Nederland is een schrijver (en judoka) armer, wij zijn een schrijver rijker: welkom Justin. Hopelijk net zo welkom als onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Autolux, East Of The Wall, And So I Watch You From Afar (2x), Youth Of Today, Bold, Underdog, Laurie Anderson, Antony & The Johnsons, Autumn Grieve, Isobel Campbell & Mark Lanegan, Goldmund, Hjaltalín, Menomena, No Age, Various Artists: Total 11, Grouper, Zola Jesus, Drudkh (3x), Häive, Darkthrone en Aura Noir.
Autolux – Transit Transit
De eerste heb ik destijds van Omar gekregen; hij kon er weinig mee, terwijl ik daarentegen juist erg opgewonden werd van de mix van Amerikaanse indierock en Engelse shoegaze met die luie ondertoon. Toch een heel aantal jaren moeten wachten op de opvolger, en ik was niet erg onder de indruk de eerste paar keer. Maar het is een echte groeiplaat gebleken, met een iets rijker geluid dan op de eerste, maar toch mooi minimaal volgens het principe ‘minder is meer’. En de afwisseling tussen mannen- en vrouwenstem blijft heel fijn. Zou zomaar eens heel hoog kunnen eindigen bij mij dit jaar.
East Of The Wall – Ressentiment
Klinkt als heel afwisselende moderne mathcore richting Dillinger Escape Plan – en minstens even goed – en doet het ook goed bij Mars Volta liefhebbers. Stiekem komen echter ook namen als klassieke alt.metal helden als Anacrusis en Thought Industry boven drijven. Erg eigenwijze band – mag wat minder boos worden in de schreeuw wat mij betreft – die ik ook heel graag met Shining op een avond zou willen zien. Lekker.
And So I Watch You From Afar – s/t
And So I Watch You From Afar – The Letters EP
Nu pas ontdekt, blijkt het vorig jaar een voorzichtige hype te zijn geweest. Volkomen terecht dan wel, want ik heb mijn postrock nog nooit zo energiek en hectisch opgediend gekregen. Alsof een bende hardcore/emo/screamo mennekes plots GY!BE materiaal gaat spelen. Heel heel goed, en was vorig jaar zeker in mijn top tien gekomen als ik hem had gekend.
Youth Of Today – We’re Not in This Alone
Bold – The Search: 1985 – 1989
Underdog – Matchless
Direct gevolg van mijn Into Another artikel. Oude hardcore blijft heel fijn om af en toe lekker hard te draaien. Wel af en toe, want het wordt toch snel eenvormig.
Laurie Anderson – Homeland (cd+dvd, Nonesuch)
Een nieuwe Laurie Anderson is altijd iets om voorzichtig enthousiast van te worden. Voorzichtig omdat haar spreekzang en vioolwerk met veelal een avant-gardistische omlijsting bekend zijn en dus niet altijd de verrassing brengen die je hoopt. Big Science uit 1982 blijft een klassieker en ook niet te versmaden zijn Strange Angels (1989) en The Ugly One With The Jewels And Other Stories (Live) (1995). Voeg daar nu gerust haar nieuw album aan toe, want het is een ongekende beauty. Het begint al uiterst fraai met de zang en instrumentatie van haar Tuvaanse gasten Chirgilchin, die een bekend Tuvaans thema ten gehore brengen voordat ze zelf haar bekende geluid ten gehore brengt. Ook de rest gastenlijst is indrukwekkend te noemen met namen als violist Eyvind Kang (Secret Chiefs 3, Mr. Bungle, Dying Ground), toetsenist Peter Scherer (Ambitious Lovers), toetsenist Rob Burger (Tin Hat Trio), percussionist Shahzad Ismaily, toetsenist Kieran Hebden (Four Tet), bassist Skuli Sverrisson (Pachora), saxofonist John Zorn, drummer Joey Baron (Naked City, Massada), zanger Antony (ja die), manlief Lou Reed en nog een paar anderen. Het is een prachtig gedragen, sfeervol werk met vele prachtige en intrigerende stukken. Dat laatste geldt zeker voor het lange nummer “Another Day In America” waar ze haar mannelijke alter ego Fenway Bergamot aanneemt, inclusief een verzwaarde stem. Bij elkaar is het een soort wereldse, poppy avant-garde geworden die weet te boeien maar ook prettig is om naar te luisteren. Op de vertellen Laurie, producers en muzikanten wat over de werkwijze en totstandkoming van het geheel met op de achtergrond muziek. Tevens staat er een korte docu op over haar viool(spel). Het brengt allemaal wat diepgang en achtergrondinformatie maar het is verder niet van groot belang. De muziekschijf duidelijk wel. Grote klasse!
