaren, keyboards, contrabas, drums, percussie, Rhodes piano, bouzouki, oud, baritonsaxofoon, vleugelhoorn, trompet, trombone, fagot en accordeon. In één track is ook nog eens een strijkkwartet (twee violen, altviool en cello) te horen. Toch brengen ze hier een vrij sober geluid naar buiten, dat wel bestaat uit geweldig opgebouwde voltreffers. In 10 tracks van samen bijna 37 minuten lang brengen ze een donkere mix van art-rock, dark cabaret, neofolk, folk noir, altcountry, chansons, murder ballads en blues met her en der wat Oosterse invloeden. Het is een vat vol tegenstrijdigheden, van leven en dood en dag en nacht tot vreugde en verdriet en hoop en wanhoop; eigenlijk zoals het leven zelf. Ter referentie moet je naast de genoemde artiesten ook denken aan Firewater, Calexico, Major Parkinson en de romantische kroegballads van The Pogues. Het is dan weliswaar geen kat met fluwelen pootjes, maar wie wil er dan ook muizen vangen? Ze hebben een prachtig doorleefd en diepgravend album afgeleverd, uiteraard zonder muizenissen.
Jockstrap – I Love You Jennifer B (cd, Rough Trade / Konkurrent)
“Jockstrap zou best eens een van de nieuwste sensaties kunnen worden”, aldus de fijne distributeur Konkurrent. Welnu, dit duo is al een sensatie voor het op de deurmat ploft. Overal gonst de naam van dit Britse duo en worden ze met superlatieven onthaald. Nadeel daarvan kan zijn, dat het vreselijk tegenvalt. Maar Taylor Skye en Georgia Ellery, tevens van Black Country, New Road, lossen op hun debuut I Love You Jennifer B enkel alle verwachtingen in. Het talent en de goede ideeën stromen uit werkelijk alle poriën. Ze combineren indiepop met trip hop, techno en leftfield elektronica. Maar los van deze ingrediënten is het vooral de manier waarop ze die gebruiken en doseren. Ze weten je continu op het verkeerde been te zetten. Dat voelt niet vervelend, maar keer op keer als een prettige verrassing. Het is innovatief, experimenteel en toch ook smaakvol toegankelijk, met soms ook lekkere orkestraties. Naast de mooie bitterzoete zang van Georgia zetten ze ook dikwijls een soort koorzang en vervormde zang in. Ze laveren door bekend on onbekend terrein, waardoor ze compleet als zichzelf klinken. Bekende sounds brengen ze naar het onbekende en nieuwe sounds weten ze op bekend terrein te plaatsen. Niets is wat je verwacht en alles overtreft je stoutste verwachtingen. Hier is maar één woord voor: sensationeel!
Szorstkie – Szorstkie (cd, Gusstaff / Xango Music Distribution)
Het leuke van het Poolse label Gusstaff is dat het zo onvoorspelbaar blijft, want de ene keer brengt het redelijk toegankelijke of zelfs populaire titels uit en anderzijds ook uiterst experimentele doch intrigerende. Tot die laatste categorie behoort het trio Szorstkie, hetgeen dan ook “ruw” betekent. De groep bestaat uit Robert Kafel (Lewe Łokcie), Kamil Klama (Beukot) en Michał Klama (Pleń, Pi), waarbij alle leden een ruime ervaring hebben in de meer experimentele muziek. Op hun gelijknamige debuut staan geen instrumenten vermeld, maar dat doet er ook niet toe voor de 8 tracks die ze hier in 35 minuten neerzetten. Ze improviseren met zo te horen gitaren, bas percussie en elektronica om er heerlijk avant-gardistische stukken zonder kop of staart mee te produceren. Het is noisy, dreigend, soms kakofonisch en voorzien van een zekere motorik. Dat levert een bloedstollend spannend geheel op dat z’n weerga niet kent en in huize Brötzmann ook wel goed zal vallen. Subliem krachtsvertoon!
Vlimmer – Noposition b/w 1979 (cd-rs, Blackjack Illuminist Records)
In aanloop naar het tweede officiële full-length album van Vlimmer, de soundtrack en de miljoenen epees en singles dus niet meegerekend, verschijnen er steeds singles met daarop één track van dat nog te verschijnen album. De b-kant bestaat dan steeds uit een cover. Na Erdgeruch b/w Space Dementia (laatste is een Muse cover) en Kronzeuge b/w It’s No Good (laatste is een Depeche Mode cover), verschijnt nu de derde single Noposition b/w 1979 op het eigen Blackjack Illuminist Records. De eerste is wederom een albumtrack en voor de tweede heeft Alexander Leonard Donat, geestelijk vader van Vlimmer en vele andere projecten (Feverdreamt, Fir Cone Children, Flight Recorder, Infravoids, Jet Pilot, Leonard Las Vegas, WHOLE, ASSASSUN), gekozen om een nummer van de Smashing Pumpkins (van één van hun beste album) te coveren in het Duits. Zoals altijd beweegt hij zich ergens tussen gothic, post-punk, synthpop en wave. Hij weet er een lekker melancholisch tintje aan te geven en zal met deze muziek fans van The Cure, Clan Of Xymox, O.M.D. en Ritual Howls aan zich kunnen binden. Ook de Duitse cover is zeer smaakvol gedaan. Het is iedere keer typisch Vlimmer en toch subtiel net weer anders. Het doet uitzien naar de volgende!