Dat grote, warme, gele ding in de lucht blijkt de zon te zijn. Vanaf nu ook volop verkrijgbaar in Nederland. Man, wat brandt dat in je ogen. Daarom gaat het kabinet 2 weken met reces. Maar eerst nog een keer onze geheel nog niet verbleekte lijstjes uit het:
We luisterden naar: John Zorn, We Fell Back To Earth, Valravn, VNV Nation, Jónsi & Alex, DVA, Michael J Sheehy & The Hired Mourners, Holly Throsby, Joe Meek & The Blue Men, Jani Christou, Philip Jeck, Susan Alcorn, Testament, Willie Nelson, Alireza Mashayekhi Ata Ebtekar + Iranian Orchestra For New Music, Peste Noire, Secret Chiefs 3:The Traditionalists, Michel Chion, Lamb Of God, Breathe Carolina en Demi Lovato. En keken naar: Zomergasten en Coming Home.
John Zorn – O’o
Verrassend is het niet, Zorn's laatste worp, tot je op de details gaat letten. Vergeleken met ‘The Gift’ en ‘The Dreamers’ is dit de fijnste van de drie exotica-cd’s die Zorn opnam. Op punten, dat dan weer wel. ‘O’o’ klinkt virtuoos, toegankelijk, zonder al te gezapig te worden. Waar gitarist Marc Ribot op de twee voorgaande cd’s de blikvanger was met veel solo’s, zijn het hier percussionist Cyro Baptista en vibrafonist Kenny Wollesen die de show stelen (die samba’s, wauw). Verwacht geen nieuwe inzichten meer van meneer Zorn (de melodietjes uit deze twaalf tracks staan ook op talloze andere cd’s) maar deze band is zo goed dat dat geen bezwaar is.
Zomergasten
De eerste uitzending heb ik gemist, maar ik las niet-malse kritieken over presentatrice Margriet van er Linden. Onterecht, zo bleek uit de tweede uitzending met gast Prem Radhakishun. Dit ongeleide projectiel werd vakkundig geïnterviewd/in toom gehouden door Van der Linden, die hem en passant ook nog even een spiegel voorhield (iemand die zowel Bush als Obama bewondert heeft iets uit leggen over zichzelf: hoezo inconsequent?). Toen Van der Linden het over een andere boeg gooide en over zijn liefdesleven begon, viel Prem stil. Prem op zijn beurt probeerde met complimentjes Van der Linden zelf uit de tent te lokken, maar had weinig succes, al kon er gelukkig wel een glimlach vanaf bij Van der Linden. Zonder al zijn gebruikelijke geschreeuw bleek Prem wel degelijk een begeesterd en intelligent tv-analist die zaken in een breder perspectief weet te plaatsen, een fenomeen dat steeds zeldzamer wordt op tv. Jammer dat Van der Linden niet in durfde te gaan op de kritiek van Prem op de publieke omroep an sich. Dat is toch nog heel erg taboe. Maar: al met al bijzonder onderhoudende tv.
We Fell To Earth – We Fell To Earth (cd, In Stereo)
Als iemand het aanbeveelt met “zo had Portishead geklonken als ze op Factory uitgebracht waren”, dan zijn mijn oren gespitst. En in dit geval terecht zo blijkt. Het is een frisse, modern klinkende mix van wave, rock en shoegazersmuziek, zeg maar ergens tussen New Order, Section 25, His Name Is Alive, Modern English, Cocteau Twins, Clan Of Xymox, Siouxsie en Cranes. En toch klinkt het helemaal van nu. Wie echt goed luistert, hoort dat het eigenlijk gitzwart is wat ze je hier op luchtige wijze voorschotelen. Dit kan wel eens uitgroeien tot één van de grootste verrassingen van 2009!
MP3’s:
Lights Out
Careful What You Wish For
The Double
Luister Online bij Myspace:
Sun Shadow / Lost In Flames
Valravn– Koder På Snor(cd, Westpark)
Deze geweldige Deense band moest in 2007 hun debuut nog in eigen beheer uitbrengen, voor hun tweede cd hebben ze een heus label gevonden. En terecht! De band maakt een rauw, opzwepend geluid dat vele traditionele elementen bevat. Ze maken een mix van folk, punk, elektronica en rock. Met onder meer etnische percussie-instrumenten, draailier, hakkebord en Joodse harp naast orgels, keyboard, beats, elektronica, viool, fluit, cello en natuurlijk de vlammende zang van de Faeröerse Anna Katrin Egilstrøð creëren ze een bijzonder geluid. Die zang zit ergens tussen Björk en Diamanda Galas in. De muziek neigt meer naar Hedningarna, Gjallarhorn en Garmana, zij het dan feller en met meer rockelementen.
