Na de plofkip is er nu ook de stremmingkip. En wij zijn er als de kippen bij als het gaat om de muziek uit onze lijstjes van het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Ricardo Donoso, Exploded View, Gypsy Kumbia Orchestra, Inventions, Boris Kovač, Kuba Kapsa Ensemble, The Legendary Pink Dots, littlebow, James Vincent McMorrow, Nils Petter Molvær, Gasper Nali, New Model Army, Scott & Charlene’s Wedding, Shield Patterns, Pye Audio Corner en کاوه يغمائي.
Jan Willem
Ricardo Donoso – Quintesence (mcd, Denovali)
Ricardo Donoso is van huis uit een jazzdrummer uit Brazilië. Maar sinds zijn verhuizing naar de VS wijzigt hij zijn koers. Niet alleen richt hij het experimentele Semata label op en participeert hij in de avant-metalband Ehnahre, maar ook ontpopt hij zich als experimenteel elektronica artiest. Donoso heeft al meerdere prachtwerken uitgebracht vol dark ambient, experimentele muziek, drones, noise, IDM en industrial. Nu is hij terug met de mini cd Quintesence, een soundtrack, waarop hij 5 nieuwe tracks presenteert. Deze hebben een meer musique concrète-achtige aanpak vol heerlijke drones en neoklassiek, waarbij hij een strijktrio mengt met zijn scherpe elektronica. Het levert een aangrijpend en zeer intrigerend geheel op, dat helaas na ruim 20 minuten alweer voorbij is. Maar dit geweldige kleinood onderstreept wel andermaal de grote klasse van deze artiest. Hier gaan we nog veel plezier aan beleven in de toekomst.
QUINTESENCE from Florence To on Vimeo.
Expoded View – Exploded View (cd, Sacred Bones / Konkurrent)
De Brits-Duitse Annika Henderson is eerst politiek journalist alvorens ze zich omschoolt tot muzikant. Dat komt voor het eerst naar buiten als de met dub, krautrock en postpunk geënte groep Anika. Nu is Annika (zang, synthesizers) terug met haar nieuwe project Exploded View, waar ook Amon Melgarejo (synthesizers, gitaar), Hugo Quezada (bas) en Martin Thulin (drums) deel van uitmaken. Hun gelijkluidende debuut hebben ze in Mexico City opgenomen. In feite zijn ze daar verder gegaan met hetgeen ze als Anika al heeft laten horen. Ze brengen hier iets dat aan de ene kant ijselijk, onderkoeld is en je anderzijds toch weet te omarmen door de warme en meer bekende ingrediënten. Ze putten uit de postpunk, triphop, folkrock, lo-fi, krautrock en experimentele muziek en brengen dat op ludieke wijze samen. Alsof je naar een jamsessie luistert van Can, Pain Teens, Neu!, In Camera, Nico, Beak> en Zola Jesus. Oud en nieuw gegoten in een uiterst biologerend en tijdloos jasje.
Gypsy Kumbia Orchestra – Revuelta Danza Party (cd, Girovago / Xango Music Distribution)
Hoewel je het door de naam en tevens muziek niet verwacht, is Gypsy Kumbia Orchestra een bont gezelschap uit Canada. Hun cd Revuelta Danza Party hebben onder leiding van componist/violist/gitarist/zanger Anit Gosh met maar liefst muzikanten gemaakt. Hun muziek is een veelzijdige mix geworden van vooral Afro-Colombiaanse, klezmer en Balkan muziek, zoals de Rroma die maken. Hiervoor gooien ze zang, violen, kaval, davul, tambora, bouzouki, balafoon, maracas, güiro, llamador, accordeon, sousafoon, klarinet, vleugelhoorn, gitaar en meerdere trompetten en trombones in de strijd. Veel percussie- en blaasinstrumenten dus, die naast de violen een belangrijk aandeel aan het totaalgeluid bijdragen. Van alles komt langs op dit feest: van salsa, porro, champeta en cumbia tot Oost-Europese folk en fanfaremuziek. Hoewel een groot deel lekker uptempo is, ligt naast de lach ook het verdriet altijd op de loer. Daarmee wordt dit een feestje met inhoud dat grofweg een kruisbestuiving is geworden van Gogol Bordello, Mano Negra, Los Titanes, Ferus Mustafov en Goran Bregović. Met recht een wereldplaat!
