We hebben veel positieve tests in onze lijstjes uit het:

SCHADUWKABINET

We luisterden naar: Bright Eyes, Bully, C418, Girl Friday, L.A. Witch, H.C. McEntire, No Joy, Robert Severin, Sneaks en Various Artists: Avenue With Trees & Secondaries (2x).

 

---

 

Jan Willem

Bright Eyes – Down In The Weeds, Where The World Once Was (cd, Dead Oceans / Konkurrent)
Ik ben niet per se een enorme fan van Bright Eyes en vind vaak een aantal nummers goed. Het is me net wat te theatraal ofzo, wat natuurlijk voor een groot deel komt door de zang van bandleider Conor Oberst. Maar als dat theatrale op het toneel van aangrijpende gebeurtenissen uit het echte leven ingezet wordt, geeft dat juist een extra lading. En dat is precies wat er gebeurd is. Loopt u even mee? In 2013 wordt Conor ten onrechte door een fan beschuldigd van verkrachting, in 2016 is zijn broer Matthew (Matty) overleden op 42-jarige leeftijd en verder liep zijn relatie op de klippen in 2017. Tijd om Bright Eyes onder het stof vandaan te halen. Dat heeft geleid tot het aan Matty opgedragen album Down In The Weeds, Where The World Once Was, dat maar liefst 9 jaar na hun vorige album verschijnt. Oberts (zang, gitaar, piano) heeft samen met de multi-instrumentalisten Mike Mogis en Nathaniel Walcott de basis gelegd. Maar ze hebben het groots aangepakt met nog zes gastzangeressen, 10 gastmuzikanten, een koor en nog een leger aan strijk- en blaasmuzikanten. Al deze muzikanten zorgen voor zowel wat bombast en drama als verfijnde schoonheid. De liedjes zijn dikwijls heel klein, maar vliegen her en der lekker theatraal uit de bocht; het blijft wel Bright Eyes natuurlijk. Daar zit echt een hoop tijdloze schoonheid bij, wat naast de fraaie zang en arrangementen ook door de soms bijna vintage orkestraties komt. Zelfs, ja zelfs het nummer “Persona Non Grata” met doedelzak is prachtig; de doedelzak was van origine bedoeld om kwade geesten te verjagen (vandaar dat kutgeluid) en dus vind ik de titel van het nummer wel weer geestig (hihi). Ik wil niet tegen zere indie-beentjes schoppen, maar ik vind dit eindelijk een Bright Eyes album dat in z’n geheel geweldig is. Alleen de titel is al zo mooi.

 

Bully – Sugaregg (cd, Sub Pop / Konkurrent)
Zangeres/gitariste Alicia Bognanno staat sinds 2013 stevig aan het roer bij de Amerikaanse groep Bully. Ik was bij zowel het debuut Feels Like (2015) als het vervolg Losing (2017) aan het klussen en heb aangegeven dat hun adrenaline opwekkende muziek daarbij goed van pas kwam. Al gaat de tweede er met overtreffende trap overheen. Muziek die enerzijds fris klinkt en anderzijds doet terugdenken aan de betere rock uit de jaren 80 en 90. Energieke rock welteverstaan, die kont schopt! Gedreven als ze is, draait Bognanno (zang, gitaar, bas) op het nieuwe album Sugaregg de adrenalinekraan nog wat verder open. Ze wordt hierbij geholpen door bassist Zachary Dawes (Mini Mansions, The Last Shadow Puppets) en drummer Wesley Michell. Het album gaat meteen voortvarend van start, waarbij het ook lijkt of Bognanno een megafoon heeft ingeslikt…wat een power! Tussen al het opzwepende geweld in last ze ook genoeg rustige stukken in emt evenzo zang. Ook maatschappelijke kwesties wisselt met de nodige humor af. Veel variatie waardoor je telkens geboeid blijft en verrast wordt. En als je dan bedenkt dat ze met haar sound ergens tussen Drive Like Jehu, Made Out Of Babies, Hole, Sonic Youth, My Bloody Valentine, Hüsker Dü en Pixies in zit, dan weet je hoe geweldig ook dit nieuwe album weer is geworden.

