Hier nu ook tijd voor een zomerreces; één of twee weken maar hoor. Fijne zomer en nog veel plezier met het lijstje uit het:

SCHADUWKABINET

Ik luisterde naar: Crack Cloud, Filalete, Fir Cone Children, Gouge Away en Knivtid.

---

 

Jan Willem

Crack Cloud – Red Mile (cd, Jagjaguwar / Konkurrent)
Crack Cloud wisselt sinds 2020 studio- met live albums af. Dit Canadese post-punk collectief tevens rehab steungroep, dat overigens al in 2016 is opgericht, heeft er van beide twee gemaakt. Daar komt nu het derde studio album Red Mile bij. Ze brengen in drie kwartier acht nieuwe tracks, die wederom hun kenmerkende post-punk geluid bevatten. Dat wil zeggen een soort laid back punk, die net zo bijtend is als de veelal uptempo soorten, maar zonder steeds je hoofd tegen het plafond te stoten. En als je gaat stagediven beland je waarschijnlijk in een bed. Ze lassen daarentegen veel meer ruimte in voor fraaie muzikale inkleuringen, sterke (samen)zang en prettige harmonieën. Toch sijpelt de punkattitude overal doorheen. Denk aan een eigenzinnige mix van The Gun Club, Preoccupations, The Clash, Sneaks, Snapped Ankles en Talking Heads. Dat levert voor het genre een buitengemeen origineel en ijzersterk album op.

 

Filalete – Bakuradze (cd, Shimmering Moods Records)
Op het Shimmering Moods Records uit Amsterdam kom je werkelijk van alles tegen, zij het vaak in de ietwat donkere ambienthoek al dan niet met de nodige experimenten. Daar voegt zich nu de uit Georgië afkomstige Filalete bij, hetgeen het soloproject is van Irakli Bakuradze. Zijn nieuwe album Bakuradze draagt de naam van zijn familie omdat deze mede aan hen is opgedragen. Daarnaast aan de romantiek met alle zielen en mensen die op weg zijn om de aarde te leren kennen. Beetje new age gedachte, maar het album is dat niet. Wel druipt het van de romantiek, maar wel door een gordijn van melancholie, waar om het spannend te maken een kaars dichtbij staat. Romantiek en elektronica gaan prima samen, dat hebben Autechre met Amber (1994), Scanner met The Radiance Of A Thousand Suns Burst Forth At Once (2005) en Locust met meerdere albums ook al een bewezen. Filalete sluit zich hier mooi bij aan, zij het dat hij soms ook wat meer op GAS-achtige wijze uit de hoek komt. Verder lardeert hij de muziek met veldopnames en allerlei neoklassieke ingrediënten, waardoor de referentiepunten nog wel eens uiteenlopen. Hij brengt ook diverse lagen aan in zijn muziek, waardoor het enorme diepgang krijgt en iedere luisterbeurt weer meer geheimen prijsgeeft. Belangrijkste is dat het een wonderschoon album heeft opgeleverd, dat een romantische en spannende avond niet in de weg staat.

 

Fir Cone Children – Jig Of Glee (cd, Blackjack Illuminist Records)
Enthousiasme voor muziek is denk ik wel iets dat je aan de Duitse muzikant Alexander Leonard Donat kunt toeschrijven. Of het nu gaat om opzwepende indierock, slepende drones, donkere gothic-achtige muziek, meeslepende shoegaze, lekker uptempo indierock, Oosters gekruide muziek of combinaties ervan, overal hoor je de lol van het maken van muziek doorheen; of hij nu een zwarte cape of een hipsterjurkje draagt, het zit allemaal als gegoten. Hij runt Blackjack Illuminist Records, waarop veel van zijn eigen muziek (Feverdreamt, Flight Recorder, Jet Pilot, ASSASSUN, Infravoids, Leonard Las Vegas, WHOLE), met als hoofdproject Vlimmer, maar ook andere bands hun muziek uitbrengen. Ook brengt hij met enige regelmaat iets uit als Fir Cone Children, dat al zo’n 9 jaar onderweg. Hij maakt hier doorgaans iets dat tussen shoegaze, post-punk, droompop, noise en indierock finisht; “dream-punk” noemt hij het zelf wel, al is het lastig dromen met het veelal energieke geluid. Hij presenteert nu het tiende album Jig Of Glee, waarop hij in een krappe 34 minuten 10 nieuwe nummers over je uitstort. Op hoog tempo brengt hij weer iets tussen de genoemde genres, waarbij het soms lijkt of een kudde bizons hem op de hielen zit. Het resulteert in pakkende muziek, die weer wat meer noise bevat, maar ook nog de oude postpunk weer flink omarmt. Zijn sterke zang in perfect Engels draagt zeker bij aan het luistergenot. Daarbij moet je het zoeken tussen Ringo Deathstarr, Pale Saints, Blur, Pixies, Slowdive, The Cure en A Place To Bury Strangers, zonder dat het ooit echt zwaar op de maag ligt. Gewoon zijn zoveelste steengoede album met dit project. Dit album is zeker een vreugdedansje waard, zij het wel op behoorlijke snelheid.

