Ons zomerreces gaat na deze week in. Week 35 zijn we er weer. Fijne zomer allen! Hier nog wat zonnige tips in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Autour De Lucie, Deaf Wish, Mario Diaz De Léon, Ricardo Donoso, Flying Saucer Attack, Guapo, Maximalistica, Musica Folklorica, Niagara, Philippe Petit, Titus Andronicus en Phil Tomsett. En gingen naar: George Clinton & Parliament/Funkadelic.
Jan Willem
Autour De Lucie – Ta Lumière Particulière (cd, P Box Music)
Na een hiaat van 11 jaar komt de Franse droompop/rockband Autour De Lucie eindelijk met hun zesde album Ta Lumière Particulière, waarop ze gereduceerd tot een duo. Zingend boegbeeld Valérie Leulliot is er nog altijd bij en wordt vergezeld door de nieuwe multi-instrumentalist Sébastien Lafargue. Het geluid is iets meer elektronisch dan voorheen, maar ze brengen nog altijd een heerlijk zomerzwoele mix van droompop, alternatieve rock, shoegaze en chansons, waarbij ze dikwijls een 4ad-achtig sfeertje weten neer te zetten. Op hun eigen wijze maken ze iets dat fans van Françoiz Breut, Vive La Fête, Sara Lov, Salomé Leclerc, Insides, Dominique A. en Donna Regina wel aan zal spreken. Met het nummer “Cheval Étincelle” brengen ze ook nog een fraaie hommage aan Mark Linkous (Sparklehorse). Wat een geweldige comeback!
Releasedatum: 14 – 08 – 2015
Deaf Wish – Pain (cd, Sub Pop/ Konkurrent)
De in 2008 opgerichte Australische groep Deaf Wish brengt na een hiaat van 8 jaar eindelijk hun vierde cd Pain uit. Na 3 albums en vele liveshows hadden ze het wel gezien, maar de drang om muziek te maken bleek te verslavend. Wel hebben ze nieuwe afspraken gemaakt: “Let’s not make anything that’s going to last. If we’re together for just two shows, then that’s what it is.” Kortom, met plezier muziek maken en dan wel zien waar het schip strandt. Deze vrijheid maakt dat ze lekker los kunnen opereren, want niets is verkeerd. De groep bestaat uit Nick Pratt (bas), Daniel Twomey (drums), Sarah Hardiman (gitaar) en Jensen Tjhung (gitaar), waarbij allen een vocale bijdrage leveren. Ze brengen op hun nieuwe album een beklijvende mix van noise, stoner, post-punk en avant-garde ten gehore. Mede door de wisselende vocalen en de rauwe aanpak weten ze een ongelooflijk meeslepend geluid te produceren, wars van hypes en invloeden. Als je ze toch ergens tussen wilt plaatsen moet je denken aan een broeierige hybride van The Body, Swans, Bailterspace, Wipers, Deerhoof, The Clean en Sonic Youth. Eigenlijk mag je dan zonder een centje pijn spreken van een supergroep.
Mario Diaz De Léon – The Soul Is The Arena (cd, Denovali)
De Amerikaanse componist Mario Diaz De Léon heeft eerst in hardcore, punk en metalbands gespeeld alvorens hij compositie en elektronische muziek gaat studeren aan het conservatorium. De liefde voor metal zal nooit verdwijnen, wat onder meer blijkt uit de band Disembodied waar hij deel van uitmaakt. Daarnaast maakt hij ook dark ambient als Oneirogen. Onder zijn eigen naam heeft hij de albums Enter Houses Of (2009) op Tzadik en Hypnos (2011) uitgebracht. Dit zijn alom geprezen gecomponeerde werken vol abstract elektronica en experimentele muziek middels akoestische instrumenten, waarmee een eigen plek in de huidige klassieke muziek inneemt, waarbij een belangrijke rol is weggelegd voor het mysticisme in hedendaagse leven. Op zijn nieuwe cd The Soul Is The Arena presenteert hij drie langgerekte stukken, één voor fluit en elektronica, één voor basklarinet en elektronica en één voor fluit, altfluit, bas/klarinet, piano, synthesizers, percussie en elektronica. De composities, elektronica en synthesizers worden door Mario zelf gebracht, de rest wordt ingevuld door diverse gastmuzikanten. Het levert een hallucinant geheel op waar op caleidoscopische wijze minimal music, neoklassiek, experimentele muziek, noise, progrock en elektro-akoestische muziek elkaar afwisselen dan wel aanvullen. Soms uiterst grillig en op andere momenten van een verstilde, contemplatieve pracht. Deels moet je denken aan György Ligeti, Giacinto Scelsi, Iannis Xenakis, Steve Reich en Iancu Dumitrescu, maar voor het leeuwendeel is het gewoon de wondere wereld van Diaz De Léon zelf. Een groots en meeslepend album.