 

C418 – Minecraft Volume Beta (2cd, Ghostly International / Konkurrent)
De Duitse muzikant Daniel Rosenfeld maakt met zijn project C418 al meer dan een decennium elektronische muziek. Toch heeft hij de meeste bekendheid vergaard met zijn soundtrack voor de videogame Mindcraft, waar in 2011 de digitale versie van Mindcraft Volume Alpha is verschenen. In 2015 wordt deze ook uitgebracht op lp en cd, al heb ik deze nooit gehoord. Je kunt veel over mij zeggen, maar niet dat ik een gamer ben. Het heeft mij nooit gegrepen om op een computer, playstation of whatever uren een spel te doen. Het is overigens geen waardeoordeel over degenen die dat wel graag doen, maar het is gewoonweg niks voor mij. Het voelt dan ook ietwat raar om een recensie te schrijven over de soundtrack ervan. Ik weet ook niet wat ik moet verwachten. Bij het beluisteren van Mindcraft Volume Beta ben ik prettig verrast door de relaxte sfeer. Hoewel de muziek behoorlijk varieert, namelijk van ambient en neoklassiek tot IDM, chiptune en electropop. Elektronische geluiden worden gelardeerd dan wel afgewisseld met pianomuziek en her en der geeft hij de muziek kleur met klassieke elementen (orkestraties, stemgeluiden). Op het einde van de eerste schijf krijg je zelfs nog een deel die met de hang gemaakt lijkt. Om volkomen zen van te worden, zonder dat er dolfijntjes en dergelijke verschijnen. Hoewel het zeker tot de verbeelding spreekt allemaal, heb je niet het gevoel naar een soundtrack te luisteren. En 30 tracks van samen 140 minuten is gigantisch veel, maar toch zit je dit makkelijk in één adem uit. Voor liefhebbers van Craig Armstrong, ISAN, Brian Eno, William Basinski, Ryuichi Sakamoto, Nils Frahm en Dustin O’Halloran.

 

Girl Friday – Androgynous Mary (cd, Hardly Art / Konkurrent)
Toen ik de bandtitel en de albumhoes zag, dacht ik echt even dat Gavin Friday een gender-neutrale identiteit had aangenomen. Maar Girl Friday is een uit Los Angeles afkomstig viertal, dat bestaat uit Vera Ellen (gitaar, zang), Libby Hsieh (bas, zang), Sierra Scott (gitaar, zang) en Virginia Pettis (drums, zang). Ze brengen nu, na twee digitale mini releases, hun feitelijke debuutalbum Androgynous Mary uit. Hierop laten ze een lekkere, soms behoorlijk felle mix horen van post-punk en noiserock. Een onderwerp dat veelvuldig voorbij komt, is hoe het voelt om buitenspel te staan bij een normatieve samenleving. Vol energie en op gevarieerde wijze weten ze dit aan de man eh vrouw te brengen. Daarbij wisselen ze de donkere elementen met ook heel mooie af. Dit soort muziek is heus wel meer gemaakt, maar Girl Friday beschikt over een bepaalde chemie en overtuigingskracht, waardoor je gewoon meteen voor ze valt. Daarbij wijken ze lekker tegendraads en provocerend ook nog wel eens af van de gangbare muziekstructuren, hoewel ze daar ook prachtig harmonieuze muziek tegenover zetten. Hun meesterlijke cocktail van Liz Phair, Magnapop, Warpaint, That Dog, The Breeders, PJ Harvey en Wipers smaakt naar meer. Ze leveren een meeslepend en bijzonder droomdebuut af.

