Geen olympische prestaties hier, maar wel om door een ringetje te halen zijn de releases van het lijstje uit het:
SCHADUWKABINET
Ik luisterde naar: Chrystabell & David Lynch, Collapse Under The Empire, Herr Wade, Humanist en Orcas.
Jan Willem
Chrystabell & David Lynch – Cellophane Memories (cd, Sacred Bones / Konkurrent)
De Amerikaanse regisseur, artiest en tevens muzikant David Lynch heb ik zeer hoog zitten. Zijn films vind ik geniaal, mede door de veelal bevreemdende atmosfeer of situaties, die echt zijn handelsmerk zijn geworden. Dat wordt nog wel eens versterkt door de bijbehorende muziek, die contrasterend zwoel en licht spooky kan zijn of ook gewoon ronduit bevreemdend. Lynch duikt ook als muzikant wel eens op, solo en naast artiesten als Jocelyn Montgomery, Alan Splet, Angelo Badalamenti of in de groepen Bluebob en Thought Gang (met Badalamenti). Verder is hij zo nu en dan te vinden op albums van Chrystabell, waarbij het album This Train (2011) prima aansluit bij bijvoorbeeld Twin Peaks; deze is dan ook door Lynch geproduceerd. Chrysta Bell Zucht, zoals deze Amerikaanse zangeres, model en actrice voluit heet, wil ook nog wel eens meer de popkant op koersen. Nu zijn ze samen terug met het album Cellophane Memories, waarop ze zich weer heerlijk in nevels hullen. Chrystabell zingt traag, zwoel en zorgt voor een licht unheimisch sfeertje. Lynch zorgt voor de kronkelige omlijsting op gitaar en synthesizer, al wordt dat laatste instrument hier eveneens door Badalamenti bespeeld. In 10 tracks van ruim 37 minuten zetten ze hier iets neer dat ergens tussen een 4AD album en een typische Lynchiaanse soundtrack uitkomt. Het is beklemmend, mysterieus, donker en tegelijkertijd romantisch en ontwapenend mooi. Iets als This Mortal Coil meets Elysian Fields en Julee Cruise. Wat een bezwerend prachtalbum!
Collapse Under The Empire – Non-Album Singles + Bonus Tracks (cd, Finaltune Records / Broken Silence / Creative Eclipse PR)
Het Duitse duo Chris Burda en Martin Grimm (eerder van de heavy metal band Headstone Epitaph) vormt al sinds 2008 de instrumentale post-rock band Collapse Under The Empire. Daarbij bedoel ik dan de gitaarvariant, waarbij ze hun muziek dikwijls larderen met elementen als shoegaze, electronica en meer. Ze hebben nu besloten om al hun werk uit te geven in de boxset Works, die bestaat uit maar liefst 12 lp’s dan wel 11 cd’s en samen maar liefst 114 tracks bevatten. Naast al hun reguliere werken zit er als extra, het tevens apart te verkrijgen album Non-Album Singles + Bonus Tracks bij, dat 15 tracks bevat van samen een goede 76 minuten lang. Het is precies wat de titel aangeeft en bevat naast de single tracks ook 4 niet eerder uitgebrachte nummers. Naast het werkelijk prachtige oeuvre overzicht is dit wel echt de kers op de taart. Het zijn namelijk bepaald geen kliekjes die je hier voorgeschoteld krijgt, maar gewoon sterke staaltjes van hun kunnen. Liefhebbers van onder meer Expplosions In The Sky, Mogwai, Maybeshewill, M83, New Order, Hammock en 65daysofstatic kunnen er hun hart aan ophalen. Grandioos!
Herr Wade – …ermittelt (cd, Platiruma!!!)
