Ook de Chinese beurs blijkt nu van porselein. Wij hebben enkel onze vakantiebeurs getrokken voor onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Mac Demarco, Aurélie Dorzée & Tom Theuns, The Eagle Rock Gospel Singers, Future Disguises, Joy Division, Sara Lov, Briana Marela, Olan Mill, Rimbaud, Sea + Air, Jitka Šuranská & Irén Lovász & Michal Elia Kamal en Tamaryn.
Jan Willem
Mac Demarco – Another One (mcd, Captured Tracks / Konkurrent)
Mac Demarco is niet de nieuwste burger van één of andere keten, maar een Canadese zanger/gitarist. Hiervoor speelde hij bij Makeout Videotape. Hij presenteert zich als een soort antiheld, die losjes rammelige songs produceert. Toch zit zijn muziek stiekem heel goed in elkaar en weet het behoorlijk te beklijven. Na het geweldige Salad Days van vorig jaar komt hij nu weer met een handvol songs, simpelweg Another One geheten. Het is weer een lome, bitterzoet en sober geheel geworden vol lo-fi, blues, indie, post-punk en experimentele muziek. Bezinnende pracht voor een zwoele zomeravond. De songs, die op een gekke manier ergens tussen Arthur Russell, Adam Green, David Bowie en Dif Juz uitkomen, missen hun uitwerking niet doordat er zoveel gevoel in zit. Na acht nummers en bijna 24 minuten verder is het geheel helaas alweer voorbij. Ach, er volgt er vast nog wel eentje.
Aurélie Dorzée & Tom Theuns – L’Art De Voler (cd, Homerecords.be)
De Belgische zangeres/violiste Aurélie Dorzée doet me dikwijls denken aan Iva Bittová, zowel solo als in haar groep Aurélia. Intense, gevarieerde zang in combinatie met folkachtig en experimenteel vioolspel. Die laatst genoemde groep deelt ze onder meer met Tom Theuns (gitaar, zang, mandocello), die ook te vind is in Nada en Ambrozijn. Nu brengen ze onder hun eigen namen de cd L’Art De Voler uit. Ze brengen hier in feite een folkplaat die breed om zich heen grijpt. Het stemmige geheel laveert namelijk van folk, neoklassiek en wereldmuziek met Afrikaanse en Joodse thema’s naar tango’s, walsen en chansons. Het is heerlijk melancholisch, maar kent ook genoeg humor om de boel te relativeren. Het is poëtisch, ontroerend, bezinnend en bovenal wonderschoon wat ze hier ten gehore brengen.
The Eagle Rock Gospel Singers – Heavenly Fire (cd, Ba Da Bing/ Konkurrent)
Bij gospel denk je mede door de vele films vaak aan een kerk vol Afro-Amerikanen die op geweldig opzwepende wijze de Heer bezingen. Ik word er altijd heel vrolijk van, ook al houd ik er een andere levensfilosofie op na. Maar het is aanstekelijk, doet problemen vergeten en klinkt ook nog eens bijzonder mooi en oprecht. Ik kan me daarom wel vinden in de gedachtegang van drummer Will Wadsworth, die The Eagle Rock Gospel Singers opricht nadat zijn relatie eindigt, een band van hem stopt en hij een vliegtuigongeluk overleeft. Samen met vrienden Kim Garcia (zang), Jeremy Horton (gitaar, zang) en Grace Mosqueda (zang) plus gasten op zang, keyboards, viool, pedal steel, trompet en bas maakt hij bij wijze van therapie gospelliedjes, die nu op Heavenly Fire verzameld zijn. Ze delen dat ontwapende en spetterende enthousiasme van Bodies Of Water en de liedjespracht van Sufjan Stephens, maar dan met de invulling zoals die van hun helden als Washington Phillips, The Staple Singers en Mahalia Jackson. Rock meets gospel, altcountry en indie. Heerlijk album (in meerdere opzichten).
Future Disguises – Alma Mystic Society (A Collection Of Songs 2013-2015) (cd-r, Reverb Worship)
Op bekende bands zal je het kwaliteitslabel Reverb Worship niet snel betrappen. Wel weten ze de krenten uit de psychedelische en folkpap te halen. Ook Future Disguises is zo’n sprekend voorbeeld. Er is nu het album Alma Mystic Society (A Collection Of Songs 2013-2015) verschenen in een oplage van slechts 40 stuks. De groep heeft door de jaren heen een uiterst mysterieuze mix van folk, psychedelica, spookmuziek, ambient en plunderphonics gemaakt, die op deze release gebundeld worden. Met samples, zang, spoken word, drums, klarinet, gitaar, synthesizers, piano en diverse andere instrumenten laten ze een biologerende mix horen van dat alles. Het komt ergens uit tussen Public Works, Broadcast & The Focus Group, The Caretaker, Hood, The Legendary Pink Dots, His Name Is Alive en Heidi Harris. Niet echt om duidelijk een vinger op te leggen dus, maar daardoor des te interessant. Het is alsof de muziek vanuit het hiernamaals wordt doorgestraald naar het hier en nu. Een volslagen unicum.
