Kots van de tandwalvis geveild voor €9500. Nee, dan is het veel goedkoper om de dingen aan te schaffen die wij uitbraken in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Advance Base, Autobahn, The Doubling Riders, Masayoshi Fujita, Isbells, Liberez, Low, La Luz, Micachu & The Shapes, Phaedra, Max Richter (3x), Sextile, The Weeknd, Donnie, Dam-Funk en Sean Price.
Jan Willem
Advance Base – Nephew In The Wild (cd, Tomlab / Konkurrent)
De restjes compilatie van de geweldige band Casiotone For The Painfully Alone uit 2009 heet Advance Base Battery Life. Daarna adopteert kopman Owen Ashworth het eerste deel ervan, namelijk Advance Base, als naam voor zijn nieuwe soloproject. Tussendoor werkt hij ook veelvuldig met Mark Kozelek/Sun Kil Moon en Serengeti. Hij debuteert als Advance Base in 2012 met A Shut In’s Prayer. Zijn sombermangeluid van de vorige band is nog altijd aanwezig, alleen de omlijsting is iets minder speels en elektronisch en sluit eigenlijk beter aan op zijn zang. Daarmee gaat hij “vrolijk” op zijn nieuwe cd Nephew In The Wild. Ashworth (autoharp, bas, drums, drum machine, omnichord, piano, Rhodes, sampler, zang) wordt door onder meer leden van P:ano, No Kids, Boduf Songs en Shearwater bijgestaan op autoharp, zang, bas ,drums, gitaar, lap steel en synthesizers. Het zijn stuk voor stuk prachtig nostalgische en licht melancholische songs, die door de prettige, sfeervolle omlijsting zacht landen en diep binnendringen. Zijn muziek houdt ergens het nachtelijke midden tussen Smog, Lambchop, Eels, Adrian Crowley en Randy Newman. Aanrader!
Autobahn – Dissemble (cd, Tough Love / Konkurrent)
Hoewel je bij Autobahn aan een Duitse Kraftwerk adept denk, is het een Brits vijftal dat Joy Division en de producties van de legende Martin Hannett hoog in het vaandel heeft staan. Na twee 12”-es presenteren ze nu eindelijk hun debuut Dissemble. En inderdaad hoor je de invloed van Joy Division en voorloper Warsaw goed terug in hun post-punk geluid, met dat verschil dat Autobahn echt wel een tandje harder is. Ook The Fall en The Birthday Party lijken hun sporen achter te laten in deze energieke muziek. Alle nummers zijn van hoog niveau en weten je volkomen in te pakken. Ze weten ons op geweldige, moderne wijze een spiegel voor te houden, waarin we kunnen terugblikken naar het duistere doch prachtige verleden waar we ons in het heden ook nooit van kunnen en willen los worstelen. Een subliem debuut!
The Doubling Riders – Garama (cd, Time Released Sound)
De Italiaanse groep The Doubling Riders ontstaat in de jaren 80 uit diverse new wave en experimentele folkgroepen. De bezetting bestaat uit Pier Luigi Andreoni (piano, percussie, synthesizer), Riccardo Sinigaglia (synthesizers) en Francesco Paladino (Casio D100). Garama uit 1991 geldt misschien wel als hun magnum opus. Deze is nu opnieuw uitgegeven door het fijne Time Released Sound. De drie bandleden scheppen een mysterieus geheel vol etno-ambient. De kaders die zij creëren worden verder prachtig ingekleurd door een sopraan en drie andere vocalisten plus een klein leger aan gastmuzikanten op fluit, tablas, trompet, violen, synthesizers, elektrische gitaar en percussie. De ene keer ademt een Oosterse en op andere momenten een meer nachtelijk sfeer uit, waarbij jazz, dark ambient en experimentele elementen de revue passeren. Een prachtig document dat gelukkig weer in ons midden is.
Masayoshi Fujita – Apologues (cd, Erased Tapes / Konkurrent)
De in Berlijn woonachtige Japanse vibrafoonspeler Masayoshi Fujita ken je wellicht beter als El Fog, hoewel hij onder zijn eigen naam ook al werk heeft uitgebracht. Na een cd met Jan Jelinek in 2010, volgt er nog één van het samenwerkingsverband Fujita | Harris | Shirley | Thoben | Troyer in 2012 en zijn werkelijke solodebuut Stories een jaar later. Hierop blijkt eens te meer wat een virtuoos Fujita is. Nu is zijn nieuwe cd Apologues een feit. Op zijn vorige cd liet hij zijn composities af en toe inkleuren door een violist. Ditmaal zijn het gasten op viool, cello, klarinet, fluit, Franse hoorn, accordeon en snare drum die zijn creaties fraai opsieren. Fujita maakt complexe maar heel breekbare, heldere composities die op subtiele zich een weg banen tussen minimal music, jazz en neoklassiek. Dat laatste is met name te danken aan de inbreng van de gasten. Het levert een album vol bezinning, diepgang en bovenal tedere pracht op.
