Het is 400 jaar geleden toen we de eerste indianenverhalen te horen kregen. Van mannen met baarden nog wel. Toemba toemba toemba, wat flapperden onze oren. Nu schieten we glad geschoren en wel met lijstjes uit het:
We luisterden naar: Polvo, Stereolab, TV On The Radio, Groundation, Lights, Dance With Action en John Hill. En keken naar: Delicatessen, Bad Boy Bubby en bananen dat het een aard heeft.
Polvo – In Prism
Na twaalf jaar is er een comeback van Polvo. Na het wisselvallige 'Shapes' waren ze er ineens niet meer. Er is in die 12 jaar veel veranderd. Ten goede, want 'In Prism' is verreweg het beste wat ik van Polvo gehoord heb. Epische gitaarspinsels, strakke powerriffs, dromerige melodieën (Byrds!), indie-rock, Lou Barlow-achtige zang…een cd om trots op te zijn.
Stereolab – Chemical Chords
Het fleurige hoesje zegt meer dan duizend woorden: de jaren '60 zijn nog altijd een inspiratiebron voor Stereolab. Er is gelukkig weinig nieuws onder de zon, of het moest de clavecymbel in 'Cellular Sunshine' zijn, het prijsnummer van de cd. Met een strijkorkestje eronder, uiteraard. Deze formule kan nog jarenlang mee.
TV On The Radio – Return To Cookie Mountain
Dat openingsnummer is echt verschrikkelijk, maar daarna wordt het alleen maar beter. 'A Method' is het mooist: Neubauten-achtige percussie met angstaanjagende, bezielende zang eroverheen. Goed geproduceerd ook.
Delicatessen (Jeunet/Caro) @ Delicatessen
Zo waar eens weinig van mijn hand. Ik heb afgelopen woensdag 2 september wel een leuke avond gehad in de nieuwe winkel van Pfaff. Nog voor de officiële opening is er de eerste filmavond waarbij je ook een maaltijd geserveerd krijgt, voor een bedrag waar je normaal je lief niet op zou durven trakteren of waarbij je elders ernstig zou twijfelen aan de kwaliteit. Maar deze winkel annex expositieruimte annex minifilmhuis annex mini poppodium en annex maar door, geopend van woensdag tot en met zaterdag, is er om mensen in aanraking te brengen met kunst of sterker nog om de smaak van kunst en cultuur tot je te nemen, te proeven. Ja en je kunt er ook van alles kopen, uiteenlopend van cd’s tot schilderijen. Maar goed ik dwaal af. Op de eerste filmavond, na het heerlijk vegetarische maal geserveerd in dichtgeknoopte pakketjes (hint naar de film), wordt uiteraard de film Delicatessen van het olijke duo Marc Caro en Jean-Pierre Jeunet (ja ook van Amélie ja) getoond. Ik vind het niet alleen één van de beste films waarbij Jean-Pierre Jeunet betrokken is, het is er ook nog steeds één die in mijn top 5 aller tijden mag (mocht ik een top 5 aller tijden hebben). Prachtig geschoten, ritmisch heel sterk, geweldige zotte dialogen en een absurd verhaal over de vegetariërs versus de carnivoren. Ook voor de derde keer een waar genot. Zo en nu ga ik eens mijn tanden in mijn vrouw, een rauwe spreeuw of wat recensies zetten.
Groundation – Here I Am
Zou het niet mooi zijn geweest als Israël een imaginaire term was, waar Joden wereldwijd hun dromen op konden projecteren, zoals de rastafari's Afrika verheerlijken. Het omgekeerde van Babylon zeg maar. Een project als het Beloofde Land werkelijk te willen opbouwen op deze reële Aarde, wel gewaagd eigenlijk. Moest er aan denken tijdens het veelvuldig beluisteren van Here I Am's emotionele slot- en prijsnummer "Golan to Galilee". Die namen alleen al klinken mythisch. (Om nog maar te zwijgen over Jerusalem) De orgels zwellen aan en de volledige band schreeuwt iets van "Irostan". Misschien is dat de door mij gezochte term. Op de website van de Joods-Amerikaanse multi-culturele band een hoop rastafari-links. Zouden die soms hun aandacht van Ethiopië naar Israël hebben verlegd? Hoe het ook zij, nummer van de week.
