Wie het weinige niet eert is het vele niet weert. Hier onze kleine maar fijne lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Big Red Machine, Sons Of Alpha Centauri en Yellow6 (2x).
Jan Willem
Big Red Machine – How Long Do You Think It’s Gonna Last? (cd, Jagjaguwar/ 37d03d / Konkurrent)
In 2018 debuteerde Big Red Machine met hun gelijknamige album. Dit is het nieuwe project van Aaron Dessner (The National) en Justin Vernon (Bon Iver, Volcano Choir). Zo’n tien jaar ervoor hebben ze het nummer “Big Red Machine” bijgedragen aan de compilatie Dark WasThe Night, het AIDS en HIV project, hetgeen ze als bandnaam geadopteerd hebben. Dessner en Vernon staan er aan de ontwerptafel, maar laten de muziek fraai inkleuren door legio artiesten waaronder Lisa Hannigan, Phoebe Bridgers, Bryce Dessner, Richard Reed Perry en leden uit The Staves. Daar rollen 10 prachtige songs uit die het midden houden tussen folkrock, poprock, minimal music en grime. Het was een belofte voor de toekomst zei ik destijds. En dat blijkt wel uit hun tweede worp How Long Do You Think It’s Gonna Last?. Ze serveren in een goede 64 minuten 15 nieuwe tracks, waarbij ze vergezeld door onder meer Anaïs Mitchell, Fleet Foxes, Anais Mitchell (Bonny Light Horseman), Fleet Foxes, Taylor Swift, Ilsey, Naeem, Sharon Van Etten, Lisa Hannigan, Shara Nova (My Brightest Diamond), Ben Howard, This Is The Kit en Bryce Dessner. De muziek ligt in het verlengde van het debuut maar is rijker gedetailleerd, zij het op subtiele en veelal ook ingetogen wijze. Het zijn zulke fraai gearrangeerde songs, die meteen diep onder de huid kruipen. Hoe lang dat zo blijft? Dat zal blijken, maar voor nu is het intens genieten.
Sons Of Alpha Centauri – Push (cd, Exile On Mainstream)
Het Britse collectief Sons Of Alpha Centauri, kortweg SOAC, is eigenlijk al in 2001 opgericht door het duo Nick Hannon (bas) en Marlon King (gitaar). Ze hanteren destijds ook de naam Whisperkill. Toch heeft het tot 2007 geduurd eer hun gelijknamige debuut uit wordt gebracht. Dan is de groep al aangevuld met Stevie B (drums) en Blake (elektronica). Ze laten een instrumentaal avant-metal geluid horen, waar ook doom-, prog- en artrock doorheen verweven zit. Pas 11 jaar later, na diverse epees ziet de opvolger Continuum het licht, waar ze meer stonerrock aan hun sound toevoegen. Daarvan verschijnt nog een remix album. Nu zijn ze dan eindelijk terug met hun vierde wapenfeit Push. Hierop hebben ze zich versterkt met zanger Jonah Matranga (Camorra, Gratitude, Far) en drummer Mitch Wheeler (Will Haven). Dat verandert, mede door de zang nogal wat aan de muziek. De zang en soms muziek doen wel wat aan Deftones denken. De muziek bestaat hier uit een combinatie van post-hardcore, emo, stoner, progressieve rock en ook dromerige rock. Het zorgt dat het allemaal meer emotioneel geladen is, zowel in het hard als in het zachter. Denk naast genoemde band ook aan een mix ervan met Deafheaven, Baroness, Unsane, Black Sabbath en Marilyn Manson. Maar ze tonen vooral een eigen smoel waar kracht en pracht op sterke wijze gebundeld worden.
Yellow6 – The Cloud Factory (cdr, Sound In Silence)
Yellow6 – pause:rewind:reflect:forward (cdr, Sound In Silence)
Het bepaald geen uitzondering dat Yellow6 of Jon Attwood, de man achter dit Britse project, met meerdere releases, maar dit jaar is hij behoorlijk druk. Ten eerste komt hij met het debuut van zijn nieuwe groep JARR (met Ray Robinson), gevolgd door het prachtige Yellow6 album For The First And Last. Zoals altijd draait de muziek van Yellow6 om het neerzetten van een bepaalde melancholische sfeer, die tot de verbeelding weet te spreken. Attwood kan gevoelens en zaken die hem bezighouden goed kwijt in de muziek, die meestal met gitaar en effecten tot stand komt en die ergens tussen ambient, drones en uitgeklede post-rock en shoegaze finisht. Ik vind zijn muziek tot het beste van het genre horen en hij belandt met enige regelmaat in mijn jaarlijst. Nu is hij alweer terug met zijn nieuwe album The Cloud Factory. Als kind dacht ik ook dat wolken uit een fabriek kwamen. Enfin, hierop presenteert hij 10 nieuwe tracks van samen bijna 67 minuten, die tussen maart en mei dit jaar zijn opgenomen; bepaald niet kinderachtig qua omvang dus. Op zijn vorige album en een nog te verschijnen album later dit jaar (jawel!) maakt hij meer gebruik van beats, maar op deze nieuwe cd speelt de gitaar de hoofdrol naast de abstracte en zware loops. Hij laat zich inspireren door recente sountracks van Warren Ellis & Nick Cave en de minimalistische benadering van onder andere Philip Glass en Burial. Let wel, de inspiratie komt vooral van de methode, de muziek is ontegenzeggelijk typisch Yellow6. Maar het is allemaal zwaarder aangezet dan normaal. Dat geldt zeker voor de lage tonen, die wel wat weg hebben een zware hartslag, kloppende slapen of een heipaal in de verte. Zijn wolkenfabriek produceert daar mistige tonen overheen, die voor de nodige mysterieuze en verstrooiende elementen zorgen. Daarmee weet hij weer een indrukwekkend en contemplatief geheel mee neer te zetten. Hoewel de zomer officieel nog niet voorbij is, heeft de herfst hier alvast een soundtrack gekregen.
En of het nog niet genoeg is, zit er gelimiteerd nog een tweede schijf bij, die met het hierboven beschreven album in een fraai zakje zit (zie onder), te weten pause:rewind:reflect:forward. Hier wederom bij 67 minuten aan muziek, ditmaal verspreidt over 6 composities. Deze zijn tussen juli 2020 en mei 2021 opgenomen. De eerste vier tracks zijn eerder verschenen als Bandcamp download met bijbehorende video’s, “Six One Twenty One” is ook op Bandcamp uitgebracht in het Droneuary 2021 project van Silber Records en “Long Shadows” is in dezelfde periode als boven besproken album opgenomen. Dat doet hij dus nog even tussen alle releases door en het zijn bepaald geen kliekjes, maar volwaardige stukken van toegevoegde waarde. Het blijft toch bijzonder knap, dat hij na ruim 23 jaar steeds weer andere invalshoeken weet te vinden en in dit tempo zo lang op hoog niveau blijft presteren. De nummers hier zijn ook weer melancholisch, maar een fractie minder zwaar op de maag liggend. Ze weten je ook weer even helemaal uit de realiteit te nemen en zorgen voor bezinning. Los van het feit dat ze stuk voor stuk weer machtig mooi zijn. Dat is wat je met recht een bonus cd noemt!