 

L.A. Witch – Play With Fire (cd, Suicide Squeeze / Konkurrent)
Bij hun gelijknamige debuut uit 2017 zeiden ze al dat ze weliswaar uit Californië komen, maar dat er van hekserij geen sprake is. Toch wist dat debuut van het trio L.A. Witch menig rocker best te betoveren. Ze laten daar een fijne mix horen van psychedelische rock, garage, surf en post-punk horen. Op hun tweede worp Play With Fire vliegen ze de boel met een lekkere punkattitude directer aan. Dat levert zeker geen rechttoe rechtaan muziek op, maar wel muziek die meteen aankomt. Sade Sanchez (gitaar, zang), Irita Pai (bas, orgel) en Ellie English (drums) weten met eenvoudige middelen een maximaal effect te bewerkstelligen. Ze mengen hun psychedelische rock met indierock, darkpop en garage, waarbij ze soms onverwachte zijwegen inslaan. Het klinkt als een liefdesbaby van Throwing Muses, Pain Teens en Black Rebel Motorcycle Club. Alleen moet je hier geen melk maar een goede bourbon in het flesje gieten. Er vloeien 9 ijzersterke nummers uit voort, die uiteraard binnen het half uur eindigen. Oi!

 

H.C. McEntire – Eno Axis (cd, Merge / Konkurrent)
H.C. McEntire is de solo artiestennaam van de Amerikaanse zangeres/gitariste Heather McEntire, die ook in groepen als Un Deux Trois, Bellafea en Mount Moriah te vinden is. Vaak in de indierock dan wel folk hoek. Solo zoekt ze het meer in de combinatie van altcountry, Americana, folk en rock. Ze beschikt dan ook over een stem die gemaakt is om over tuimelgras, cactussen, stoffige vlaktes en een glaasje whisky heen te zingen. Dat bewijst ze andermaal op haar nieuwe album Eno Axis, waarbij ze de desbetreffende rivier de Eno in haar staat North Carolina zelfs bedankt in de credits. Moet kunnen als je de weg naar de natuur en liefde volgt. Maar zonder flauw te doen, levert dit wel echt goudeerlijke, pure muziek op waar je gewoonweg niet omheen kunt en wilt. McEntire bezit over een stem die doet denken aan die magische van Paula Frazer uit Tarnation, waar de muziek ook wel enigszins aan verwant is, vermengd met die van onze eigen Ilse DeLange maar dan zonder Twents accent (zij is de enige die “I’m Not So Tof” op een Twents-Engels accent kan uitspreken). Zonder wederom flauw te doen, brengt McEntire hier echt zeer fraaie songs ten gehore, die je niet onberoerd zullen laten. Verder experimenteert ze tussendoor nog wat op Roy Montgomery-achtige wijze, hetgeen dit album alleen maar meerwaarde geeft. Andere associaties die haar muziek oproept zijn Phoebe Bridgers, Lisa Germano, Torres, Cat Power en Carla Bozulich. Wat een ongelooflijk pareltje dit!

 

No Joy – Motherhood (cd, Joyful Noise / Konkurrent)
In 2009 richten de Canadese muzikanten Jasamine White-Gluz en Laura Lloyd het duo No Joy op. Die laatstgenoemde is er inmiddels uit. De naam van de band is echter niet representatief voor de muziek, want ze hebben drie heerlijke albums vol ongepolijste en redelijk stevige shoegaze afgeleverd. Op een gegeven moment gaan wel de gitaren overboord en werken ze zelfs een keer samen met Sonic Boom. Na vijf jaar is eindelijk het vierde album Motherhood een feit. Jasamine (zang, gitaar, synthesizer, piano) wordt bijgestaan door Jorge Elbrecht (gitaar, zang, bas, overige instrumenten) van Violens, Tara McLeod (banjo, gitaar) en nog een paar anderen op drums, percussie- en blaasinstrumenten en zang. De cd opent met “Birthmark”, een nogal rijk gedetailleerde nummer waar shoegaze met folk en van alles en nog wat opgeleukt wordt. Een drukke mix van Cocteau Twins, Lush en Medicine. Dat belooft wat. In de tweede track “Dream Rats” wordt de shoegaze ineens aangedikt met nu metal, wat een gouden combinatie blijkt, zeker als haar zus Alissa (Arch Enemy) haar strot opentrekt. Sowieso worden de gitaren weer geïncorporeerd in de muziek, maar niet zoals in de beginjaren. Even later koppelt ze shoegaze aan trip hop, maar ook elektropop, synthpop en trance. Eigenlijk is dat teveel. Maar het is dan ook complex waarmee ze worstelt, want het gaat over het al dan niet spijt krijgen van geen kinderen nemen, waarbij ze ook terugblikt op haar eigen moeder. Daarnaast blijkt het boek Motherhood (2018) van Sheila Heti achteraf, want Jasamine had de titel en vraagstellingen al af voordat ze dit werk heeft gelezen, een hoop parallellen te bevatten. Met dat in het achterhoofd snap je onrustigheid in de muziek wel. En eerlijk is eerlijk, ze brengt op niet alledaagse wijze een hoop stijlen samen. Naast de genoemde band, dienen ook Deftones, Massive Attack, No Doubt, Sneaker Pimps, Nine Inch Nails, Kate Bush en My Bloody Valentine als referentiepunten. Dat is lastig samen te brengen, dus zelf luisteren is het beste devies. Voor mij is de combi shoegaze en nu metal de winnaar, maar de rest mag er zeker wezen. Dit album is een verrassende cocktail, die ik zeker vaker tot me neem, maar voor een volgende is iets minder mixen misschien net lekkerder.