Ricardo Donoso – Machine To Machine (cd, Denovali)
De Braziliaanse muzikant en voormalig jazzdrummer Ricardo Donoso, maakt een grote switch als hij in de VS gaat wonen. Hij richt het experimentele Semata label op, participeert in de avant-metalband Ehnahre en ontwikkelt zich uiteindelijk tot een meer ambient gericht artiest. Inmiddels is hij een meester in de dark ambient, al dan niet met drones. Hij heeft al menig geniaal werk het licht doen zien, zoals ook eerder dit jaar met Saravá Exu. Hierop wordt duidelijk dat hij meer de atmosferisch elektronische kant opgaat. Nu is er alweer het nieuwe, 10 tracks tellende album Machine To Machine, dat ondanks de titel menselijker klinkt dan ooit. Hij slaat een brug tussen zijn meer ritmische verleden en de dark ambient van erna. Dat lengt hij aan met IDM, neoklassiek, drones en industrial. Hij zet een duistere, mysterieuze atmosfeer neer, die door de melodieën en ritmische beats goed doorwaadbaar blijven. Donoso brengt een meesterlijke kruisbestuiving van Locust, Biosphere, Alva Noto, Tangerine Dream, Talvihorros, Leyland Kirby en Beaumont Hannant. Gewoon twee prachtalbums in één jaar.
Flying Saucer Attack – Instrumentals 2015 (cd, Domino)
Het Britse Flying Saucer Attack van David Pearce (Clear Horizon, Providence, Ha Ha Ha, Rosemary’s Children), waar ook Rachel Brooks (Movietone), Matt Elliott (The Third Eye Foundation), Richard Walker (Amp) en leden van Crescent en Light deel van hebben uitgemaakt, is vanaf 1992 een toonaangevende groep. De muziek zit ergens tussen ambient, shoegaze, experimentele muziek, drones, postrock en spacerock in. Zijn laatste cd is van alweer 16 jaar terug. Toch is het nieuwe album Instrumentals 2015 nu een heugelijk feit. Vijftien instrumentale en zeer emotievolle tracks doen oude tijden herleven, al klinkt hij hier meer melancholisch dan ooit. Contemplatieve muziek, die je meeslepen en doen wegdromen. Hij heeft eigenlijk geen referenties nodig, maar denk aan een mengelmoes van Roy Montgomery, Yellow6, A Handful Of Dust, Jessamine, Popol Vuh, Magnog en Jessica Bailiff. Maar dan anders. Hopelijk vindt hij de inspiratie om door te gaan, want dit soort muziek werd toch danig gemist in het huidige muzieklandschap.
