Het blijkt eens te meer dat je niemand blij maakt met een dode mus. Hopelijk is dat niet het geval met onze gevleugelde lijstjes uit het:
We luisterden naar: Sun Kil Moon, Danger Mouse And Sparklehorse, Aaron Martin, Part Timer featuring Heidi Elva, Various Artists: Transmission – 30 Years With(out) Ian Curtis, Various Artists: Transmission – Nederlands, Various Artists: Vertical Integrations, Tamed Animals, Phoenix And The Turtle, Charming Hostess, Svarte Greiner, Cindytalk, Wildbirds & Peacedrums, Elian, Thomas Köner, Motorpsycho, Laurie Anderson, Qədir Rüstəmov, Gagik Stepanyan, Bleeding Black en Seyyal Taner.
Sun Kil Moon – Admiral Fell Promises (cd, Caldo Verde)
Na Red House Painters stort Mark Kozelek zich vooral op soloplaten en zijn band Sun Kil Moon. Hoewel band, als je de laatste, vierde cd beluistert heeft het toch alle schijn van een volledig soloproject, wat het in grotendeels ook is; hij krijgt slechts her en der wat ruggensteun. Maar het is ongelooflijk hoe Mark met zijn gitaargetokkel en landerige zang zoveel indruk kan maken. Hij weet als geen ander met eenvoudige middelen en op sobere wijze een enorme ruimte te creëren waar je enkel naar lucht wilt happen. De 10 singer-songwritersongs zijn van een onaardse schoonheid en een droefgeestigheid waar je enkel van kunt dromen. Hij benadert hier meer dan ooit Nick Drake, maar behoudt zoals altijd zijn kenmerkende geluid. Dit is een album om keer op keer van te genieten. De snelle besteller krijgt er ook nog een epee bij met eigenzinnige covers van Stereolab, Casiotone for the Painfully Alone en The Jackson 5. Ongekende klasse die zorgt voor bergen kippenvel!
Luister Online:
You Are My Sun / Admiral Fell Promises / Australian Winter
Danger Mouse And Sparklehorse - Dark Night Of The Soul (cd, EMI)
Het mooiste eerbetoon is toch eigenlijk als je met alle artiesten die dat voor je willen brengen met je samenwerken als je nog leeft. Voorwaarde is wel dat je daarna een pilletje neemt of op andere wijze het loodje legt. Beetje cru wellicht, maar daar heeft de samenwerking van de Amerikaanse producer en artiest Danger Mouse (u weet wel, die dunnere helft uit Gnarls Barkley) en Sparklehorse alle schijn van. De cd wordt dan ook opgedragen aan Mark Linkous (Sparklehorse) die 6 maart jl. zelfmoord heeft gepleegd en tevens aan Vic Chesnutt die ook hierop meezingt en zichzelf afgelopen Kerst van het leven heeft beroofd. Naast de genoemde artiesten is er een keur aan gasten opgetrommeld om te participeren. The Flaming Lips, Gruff Rhys (Super Furry Animals), Jason Lytle (Grandaddy), Julian Casablancas (The Strokes), Black Francis (Pixies), Iggy Pop, James Mercer (The Shins), Nina Persson (Cardigans, A Camp), Suzanne Vega en David Lynch (what’s in a name) geven hier allen acte de présence. Het is geen zwartgallig album geworden, maar ook geen feestje. Nee dit zijn klasse artiesten die een mooi coherent album hebben gemaakt. Een waar eerbetoon vol prachtige muziek aan hen die het moeilijk hebben.