Luister Online:
Homeland
Antony And The Johnsons – Thank You For Your Love (mcd, Secretly Canadian)
Begin oktober verschijnt de vierde cd. Als opwarmertje alvast een mini met één albumtrack en 4 exclusieve nummers. Het is vertrouwde kwaliteit, zij het dat hij in de gelijknamige track wat harder, uitbundiger en op zijn stem na minder breekbaar uit de hoek komt. Ik houd zelf meer van de ingetogen muziek, maar het nummer mag er desondanks wezen. De nummers “You Are The Treasure” en met name “My Lord My Love” zijn wel weer van die betoverende breekbare schoonheid. Hij besluit met covers van Bob Dylan (“Pressing On”) en John Lennon (“Imagine”), waarbij die laatste dan wel bijzonder is, maar eigenlijk moet hij er gewoon met zijn vingers af blijven. Al met al is deze mini weer een fijne toevoeging voor de “completist”.
Luister/kijk Online bij YouTube:
Thank You For Your Love
Autumn Grieve - Stray Birds (mcd, Autumn Grieve/Corbel Stone Press)
Autumn Grieve is een Canadese zangeres/gitariste die een zeer breekbare mix van folk en singer-songwritermuziek maakt. Op haar derde (mini) album werkt ze samen met Richard Skelton, die haar uiterst melancholische nummers van cello en piano voorziet. Het is werkelijk ontroerend verstilde pracht wat ze hier laat horen. En ook nog in een schitterend persoonlijk hoesje.
Luister Online bij Myspace:
Kneel / Revenants / Shades
Isobel Campbell & Mark Lanegan – Hawk (cd, V2)
Isobel Campbell (ex-Belle & Sebastian, The Gentle Waves) en Mark Lanegan (Screaming Trees, Queens Of The Stoneage) zijn samen als dag en nacht en dat werkt. Zij bloemetjes en bijtjes, heldere stem en een blonde schoonheid en hij teer en drank, zware gebroken stem en een grof uiterlijk. Dat contrast zit ook precies in hun muziek en dat maakt het zo bijzonder genietbaar. De meeste muziek wordt op de nieuwe cd door Campbell geschreven en bespeeld door een handvol muzikanten, waaronder James Iha (Smashing Pumpkins). Mark zingt op maar in 8 van de 13 nummers mee, waardoor hij meer en meer te gast is. De nummers zonder hem zijn mij ook wat te licht, maar nog niet over de rand. Het wijsje in “Come Undone” is overigens volgens mij gewoon gejat van “This Is A Man’s World”, maar dat terzijde. Een tweede puntje is dat het ouwe lullen gehalte wat omhoog is gegaan. Al met al blijft het album wel overeind, maar het gaat wat mij betreft niet de geschiedenis in al het beste dat de “twee” hebben voortgebracht.
Luister Online bij Myspace:
Come Undone / You Won’t Let Me Down Again
Goldmund – Famous Places (cd, Western Vinyl)
Keith Kenniff van Helios en Mint Julep houdt er ook al 5 jaar het project Goldmund op na. Zijn nieuwste werk is misschien wel zijn meest verstilde tot nu toe, maar ook zijn mooiste. Op breekbare wijze maakt hij met piano en fluweelzachte elektronica een mix van ambient, filmmuziek en neoklassiek. Daarmee komt hij in het vaarwater van Library Tapes, Hauschka, Dustin O’Halloran, Nils Frahm, Peter Broderick en Max Richter. Het is muziek die tot de verbeelding spreekt en waarbij je heerlijk nostalgische kunt wegdromen. Tevens weet de muziek te ontroeren door zowel de schoonheid als door de in en in droefgeestige thema’s. Een juweel!