Isbells – Billy (cd, Zeal / Konkurrent)
Het fijne Belgische label Zeal blijft een geweldige leverancier van de betere indierock, waarvan Isbells een uitstekend voorbeeld is. Kopman Gaëtan Vandewoude (zang, gitaar) bevindt zich door de jaren heen in goed gezelschap van allerlei klasse artiesten, waarmee hij zijn eerste twee releases sterk over de finish brengt. Drie jaar na de tweede cd brengen hij en de zijnen nu hun derde cd Billy uit. Met deelname van pianist/zangeres Chantal Acda (Chacda, Distance, Light & Sky, i-H8 Camera, Sleepingdog, Stasola, True Bypass), gitarist/pedal steel/banjo speler/Gianni Marzo (Marble Sounds), drummer Christophe Vandewoude (Soon, Marble Sounds, Confuse The Cat) en bassist/bugelspeler Gerd Van Mulders (Headphone), zorgt hij weer voor een groots doch ingetogen luisterspektakel. De muziek houdt het midden tussen altcountry, indierock, singer-songwritermuziek en folk. Hij doet dat op innemende wijze en weet met zijn teksten en muziek rake klappen uit te delen. Dat alles op een uiterst subtiele manier uiteraard. Denk aan een originele mengelmoes van José Gonzáles, Bon Iver, Fink en Damian Rice. Daarmee levert Isbells driemaal achter elkaar een sterk album af.
Liberez – All Tense Now Lax (cd, Night School / Konkurrent)
Na een cd-r debuteert het Britse Liberez met hun lp The Letter waarop ze een duister palet van noise, drones, industrial, dark ambient en allerhande experimenten laten horen. Op hun tweede album Sane Men Surround (2013) trekken ze die lijn door, al putten ze ook dikwijls uit de post-punk hoek. John Hannon (Understand, Woe), Pete Wilkins en Nina Bosnic (Paper Dollhouse) zijn nu terug met de cd All Tense Now Lax. Met piano, viool, elektrische gitaar, percussie, samples en elektronica zetten ze weer een heerlijk abstract geheel neer, dat je door het tranceachtige karakter meer dan ooit weet te grijpen. Ze weten tegelijkertijd hun geluid te verdiepen en te verbreden en tevens de doorwaadbaarheid te verbeteren. Dat laatste komt ook doordat de stukken iets meer gestructureerd zijn en de duistere stukken afgewisseld worden met fijne pastorale episodes. Spanning (tense) en ontspanning (lax) vormen één spannend geheel. Daarbij houden ze ergens het midden tussen 2 By Bukowski, Throbbing Gristle, Kreng, Have A Nice Life, Blanck Mass, Shit & Shine en The Declining Winter. Fantastische, haast ouderwets lekkere, muziek van de buitencategorie!
Low – Ones And Sixes (cd, Sub Pop)
Begrijp me niet verkeerd, Low heeft nog nooit een slecht album afgeleverd, maar ik heb een lichte voorkeur voor hun beginperiode tot en met de eerste paar albums op het prestigieuze Kranky label. Zeg maar hun eerste 10 jaar na de start in 1994. Maar ook erna maken ze sublieme albums en vallen ze eigenlijk nooit in herhaling. Telkens weten ze je te verrassen en hun verbluffende optredens zijn in mijn ziel gekerfd. Ze zijn van de langzaamst spelende band op aarde uitgegroeid tot een band die emotie op zachte wijze snel onder je huid weet te laten kruipen. Melancholie en haast narcotiserende schoonheid vormen de rode draad, het tempo daarbij varieert net als de felheid. Het echtpaar Alan Sparhawk (gitaar, zang, piano), tevens uit Retribution Gospel Choir en Black Eyed Snakes, en Mimi Parker (drums, zang) zijn de harde kern van de band. Ze vormen met Steve Garrington (bas, keyboards), ook uit Retribution Gospel Choir, nu al een aantal jaar een trio. Op hun elfde cd Ones And Sixes grijpen ze weer iets meer terug naar de voor mij meest succesvolle periode van hen. Het tempo gaat weer iets omlaag. Daarmee keert die verslavende, kalm absorberende sound van weleer weer helemaal terug, zij het dat ze hier iets meer elektronica naar voren schuiven; zoals gezegd, ze vallen nooit in herhaling. Maar Mimi’s zang, met een vibrato als golvend fluweel, weet dikwijls het verschil te maken naast Alan’s prachtig duidende zang. Ze weten op spannende wijze hun 12 nieuwe songs aan de man te brengen. De rek is er nog lang niet uit na ruim 20 jaar. Dat alleen al is een prestatie op zich, los van het feit dat ze hier wederom een bloedmooi nieuw album afleveren. Helden!