Luister Online bij Myspace:
Dark Night Of The Soul / Insane Lullaby / Revenge / Jaykub / Angel’s Harp / Pain / Star Eyes (I Can’t Catch It)
Aaron Martin – Night Erased Them All (cd, Sonic Meditations)
Part Timer featuring Heidi Elva – The Runner (mcd, Part Timer)
De experimentele multi-instrumentalist Aaron Martin, die overigens een voorliefde voor de cello heeft, al zowel solo als in samenwerkingsverband (Machinefabriek, Part Timer) diverse imponerende werken gemaakt. Hij combineert ook op zijn nieuwste werk, dat uit twee lange stukken bestaat, fraaie cellopartijen met experimenteel cellowerk, elektronische experimenten, samples, drones, koren en etherische zang. Hij komt ergens uit tussen neoklassiek, noise en ambientdrones. Alles is, hoe mooi ook, zeer duister. Hij heeft dan ook een soundtrack voor een nachtelijke rit willen maken. Daarin is hij goed geslaagd met alweer een puik werkje.
Aaron is met zijn fijne strijkwerk ook te horen op de nieuwe mini van Part Timer, die samen met zangeres en harpiste de prachtige track “The Runner” heeft gemaakt. Subtiele elektronica samen met zang, cello en harp weten te ontroeren. Daarnaast staan er 6 remixen van deze song op door Orla Wren, Humble Bee, The Green Kingdom, Scissors And Sellotape, Children Of The Wave en Jazzy Jones Is Nano die allen sfeervolle, nachtelijke mixen brengen. Heel fraai hebbedingetje in een oplage van slechts 80 stuks.
Luister Aaron Martin Online bij Myspace:
Kept Ashes (fragment)
Various Artists: Transmission – 30 Years With(out) Ian Curtis (cd, Infrastition)
Various Artists: Transmission – Nederlands (cd, Infrastition)
Het mooie van Joy Division was en is dat je zelfs van de meeste covers nog kippenvel krijgt. Oké, Paul Young daargelaten. In 1995 is er al de verzamelaar A Means To An End vol fraaie covers van onder meer Codeine, Moby, Low, Girls Against Boy en Tortoise. 30 jaar na de dood van zanger Ian Curtis komt het Franse label Infrastition in de terugblikserie “Transmission” met een hommage aan de groep en in het bijzonder de zanger. 18 bands uit de Franse undergroundscene brengen hier op geheel eigen wijze covers ten gehore. Naast de (iets) bekendere bands Babel 17, Clair Obscur, Collection D’Arnell-Andrea, Hide & Seek en That Summer (hier overigens samen met Tithm!) zijn er ook de meer obscure bands Ainsophaur, Charles De Goal, Complot Bronswick, DC Shell, Exces Nocturne, Femme Fatale, Guerre Froide, Les Conseillers Techniques, Little Nemo, No Tears, Opera Multi Steel, Tanit en Wallenberg. Omdat de bands dicht bij hun eigen geluid blijven, is het een ware hommage en geen krampachtige poging zoveel mogelijk op Joy Division te lijken. Aangezien er geen plek meer op de cd is (deze duurt inderdaad 79’52”), zijn er ook nog bonusfiles te downloaden van Epk, Souptoxic, Trouble Faith en ywʍʎ. Erg leuke compilatie!
In diezelfde “Transmission”-serie is nu ook een overzicht uitgekomen met daarop allemaal Nederlandse cold wave of beter gezegd gewoon Dutch wave bands uit de jaren 1980-86. Er staat eveneens een begeleidend schrijver van Frans de Waard (Beequeen, Kapotte Muziek, Goem, Freiband, etc.) in het boekje. Van sommige bands heb ik wel eerder gehoord, maar er zitten ook behoorlijk wat onbekende voor mij bij. Laat staan hoe dat voor Fransen moet zijn. Maar de kwaliteit van de bands is dusdanig dat het voor eenieder een prettige verrassing zal zijn. Bazooka, Catastrophe Bizarre, Coïtus Int., Das Wesen, Desert Corbusier, Ensemble Pittoresque, Flue, Mecano, Mekanik Kommando, Nasmak, Neon, Nexda, Pee Dee, Störung, The Gentry, The Visitor, Ton Lebbink en Vice zijn hier allen vertegenwoordigd. De muziek is ietwat gedateerd, maar het luistert nog steeds lekk
er weg. Kwaliteit vergaat niet. Schitterend, nostalgisch verzicht.
