Het was weer zweten geblazen buiten en op mijn lijstje uit het:
SCHADUWKABINET
Ik luisterde naar: Margery Daw & Kitchen Cynics, Deeper, Kristin Hersh en Vlimmer (2x).
Jan Willem
Margery Daw & Kitchen Cynics – No Bigger Fools (cd-r, Araas Platemakar)
Eerder dit jaar schreef ik al over het album Tombstone Traveller van de Britse zangeres Margery Daw en Kitchen Cynics. Dat laatste is sinds 1988 het project van de Schotse zanger, gitarist en fluitist Alan “Cynic” Davidson die in de experimentele folkhoek opereert. Voor het genoemde album werkte de twee ook al eens samen, zij het dat Alan toen het pseudomiem Dangerlamb? aannam. Van beide artiesten is overigens online niet veel te vinden. Daarna is er nog een album verschenen, te weten No Bigger Fools in een oplage van slechts 50 stuks. Margery (zang, synthesizers, harp, theremin, harmonica, zingende schalen, xylofoon) en Alan (zang, gitaar, bas, pianet, orgel, diverse blaasinstrumenten laten in een goede 55 minuten 13 tracks het licht zien. Deze houden op mysterieuze en psychedelische wijze het midden tussen dark folk, ambient, drones en allerhande geestverruimende experimenten en elektronica. Daarbij wisselen ze elkaar af op zang en soms zingen ze samen. Het pakt dikwijls spookachtig en etherisch uit. De twee weten hier echt een parallelle werkelijk te scheppen, die licht bevreemdend en biologerend mooi is. Dat is zo gek nog niet.
Deeper – Careful (cd, Sub Pop / Konkurrent)
Deeper is een kwartet uit Chicago, dat naar eigen zeggen “eigenlijk” popmuziek maakt. In dat woord “eigenlijk” zit meteen de mogelijkheid toch net wat anders naar buiten te brengen. Dat blijkt ook uit hun derde album Careful. Ja de 13 tracks, die ze hier in krap 40 minuten voorbij laten komen, zijn catchy en zullen je gemakkelijk weten te overtuigen. Ondertussen lengen ze de boel wel aan met darkwave, post-punk, coldbeat, artrock en alternatieve rock. Daarbij komt nog de lekker tegendraadse zang bij. Daarbij moet je denken aan een mix van Joy Division, The Sound, Television, Xiu Xiu, Talking Heads, David Bowie en The Cars. Dat brengen ze dikwijls op zeer energieke en soms venijnige wijze, waardoor het ook nog eens lekker opzwepend wordt allemaal, waardoor stilziitten geen optie is. “You can’t get Deeper if you’re standing still” luidt hun motto dan ook. Geweldig eigenzinnig album!
Kristin Hersh – Clear Pond Road (cd, Fire / Konkurrent)
De Amerikaanse singer-songwriter Kristin Hersh is echt een muzikale heldin voor mij en al zo ontzettend lang ook. Als ik eind jaren 80/ begin jaren 90 me helemaal op het 4AD label stort, is zij daar ook al bij met haar band Throwing Muses. Deze startte ze overigens in 1981 al op 14-jarige leeftijd. De groep deelt ze een tijdje met haar stiefzus Tanya Donnelly (The Breeders, Belly). Hun alternatieve rock is een voorbeeld voor velen geweest en ze zorgen ook voor de introductie van de Pixies. Later komen er naast band- en soloalbums ook nog die van haar andere groep 50 Foot Wave bij. En van alles verschijnt er nog werk. Nu weer één onder haar eigen naam. Het album Clear Pond Road brengt ze 10 nummers van samen een goede 37 minuten lang. Haar innemende typerende zang wordt ondersteund door akoestische gitaar, spaarzame strijkpartijen en de mellotron. Hiermee creëert ze sobere, maar uiterst doeltreffende en heerlijk droefgeestige muziek. Van het begin tot het eind weet ze je onder te dompelen in haar prachtige vondsten, waarbij het ene nummer nog mooier is dan het andere. Hersh gaat overigens nooit voor de lichte kost of oppervlakkige schoonheid en geeft het zowel muzikaal als tekstueel een behoorlijke lading me, die veelal uit het leven gegrepen is. Het zorgt met enige regelmaat voor bergen kippenvel. Na ruim 40 jaar vakmanschap lijkt er van slijtage geen sprake en weet ze nog altijd een kwalitatief hoogwaardig album als deze af te leveren.
Vlimmer – Zerschöpfung/ Zerschöpfung Outtakes (2cd, Blackjack Illluminist Records)
Het voelt ietwat onwerkelijk dat Zerschöpfung pas Vlimmer’s derde album is en ook dat daar het woord “uitputting” aan gekoppeld is. Achter het project gaat namelijk de Duitse muzikant Alexander Leonard Donat schuil, die er tevens de groepen/projecten Fir Cone Children, Flight Recorder, Feverdreamt, Jet Pilot, ASSASSUN, Infravoids, Leonard Las Vegas en WHOLE op nahoudt en ook het label Blackjack Illuminist Records runt. Meerdere keren per jaar komen daar releases van uit, waaruit eerder een ongebreidelde energie spreekt. Daarnaast brengt hij met Vlimmer al sinds 2015 releases uit, veelal epees, singles en tevens een soundtrack, maar inderdaad wat minder full-length albums. Toch staat de teller daarmee al op iets rond de 35. Op dit derde album brengt hij 9 tracks in een kleine drie kwartier. Ze houden op pakkende wijze het midden tussen alternatieve- en indierock, gothic, post-punk, synthpop en wave. De muziek heeft een wat vollere sound dan voorheen, maar past helemaal in hetgeen Vlimmer eerder heeft laten horen. En dat is goed nieuws, want Donat weet als geen ander al die genres op geheel eigen wijze in te kleuren en vorm te geven. Natuurlijk zijn er namen als The Cure, Clan Of Xymox, O.M.D., Ritual Howls, Deftones, Wumpscut en Modern English die ik ter referentie aan kan dragen, maar Vlimmer heeft echt een eigen sound en herkenbaar smoelwerk gekregen. Het is een evenzo prachtig als diep emotioneel werk geworden. Heerlijk voor de melancholici onder ons.
De gelimiteerde editie, die ik heb aangeschaft, zit in een fraaie magneetbox en bevat de extra cd Zerschöpfung Outtakes. Hierop krijg je in ruim een half uur nog eens 6 tracks, die in het verlengde van het album liggen maar wel iets afwijken. Zo kent opener “Rückflut” wereldse elementen en een wat meer etherisch karakter. Ook de tracks erna brengen een net wat ander geluid dan het moederalbum, maar die daar bepaald niet voor onderdoen. Het is meer dat Donat over zoveel goede ideeën beschikt en daardoor zo veelzijdig uit de hoek kan komen. De nummers vormen derhalve een schitterend addendum op het toch al zo sterke album. Vlimmer rules!