GHB nu ook op de lijst van harddrugs. Oei, dat wordt dus weer seks met een partner die wél bij bewustzijn is. Terwijl de meeste van ons hun voorraden door de gootsteen aan het spoelen zijn, heeft een klein deel nog met volle verstand gewerkt aan onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Foetus, Genève, Various Artists – Moss, Arling & Cameron, Travoltas, Yannis Kyriakides, Nu & Apa Neagră, Various Artists – To What Strange Place: The Music of the Ottoman-American Diaspora, 1916-1929 en Various Artists – Rembetika 6: Apostolos Hadzichristos (Selected Recordings 1937-1953).
Foetus – Hide (cd, Ectopic Ents)
De cd doet de titel eer aan, want normaal gesproken mis ik geen Foetus release. Deze is toch al bijna weer een jaar oud. En bepaald niet de minste. Sterke, dikwijls chaotische orkestraties gaan hand in hand met venijnige avant-garde. Dus na een prachtig stuk van een sopraan kan je ineens een vernietigend avant-garde offensief verwachten, dat altijd bevreemdend en bijzonder klinkt. Maar JG Thirlwell laat ook bijna ballads horen, Foetus is hier op zijn best. Dat is na 30 jaar een prestatie van formaat!
Hide (albumsnippers)
Genève – 1551 (mcd, Sampling Records)
Gerrit van der Scheer (ex-Bonne Apart, Adept) besluit om samen met zijn vrouw Ilse Hamelink en broer Arend-Jan van der Scheer (LPG) psalmen in een indiefolk-jasje te hijsen. Ik heb het niet zo op religieuze teksten als ze je keel in worden geduwd, maar dit drietal doet het op dusdanig subtiele en experimentele wijze dat hetgeen ze hier presenteren enkel maar weet te betoveren. Ik werd er overigens op geattendeerd door de collega’s van Mousique, waarbij je hier een veel interessanter verhaal kunt lezen dan ik vertellen zou kunnen. Je kunt het geheel gratis downloaden. Van de schijf zijn er slechts 100 geperst, gestoken in een fraaie 7” hoes met uitklapbare poster.
Luister Online/Download:
1551
Various Artists – Moss (cd, Cote Labo)
Het Cote Labo label is een gloednieuw Japans label dat met de split-cd van Takumi Uesaka & Peter Broderick meteen laat zien welke kant het op wil gaan. Binnenkort verschijnt van het project Oliveray (Peter Broderick + Nils Frahm) de debuut cd. Maar voor het zover is, is er eerst de compilatie Moss, waarop exclusieve tracks staan van Takeo Toyama, Nils Frahm, Esmerine, Takumi Uesaka, Greg Haines, Peter Broderick en Seigen Tokuzawa. Gewoon net zo mooi, melancholisch en ingetogen als denkt dat het is.
Arling & Cameron – Best Of
Er heeft altijd een gebakken luchtje rond Arling & Cameron gehangen. Toen ze (tot ieders verbazing) de Popprijs wonnen kwamen ze met kekke paraplu's op (waren ze die eerste die dat deden?) maar volgens mij was iedereen te verbaasd ('wie!?') om ook maar een biertje te gooien. Ook de liner notes bij deze voor een prikkie opgepikte box-set ginnegappen over de scene die het duo bij elkaar fantaseerde, vol niet-bestaande bandjes. Dat achtergrondverhaal is overigens geschreven door de Easy Aloha's, en zou dat niet ook gewoon een alter ego zijn van A & C? Of vice versa. Geintje. Leukste grap daarin is trouwens een anekdote over ene 'I am the god of hellfire' Ad die geen elektronische muziek meer aan kan horen: 'When I hear a track I see the blocks coming up on the screen.' Deze piekfijn verzorgde (in smaakvol wit gestoken) verzamelbox, bevat drie cd's, waarvan de eerste verreweg het leukst is. Daar wordt flink geput uit het zo toepasselijk getitelde Music For Imaginary Films-album, waarvoor het tweetal zich liet inspireren door Morricone, Bacharach en componisten van c-film allooi. (Om in de poppy momenten lekker Baueresk uit de hoek te komen, check Lonely Christmas.) Een andere titel als Das Jahr der ersten Küsse zegt ook genoeg. (O dat harpje!) De tweede cd zoekt het op de dansvloer, en is nog een stuk meliger. Doop-style. Duitse sampletjes erbij, en een Verhofstadt-proof ode aan Europe in een taaltje of drie. De derde cd is het minst ambitieus en tapt stevig uit Oma's Platenkast. Weghappende deuntjes tropicalia, die de mannen waarschijnlijk nog altijd eindeloos licensen, om er dikke sigaren van te roken. Blijft de vraag staan; waren ze nou echt groot in Japan?