MP3’s Joy Division covers:
Charles De Goal: Insight
Complot Bronswick: Transmission
Guerre Froide: Shadowplay
Little Nemo: Love Will Tear Us Apart
Opera Multi Steel: Isolation
Bonusfiles:
Epk, Souptoxic, Trouble Faith en ywʍʎ
MP3’s Nederlands:
Catastrophe Bizarre: Lobotomy
Desert Corbusier: Can’t Stay Too Long In This House
Ensemble Pittoresque: The Moutshut
Neon: Standing On The Other Side
The Gentry: Desperate Day
Vice: Extort
Various Artists: Vertical Integrations (cd, Second Language)
Het Second Language label, onder meer opgericht door Piano Magic frontman Glen Johnson, brengt de ene succesrelease na de andere uit. Het is overigens voordelig een abonnement te nemen op een serie releases (als je er vertrouwen in hebt dat zij de juiste dingen uitbrengen). Na diverse solowerken is er nu een tweede verzamelaar op het label. Hierop staat een grote verscheidenheid aan bands die allen heerlijk melancholische muziek maken in uiteenlopende genres. Tula (denk Fever Ray), Pete Astor, Gareth Dickson, 30Km Inland, Dirk Markham, Ólöf Arnalds, Tunng, Klima, Women & Children, Mark Fry/The A. Lords, Anna Rose Carter, Robin Saville, Autumn Grieve, The Home Current, Junkboy, Our Broken Garden en Isnaj Dui geven allen acte de presènce met exclusieve tracks. Prachtig overzicht en een ware ontdekkingstocht door het hedendaagse droefgeestige muzieklandschap.
Tamed Animals – Redefinitions (cd, Fluttery)
Phoenix And The Turtle – Swallow Up The Moon (mcd, Fluttery)
Nieuw label om in de gaten te houden: Fluttery Records. Tamed Animals is het soloproject van de Amerikaan Dan Barnett, die alle instrumenten zelf bespeelt en alles componeert. Hij maakt een eigenzinnige mix van elektronica, post-rock, (koor)zang, experimentele muziek en ambient. Daarmee komt hij ergens uit tussen Thom Yorke, Spoonfed Hybrid, Pale Saints, Slowdive en Sigur Rós. Met zowel elektronica, piano, beats, spookachtige vocalen en jachtige gitaren weet hij een beklijvende mix neer te zetten die aan de ene kant zeer dromerig is en aan de andere kant genoeg venijn heeft om je bij de les te houden. Het is een ongekend genot om weer eens een band als deze te ontdekken met even zoveel herkenbare als unieke klanken. Om vol overgave van te genieten.
Labelgenoten Phoenix And The Turtle, what’s in the name, zijn meer een post-rockband. Met strijkers, piano, percussie, gitaren en gevoelige vrouwen- en mannenzang zetten ze op hun mini een fijne mix neer van noise, pop, post-rock, wave en indie. Hun geluid is zowel pakkend als fris en zal menig post-rock fan weten te grijpen. Emery Reel, Slowdive en The Spheres behoren tot de invloeden. Heerlijke dagdroommuziek.
Luister naar Tamed Animals:
Luister Phoenix And The Turtle Online bij Myspace:
Line Drive
Charming Hostess – The Bowls Project (cd, Tzadik)
Het vrouwenproject rond Jewlia Eisenberg (zang, draailier, harmonium) heeft los van de vele solo en zijprojecten al 5 jaar niets van zich laten horen. Nu is er dan eindelijk een nieuwe cd. Hierop hoor je het eigenzinnige geluid van hun beste kant. Het is een dynamische mix van Joodse en experimentele muziek, avant-garde, folk, cabaret en lekker gefreakte rock. Naast de vaste leden Marike Hughes (zang, cello), Cynthia Taylor (zang), Jason Ditzian (klarinet), Shahzad Ismaily (bas, percussie, gitaar) en Ches Smith (drums, elektronica) zijn ook Marc Ribot (gitaar), Nils Frykdahl (zang), Dawn McCarthy (zang) en andere gasten op viool, tar, zang en beatbox van de partij. Zelf omschrijven ze hun muziek als “nerdy-sexy-commie-girly”, maar eigenlijk laveert het op speelse wijze door diverse genres. En dat maakt deze cd ook tot zo’n beleving. Opzwepend, ontroerend, virtuoos, vrouwelijk en gewoonweg wonderschoon met een bite. IJzersterk album (weer) op het kwaliteitslabel Tzadik.