 

Robert Severin – Postcard From Budapest (cd, Robert Severin/ Birnam CD / Xango Music Distribution)
Je bent nooit te oud om te debuteren, dat hebben reeds meerdere artiesten al bewezen. En soms komt enige rijping de muziek eigenlijk alleen ten goede. Muziek met een verhaal. Dat geldt zeker voor de inmiddels 59-jarige Robert Severin. Deze Schotse singer-songwriter is een kind van Hongaarse vluchtelingen, die elkaar in Schotland leren kennen in 1956. Robert op zijn beurt ontmoet zijn Schotse vrouw in 1989 juist weer in Boedapest. Om meerdere redenen heeft hij dus een band met die stad en Hongarije. Gedreven door de liefde voor muziek, ingegeven door zijn vader, maar ook door een ansichtkaart, die hij in een tweedehands boekwinkel vindt. Zijn jarenlange liedjesschrijverij hebben nu het album Postcard From Budapest opgeleverd. Vanaf de eerste toon heb je het gevoel een instant tijdloze klassieker in handen te hebben. Severin (zang, gitaar, klarinet) heeft een zeer prettige, melancholische zangstem en de muziek sluit daar mooi bij aan. Tijdens een muziekcursus komt hij in contact met arrangeur/violist/zanger Innes Watson van het Innotet kwartet, waar ook Seonaid Aitken (viool, zang), Patsy Reid (altviool) en Alice Allen (cello) deel van uitmaken. Ze begeleiden zijn tot de verbeelding sprekende prachtsongs op fraai stemmige wijze. Het zijn stuk voor stuk innemende en dikwijls ontroerende verhalen, die uit het leven gegrepen zijn en daardoor ook oprecht en puur overkomen. Toch zit er overal een droefgeestig vernis overheen, wat ik van een ongelooflijke meerwaarde vind, zeker omdat niets geveinsd is. Dat maakt dat zelfs de meest toegankelijke stukken een ruw randje krijgen. De muziek roept associaties op met Nick Drake, Brett Anderson, Peter Hammill, Syd Barrett, Owain Phyfe, Power Of Dreams en zelfs The Beatles, maar klinkt toch eigenzinnig. Severin levert een ontzaglijk mooi muzikaal fotoalbum af, waarin je wilt blijven bladeren.

 