La Luz – Weirdo Shrine (cd, Hardly Art / Konkurrent)
La Luz is een damesband rond gitarist/zangeres Shana Cleveland, die ook als Shana Cleveland & The Sandcastles van zich laat horen. Samen met de tevens zingende leden Marian Li-Pino (drums), Lena Simon (bas) en teruggekeerde Alice Sandahl (keyboards) maken ze muziek die het midden houdt tussen surf noir, indierock en die vintage harmonische muziek uit de jaren 60. In 2013 komen ze met het aanstekelijke debuut It’s Alive. Live is hun energie nog vele malen groter dan op cd. Nu is er het tweede alsbum Weirdo Shrine, waarbij ze qua teksten zijn geïnspireerd door Charles Burns’ grafische novelle Black Hole; de thema’s zijn dan ook zwaar. Als je dat vergeet en enkel naar de muziek luistert, krijg je redelijk opgeruimde muziek met een licht sinister en melancholisch vernis. Eigenlijk klinkt het alsof de gitaarpartijen van Dick Dale ingezongen worden door That Dog, Lush en Bodies Of Water plus nog wat instrumentale invullingen van Dengue Fever, terwijl Pulp Fiction synchroon meedraait op de achtergrond. Alles is haarfijn vastgelegd door Ty Segall. Het levert een heerlijk vurig en tevens prachtig album op. Vergeet ik nog haast te zeggen dat alles gestoken is in allerlei 3D graphics en hoezen, die met het bijgeleverde brilletje ook nog eens voor fantastische beelden zorgen.
Micachu & The Shapes – Good Sad Happy Bad (cd, Rough Trade / Konkurrent)
Het heeft even geduurd voor er de nieuwe cd Good Sad Happy Bad van Micachu & The Shapes verschijnt. Nu heeft de kopvrouw Mica (Michaela) Levi van dit Britse gezelschap wel vorig jaar van zich laten horen middels de indrukwekkende soundtrack Under The Skin. Haar Shapes worden gevormd door Raisa Khan (keyboards) en Marc Pell (drums). Die laatste heeft terwijl de band aan het oefenen was, daar allemaal opnames van gemaakt. Die zijn zo goed, dat ze de basis van dit nieuwe album vormen. Het past ook wel bij de excentrieke sound van Micachu, waarvan je van tevoren nooit weet hoe het uitpakt; dat kan namelijk van gesamplede klassiek en hip hop tot rammelpop en avant-garde zijn. Nu brengen ze rauwe muziek die uitkomt op een onontgonnen gebied waar no wave, avant-garde, lo-fi, rock, blues en experimentele muziek om elkaar heen buitelen. Denk aan een bevreemdende mix van tUnE-yArDs, Deerhoof, Dirty Projectors + Björk, Kimya Dawson, Solex en hitsige varkens. Het is weer een heerlijk uniek zootje geworden. Micachu & The Shapes zijn één van de meest avontuurlijke bands van dit moment.
Phaedra – Blackwinged Night (cd, Rune Grammofon / Konkurrent)
Phaedra is het alias van de Noorse Ingvild Langgård (zang, citer, Harmonium, Korg), die in 2011 met het wonderschone The Sea debuteert. De eerste van een drieluik, waarop haar hemelse zang door haarzelf en zo’n 10 gasten voorzien worden van allerhande elektronica, piano, strijk-, percussie- en blaasinstrumenten. Het levert een etherisch geheel op vol breekbare, ingetogen en melancholische pracht, die sterk leunt op de folkmuziek. Het volgende deel is een feit en heet Blackwinged Night. In feite gaat ze door waar ze de vorige keer is gebleven, met evenveel rugdekking. Haar sound is iets meer elektronisch en richting de droompop verschoven, maar dat magisch etherische aspect is nog altijd aanwezig. Net als de brede klassieke begeleiding. Ergens tussen Marissa Nadler, Elizabeth Fraser, Loreena McKennitt, Anna Von Hausswolff en Susanna in vind je die betoverende muziek van Phaedra.