Luister Online:
The Bowls Project (sneak preview)(klik op deze titel)
Svarte Greiner – Penpals Forever (And Ever) (cd, Digitalis Industries)
Hoewel ik nog steeds als de dood ben dat een huisarts ooit tegen mij zegt “u heeft last van een Svarte Greiner” is die naam al jaren verbonden aan het project van Miasmah labelbaas Erik K. Skodvin, tevens de helft van Deaf Center. Ondanks de wat lullige titel van zijn derde cd is de muziek weer van een ongekende duisterheid. Akoestische doom noemt hij het zelf. Hij maakt gebruik van veldopnames en computergeluiden met her en der flarden instrumenten. Dit levert gitzwarte klanklandschappen op die het midden houden tussen dark ambient, drones, experimentele muziek en nou vooruit akoestische doom. Muziek die je weet te grijpen om niet snel los te laten. Bloedstollend werk, maar dat ben ik niet anders gewend van de heer Skodvin.
Luister Online bij Soundcloud:
A1 / A2 / B1 / B2 / B3
Cindytalk – Up Here In The Clouds (cd, Editions Mego)
De Schot Gordon Sharp, één van de stemmen van This Mortal Coil, heeft sinds hij de post-punk, ambient, wave of gotiek verruild heeft voor glitch, metaalachtige drones en veldopnames de smaak weer goed te pakken. Eind vorig jaar brengt hij na 15 jaar stilte weer een cd uit en nu verschijnt de volgende alweer. Deze ligt ook in het verlengde van de vorige. Hij opent met glitch die wel wat weg heeft van een stevige regenbui en mengt dat met duistere drones en een angstaanjagend ahoe-achtig stemgeluid. Hij weet je meteen te grijpen met intrigerend geluid. Dat wordt in de tracks erna ook niet minder. Het is vaak angstaanjagend en kakofonisch en tegelijkertijd bloedstollend mooi, melancholisch en overweldigend. Grillige klanklandschappen vol ambient, drones, glitch, wanhopige kreten en andere huiveringwekkende elementen. Toch is het al een iets opener en frisser geheel dan zijn vorige cd. Maar hij weet als geen ander met krakende elektronica bepaalde sferen neer te zetten. Buitengewoon imponerend.
Luister Online bij Myspace:
Up Here In The Clouds
Wildbirds & Peacedrums - Rivers (2cd, Leaf)
Van het bijzondere Zweedse duo verschijnt eerder de 12” Retina, die later opgevolgd zal worden door de 12” Iris. Eerder heb ik Retina omschreven als: “Op hun twee vorige releases maken de robuuste, soms bijna lompe percussie van Andreas Werliin en de imponerende zangkunsten van Mariam Wallentin de dienst uit. Mariam houdt daar het midden tussen Siouxsie, PJ Harvey, Nico, CocoRosie, Gry, Laurie Anderson, Lykke Li en Bessie Smith. Nu richt het tweetal zich meer op koorzang, waarbij de muziek ook een meer klassieke kant opgaat en afwijkt van de eerder ingeslagen weg vol folk, blues, rock, experimentele muziek en pop. Ze maken op dit album dan ook gebruik van de Schola Cantorum Reykjavík Chamber Choir, eerder al te horen op Björk’s Medulla, en van de arrangementen van Hildur Guðnadóttir. De Bedroom Community leden Ben Frost en Valgeir Sigurðsson zorgen daarbij voor de productie. De vijf nummers of beter composities die ze hier ten gehore brengen zijn van een uitzonderlijke klasse. De haast sacrale muziek is van een onaardse schoonheid. Een extrapolatie van hetgeen altijd al besloten heeft gelegen in hun unieke sound. Het klinkt nu als een mix van de laatste The Knife in combinatie met Michael Nyman, Nicholas Lens, Henryk Górecki en alles van wat ze hiervoor hebben laten horen. Wildbirds & Peacedrums is een band om scherp op het netvlies te houden. Prachtig!” De twee 12”-es worden nu gebundeld op de dubbel-cd Rivers. De tweede cd daarvan, Iris, is nieuw voor mij. Deze is een stuk meer basaal dan de eerste schijf. Hier beperken ze zich meer tot hun vertrouwde recept van percussie en zang. Alleen zetten er wel olievaten (steeldrums) voor in wat de muziek een eigenaardige sfeer geeft. Tropisch maar dan onderkoeld. Ook deze is van een bijzondere klasse, zij het dat de eerste schijf net iets meer weet te betoveren. Hoe dan ook een sterke en vooral eigenzinnige release.
