Hier weer een (echt) extraparlementair lijstje uit het:

SCHADUWKABINET

Ik luisterde naar: Nick Cave & The Bad Seeds, Eric Hilton & Natalia Clavier, Öxxö Xööx en Laurence Pike.

 

---

 

Jan Willem

Nick Cave & The Bad Seeds – Wild God (cd, Bad Seed / Play It Again Sam)
De bloedlijn van Nick Cave is inmiddels een lange met The Boys Next Door, het daarop volgende The Birthday Party en onder zijn eigen naam, al dan niet met The Bad Seeds erbij vermeld. Nog weer later kwam daar ook Grinderman nog bij en zijn vele filmscores samen met Warren Ellis uit diezelfde groep en tevens The Bad Seeds en Dirty Three. Ik ben de grootste fan van wat hij in de jaren 80 en 90 heeft gemaakt. Daarna maakt hij nog altijd prima albums, maar de wilde haren zijn wel echt verdwenen. En soms is het zelfs of er helemaal geen haar meer op zit. Dat hij over een prachtstem beschikt staat buiten kijf en dat hij een geweldige songwriter is eveneens. Maar als je ooit de lat zo ongelooflijk hoog hebt gelegd, wordt de loep op de rest ook veel groter. Na vijf jaar en 40 jaar na hun debuut is er Wild God, waarop de usual suspects weer meedoen. In keurig drie kwartier krijg je 10 songs voorgeschoteld, die onmiskenbaar van zijn hand zijn. Niemand klinkt als Cave, dat is wel knap na al die jaren. Door de beugel genomen is het een mooi album en ik weet niet hoe ik ernaar had geluisterd zonder alles uit het verleden, maar toch denk ik dat het me dan ook niet zo geraakt is. Hij stelt allemaal levensvragen en wil een periode waar hij twee zoons heeft verloren afsluiten, maar echt invoelbaar wordt het bijna nergens. Er zijn ook teveel orkestraties die de boel gladstrijken, wat soms nog erger wordt als het gospelkoor meedoet; al zingen die soms ook weer prachtig hoor, zoals in de titeltrack, “Joy” en “Final Rescue Attempt”. Er staan echt een paar geweldige tracks op, waaronder ook het eerbetoon aan wijlen Anita Lane met een telefoonopname van haar, maar soms glijd je gewoon uit; zo glad! Zelfs (of juist) op mijn leeftijd mag het best meer rauwe, doorleefde emoties bevatten. Alles is keurig en leuk getekend, maar dat zou je welbeschouwd ook over Peppa Big kunnen zeggen; je hebt het daar verder niet over. Cave is en blijft een held, want daarvoor heeft hij gewoonweg teveel goeds gemaakt. dat me intens geraakt heeft. Er kunnen maar weinig artiesten in zijn schaduw staan. Laten we zeggen dat we gewoon een beetje uit elkaar gegroeid zijn na al die jaren.

 

Eric Hilton & Natalia Clavier – Corazón Kintsugi (cd, Montserrat House)
Misschien doet de naam Eric Hilton niet direct een belletje rinkelen, maar hij is één van de oprichters van het leuke Thievery Corporation. Daarnaast tevens mede-eigenaar van Eighteenth Street Lounge Music. Hij laat solo met enige regelmaat van zich horen, veelal ergens in de downtempo en trip hop hoek. Hij komt nu, samen met de in Argentinië opgegroeide, maar via Barcelona nu in Brooklyn woonachtige Natalia Clavier, met het album Corazón Kintsugi. Clavier heeft ook al diverse soloalbums uitgebracht, die ergens tussen Latin jazz, downtempo, tango en dub finishen. Hoewel volgens hun website het album vorig jaar al uit was, is deze toch echt pas nu hier verkrijgbaar. Ze bundelen hier hun krachten op zomerzwoele wijze en brengen 9 songs vol trip hop, bossanova, jazz, dub en Latin pop. Daarbij heeft de muzikale omlijsting net zo’n groot aandeel als die bitterzoete prachtzang van Clavier. Ze dikken alles nog eens lekker aan met jaren 80 en 90 pop en disco elementen, waardoor het een tijdloos geluid is, dat misschien nog wel het meest doet denken aan de beginperiode van Massive Attack, maar dan exotischer. Heerlijke zomerplaat!