Joy Division – Substance (cd, Warner)
Voor wie Joy Division niet kent, stop hier maar met lezen. Het is misschien wel mijn nummer 1 band aller tijden en ook het vervolg New Order staat hoog in het vaandel. Substance, dat oorspronkelijk in 1988 verschijnt, is een compilatie met nummers die niet op hun reguliere albums zijn verschenen, hoewel sommigen wel in een andere versie. Terwijl Peter Hook druk bezig is het hele repertoire van Joy Division live te brengen verschijnt 27 jaar na dato de geremasterde versie van het album. De kwaliteit is beter, maar er staan ook 2 extra tracks op, namelijk het elektronische “As You Said”, dat je al zou moeten kennen van Warsaw (de band voor Joy Division), maar ook een andere versie van “Love Will Tear Us Apart”. Rechtvaardigt dat dan de aanschaf van deze verbeterde versie? Uhm, schijt een beer in het bos?
Sara Lov – Some Kind Of Champion (cd, Splinter)
Anne Lynn Williams staat tot Trespassers William als Sara Lov staat tot Dévics. Beide dames hebben namelijk deel uitgemaakt van een fantastische band, maar maken erna ook de één na de andere prachtplaat. Voor Sara Lov is dat alweer een jaar of vier geleden, maar nu is terug met Some Kind Of Champion. Hierop doen naast Dustin O’Halloran (piano), haar partner in crime uit Dévics, ook Hauschka (piano) en diverse andere gasten mee op keyboards, gitaar, contrabas, drums, viool en cello. Toch draait alles weer om die geweldig bitterzoete, tijdloze zang van Lov, die zo past op het 4ad label van weleer. Zelfs al zou ze de belastingalmanak oplezen, je zal het willen horen. Maar op tekstueel gebied heeft ze gelukkig wel meer te zeggen. Het is allemaal van een schoonheid en melancholie, die haast zeer doet. Ze komt met haar muziek ergens tussen Tarnation, Lotte Kestner, Stevie Nicks en Cocteau Twins uit. Droompop, altcountry, singer-songwritermuziek en heavenly voices vormen hier een gouden combinatie.
Briana Marela – All Around Us (cd, Jagjaguwar / Konkurrent)
De Amerikaanse Briana Marela houdt zich nogal met esoterische zaken bezig. Dat bepaalt soms ook gewoon wat ze gaat doen. Een tweede album in IJsland opnemen op de dag dat de Maya kalender het eind van de wereld aankondigt. Die cd All Around Us is opgenomen door Alex Sommer (Sigur Rós, Jonsi) en dat is goed te horen ook. Hij voegt een behoorlijke dosis hopelandic toe aan het geluid, hoewel de licht geknepen zang van Marela ook al etherisch en mysterieus is. Ze fladdert ergens tussen folk, wereldmuziek en indierock door en heeft daardoor een behoorlijk eigen sound, mede door dat nostalgisch vernis. De muziek is onaards maar niet wereldvreemd, wonderschoon maar met een rauwe rand. Erg leuk is ook de sample van Laurie Anderson’s “O Superman” in de openingstrack. Ze zetelt ergens tussen Julianna Barwick, Jenny Hval, Susanna en de rustige momenten van Sigur Rós. Een veelbelovend en betoverend tweede album!
Olan Mill – Cavade Morlem (cd, Dronarivm)
Inmiddels is Alex Smalley (productie, arrangementen, gitaar, veldopnames, orgel) met zijn neoklassieke project Olan Mill een vaste waarde geworden in het neoklassieke muzieklandschap. Daarnaast kan je hem ook terugvinden in het duo Pausal. Nu keert hij terug met Cavade Morlem op het ambient/drone label Dronarivm. Hij levert wederom een schitterende mix van neoklassiek, ambient en veldopnames af en mengt er ook etherische zangsamples door. Het is ijzig, isolationistisch en toch ook dikwijls hartverwarmend. Smalley weet continu gevoelige snaren te raken, mede door de gastbijdragen van violist Mike Jessop. Maar ook vanuit zijn composities spreekt zoveel gevoel. Het is een kwestie van je ogen sluiten en je gewillig mee laten voeren op zijn tot de verbeelding sprekende, diepgravende muziek. Dit indrukwekkende goed zal fans van onder meer Celer, Stars Of The Lid, Deaf Center, Bersarin Quartett, Brambles, Arvo Pärt en A Winged Victory For The Sullen zeker aanspreken. Wat een duistere pracht!