Luister/kijk Online:
Brown Creek
Luister/kijk Online bij YouTube:
Alberta
Hjaltalín - Terminal (cd, Hjaltalín)
De muziek van de IJslandse formatie is nauwelijks in te delen, want het gaat van 60-er jaren popmuziek tot indierock en klassiek. Daarbij maken ze gebruik van vele, hoofdzakelijk klassieke instrumenten en storten ze een hoop geluid over je uit. Na het geweldige Sleepdrunk Seasons (2009) komen ze nu met Terminal. Naast de 7 kernleden doen er maar liefst 44 gasten mee die strijk-, blaas- en percussie instrumenten, synthesizer en (koor)zang. Minder is meer is duidelijk niet op hen van toepassing, maar dat geeft niets. Ze bewandelen soms wel de rand tussen kunst en kitsch, maar poetsen dat meestal op frivole wijze weer weg. Om een voorbeeld te geven, de strijkpartijen lijken in een paar tracks rechtstreeks afkomstig uit de Loveboat, maar daar storten ze dan heel veel geluid extra over uit of ze gooien het tempo ineens flink omhoog. Daarnaast staan er ook prachtig dreigende, ingetogen en melancholische nummers op, waarvan “Song From Incidental Music” een prachtig voorbeeld is. Verder hebben ze veel geniale stukken waarbij ze weet ik hoeveel klassieke instrumenten in een popjasje weten te proppen zonder dat het over de top gaat. Alles bij elkaar opgeteld hebben ze dan ook een magistraal en uiterst pakkend album vol originele, orkestrale poprock afgeleverd.
Luister/kijk Online bij Myspace:
Suitcase Man / Feels Like Sugar / Sweet Impressions / Song From Incidental Music
Menomena - Mines (cd, City Slang)
Bij Menomena vind ik het altijd lastig ze goed te omschrijven. Ze vermommen zich altijd zo goed als indierockband, maar zijn dat zeker niet. Ze weten alleen het experiment goed te verstoppen tussen normale melodielijnen en pakkende zang. Verder zitten er een hoop subtiele details in de muziek. De liedjes op hun vierde cd zitten op één niveau, zonder uitschieters, waardoor één luisterbeurt alleen om die reden al niet voldoende is in vervoering te raken. De drie heren ontwikkelen hun eigen software en denken over elk geluidje na. Zodra een groot deel van die zaken ontsluierd worden weet de plaat je pas echt te grijpen; maar gemakkelijk maken ze het je niet. Een oppervlakkige luisterbeurt zal zelfs tot teleurstelling leiden. In de verte heeft het wel wat van Xiu Xiu, zij het dan met minder neurotische zang, maar in feite slaat elke vergelijking de plank volledig mis. Daarmee leveren ze alweer een ijzersterke prachtplaat vol art-rock af.