Inventions – Maze Of Woods (cd, Bella Union)
Matthew Cooper (Eluvium, Concert Silence) en Mark Thomas Smith (Explosions In The Sky) zijn al jarenlang bevriend. Dat ze de muzikale armen ineenslaan is dan ook niet zo verwonderlijk. Dat doen ze onder de naam Inventions, waarmee ze in 2014 het gelijknamige debuut het licht laten zien. Hierop brengen ze iets dat op het kruispunt van dark en gitaarambient, postrock, neoklassiek, emo, IDM, shoegaze en indierock uitkomt. Muziek die tot de verbeelding spreekt en diepgravende schoonheid levert. Deze vriendschap levert nu ook het tweede album Maze Of Woods op, terwijl ze beide ook met hun moederband net nieuw werk het licht hebben doen zien. De acht stukken die ze hier presenteren houden op originele wijze het fijne midden tussen postrock, ambient, shoegaze, IDM, neoklassiek en indie. Ogenschijnlijk heel breed, maar de intense melancholie en nachtelijkheid maken het tot een consistent en meeslepend geheel. De kenners weten meer dan genoeg.
Boris Kovač – Muzika Za Vere I Zavere (cd, Multimedia Music)
Eén van de artiesten die ik sinds mijn schrijvende periode al bij me draag is de Servische, destijds nog Joegoslavische, componist/multi-instrumentalist Boris Kovač (meestal op saxofoon of klarinet en soms zang). Kovač zit veelal in de avant-gardistische hoek al dan niet aangevuld met jazz en wereldmuziek en zou zo passen in de “Made To Measure”-serie van het Crammed label. Hij begint zijn muzikale loopbaan al in 1977 met de jazzgroep Meta Sekcija en formeert vanaf 1982 zijn befaamde Ritual Nova Ensemble, later ook wel New Ritual Quartet/Ensemble geheten, waarmee hij meestal onder zijn eigen naam menig prachtalbum aflevert vol melancholie en ongrijpbare schoonheid. Maar ook laat hij van zich horen met Balkan fanfare in LaDaABa Orchest en La Campanella. Nu is deze held terug met zijn nieuwe album Muzika Za Vere I Zavere, ofwel “muziek voor geloof en samenzwering”. Het is de soundtrack voor de gelijknamige tv-serie gebaseerd op de roman van Aleksandra Tišma. Kovač (composities, sopraansaxofoon, melodeon) wordt vergezeld door een zestal muzikanten op violen, piano, klarinet, accordeon en contrabas. Het is een uiterst melancholisch werk geworden, maar tevens één met veel romantiek en nostalgie. De muziek houdt daarbij het midden tussen avant-garde, jazz, Balkan muziek en neoklassiek. Veel belangrijker is dat het weer van een unieke, hartverscheurende schoonheid is.
Kuba Kapsa – Ensemble Vantdraught 4 (cd, Denovali)
Kuba Kapsa is een Poolse pianist en componist, die een opmerkelijke carrière achter de rug heeft. Zo vind je hem van 1997 tot 2002 terug in de geweldige post-punk/alternatieve rockformatie Something Like Elvis. Daarna is hij de frontman van het avant-jazz combo Contemporary Noise Sextet, maar laat tevens van zich horen als componist voor films en theaterstukken. Vervolgens formeert hijhet Kuba Kapsa Ensemble, waarmee hij weer richting de minimal music en neoklassiek koerst. Een ongrijpbaar fenomeen. Nu is hij terug met Vantdraught 4, het vervolg van de vorig jaar verschenen Vantdraught 10 – Vol. 1. Hij heeft zes stukken gecomponeerd die door een kwartet op viool, klarinet, trombone en piano worden uitgevoerd. De muziek hierop is heerlijk droefgeestig en leunt grotendeels op de minimal music en neoklassiek, maar herbergt ook elementen uit de jazz en moderne muziek. Het houdt het schitterende midden tussen Edvard Grieg, Philip Glass en Dictaphone. Een biologerend en uiterst interessant artiest om in de smiezen te houden.