Max Richter – Sleep (digitaal, Deutsche Grammophon)
Max Richter – From Sleep (cd, Deutsche Grammophon)
Max Richter – The Leftovers (cd, Silva Screen / WaterTower Music)
Max Richter is inmiddels een grootheid binnen de neoklassiek, zowel met zijn reguliere werken als zijn soundtracks. Voor zijn nieuwste album Sleep heeft hij een wel heel bijzondere prestatie geleverd, namelijk een ruim acht uur durend werk. Dat is de tijd die men gemiddeld slaapt; niet dat ik dat ooit haal, maar dat terzijde. Zoals de titel al verklapt, is heeft het album ook de intentie de luisteraar in slaap te sussen. Zoals Richter aangeeft: “Het is mijn persoonlijke slaapliedje voor een hectische wereld. Een manifest voor een langzamer tempo van het bestaan.” De 31 stukken die het werk rijk is variëren qua lengte van 2,5 tot wel 34 minuten. Richter (piano, orgel, synthesizers, elektronica) werkt hier met het American Contemporary Music Ensemble (2 violisten, altviolist, 2 cellisten) en de sopraan Grace Davidson, die wel haar prachtige stem laat horen maar geen woorden gebruikt. De instrumenten worden soms allemaal maar vaak ook in wisselende combinaties ingezet. De muziek is zoals verwacht overal kalm, maar loopt wel uiteen van dark ambient tot neoklassieke muziek. Ik heb het werk helemaal beluisterd, uiteraard toen ik wakker was, want het zou doodzonde zijn hier wat van te missen. Het is één prachtig, narcotiserende trip met bloedstollend mooie uitschieters. Bepaalde stukken zijn los genomen wel erg verstild en lang, maar vormen in het geheel toch een belangrijke schakel, net als de herhalende thema’s. Fans van Celer, Stars Of The Lid, Arvo Pärt, Michael Nyman, William Basinski en natuurlijk Max Richter zelf zullen hier intens van genieten. Wat een ontzaglijke prestatie!
Aan de versienummers van de stukken is al te zien dat er vermoedelijk nog uren meer van dit moois op de planken ligt. De cd versie heet From Sleep en duurt “maar” een uur. De 7 stukken zijn variaties van “Dream” (3, 8, 13), “Path” (5, 19) en “Space” (11, 21) en zijn geen van allen in de ruim 8 uur durende digitale versie te vinden. De lengtes variëren hier van 4,5 tot 12 minuten, waarbij de muziek ook meer geconcentreerd is en zich beter leent voor een cd. Qua beleving is het daardoor anders, maar de schoonheid en hoge kwaliteit zijn hetzelfde gebleven. Wat een meesterwerk!
Man, man, man, alsof het nog niet genoeg is ploft ook nog de cd The Leftovers op de mat. Je hebt een dagtaak aan die Richter; je zou er haast slapeloze nachten van krijgen. Hoe dan ook, dit is de soundtrack voor het eerste seizoen van de gelijknamige HBO serie. Hiervoor heeft Max Richter (piano) 16 veelal korte composities geschreven, die voor een groot deel worden uitgevoerd door Deutsches Filmorchester Babelsberg. Hij brengt ook verstilde pianostukken ten gehore. In feite houdt dit een beetje het midden tussen filmmuziek en zijn overige werk, al is die scheidslijn nooit heel duidelijk. Het zijn stuk voor stuk weer wonderschone pareltjes.
Sextile – A Thousand Hands (cd, Felte / Konkurrent)
Het Felte label begint zo langzamerhand net zo’n status te krijgen als bijvoorbeeld 4ad uit de jaren 80. De ene band is nog beter dan de andere, met als rode draad dat ze allemaal de post-punk en new wave van weleer laten schitteren in het heden. Ook het Amerikaanse kwartet Sextile is daar zo’n schitterend voorbeeld van. Ze knopen op bijzondere wijze post-punk, new wave, surf, ambient, industrial, rock en shoegaze aan elkaar, wat voor een meeslepend en donker geluid zorgt vol melancholie, weltschmerz en andere diepe emoties. Het is een aangrijpende trip, die je terugzet in de tijd zonder per se gedateerd te klinken. Maar liefhebbers van The Birthday Party, Modern English, Joy Division, Tones On Tail, In Camera, The Cure en Clan Of Xymox kunnen er wel hun hart aan ophalen. Vuistdiep in het verleden, om nu met volle teugen van te genieten. Een heerlijk debuut om van te smullen.