Lang laat het Duits-Noorse duo Herr Wade niet op zich wachten, want na het geweldige derde album WorldWideWadeland, een dubbelwerk zelfs, uit week 13 van dit jaar, is nu alweer het nieuwe album …ermittelt een feit. Muzikant en Platiruma!!! labelbaas Sebastian Voss (Nah…, The Fisherman And His Soul) en zijn Scandinavische collega Jørn O. Åleskjær (Sapphire & Steel, The Loch Ness Mouse) wandelen altijd op eigenzinnige wijze door indiepop en -rockland, wat ze dikwijls met een knipoog doen. Op dit nieuwe album nemen ze je aan de hand van hoofdinspecteur Wade mee in de muzikale wereld van de criminologie. Je bladert door zijn archief, waarbij beide heren muzikaal het heen en weer krijgen van elkaar om zo tot een gesloten zaak te komen. Dat heeft 13 warm cases opgeleverd, die na ruim 27 minuten alweer opgelost zijn. Op vindingrijke, spontane en speelse wijze gaan ze hier te werk, waarbij hun sporen door meerdere genres kruisen. Niet alleen de verdachte maar ook de luisteraar weten ze te boeien. Daar draagt de pakkende zang zeker aan mee. Een bevrijdend en lekker zomerplaatje!
Humanist – On The Edge Of A Lost And Lonely World (cd, Bella Union)
De Britse multi-instrumentalist Rob Marshall is te vinden in de groepen Exit Calm en Lyca Sleep, maar gooide ook hele hoge met zijn gelijknamige debuut als Humanist in 2020. Hierop werkte hij met gastvocalisten als wijlen Mark Lanegan, Dave Gahan en meer. Een beetje in de hoek van Radiohead en Soulsavers bracht hij zeer interessante mix van alternatieve rock, wave en indiepop. Dat dit geen eenmalige bevlieging was, bewijst hij nu met het tweede album On The Edge Of A Lost And Lonely World, die de lijn van het vorige album op sterke wijze voortzet en doortrekt naar een nog hoger niveau. Ook hier zorgen de gasten als Carl Hancock, Ed Harcourt, Dave Gahan, Madman Butterfly, Isobel Canpbell en meer voor de sterke vocale bijdragen. Het levert weer 13 uitstekende tracks op van samen ruim 52 minuten, die soms ook meer de shoegaze, psychedelische en industriële kant opzoeken. Het is allemaal emotioneel aangrijpend, oprecht en passievol. Marshall levert hiermee een bepaald niet moeilijke, maar wel geweldige tweede album af.
Orcas – How To Color A Thousand Mistakes (cd, Morr Music / Konkurrent)
De Amerikaanse muzikanten Rafael Anton Irisarri (The Sight Below) en Thomas Meluch (aka Benoit Pioulard), die beide ook Gailes delen, hebben in 2012 voor het eerst hun krachten gebundeld als Orcas. Dat bleek een geweldige combinatie met twee fantastische albums als resultaat, waarvan de laatste uit 2014. Ze smeden fraaie lassen van shoegaze, ambient, glitch en pop en opereren daarmee buiten hun reguliere eigen werken. De beide multi-instrumentalisten hebben de afgelopen jaren de nodige shit meegemaakt en wilden dat muzikaal verwerken. Dat hebben ze nu allemaal verwerkt op hun derde album How To Color A Thousand Mistakes, wat een veelzeggende titel is en dus 10 jaar na hun laatste is verschen. Ze krijgen hier hulp op drums van Simon Scott (Slowdive) en Dahm Majuri Cipolla (Mono). Met de nodige dramatiek leveren ze hier hun meest songgerichte album af, waarbij de melancholie wel uit elke porie naar buiten komt. Dus ergens het meest toegankelijk en toch met de nodige diepgang, hardheid en enige afstand scheppende materie, waarbij ze ook droompop en wave elementen invoegen in hun sound. Sowieso kleuren ze nooit helemaal binnen de lijntjes en weten ze als geen ander voor fijne spanningsbogen en een bijzondere sfeer te zorgen, waar menigeen iets anders uit zal kunnen filteren. Ze leveren een sterk en noodzakelijk album af, dat het beste van beide dik onderstreept.