The Legendary Pink Dots – Festive (2cd-r, Terminal Kaleidoscope)
H
et leuke van de Brits/Nederlandse groep The Legendary Pink Dots is dat ze niet alleen fantastische studioalbums uitbrengen, maar tussendoor ook met enige regelmaat oude cassettes die ze op cd-r het licht laten zien of albums met een specifiek thema. Zo’n conceptalbum is Festive, dat een soort kerstalbum is geworden en voor het eerst in december 2015 op Bandcamp verkrijgbaar is. Nu later ook op een dubbele cd-r. Het voelt echter wat vreemd om met dit thema bezig te zijn, al zullen deze week ook de eerste pepernoten weer in de schappen verschijnen. Dus wat dat betreft. De fysieke editie is nu uitverkocht, maar na hun tour door de VS zullen er vermoedelijk nog wat exemplaren verkrijgbaar zijn. Enfin, de muziek. Die is zoals je kunt verwachten heerlijk stemmig, maar dan op ludieke wijze. We hebben het hier per slot van rekening wel over de Pink Dots. Ze gooien er een flinke dosis psychedelica en enkele samples door, koersen dikwijls richting ambient en weten daarbij een mysterieus sfeertje neer te zetten. Het is haast of de geest van kerstmis er rondwaart. Het is buitengewoon intrigerend en wonderschoon wat ze hier in 8 tracks en 102 minuten voorbij laten komen. Of je er nu al in de kerststemming van raakt valt te betwijfelen, maar de muziek mag er wezen.
littlebow – Three (cd-r, Rural Colours)
Littlebow is sinds 2011 het gezamenlijke project van de multi-instrumentalisten Keiron Phelan (State River Widening, Smile Down Upon Us, Phelan Sheppard) en Katie English (Isnaj Dui, Silver Servants, The Doomed Bird Of Providence, The Sly And The Unseen, ex-The Owl Service). Beide verlenen ook nog wel eens hand- en spandiensten voor Orla Wren. Op het debuut The Edge Blown Aerophone (2011) maken ze gewapend met fluiten, piano, drums, Joodse harp, akoestische gitaar, orgel, klokkenspel en ukelele, al dan niet uitgevoerd door enkele gasten, een ludieke mix van pastorale songs, folk, post-rock en krautrock invloeden, met een hoofdrol voor de fluit. Tevens bevat de cd een fraaie hommage brengen aan Thijs van Leer. Een breekbaar en veelbelovende eersteling. Daarna volgt Pi Magpie (2013), net als het debuut op Second Language Music, trekken ze de lijn door, zij het dat de focus iets meer richting jazz en elektronica verschuift. De elektronica vormen daar een fijne bodem waarop de akoestische instrumenten fraai uit de verf komen. Een evenzo fraai als eigenzinnig album. Hun derde, simpelweg Three geheten, koerst weer meer naar de pastorale folk. Phelan (fluit, piano, gitaren) en English (fluit, basfluit, cello, klok) krijgen daarbij steun van zangeres/harpiste Brona McVittie en in enkele tracks ook van toetsenist/klarinettiste Jenny Brand en drummer Jerome Tcherneyan (Piano Magic, Silver Servants). Door hun landerige muziek komen ook nachtelijke jazzelementen toefjes krautrock voorbij. De prachtige klanken dalen neer als fijne, kristalheldere regendruppeltjes, terwijl het geheel behoorlijk stemmig is. Ze doen daarbij wisselend denken aan His Name Is Alive, Orla Wren, Cluster, Silver Servants, Richard Moult, Bert Jansch en door de zang zelfs Nina Simone. Een fragiel maar overdonderend meesterwerkje.
James Vincent McMorrow – We Move (cd, Believe Recordings / Bertus)
H
et debuut Early In The Morning (2011) van de Ierse singer-songwriter James Vincent McMorrow is een pareltje dat het beste van Patrick Watson, Bon Iver en Iron & Wine in zich verenigt. Zijn breekbare muziek, een combi van songwritermuziek, folk, altcountry en indie, voorziet hij van een fijne falsetstem, hij wel. Een veilig pad om mee verder te gaan, al krijg je dan waarschijnlijk de kritiek dat hij zich niet heeft vernieuwd. Op zijn tweede, Post Tropical (2014), flirt hij met elektronica en dubsteb, waardoor ook James Blake in het vizier komt. Het is wederom een uitstekende cd geworden, zij het allemaal wat binnen de lijntjes. Een minder veilig pad, waarbij je weer de kritiek kunt krijgen dat zijn eerste worp veel beter is. Eigenlijk doe je het als artiest zelden goed. Toch houd ik van die artiesten die hun emoties telkens van een nieuw jasje voorzien. McMorrow blijft namelijk gewoon McMorrow, alleen zoekt hij het muzikaal gezien steeds in een iets andere hoek. Dat geldt ook voor zijn derde plaat We Move, waarbij de titel veelzeggend is. Hij brengt nog altijd zijn hoge zang, maar omarmt de elektronica steviger dan ooit en voegt er tevens een behoorlijke dosis soul aan toe. Het mooie is dat hij prikkelender uit de hoek komt en voor een minder veiligere weg kiest. Dat maakt de muziek spannender dan voorheen, zonder in te boeten aan doorwaadbaarheid. Voor de absolute schoonheid, die best oppervlakkig kan zijn op den duur, krijg je nu meer diepgang en muziek die gewoonweg beter in elkaar steekt. Er is zelfs een vleugje Prince aanwezig in zijn muziek. En toch is het een op en top McMorrow album geworden. Hij weet gewoonweg hoe je keer op keer verrassend voor de dag kunt komen. Dat valt te prijzen, los van het feit dat het gebodene ook nog eens van een geweldige kwaliteit is. Mcmorrow is een artiest om te koesteren.