The Weeknd – Beauty Behind The Madness (cd, XO)
De Canadese r&b muzikant Abel Tesfaye weet gevoelige snaren bij me te raken, die ik doorgaans nooit heb met dit genre. Met zijn eerdere drieluik (House Of Balloons / Thursday / Echoes Of Silence) uit 2012 en de cd Kiss Land (2013) weet hij een bijzondere combinatie te maken van r&b, dubsteb, new wave, hip hop, pop, soul en sample gestuurde elektronica. Hoewel hij soms klinkt als de reïncarnatie van Michael Jackson, schijnt hij zwaar beïnvloed te zijn door bands als Cocteau Twins, AR Kane en Siouxsie & The Banshees, terwijl hij dikwijls koerst richting Kanye West, Pharell Williams, Daft Punk, James Blake en The xx. Dat hoor je niet direct terug in de muziek, maar je merkt wel dat zijn sound anders is dan zijn genregenoten; een prettige ambivalentie, die r&b ook voor liefhebbers van andere muziek aangenaam en toegankelijk maakt. Dat geldt wederom voor zijn nieuwste cd Beauty Behind The Madness. Op de één of andere manier zit er iets urgents in zijn muziek; het is geloofwaardige lekkernij. Het recept blijft hier onverminderd smakelijk en pakkend. Hij heeft een nummer dat op de soundtrack van Fifty Shades Of Grey is beland en een samenwerking met Lana Del Rey op zijn cd staan, wat maar eens te meer zijn klasse onderstreept. Ook deze nieuwe release is er één om in te lijsten. Wat een bijzondere artiest is hij toch.
Luister Online op Spotify:
Beauty Behind The Madness
Martijn
Donnie Mannelogie
De protegé van Vjèze Fur, de Nederlandse Riff Raff, ik had de mixtape van Donnie al in mijn jaarlijst van vorig jaar. Zijn raps in van straattaal doorspekt plat Amsterdams en eindeloze swagger pakte de drank en drugs die huisvaders De Jeugd van Tegenwoordig wat vaker laten staan vol overgave op. Het doet denken aan jonge Yayo maar veel directer. Op het debuut Mannelogie is Jeugd-producer Bas Bron overduidelijk de man van de muziek en daardoor is de vergelijking met De Jeugd definitief onontkoombaar. Op papier kon je daar bedenkingen bij hebben maar het pakt (wederom) heel goed uit. Van de poppy single Batras, via de trapsferen van Pleinvrees naar old school hip hop in Akakermit. In het titelnummer dropt Marcel Singor (gok ik zo) een vette gitaarsolo in de apotheose van een vrij duistere song. Als je dan ook kan lachen om „wodkavlekken”, „luldebehanger” door de vocoder en het angstbeeld van „vrouwen die er uitzien als Lange Frans”, dan was nihilisme zelden grappiger. Een collectie kkvette pokoes dus.
Dam-Funk Invite The Light
Ik denk dat dit te zien is als Dam-Funks tweede echte album (al zou je de plaat met Steve Arrington ook mee kunnen tellen maar de plaat met Snoop(zilla) geldt als EP). In vergelijking met het instrumentale Toeachizown is Invite The Light veel meer op vocalen gericht. Ook zijn zijn pitchbenderskills verbeterd (het was wat random in de begindagen). Verder blijft het lekker glijden op de vette synthesizerfunk van Damon G. Riddick. Veel gasten, van Snoop tot Ariel Pink, maar het zeer herkenbare geluid van de instrumentals houdt alles uitstekend bij elkaar.
Sean Price Songs In The Key of Price
De mixtape waar Sean P nog aan werkte voor zijn onfortuinlijk vroege einde is gelijk een collector’s item want Stevie Wonders mensen konden de tweak van de albumhoes niet waarderen. Beetje flauw, maar goed, de muziek is vet, een mooi afscheid maar ook een pijnlijke reminder dat een er een unieke mc minder is.