Luister Online bij Myspace:
Kelling / Lysabild
VNV Nation– Of Power, Faith And Glory(cd, Anachron Sounds)
Tussen kunst en kitsch is het altijd een beetje met VNV Nation, maar dan toch wel erg goed uitgevoerd altijd. Hun formule van techno, ebm en house afgewisseld met gevoelige wavesongs blijft keer op keer gewoon erg lekker. Zo ook op hun nieuwe cd. Niet veel nieuws onder de zonsverduistering, maar wel de vertrouwde kwaliteit. Meebangen en meehuilen.
Jónsi & Alex– Riceboy Sleeps + All Animals(2cd, EMI)
Jónsi van Sigur Rós met zijn loverboy. Zo worden ze steevast aangekondigd. Ze brengen nu hun debuut uit en tijdelijk met een extra soundtrack erbij. De instrumentale muziek blijft in de buurt van Sigur Rós maar is meer etherisch en sprookjesachtig. Zachter ook. De muziek wordt opgeleukt met de leden van Amiina en het Kópavogsdætur koor. En dan kan je rustig stellen dat er een uitstekend album uit de lakens van de beide heren is gerold.
Luister Online:
Riceboy Sleeps
DVA– Kollekt 8(cd-r, Hometable)
Een paar weken terug heb ik al over het echtpaar Jan en Barbora en hun band DVA geschreven. Ze maken vrij rauwe elektro-akoestische mix afleveren vol weirde folk, speelse experimenten en loops, waarbij de stemkunsten en pakkende zang van Barbora, meestal in een zelfverzonnen taaltje, het ook goed doen. Naast hun debuut hebben ze ook cd-r’s uitgebracht, waarop muziek staat die ze voor uiteenlopende doeleinden (theaterproducties, compilaties, enzovoort) hebben gebruikt. Ze waren ook zo vriendelijk een paar van hun albums toe te zenden. Die van dit jaar Kollekt 8 heb ik meteen in de playerT gegooid. Deze is mogelijk nog speelser, wilder en gevarieerder dan hun officiële debuut. Wel wordt duidelijk dat deze Tsjechen op geheel eigen wijze een totaal uniek en verdomd lekker geluid kunnen produceren. Hier gaat het muziekhart weer harder van kloppen!
Michael J. Sheehy & The Hired Mourners – With These Hands
Lollige bandnaam. Michael J. Sheehy doet in Tom Waits-barmuziekjes met 'n beetje Sixteen Horsepower erbij, alleraardigst maar niet al te memorabel.. Zijn vermelding verdient ie met When Did We Grow So Old. Een nostalgisch praatnummer over vervlogen tijden, waarin een oude vriend wordt gevraagd weer 'ns wat te zingen. "Sings us one of your old songs and we'll roll back the years. [..]From when Elvis was still the King and Brando tore up the silverscreen." De kers op de taart is 't Spinvis-achtige strijk-arrangement.
Holly Throsby – A Loud Call
Holly Throsby, hoe krijg je zo'n naam uit je bek. Het is 't enige stekelige en lelijke aan deze Hello Kitty-plaat vol bijna te lieve superschattige meisjesmuziek. (Referentie: The Weepies, zonder jongetje) Benader 't als een vijf-tracks-ep en je kan genieten. Will Oldham-liefhebbers doen er de zesde track ook bij, maar ik kan de man als muzikant niet lijen. Het refrein van A Heart Divided daarentegen, snif.