Nils Petter Molvær – Buoyancy (cd, Sula / Sony)
D
e Noorse veteraan Nils Petter Molvær is een ware kunstenaar op de trompet, hoewel hij dit veelal combineert met elektronica, loops en soms zelfs zang/stem. Hiermee schetst hij isolationistische en atmosferische klanklandschappen, die tegen de jazz aanschuren maar ook elementen uit de ambient, hip hop, trip hop en techno onderdak bieden. Maar zijn trompetgeluid herken je uit duizenden en dat is een groot goed. Door de jaren heen werkt hij met vele artiesten en groepen samen. Zo ook op zijn nieuwste albumBuoyancy. Dat mag dan wel “opgewektheid” betekenen, de muziek is er niet minder desolaat door. Hij werkt hier samen met gitarist Geir Sundstøl, (contra)bassist, gitarist en toetsenist Jo Berger Myhre en percussionist Erland Dahlen. Ze creëren een heerlijk ijl, nachtelijk en sfeervol geheel, dat ergens tussen jazz, experimentele muziek, rock en ambient landt. Hier mixen ze dan nog wat Indiase elementen door, die voor extra franje zorgen. Voor de liefhebbers is dit weer een absolute must.
Gasper Nali – Abale Ndikuwuzeni (cd, Spare Dog Records / Xango Music Distribution)
I
k heb veel werken van Afrikaanse artiesten in de kast staan, maar kan me niet heugen ooit eerder een artiest uit Malawi daartussen te hebben aangetroffen. Vandaar dat het voor extra speciaal is om een release uit dat land te mogen bespreken. En dat van de bijzondere artiest Gasper Nali, die op het zelfgemaakte instrument de Babatoni speelt, dat een soort oversized eensnarige bas is. Zijn eerste video van het nummer “Abale Ndikuwuzeni” levert binnen de kortste keren 18 miljoen views op. Hij kan niet alleen lekker spelen, hij beschikt ook over een fantastisch pakkende zangstem. Nu is zijn debuut Abale Ndikuwuzeni, hetgeen iets betekent als “de broers vertellen”, een heuglijk feit. Nali zingt, bast en drumt en wordt verder begeleid door Chapasi Black (djembe, percussie) en Mattias Stålnacke (keyboards, gitaar, percussie). Die laatste is de Zweedse expat, die in Malawi aan de slag gaat als muziekleraar, producer en eigenaar van Spare Dog Records. Ze brengen lekker opzwepende, pakkende muziek ten gehore die enerzijds een soort opgewektheid bevat en anderzijds een soort Afrikaanse soul en blues herbergt. Alles wordt in het zogeheten Chichewa gezongen, dat naast Engels één van de voertalen is in Malawi. Dit alles levert een geweldige luisterervaring op, die anders is dan wat ik eerder van het Afrikaanse continent heb gehoord. Kortom, een zeer aangename, sterke en vrolijk makende kennismaking met de muziek uit Malawi.
New Model Army – Winter (cd, Atack Atack/ earMUSIC)
H
et is toch fijn dat er bands zijn waar je steevast op kunt blijven rekenen. Dat geldt niet in de laatste plaats voor de Britse formatie New Model Army rond zanger/gitarist Justin Sullivan, die inmiddels 36 jaar bestaat. Hun vorige album Between Dog And Wolf (2013) is door de invoering van orkestraties en met name een ijzersterke productie zeer goed ontvangen. En door een breed publiek. Sullivan wil dan ook dezelfde prikkelende boodschap overbrengen, maar op mildere wijze. Er klinkt ook wel wat gemor in de vast fanbase, die vindt namelijk dat het allemaal wel wat scherper mag. Welnu, op hun 13de cd Winter (geestig aangekondigd met: Winter is here!), wordt die wens meteen ingewilligd. De muziek kent dezelfde geweldige productie en bevat nog altijd die fijne orkestraties, maar de muziek er omheen is weer wat steviger geworden. Hun eigenzinnige mix van folk, rock, punk en wave staat mede door de typische zang van Sullivan nog altijd stevig overeind, maar het is een groot goed dat dit nog nooit tot herhalingsoefeningen heeft geleid. Ook na 36 jaar doen ze er toe en weten ze de fans weer te trakteren op een waanzinnig goed album. Helden!