Luister Online bij Myspace:
The Well / Fight For Me
Elian – Whispers, Then Silence (cd, Home Normal)
Elian is de nom de plume van de Amerikaan Michael Duane Ferrell. Hij maakt elektronische composities met licht drones, krakende elektronica, glitches, veldopnames, ambient en ondefinieerbaar geluid; op sommige momenten krijgt de muziek ook een elektro-akoestisch-, musique concrète-achtig karakter. Deze worden al dan niet harmonieus aan de man gebracht. Hierdoor h
eb je continu het gevoel dat er iets gaat gebeuren, waardoor sommige stukken je de stuipen op het lijf jagen. En niet omdat hij zo’n doemgeluid creëert, want het meeste klinkt wel helder, maar meer omdat variërende geluiden, harmonieën of het gebrek eraan en de wisselende sferen samen iets onheilspellends krijgen net als een krassende viool dat kan hebben. De stukken zijn verder behoorlijk organisch, waardoor het nog meer leeft en je goed bij de keel weet te grijpen. Het komt in de buurt van een hybride van The Caretaker, Celer, Fennesz, Robert Normandeau en Tim Hecker. Eén van de beste releases op Home Normal toe nu toe.
Luister Online:
The Happy Cynism Of A Creative Mind / Magnification And Minimization
Thomas Köner – Nunatak / Teimo / Permafrost (3cd, Type)
De Duitse muzikant Thomas Köner (ook in Porter Ricks) heeft misschien in zijn eentje wel het pad geplaveid voor latere dark ambient scene. Hij maakt zeer oprechte, minimale dark ambient en drones met elektronica en veldopnames. De muziek is kaal en isolationistisch maar heeft een enorme impact. Van 1990 tot 1993 maakt hij zijn -vind ik- beste werk gemaakt met de trilogie Nunatak Gongamur, Teimo en Permafrost; hoewel Nuuk van de 4cd compilatie “Driftworks” en Aubrite er ook mogen wezen. Twee van die cd’s van de trilogie zijn bij mij helaas zoekgeraakt dan wel beschadigd en later ook niet meer verkrijgbaar, aangezien het Barooni label, waar ze allemaal op zijn verschenen, niet meer bestaat. En dat terwijl dit verplichte kost is. Het was dan ook wachten tot een label dit werk weer eens zou heruitgeven. Welk label anders dan Type? Ik kreeg al stille hoop toen ze alle drie op vinyl werden uitgebracht. En ja hoor, nu is er ook de prachtig uitgevoerde 3 dubbele kartonnen cdbox waar ze allemaal weer in ere hersteld zijn (hoewel Nunatak Gongamur nu Nunatak heet). Alle 3 terug bij papa. Het is nu ik ze terug hoor eigenlijk ongelooflijk hoe tijdloos dit werk is. Diepe buiging voor Type! En voor Thomas Köner uiteraard.