Lights – Rites
Dat zeg ik nou wel, maar Lights heeft ook één prima liedje, een covertje voor wie daar minpunten voor wil uitdelen. De rest van het album is gevuld met betrekkelijk oninteressante weirde indierock, maar men eindigt met en vanuit de piano opgebouwde etherische versie van Fleetwood Mac's Save Me A Place, dat 't origineel ver in de schaduw stelt.
Bad Boy Bubby (De Heer)
Nederland heeft zoals bekend tot op heden bijzonder weinig bijgedragen aan de wereld der cinema. Paul Verhoeven, Rutger Hauer, die documentairemaker met maoïstische sympathieën wiens naam me even niet te binnen schiet en een paar druppels bloed in 't frêle lijf van Audrey Hepburn. Aan die lijst kan Rolf de Heer worden toegevoegd. Als we tenminste zijn acht eerste jaren in Heemskerk mee mogen rekenen. Daarna vertrok hij (met pa en ma, neem ik aan, en niet in zijn eentje in een zeilboot) naar Australië. De Heer heeft niet al teveel films op zijn naam staan, treedt ook vaak op als producer, maar heeft met Bad Boy Bubby wel een van de meest gedenkwaardige en provocatieve films gemaakt die ik in tijden zag. Ik denk niet dat er een film bestaat die op zo'n consequent doorgetrokken wijze van extreem donker naar vederlicht gaat. Bad Boy Begint als sci-fi horror. Althans het lijkt erop dat de film in een apocalyptische toekomst speelt. Een dikke oude vrouw leeft met haar pakweg dertigjarige zoon in een kamertje. De vrouw verlaat de kamer enkel met gasmasker, want buiten is 't giftig. Des avonds berijdt ze haar zoon, in wie ze verder niet geïnteresseerd is. Zolang ie maar luistert en geen vin verroert is 't goed. Dan vindt Bubby een kat. Hoe kan die dan buiten leven vraagt ie. "Cats don't breath". Na jaren komt er nog een bezoeker. Het is pa. "You can call me Pop!" Pa vindt Bubby volkomen terecht een rare snuiter. Maar Bubby vindt Pop nog veel vervelender, waarom doet die het ineens met z'n moeder? In zo'n simpele setting is het duidelijk dat Bubby op een gegeven moment met pijn en moeite z'n bedompte kamertje moet verlaten. In een van de allereerste momenten op straat komt hij een koortje van 't Leger des Heils tegen. (Net Man Without A Past) Bubby begint mee te zingen, een fantastische scène die De Heer nog wel even had mogen rekken. Bubby wordt door een van de leden opmerkelijk liefdevol ontvangen, zoals hij sowieso met veel wegkomt bij vrouwen. (Hij heeft een oedipale fascinatie voor grote borsten) Bubby loopt als een groot kind door de wereld, hij citeert als een papegaai zinnetjes uit de jukebox van zijn leven, wat meestal bijzonder grappig uitpakt. De Wikipedia-pagina staat niet voor niets vol quotes. En dan komt Bubby een band tegen. En hij leek al op Nick Cave. En hij was al net zo getikt als Ian Curtis. Dat wordt een hit!
Dance With Action Science Fiction Dance Party
Na The Vampires Of Dartmoore gingen de mannen achter Dracula's Music Cabinet, Horst Ackermann en Heribert Thusek, verder. De ruimte in. Het resultaat is meer nog dan hun horrortrip, vergelijkbaar met Peter Thomas z'n fenomenale Raumpatrouille. Tegelijk is het weinig subtiele gebruik van soundeffects en dialogen erg vergelijkbaar met Vampires en maffe koortjes die aan Meek's I Hear A New World doen denken.
John Hill 6 Moons Of Jupiter
Hill gooit het over een mystiekere boeg, minder Duitse leutigheid. Poëzie, Gerry Mulligan toetert mee, tambura drones, Zappa-esque (ja echt) jazz, dramatische semi-klassieke cello, elektronica … en gaat alle kanten op, maar het levert een bijzondere plaat op.