Guapo – Obscure Knowledge (cd, Cuneiform/ Mandaï)
De Britse (post)rockband Guapo wordt halverwege de jaren 90 opgericht door drummer/percussionist Dave J. Smith en gitarist/zanger Matt Thompson. Later voegt ook Daniel O’Sullivan (Ulver, Æthenor, Grumbling Fur, Miasma & The Carousel Of Headless Horses, Mothlite, Miracle, Sunn O))), Land) zich bij hen, die veel invloed heeft maar na hun zevende album vertrekt. Ook Thompson verlaat uiteindelijk de band. Guapo koerst daarna meer richting de progrock, wat op het negende werk History Of The Visitation geweldig uitpakt. Nu komen ze met alweer hun tiende cd Obscure Knowledge, waarbij David Smith (drums, percussie, keyboards, noise) vergezeld wordt door toetsenist Emmett Elvin (Knifeworld, Chrome Hoof), bassist/gitarist James Sedwards (Thurston Moore Band), gitarist Kavus Torabi (Gong, Cardiacs, Knifeworld) plus gasten blazer Michael J. York (Garden Of Delight, Chaos God, The Kalt) en toetsenist Antti Uusimaki. Met deze supergroep presenteren ze drie tracks van 25,5, 4,5 en 12,5 minuut, waarop ze een avontuurlijk stevig progrock geluid aan de dag leggen, vol kakofonische symfonieën en aangevuld met folk-, jazz-, noise- en krautrock-elementen. De muziek is dynamisch, enerverend en innovatief. Ze brengen dat alles op meeslepende wijze aan de man. Fans van Magma, King Crimson, Present, Koenjihyakkei, Goblin, This Heat en Primus kunnen er hun hart ophalen. Twintig jaar na hun oprichting zijn ze nog altijd een uniek en essentieel fenomeen .
Maximalistica – The Clash Of The Titans (cdep, Maximalistica)
Een goed jaar terug word ik prettig verrast door het improvisatorische jazzcombo The Tight Jans +2. Hun cdep Reuze Reuze, is wat de titel aangeeft. Een spannende kruisbestuiving van elektro-akoestische muziek, jazz, avant-rock, avant-garde en allerhande experimenten. Drummer Tijn Jans uit die groep (en tevens Jula Aimeé) heeft zich nu in een Scandinavisch avontuur gestort met Maximalistica, wat gezien de bovenstaande cdep op voorhand al nieuwsgierig maakt. Ook nu kiezen ze op de debuut epee voor de bescheiden naam The Clash Of The Titans, al krijgen ze ook hier weer gelijk. Naast Jans zijn het de Noren Stian Victor Lervik Swensson (gitaar, effecten) en Trond Kallevåg Hansen (gitaar, effecten), de Deen Terkel Nørgaard (drums) en de Fin Juho Nummelin (gitaar, effecten). Hun motto: meer is meer! De naam is ook daar een afgeleide van. Ze zijn een studio in Denemarken ingegaan en gewoonweg gaan spelen. Geen afspraken, regels of concessies, gewoon improviseren, zoals ze live ook doen. Het resultaat omvat 9 avontuurlijke tracks met een lengte variërend tussen de 29 seconde en ruim 20,5 minuut. De eerste 8 voltrekken zich in een goed kwartier en zijn een fijne improvisatorische mix van jazz, acid jazz, avant-rock en stemmige experimenten. In het slotakkoord van ruim 20,5 minuut vindt de echte titanenstrijd pas plaats, waar ze soms ook prog rock toevoegen aan hun toch al brede geluid. De ene keer pakt dat verstild en bezinnend uit, op andere momenten leidt het tot een intrigerende complexiteit. Wat ze hier ook laten horen, het zorgt ervoor dat je op de punt van stoel zit tot de laatste seconde. Op avontuurlijke wijze houden ze het midden tussen Naked City, In The Country, Palinckx, Shining, Pharaoh Overlord en King Crimson. Een geweldige luistertrip die reuze, reuze benieuwd maakt naar meer van hen in de toekomst.
Musica Folklorica & Dušan Holý – Nejen Zahrádeč (cd, Indies Scope)
De Tsjechische groep Musica Folklorica brengt al ruim 5 jaar innemende traditionele muziek, met de wortels stevig in Moravië, een deelgebied rond Tsjechië, Slowakije en Hongarije waar ze bepaalde folklore delen en vooral door verschillende instrumenten en het gebruik ervan van elkaar verschillen. Op het Tsjechische Indies Scope label hebben ze ook een goede traditie om veelvuldig met muziek uit deze regio te komen. Musica Folklorica werkt veelvuldig samen met gasten. Op hun zevende cd Nejen Zahrádeč (Niet alleen Zahrádeč) werken ze samen met de legendarische zanger Dušan Holý, die een breed Oost-Europees en bovenal melancholisch stemgeluid laat horen. De rest van de groep kleurt het allemaal stemmig in met violen, vedel, contrabas, tamboerijn en uiteraard een cimbaal (het meest gangbare instrument in de Moravische muziek). Je hoeft de taal niet te spreken om dit allemaal te begrijpen of te voelen. Een ontroerend en meeslepend album.