Coming Home (Ashby)
Eerder in de week eindelijk The Wild, The Innocent & The E Street Shuffle van de Boss beluisterd, naar aanleiding van John Sayles' Baby It's You. Mooi buitenbeentje in zijn oeuvre, met een totaal ander geluid. Coming Home van Ashby heeft ook een soundtrack die er mag wezen. Sterker nog deze is wat al te prominent en raakt verstrikt in de val dat als je er eenmaal aan begonnen bent je in elke scène wel een mooi liedje wil (moet?) laten spelen. Richie Havens met z'n Follow, de Stones, de Beatles met hun enige tolerabele nummer (Strawberry Fields Forever) én in de meest emotionele scène van de film Tim Buckley's Once I Was. (Ik zit nu dus Hello and Goodbye te luisteren, dat werd ook wel 'ns tijd) Coming Home is een oorlogsfilm zonder oorlogsbeelden, even lijkt 't zelfs een film te worden over de vriendschap tussen twee "soldier wives", wiens echtgenoten tegelijk naar Vietnam vertrekken. Al snel focust de film echter vooral op Jane Fonda, die zich als vrijwilliger bij een veteranenhospitaal heeft aangemeld. De figuranten speelden grotendeels zichzelf wat de beklemmende sfeer van 't qua personeel onderbezette gammele ziekenhuisje versterkt. De woede van Fonda (en de scenarioschrijvers) was ook echt en dat begint de film gaandeweg toch wat dwars te zitten. Er zijn wat teveel pamflet-speech momentjes, hoezeer men dat ook probeerde te verhullen met 't liefdesverhaal rond Fonda en Jon Voight. Die laatste is uitstekend als een gefrustreerd en driftig patiënt, in 't begin met behulp van wandelstokken, rondrijdend op een brancard.
Joe Meek & The Blue Men I Hear A New World
Jani Christou Enantiodromia, Praxis, Epicycle, Anaparastasis III, Mysterion
Philip Jeck Suite: Live In Liverpool
Susan Alcorn And I Await the Resurrection of the Pedal Steel Guitar
Testament The Legacy
Willie Nelson 20 Golden Classics
Alireza Mashayekhi, Ata Ebtekar + Iranian Orchestra for New Music Ornamental
Peste Noire Mors Orbis Terrarvm
Secret Chiefs 3: The Traditionalists Le mani destre recise degli ultimi uomini
Michel Chion Requiem
Uit frisse groeven, want dit weekend heb een aantal platen gewassen (meer dan dit rijtje, maar ik heb ze nog niet allemaal gedraaid). Met een professionele platenwasser, antistatisch reinigingsmiddel en dito binnenhoezen. Naar verluidt zijn zelfs nieuwe platen gelijk toe aan een beurt, want er schijnt dan nog allerlei residu van het productieproces in de groeven te zitten. Ik moet ook zeggen dat sommige platen, nieuwe wel te verstaan, soms niet optimaal klinken. Een ernstig geval was bevoorbeeld die van Susan Alcorn, haar etherische pedal steel klanken werden vergezeld van zacht, maar wel erg veel geknisper. Na de wasbeurt is dat gelukkig ook zeer verbeterd. Ornamental had ik iets te strak in de klem gedraaid, bang voor vloeistof op het label, die kreeg ik niet losgedraaid. Sta je dan, met je natte plaat. Voorzichtig zijn en toch brute kracht uitoefenen, een lastig parket. En om het op z'n Henk Muls (de Jiskefet stuntman) nog wat spannender te maken: natte handen! Handschoenen blijken de oplossing, al kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat er toch een krasje bijgekomen is. Nou ja, bij het elekro-akoestische werk en avant garde (Christou, Jeck, Chion, Meek) is het effect het grootst. Het klinkt inderdaad frisser. Bij Testament en Peste Noire, de laatste een collectie demo's en niet bepaald hi-fi, merk je het een stuk minder. Zoals verwacht blijkt Le mani destre recise degli ultimi uomini ook na wassen nog steeds over te slaan, definitief een productiefout dus. Op de picturedisc van Willie Nelson is het haardvuur gewoon behouden gebleven, dus die dan toch maar aan de muur. Toch wel zo'n succes dat er wel een tweede rondje in zit.