Rimbaud – Rimbaud (cd, Gusstaff)
Rimbaud is een nieuwe groep van 3 Poolse veteranen, namelijk zanger Tomasz Budzyński (2Tm2,3, Armia, Budzy I Trupia Czaszka, Siekiera), saxofonist/klarinettist Mikołaj Trzaska (Bassisters Orchestra, Inner Ear, Ircha, Langfurtka, Miłość, North Quartet, NRD, Reed Trio, The Resonance Ensemble, Riverloam Trio, Shofar, TASEE, Tymon I Trupy, The Users, Łoskot) en elektronicaspecialist Michał Jacaszek. Die laatste kennen we toch vooral van zijn experimentele klassieke werken. Hier is dat andere koek. Ze brengen een kruisbestuiving van experimentele muziek, freejazz, industrial, gothic en allerhande elektronische muziek. De sfeer is daarbij grimmig dan wel melancholisch. Brulvocalen worden omlijst met kakofonische blaaspartijen en opstormende elektronica. Maar er zijn ook haast verstilde stukken vol subtiele elektronica en fluisterende blaasinstrumenten. Het bij de strot grijpende geheel nestelt zich ergens tussen The Young Gods, Einstürzende Neubauten, God, Naked City, Philippe Petit, Sand en Phylr. Een subliem debuut.
Sea + Air – Evropi (cd, Glitterhouse)
Evropi is het tweede album van het Grieks/Duitse koppel Eleni Zafiriadou en Daniel Benjamin. De cd opent op mysterieuze wijze met een Mi & Lau achtige track, terwijl hun stemmen respectievelijk richting Nico en Bon Iver koersen. Daarna gaat het tempo omhoog en brengen ze op eigenzinnige wijze hun indiepop aan de man, dat ze altijd door een melancholisch filter halen. Daarbij duiken ook referenties als Sufjan Stevens, Blonde Redhead, Hjaltalín, Get Well Soon en Low op. Het duo speelt vrijwel alles zelfs (op echte instrumenten zo benadrukken ze op de cd) en krijgen hulp van gasten op gitaar, Moog, tamboerijn, synthesizers, trombone, altviool, viool, cello en klarinet, die een orkestrale glans aan het geheel geven. Maar ook hun tweede wapenfeit is een eenvoudige horde gebleken. Een prachtalbum vol fraaie uitschieters (waarvan onderstaande tracks slechte voorbeelden zijn, dus kijk of je nummers als “We All Have To Leave Someday” en “Pain Is Just A Cloud” kunt vinden).
Jitka Šuranská & Irén Lovász & Michal Elia Kamal – Tři hlasy / Three Voices (cd, Indies Scope)
Van de Tsjechische Jitka Šuranská, de Hongaarse Irén Lovász en de Turkse Michal Elia Kamal (Light In Babylon) heb ik al menig album in de kast staan. Het is daarom ook een heugelijk feit dat ze hier de handen ineen slaan. Drie prachtstemmen en muzikanten die alle barrières slechten en wereldmuziek, folk, klezmer, Balkan geluiden en Sefardische muziek gewoon op een mooie hoop gooien. Ze brengen ook nog viool en krijgen rugdekking van gasten (uit de bands Light In Babylon en Shum Davar) op mandoline, santur, gitaar, percussie, bas, viool, contrabas, drums en accordeon. Het is allemaal live opgenomen, maar het enkele applaus verstoort de geweldige trip niet. Het is een haast onaards gebeuren, dat net zo gemakkelijk Tsjechische als Hongaarse en Israëlische traditionals koppelt aan hedendaagse muziek. Dat is nog eens grenzeloos genieten!
Luister Online:
Tři hlasy / Three Voices (albumsnippers)
Tamaryn – Cranekiss (cd, Mexican Summer / Konkurrent)
De uit Nieuw-Zeeland afkomstige zangeres Tamaryn Brown, die tegenwoordig in New York woont, heeft met Rex John Shelverton (ex-Vue, Das Audience, Portraits Of Past, Bellavista) al twee albums vol nostalgische muziek gemaakt. Ze brengen daarop een mengelmoes van shoegaze, wave en droompop, die zo op 4ad of Creation zou passen. Na drie jaar verschijnt er nu de cd Cranekiss, waarop hun duistere recept nog beter hebben uitgewerkt. De melancholische zang van Tamaryn is hierbij nog altijd de oorvanger. De muziek is in de lijn van hun vorige albums, al maken ze nu meer gebruik van samples en synthesizers. Hierdoor wringen ook dark pop en dancepop zich tussen hun toch al broeierige sound. Denk daarbij aan een bitterzoete kruisbestuiving van Lush, My Bloody Valentine, Austra, The Cure, Cocteau Twins, Swallow, Editors, Bowery Electric en Beach House. Het is echt ouderwets smullen geblazen, zij het uitgeserveerd op nieuwe borden.