Sneaks – Happy Birthday (cd, Merge / Konkurrent)
Sneaks is sinds 2014 de muzikale uitlaatklep van Eva Moolchan uit Washington DC. Ze brengt doorgaans vrij korte, maar uiterst efficiënte en doeltreffende albums uit, die ergens tussen post-punk, hip hop, no wave, minimal en electro uitkomen. Op haar nieuwste Happy Birthday brengt ze 9 nieuwe nummers, die samen zo’n 27 minuten in beslag nemen (nog veel voor haar doen). Toch gebeurt er op onderkoelde wijze weer zoveel, dat het volstaat. De melodieën zijn meer uitgewerkt met aanstekelijke beats en dreunende baslijnen. Daarnaast hoor je nog sfeervolle klanken op de achtergrond, terwijl haar prettig zangstem, soms meer richting slow rap, op de voorgrond het verhaal vertelt of eigenlijk vooral vragen stelt waarop ze geen antwoord geeft. Ze onderzoekt zichzelf en stelt vragen als: “why can’t a black girl create?”. Maar ook andere vragen en constateringen weet ze in fraaie muziek te verpakken. Daarbij is een soort kruisbestuiving van Chicks On Speed, Anne Clark, Camilla Sparksss, Sleaford Mods, Trash Kit en ESG met het ongemakkelijk houterige e van Arthur Russell. Daarbij moet gezegd worden dat ze meer dan ooit een eigen muzikaal geluid in huis heeft. Dat levert geweldige, indringende muziek op, die je niet eenvoudig meer uit je hoofd krijgt.

 

Various Artists: Avenue With Trees & Secondaries (2xcd, Second Language Music)
Als je het over eigenzinnige, onafhankelijke labels hebt met een originele output, dan heb je een goede aan het kwaliteitslabel Second Language Music, waar onder meer Glen Johnson van Piano Magic aan verbonden is. Ze brengen muziek uit, die niet per se uit is op succes maar meer op esthetische waarde. En dat doen ze goed. Ze brengen ook met enige regelmaat interessante compilaties uit. En dat laatste is in feite ook het startpunt van hun nieuwe compilatie Avenue With Trees. Het label stelt dat veel, niet alle, compilaties redelijk saai zijn geworden. Dat mede omdat er veel zijn met nummers die geen verband met elkaar hebben of bestaan uit de kliekjes die nooit op de reguliere albums zouden verschijnen. Maar het is niet zozeer een aanklacht geworden als wel een eerbetoon aan de muziek en verzamelalbums van de labels uit eind jaren 70 en begin jaren 80. Labels als Factory, Les Disques Du Crépuscule en anderen, waarbij een compilatie echt nog een meerwaarde had. Dat weten ze hier met een keur aan interessante underground artiesten ook te bewerkstelligen. Als thema krijgen de deelnemers enkel “Brussels, raining, 1983…” mee, wat in die tijd het internationale middelpunt van veel bands was. Om de toon meteen goed te zetten, opent Franck Alba (Piano Magic) hier met een Durutti Column-achtig nummer. Daarna gaat het op sobere wijze alle kanten op, wat verdraaid afwisselende en bovenal goede muziek oplevert, van piano- en elektronische stukken tot spoken word en gezongen nummers. Hierbij voert het droefgeestige aspect toch wel de boventoon. In een krappe 37 minuten geven 13 artiesten/bands op fraaie wijze hun nostalgische visie op het thema. Dit kan je met recht een zeer interessante compilatie noemen, die ook nog eens in een wonderschone hoes is gestoken.
Zoals vaker aangegeven kan je jezelf ook abonneren op het label. Je krijgt dan niet alleen de nieuwe releases als eerste op de mat, ook ontvang je er dikwijls extra muziek bij. In dit geval is dat de cd Avenue With Trees – Secondaries, waarop in een kleine 25 minuten nog eens 7 tracks worden geserveerd. Overigens zijn dat er vijf van de nieuwe supergroep Statues In Fog, alwaar Glen Johnson (Piano Magic, Textile Ranch, Future Conditional, Silver Servants), Franck Alba (Piano Magic) en David Rothon (Cloudier Skies, The Redlands Palomino Co., Sore And Steal, Sore Pink Steal (= beide met Ian Masters!), ex-The Cannibals). Zij laten hier een spookachtig, filmisch geluid horen dat ergens tussen The Caretaker, Friends Of Dean Martinez en Ennio Morricone inzit. Buitengemeen mooi en bij de strot grijpend. Dat belooft wat voor de toekomst. De andere twee nummers van Alter Later en Oliver Cherer, die net als Statues In Fog, ook al op de eerste schijf te horen zijn, mogen er ook wezen. Een schitterend addendum!
Via onderstaande link kan je alles beluisteren en zien wie de deelnemers zijn.

Comments

comments