Lamb of God@ Melkweg(01/09/09)
Lamb of God behoort inmiddels al lang en breed tot de groten in de metal, de voornaamste exponent van de New Wave of American Heavy Metal (voor wat dát label nog waard is). Op plaat kan het me maar matig boeien – oneerbiedig gezegd: Pantera 2.0 – maar het werd toch onderhand wel eens hoog tijd om ze live aan het werk te zien. Het was vooral DIK: Dikke riffs, dikke grooves én dik voor mekaar. Ondanks dat ik niet of nauwelijks bekend ben met het niet bijster spectaculaire groove-gebaseerde materiaal heb ik me geen moment verveeld, een metalshow zoals die hoort te zijn, met veel energie en enthousiasme van zowel band (met name de geweldige frontman Randy Blythe) als publiek. Al na een kwartier besluiten ze bij de bar maar om de bekertjes met water en ijs gewoon nonstop aan te vullen en klaar te zetten voor de topsporters die aan één stuk door vanuit de kopgroep komen teruggezakt om weer een beetje bij zinnen te komen. Ook staan de ziekenbroeders met ambulance en al in de startblokken voor de ingang, want Lamb of God is nu eenmaal de band van de wall of death (d.i. de zaal in twee helften verdelen en die keihard op elkaar laten inlopen); ik zat dan ook onder het bloed toen ik de zaal uitkwam. Ook leuk: Blythe die met enige – volkomen misplaatste, zo blijkt – aarzeling ("uh, waarschijnlijk spreekt dit alleen maar wat Judas Priestfans aan…") een applaus vraagt voor de op dezelfde dag gehouden Gay Pride. Zal het nog steeds niet snel gaan draaien thuis, maar de volgende keer dat ze komen ben ik er weer bij.
Breathe Carolina– Hello Fascination(Fearless, 2009)
Dit moet op een bepaalde manier het grootste gat in de markt zijn sinds gesneden brood: Crunkcore voor mensen die niet van crunkcore houden. Dat zíjn er niet nogal wat, zeg. Dit jonge duo uit Denver, Colorado liet vorig jaar al een prima ijle Euroclubtrancevariant van het genre horen op It's Classy, Not Classic, maar Hello Fascination is nog wel even een paar klassen beter. De screams zijn er nog, maar lang niet zo prominent als bij hardcorecrunkkids als brokeNCYDE of DOT DOT CURVE 🙂 en er is verrassend genoeg zelfs gekozen voor een wat meer gitaargerichte aanpak. Maar het is toch vooral Popmuziek, bijvoorbeeld ook geschikt voor Postal Servicefans die niet meteen wit wegtrekken van Metro Station. Zeer sterke plaat over de hele linie, maar toch twee duidelijke uitschieters: Het hemelse 'I Have To Go Return Some Video Tapes' en de popmetal van 'Tripped And Fell In Portland' dat met een iets ander arrangement niet had misstaan op een plaat van mijn favoriete neoglamrockpowerpoppers Damone. Het is nog vroeg dag (de plaat komt pas over twee weken uit), maar wat betreft dat crunkcorebruggenhoofd en met excuses aan 3OH!3: Ik geloof dat we een winnaar hebben.
Demi Lovato– Here We Go Again(Hollywood, 2009)
Nog meer Damone-ische goedheid hierzo. Sneller dan verwacht komt de bulldozerpopnieuwkomer van 2008 met de opvolger van haar nog geen jaar geleden uitgebrachte debuutalbum. De aankondiging dat Lovato zou gaan breken met de cartooneske Jonas Brothersgitaarmuuresthethiek van Don't Forget deed het ergste vrezen, maar er kan opgelucht worden ademgehaald. Ze gaat inderdaad duidelijk voor een wat minder spectaculaire, meer – gaap – volwassen sound, maar zelfs de al eerder gesignaleerde 'wtf?! Matt Bianco' (okay, Maroon 5)-invloeden kunnen niet verhullen dat de songs op Here We Go Again gewoon minstens even sterk zijn als op de voorganger. En die toeter staat er ook nog steeds goed op; na Kelly Clarkson is Lovato zonder meer de machtigste zangeres in de b-pop. Goeie genade, zou Evert zeggen. Hoogtepunt is de uptempo Damone-ragger 'Remember December', maar ook niet mis zijn het titelnummer, 'Quiet', de Marion Raven/Zepstomp van 'Got Dynamite', en de (echt!) eighties hairmetal van 'U got Nothin' On Me', een beetje à laaaa… Damone. Had ik al gezegd eens dat iedereen die dat nog niet heeft gedaan zo snel mogelijk Damone's Out Here All Night (2006) in huis moet halen?