Luister Online:
Nunatak (album)
Teimo (album)
Permafrost
Motorpsycho – Timothy’s Monster (4cd, Rune Grammofon)
Dankzij subs-collega Bas is mijn Motorpsycho collectie met een aantal fraaie cd’s uitgebreid. Heeft er natuurlijk ook alles me te maken dat er ineens een albums zich in tweevoud aandient. Nee dat stukje van Bas had niet beter getimed kunnen worden. Toen ik enkele weken erna namelijk eens op zoek ben gegaan naar de klassieker Timothy’s Monster, zag ik tot mijn grote vreugde dat de schijf is heruitgegeven op kwaliteitslabel Rune Grammofon. Nu alleen als 4 cd’s!!! Ik ga niemand vermoeien over de muziek, want daarvoor moet je gewoon maar het stuk van Baslezen. De inhoud dan. De eerste twee cd’s zijn gewoon de originele cd uit 1994. De derde schijf bevat de nooit uitgebrachte eerste editie, waarop ook nummers staan die de uiteindelijke versie nooit gehaald hebben. Het is een wat rauwere, hardere versie, maar helemaal niet verkeerd. De vierde cd bevat ten slotte 18 “b-sides & outtakes”, waarvan 5 voor het eerst uitgegeven zijn. Ook stuk voor stuk sterke nummers. Niets is overbodig aan deze box, het is gewoon heel veel kwaliteit op fraaie wijze verpakt.
Laurie Anderson – Homeland
Ik vind haar altijd wel een beetje intimiderend. Ze lijkt ook een beetje op Connie Palmen eigenlijk! En al die literaire hoogstandjes, al dan niet in ons oor gefluisterd door robots. Homeland is naast intimiderend, ook weer fascinerend en simpelweg mooi. Schoonheid in kleine stembuigingen, luister bijvoorbeeld hoe Anderson, tot foute Hollywood-trailer omlaag gepitcht, "show of hands, please" uitspreekt. Dat moment zit in het ware vertel-epos Another Day In America van de stukken waaraan je merkt dat Homeland eigenlijk (meer?) een toneelvoorstelling is. De eerste keer komt ie toch het hardst aan. Niet dat er geen mooie muzikale momenten zijn, diepe baslijnen zijn ruimschoots voorradig, net als oriëntaalse gezangen. Ook de subtiel bubbelende basdrum-groove in het hartverscheurende My Right Eye en de keyboards in het perfect opgebouwde The Lake behoren tot de highlights.
Qədir Rüstəmov Sona bülbüllər
Azerbeidzjanen zoals Alim Qasımov, Zabit Nəbizadə en Səxavət Məmmədov mogen graag hard en hoog zingen, zo ook Qədir Rüstəmov. En daar hou ik wel van. Verder is het redelijk traditionele muğam, waar soms ineens toch een elektrische gitaar opduikt.
Gagik Stepanyan Sirelis
Gagik Stepanyan is een Armeense 'garmon' (accordeon) speler, dat klinkt behoorlijk als Azerbeidzjaanse vakbroeders als Rəhman Əsədullahı. Veel ratelende percussie, halsbrekende tempo's en soms ineens, uit het niets, een behoorlijk over-the-top vervormde gitaarsolo waarbij ik ineens zit te gniffelen in de tram.
Bleeding Black Personal Hell
Uit 2003 alweer, en deze Bulgaren zijn inmiddels niet verkeerd bezig als Orenda (check The Shrine van hun debuut), maar zonder de buitengewoon blaartrekkende vocalen van Pagane. En die zijn een klasse apart, om akelig van te worden. Bovendien klinkt de rest van de band ook behoorlijk over de rooie.
Seyyal Taner Nanay
De jaren tachtig moet je meestal met een ruime boog omheen maar deze actrice in erotische en actiefilms doet het toch wel goed. Soms best wel lachwekkende synthesizergeluiden waar je je afvraagt hoe men daar destijds van onder de indruk kon zijn, maar meestal toch behoorlijk duister en doortrokken van angst en troosteloosheid.