Scott & Charlene’s Wedding – Mid Thirties Single Scene (cd, Fire / Konkurrent)
H
et Australische Scott & Charlene’s Wedding heeft niet alleen een opvallende bandnaam, ze weten ook een bijzonder geluid aan de dag te leggen. Ze putten aan de ene kant uit de psychedelische muziek van de jaren 70, maar koppelen dat ook aan de lo-fi van de jaren 90 en weten dat te gieten in een moderne mal. Die vlieger gaat ook op bij hun nieuwste cd Mid Thirties Single Scene. De zang grenst aan het valse, maar is zo oprecht, net als bij Jeffrey Lee Pierce van The Gun Club. De muziek daarbij is heerlijk rammelig doch zo raak en meeslepend. Als je het heel grof stelt is het een heerlijke mix van Bob Dylan, The Velvet Underground, The Fall, Lower Plenty en de beginjaren van Pavement. Fijnzinniger gezegd kom je eigenlijk niet tot een andere conclusie, zij het dat deze groep echt een eigenzinnige sound heeft. Thuiskomen in een rommeltje, zoiets maar dan positief bedoeld.
Shield Patterns – Mirror Patterns (cd, Gizeh)
R
ichard Knox is niet alleen labeleigenaar van het voortreffelijke Gizeh, tevens is hij terug te vinden in de geweldige groepen Glissando, A-Sun Amissa, Of Thread & Mist en The Rustle Of The Stars. Zijn muziek verkent veelal op dromerige wijze genres als postrock, neoklassiek en experimentele muziek. Sinds 2012 houdt hij er samen met Claire Brentnall, die met haar bitterzoete zang ook al eens te horen is geweest bij Last Harbour en Æmaeth, de formatie Shield Patterns op na. Op hun debuut Colour Lines (2012) schetst Knox een nachtelijke setting met sensuele en dubby/trippy beats, dark ambient, synthesizerdekens en gitaargeluiden, waarbij Brentnall met haar zang voor de sterren zorgt. Een prachtig album. Nu is hun tweede album Mirror Breathing een feit, dat maar ten dele teruggrijpt op hun vorige werk. Nog altijd heerst er een nachtelijke sfeer, maar deze is hier meer mysterieus. Dat komt ook omdat ze het triphop element hebben verruild voor meer experimentele en duisterder muziek. Muziek die je stevig bij de strot weet te grijpen. Voor liefhebers van Birds Of Passage, Graveyard Tapes, This Mortal Coil, Kate Bush en Glissando. Geen moeilijke, maar een mooiere tweede plaat.
Martijn
Pye Audio Corner Stasis
Als je een beetje een zeurpiet bent kun je Stasis als stilstand (pun intended) zien, maar ik zie het liever als constante kwaliteit. Of never change a winning team, want ik ben nog niet uitgekeken op de spooky library elektronica van Martin Jenkins. Wederom gestoken in al even degelijk artwork van Julian House. Ofwel (eentje nog) if it ain’t broke, don’t fix it.
کاوه يغمائيمترسک
Ik had deze al lang op mijn hard disc staan en ook al wel gehoord, maar hij valt de laatste tijd goed. Kaveh Yaghmaei is de zoon van Iraanse rockicoon Kourosh Yaghmaei en die kreeg het voor elkaar om een rockconcert in Teheran te organiseren, nog onder de liberale Khatami. De papierwinkel was wel zo’n frustratie dat hij daarna acuut naar Canada is verhuisd, maar toch. Een historisch moment en uit die tijd stamt deze leuke poppy prog rockplaat Matarsak (Scarecrow). Welicht verwachtte ik destijds wat teveel en dan valt het na een paar jaar ineens weer mee, door die laatdunkende herinnering. Het is nogal mellow maar het zijn gewoon fijne liedjes. Verwachtingen zijn een bitch.