Luister Online:
Nejen Zahrádeč (albumsnippers)
Niagara – Vanillacola Re-bottled (digitale single, Monotreme/ Five Roses)
Het Italiaanse Niagara, niet te verwarren met onder meer die Franse, is het project van de immer creatieve en onvoorspelbare David Tomat (N.A.M.B., Tomat, Gemini Excerpt, Drink To Me, Crash Of Rhinos) en Gabriele Ottino (Milena Lovesick, N.A.M.B., Gemini Excerpt, Drink To Me). Tomat brengt zang, piano, orgel, gitaar en programmering en Ottino zang, piano, orgel, ukelele, synthesizer en programmeringen. Vorig jaar verschijnt hun tweede cd Don’t Take It Personally, waarop ze je weer alle hoeken van het muzikale spectrum laten zien; van heerlijk psychedelische muziek, drones en speelse elektronica tot folk, bossanova, dubstep, bubblecore en indierock. Eén van de nummers daarop, “Vanillacola”, komt nu als digitale single uit en heet Vanillacola Re-bottled. Naast het origineel staan er namelijk twee remixen op van Fennesz en XIII. Het origineel was al velen malen lekkerder dan de echte Vanille Cola, maar de remixen smaken naar meer. Fennesz voegt wat extra prik in de vorm van glitches toe en XIII zorgt voor wat fruitige bubbels. Een heerlijk dorstlessend kleinood.
Philippe Petit – Ear Me In (cd, Bôlt)
De Franse recensent, radiopresentator, DJ, draaitafelspecialist en ex labeleigenaar (Kinetic Vibes, Pandemonium, BiP_Hop) Philippe Petit (Strings Of Consciousness, Petit & Friends), noemt zichzelf liever “a music travel-agent”; geluid in beweging en als (ontdekking)reis. Hij samengewerkt met legio artiesten als PAS, Lydia Lunch, K11, Cosey Fanni Tuti, Cindytalk, Ron Anderson, James Johnston, Vultures Quartet, Chapter 24, Eugene S. Robinson, Asva, Simon Fisher Turner en Murcof. Zijn werken zijn veelal duister en filmisch. Voor zijn nieuwe cd Ear Me In is de aanpak anders, waarbij hij geïnspireerd is door het elektro-akoestische werk van wijlen Bernard Parmegiani (ook de letters van de titel lijken uit zijn naam gefilterd), met name De Natura Sonorum. Petit wil met de dynamiek van resonantie en de toevalligheden of incidenten die eruit voortvloeien. Hij heeft hiervoor in een studio geluiden van allerlei percussie-instrumenten (pauken, tubular bells, marimba, castagnetten, basdrums, gong, gamelans, balafoon, handdrum, versterkte houten tablet) opgenomen. Het resultaat omvat twee abstracte maar veelzijdige soundsculpturen. Zodra de muziek start is het alsof je door een digitaal regenwoud wandelt, waar het wemelt van de geluiden die rechtstreeks dan wel omgeleid of slechts deels je oren bereiken. Daar krijg je de volgende wirwar aan processen in je hoofd. Het is met afstand zijn meest abstracte en gecompliceerde werk geworden, maar ook één van meest intrigerende. Niet de muziek, maar de muzikale reis bepaalt de klasse van dit werk. Petit est le plus grand!