Travoltas – van alles
In mijn film sabbatical dacht ik natuurlijk; wat deed ik in godsnaam daarvóór. Dus werd ik prompt nostalgisch naar concerten in de early-noughties, waar de Travoltas de rocksterren uithingen. (En Speedboat FC-Vince nog op ons forum postte, als iemand hem ziet; een reünie of een neqschot.) Was helemaal vergeten dat de Travoltas zelfs een ode aan de luvluvluvluv-Liv Taylor schreven. Awww.
Yannis Kyriakides Antichamber
Antichamber bevat muziek die eigenlijk best op kamermuziek lijkt. Een afwisselende collectie van tien stukken voor allerlei samenstellingen, meestal combinaties van akoestische instrumenten en zowel oude als nieuwe elektronica. Zo is er achtkoppig koor met sinusgolven (U), een stuk voor viola, contrabas en iPod shuffle (As they step into the same rivers) en een stuk voor viool, elektrische gitaar en een platenspeler met een oude rembetika plaat (Zeimbekiko). De sferen lopen uiteen van prachtige meer 'spectrale' stukken Atopia (hyperambient) tot het meer ritmische Chaoids. Een mooie set!
Nu & Apa Neagră Omag
Met een arsenaal aan instrumententen (Turkse saz, Roemeense cobza, elektrische gitaar, elektronica, bas, fluit en klarinet) maakt dit viertalambient improv. Een vrij losjes bij elkaar geïmproviseerde trip die doet denken aan Master Musicians Of Bukkake en dergelijke. Soms doet het wat al te willekeurig aan, maar dit album stamt alweer uit 2008 en de opvolger Descântecul apei negre komt binnenkort uit. De clip/trailer klinkt vooralsnog niet verkeerd:
To What Strange Place: The Music of the Ottoman-American Diaspora, 1916-1929
Rembetika 6: Apostolos Hadzichristos (Selected Recordings 1937-1953)
Drie cd's vol 78 RPM opnames van Turken, Grieken, Syriërs, Armeniërs en wat dies meer zij in Amerika. Zeer gevarieerd en in een fraai hoesje gestoken. Ik geef toe, het is een pet peeve van mij, maar het is toch weer jammer van het slechte zetwerk. Nu eens niet lui door diakritische tekens gewoon weg te laten, maar nu is het een curieus omkeren van de tekens: in plaats van Ben Bugün Bir Şey İstiyorum bijvoorbeeld, daar maakt men Ben Bugun Bır Şey Istıyorum van. En dat terwijl het geheel, met uitgebreide linernotes, er toch zo verzorgd uitziet.
JSP Records hebben zo'n beetje de slechtste en meest onsurfbare site mogelijk. Van die site heb ik het dus niet, maar deel 6 van hun Griekse Rembetika-serie kwam in juli uit, zo ontdekte ik pas. Na Tsitsanis en Vamvakaris is nu Apostolos Hadzichristos aan de beurt. Het gebruikelijke recept: vier tot de nok gevulde cd's, samenvattingen van de songteksten, een korte bio in de verder sobere boekjes en dat alles voor iets meer dan €20,–.