 

Öxxö Xööx – + (The Opening Of The Hypercube) (cd, Lïnï Music)
Bij de jacht op nieuwe muziek heb je ook nogal eens wat bijvangst. Zo ontdek ik jaren geleden via de Franse band Igorrr ook het project Öxxö Xööx van bandleden Laurent Lunoir en Laure Le Prunenec. Beide zijn tevens in Rïcïnn te vinden en Laure houdt er nog Corpo-Mente (met Igorrr’s mastermind Gautier Serre) en Ele Ypsis op na. De groep wordt gecompleteerd door drummer Thomas Jacquelin aka Isarnos (Wormfood, Régiment, Vintergeist). Met steeds een tussenpozen van vier jaar hebben ze sinds 2011 drie albums uitgebracht, waarop ze symfonische-, doom- en black-metal combineren met avant-garde, dark ambient en gothic. Daar komt nog de gevarieerde zang van Laurent en Laure bij, die gaat van gegrunt, geschreeuw en theatrale zang van de eerst genoemde enerzijds en de serene, sopraanachtige dan wel schreeuwende zang van Laure anderzijds. Nu is na 5 jaar hun nieuwe album + een feit, dat net als de vorige albums een subtitel heeft meegekregen, wat dit keer “The Opening Of The Hypercube” is geworden. Ze serveren 9 tracks met een totaallengte van maar liefst bijna 80 minuten. Inderdaad lange nummers, waarbij de kortste nog 7,5 minuten lang is. De aanpak is vergelijkbaar met hun eerdere werken, zij het dat het theatrale op positieve wijze is toegenomen en ze het ook dikwijls op meer avant-gardistische en progrock-achtige wijze aanvliegen. Net als hun bandnaam wemelt het er van de trema’s, maar sowieso weten ze bijzondere accenten in de muziek aan te brengen; beetje als The Cardiacs die de metalkant en rebelse demonische kant op zouden zijn geschoven. Nu kom je eerder uit bij Mr. Bungle, My Dying Bride, Igorrr, Emma Ruth Rundle & Thou en Will. Allemaal pluspunten dus. Een overdonderend, meeslepend werk, dat het lange wachten wel waard was.

 

Laurence Pike – The Undreamt Of Centre (cd, Leaf / Konkurrent)
De groepen Pivot, PVT, Szun Waves, Liars, Triosk en nog een paar delen allen de Australische muzikant Laurence Pike, die van huis uit drummer en percussionist is maar ook aardig met elektronica en toetsen overweg kan. Solo blijkt hij ook een begenadigd componist, hetgeen al een aantal fraaie albums vol freestyle ritmes en ambient. Hij wilde altijd al een requiem maken, hetgeen pas echt vorm kreeg toen zijn schoonvader overleed. Het zaadje werd al geplant tijdens een lange lockdown periode en daarna tot wasdom gekomen door gedichten van Rainer Maria Rilke, de Griekse mythologie en de natuur waar zijn schoonvader zo van hield. Dat alles heeft geleid tot zijn nieuwe solowerk The Undreamt Of Centre, dat hij voor drums, percussie, piano, synthesizer, veldopnames -die hij zelf speelt- en koor heeft geschreven. Het levert een bijzondere combinatie op van neoklassiek, free jazz, tribal music, Japanse ambient en fourth world music. Met name de toevoeging van stemmen was een wens van Pike, die ook echt veel toevoegen aan de schoonheid van het werk. Maar die organische en dikwijls ook experimentele combinatie van het geheel met de drums en percussie instrumenten, geeft het helemaal een eigen smoel. Het is een beetje theatraal en vooral ook levendig, waardoor het niet per se een mis voor de overledene is geworden, maar het vieren van de nagedachtenis. Pike stijgt met dit prachtalbum boven zichzelf uit.

Comments

comments