Luister Online:
Ear Me In (albumsnippers)
Releasedatum: 14 – 08 – 2015
Titus Andronicus – The Most Lamentable Tragedy (2cd, Merge/ Konkurrent)
Je hebt van die formaties die lak hebben aan hypes, tijd en dergelijke. Dat levert in sommige gevallen ouderwets vermaak op. Dat laatste geldt zeker voor de Amerikaanse groep Titus Andronicus, die hun naam ontlenen aan de wraaktragedie die hoogstwaarschijnlijk geschreven is door William Shakespeare (al twijfelen de historici hier nog over). Voor hun vierde cd The Most Lamentable Tragedy hebben Patrick Stickles (zang, gitaar, keyboard, harmonica), Liam Betson (bariton gitaar, zang), Andrew Cedermark (gitaar, keyboard, zang), Ian Graetzer (bas), Dan Tews (gitaar, keyboard, zang) en Eric Harm (drums) een soort rockopera gecreëerd. Ze leveren 29 tracks, die rauw, puur en compromisloos zijn. Er zijn misschien niet veel nieuwe geluiden te horen, maar de intensiteit waarmee alles gebracht wordt is ronduit verslavend. Ze krijgen hulp van violist Owen Pallett (Final Fantasy) en leden uit de broeierige New Yorkse scene (The So So Glos, Baked, Bad Credit No Credit, Lost Boy?). En dan klinken ze ook nog eens als een dwarsdoorsnede van The Gun Club, Sex Pistols, Stiff Little Fingers, Neutral Milk Hotel, Melvins, The Who, Pixies, Dead Moon, Joe Jackson, Unknown Mortal Orchestra en Elvis Costello. Bepaald geen tragedie qua muziek zou ik zo denken.
Phil Tomsett – Broken Memory Machine (cd, Fluid Audio)
De Brit Phil Tomsett gooit al eerder hoge ogen met de formatie The Inventors Of Aircraft op het Time Released Sound. Hiermee maakt hij een bezwerende mix van ambient, drones, experimentele muziek, IDM en neoklassiek. Solo gaat hij hier eigenlijk gewoon mee verder, hetgeen hij nu presenteert op de cd Broken Memory Machine. Deze uiterst gelimiteerde cd is uitgegeven door het prestigieuze Fluid Audio label en zoals altijd gestoken in een prachtig vormgegeven hoes met vele extra’s. In bijna 49 minuten brengt hij 10 duistere tracks, die het midden houden tussen ambient, drones, neoklassiek en experimentele en abstracte muziek. De goede gedoseerde muziek komt op spannende wijze ergens uit tussen The Haxan Cloak, A Winged Victory For The Sullen, Celer, Swimwear Catalogue, Richard Skelton, Stars Of The Lid en Ben Chatwin. Een genadeloze beauty!
Martijn
George Clinton & Parliament/Funkadelic @ Paradiso, Amsterdam
De afgelopen 20 jaar zag ik Clinton en zijn wisselende band vier keer. De eerste keer ook in Paradiso en de set duurde volgens mij wel bijna vier uur. Dat vloog voorbij. De laatste keer was het slechts anderhalf uur maar een stuk saaier. Ellenlange jams op oude Funkadelicriffs en gedoodverfde klassiekers als Give Up The Funk. Complexere nummers als Not Just (Knee Deep) werden overgeslagen en zelfs Atomic Dog was te nieuw ofzo. Nu Clinton van de crack af is en zijn band zo’n beetje draait op (klein)kinderen toch maar weer eens gaan kijken, ook omdat die laatste 3cd me na veel draaien best goed bevalt. En ja, he cleaned up his act in many ways. Het podium staat nog steeds vol maar er is weer wat jeugdige energie in plaats van het wat lamlendige wat me bijstond van de vorige keer. De setlist is opgefleurd met nieuwe songs als Get Low, proggy songs als Not Just (Knee Deep) én One Nation Under A Groove en nu wél Atomic Dog (met E1 Ten van Gotcha!). Maar er zijn ook het bijna obscure Presence Of A Brain (gezongen door Garry Shider jr.) en Vanish In Our Sleep van Bootsy’s Rubberband, een songkeuze die meer recht doet aan het enorme oeuvre dus. Het spelplezier spettert er bovendien vanaf deze tweeëneenhalf uur, de zeer atletische Sir Nose kan zoals de folklore dicteert dan ook niet stil blijven staan. Na Maggot Brain wat van drie personen uitdijt naar vijf wordt het langzaamaan voller en voller. Er wordt nog een man of vijftien publiek het podium opgehesen en erk worden wietzaadjes en t-shirts de zaal in geslingerd (met dank aan een lokale kruidenier), dus het is een dolle boel. Clinton is zijn stem nog steeds kwijt, maar als ringleader doet hij het prima in zijn flitsende pak. Een prima show kortom, maar het geluid is wel knetterhard, ondanks de oordoppen heb ik toch een lichte ruis in de oren.