 

Gouge Away – Deep Sage (cd, Deathwish)
Als ik over hardcore begin heb ik thuis altijd wat uit te leggen. Nee het gaat niet om die house variant maar om die snoeiharde gitaarmuziek. Nu dat uit de weg is kan ik het hebben over het Amerikaanse Gouge Away, dat ongetwijfeld vernoemd is naar het gelijknamige Pixies nummer en al in 2012 is opgericht. De leden wisselen nog wel eens en komen uit allerlei hoeken aanvliegen, maar de huidige bezetting bestaat uit brulboei Christina Michelle (ex-Nothing), gitaarterrorist Dylan Downey (Axis, Drag Pattern, Shovelhead), SM drummer Mick Ford (The Dead Legs, Everyone’s Fault, Smelter, The Blonde Tongues) en basmartelaar Tyler Forsythe (Axis, Shovelhead). Ze brengen nu hun derde album Deep Sage uit, waarop ze in 11 tracks van samen 35 minuten je oren geselen met hun echt overrompelende hardcore punk aangelengd met alternatieve rock en noise. Bij de geweldige zang van Christina, die me sterk aan die van Julie Christmas doet denken, wordt je echt omver geblazen en ben je geneigd direct de KNO-arts te bellen. Wat een volume, hoewel ze soms ook gevoelig uit de hoek kan komen. Je moet denken aan iets dat het midden houdt tussen Made Out Of Babies, Pixies, Babes In Toyland, Sonic Youth, Drug Church, In Der Welt en METZ, hetgeen op papier of je scherm al geweldig lijkt maar dat in praktijk ook echt is. Keihard de lekkerste!

 

Knivtid – Beneath The Sea/ Time Flowed Past Indifferently Above Us (cd, Shimmering Moods Records)
Knivtid is het soloproject van de Zweedse componist Daniel Andersson, die spaarzaam is met het uitbrengen van releases. Zijn laatste album Försiktig, uitgebracht op het prestigieuze label Eilean Rec is alweer uit 2019. Ondanks de projectnaam, “mes tijd”, lijkt hij voor de tijd te nemen. Maar als hij zijn messen slijpt is het wel altijd raak. Nu komt bijvoorbeeld op het innovatieve Amsterdamse label Shimmering Moods Records met het nieuwe album Beneath The Sea/ Time Flowed Past Indifferently Above Us. Hierop vind je 12 improvisaties die tussen afgelopen winter en lente zijn opgenomen. Hij creëert zijn muziek met allerhande elektronica en diverse instrumenten, al laat het zich een beetje raden welke. Ik kan zeggen dat ik een cello, gitaar en dergelijke meen te ontwaren, maar zeker weten doe ik het niet. Voor het resultaat maakt het ook niet uit, want hij schetst op heel minimalistische wijze rijk gedetailleerde ambientachtige klanklandschappen met neoklassieke en elektro-akoestische elementen. Daarbij lijkt de sfeer en de emoties die eruit voortkomen leidend en niet de precieze inkleuring. Hierdoor kan het zo maar zijn dat je associaties hoort met Ian Hawgood, SPK, Less Bells, Dag Rosenqvist, Machinefabriek, Giulio Aldinucci of misschien wel Labradford, maar helemaal passen doet het nooit. Het allerbelangrijkste is dat hij hiermee een heerlijk melancholisch en bij de strot grijpend prachtalbum mee heeft weten te maken.

Comments

comments