No Age - Everything In Between (cd, Sub Pop)
Dean Spunt en Randy Randall zijn het vleesgeworden icoon van de lo-fi punk scene uit Los Angeles. Met het derde album Everything In Between weten ze deze status zonder meer te bevestigen. Opnieuw horen we jaren tachtig punk / hardcore en rommelige, krakende opnames het talent van het duo voor het schrijven van uitstekende liedjes zorgvuldig bedekken. Nummers als Skinned en Chem Trails bijvoorbeeld, hebben onderhuids de potentie de commerciële kant van Vampire Weekend op te gaan, ware het niet dat No Age bewust een nonchalante houding aanneemt. De elektronica en ambient waar we heel even van mochten proeven op de Losing Feeling EP keert maar mondjesmaat terug, vooral aan het einde van het album. Daar kan ik mij niet aan storen. Everything In Between is een punkplaat geworden die zowel verslavend als onderhoudend blijkt. Kompakt – Total 11 (2cd, Kompakt)
De Kompakt Total verzamelaars doen wat verzamelaars moeten doen: een representatief overzicht geven van wat het label beweegt in muziek; potentiele artiesten aangevuld met een aantal exclusieve tracks van de meest bekende. Deel elf is daar geen uitzondering op. Wel is de verzamelaar verrassend in zijn diversiteit en uitbundigheid. Al dan niet minimale techno hoeft al lang niet meer steriel en machinaal te klinken, bewijzen bijvoorbeeld Justus Köhncke (discopop), It’s A Fine Line (rockabilly), Ada & Heiko Voss (funky nu-jazz) en The Field met Caroline (spacey kraut). Deze verscheidenheid wordt bijeen gehouden door de hoge kwaliteit en de immer aanwezige klassieke Duitse techno, waarmee labeleigenaar Michael Mayer met Picanha Frenesi – clubvriendelijke huiskamerhouse – met kop en schouder boven de rest uitsteekt. Grouper – Hold/Sick (7”, Room 40)
Liz Harris doet met haar regelmatige singles en EP’s steeds meer verlangen naar een volledig album. Deze 7”, die wordt uitgebracht als exclusieve single behorende bij haar tournee, haalt wederom dat gevoel naar boven. Dit ondanks dat haar stijl nauwelijks is veranderd: lange uitgesponnen ambient met gitaar, keyboard en dit keer ook cello als instrumenten, verdronken in een zee van reverb en begeleid door Harris’ lome vocalen. Het geeft een maximum effect. Zola Jesus - Stridulum II (cd, Souterrain Transmissions)
Een studie opera heeft misschien niet het gewenste diploma opgeleverd, maar wel een zeer kenmerkend en krachtig stemgeluid. Het is het unieke “selling point” van Nika Roza Danilova oftewel Zola Jesus. Stridulum II is zoals de titel al doet vermoeden de tweede versie van haar EP die vorig jaar is uitgebracht, ditmaal aangevuld met drie extra nummers. Die zijn de moeite van het opnieuw aanschaffen waard. Pompeuze, orkestrale gothicmuziek, gevormd door dikke lagen synths, rituele percussie en haar passievolle doch dramatische zang. Stridulum verschilt vooral van de voorgaande releases in de professionele productie en het heldere volle geluid. Daarmee is Zola Jesus in staat een divers publiek aan te spreken.
Drudkh Відчуженість (Estrangement)
Drudkh Кров у Наших Криницях (Blood In Our Wells)
Drudkh Лебединий Шлях (The Swan Road)
Het stond al een tijdje op de lijst maar het bleek ook eigenlijk gewoon out-of-print, maar nu dankzij Season Of Mist weer verkrijgbaar. Zo terugluisterend valt op hoe progressief en sprankelend de nieuwe Forest Of Stars klinkt. Blood In Our Wells staat nog als de essentiële 'oude stijl'. Krachtig, emotioneel en episch zonder kitscherig te worden.
Häive Mieli Maassa
Ook episch is Finse folk/blackmetal van Häive, met toevoeging van de hemelse klanken van de
Darkthrone Circle The Wagons
Darkthrone, minder black meer metal. Toch zit er altijd wel wat Celtic Frost in om nog net geen retro heavy metal te worden. Ik blijf het, ondanks een zekere meligheid, toch wel erg lekker vinden. Inclusief weer een nieuwe top 10 van Fenriz, waar weer verdomd veel titels in langs komen waarvan de hoesjes en lage scores me nog bij staan uit de Aardschok kolommen van vroeger. En Fenriz pimpt Aura Noir nog maar eens …
Aura Noir Hades Rise
Ook eentje die al heel lang in m'n wishlist stond, maar tot drie keer toe out of stock was als ik 'm wilde bestellen. En hij is zo goed! Retro maar zonder oubollig te worden, met knipogen naar Autopsy (inclusief een gastsolo van Danny Coralles) en het nummer South American Death wat inderdaad exact klinkt als Zuid-Amerikaanse death metal. Bovendien klinkt Aura Noir wel een stuk minder melig dan Darkthrone.