Voordat ik een week of twee zomerreces inlas, doe ik nog even een ABC-tje en meer in mijn lijstje uit het:
SCHADUWKABINET
Ik luisterde naar: Ashtoreth & Onsturicheit, Blur, Current 93, Fir Cone Chlidren en Setting Sun.
Fijne zomer allen!
Jan Willem
Ashtoreth & Onsturicheit – Fungal Connectivity (cd-r, Reverb Worship)
Zoals inmiddels bekend, kan je voor de betere alternatieve muziek al jaren aankloppen bij het unieke label Reverb Worship. In veelal uiterst gelimiteerde oplagen verschijnen er albums, die minder gauw aan de oppervlakte komen drijven. Dat gaat van dark folk en drones tot noise, elektronische en experimentele muziek of combinaties van dat alles. De Belgische muzikant Peter Verwimp is sinds een paar jaar ook te vinden op (onder meer) dit label met zijn indrukwekkende soloproject Ashtoreth. Hiermee werkt hij ook nog wel eens samen met Grey Malkin, Chthonia, Stratosphere, Onasander, Ens Dormir en Onsturicheit. Verwimp beweegt zich met zijn project doorgaans ergens tussen doom, folk, drones, lo-fi, soundscapes, noise en sjamanistische elementen. Daarnaast is hij ook te vinden in Code Ishan, Maya, Stifled Cries, Building Transmissions, Station Grey, Sombra DeBestia, Haunted Places en The Black Swan Triad. Dat laatste is een prachtig duister en met folk geïnjecteerd project met Gey Malkin. Zoals gezegd heeft hij eerder samengewerkt met Onsturicheit, hetgen weer het langlopende project is van zijn landgenoot Peter Moorkens (tevens in Electric Loopstation), die daar doorgaans op steeds verrassende wijze een mix van (dark) ambient, experimentele muziek en andere synthesizer gerelateerde sounds mee creëert. De projectnaam is dan ook Nederlands uit de middeleeuwen en betekent turbulentie, lawaai, wildheid, ongebreideld en dergelijke. Ze zijn nu weer samen te vinden op het album Fungal Connectivity, waarop ze in twee lange klanklandschappen van samen ruim 56 minuten hun krachten bundelen. Het is weliswaar een combinatie van hen beide geworden, maar daardoor ook één die meer dan de som der delen is. De dikwijls sjamanistische stukken samen met de dark folk, rituele elementen, noise, veldopnames en drones van Ashtoreth worden op fraaie wijze omlijst en doorkruist door de elektronica van Onsturicheit. Dat levert twee contemplatieve, tot de verbeelding sprekende en dikwijls ronduit bezwerende composities op, die ze op ongepolijste en daardoor extra indrukwekkende wijze weten te serveren. Het is een meeslepend en eigenzinnig album geworden. Het enige nadeel van de releases op dit label is dat ik je meestal niets kan laten horen. En dan die oplage van 40 stuks, dus als deze recensie overtuigend genoeg is, dan is haastige spoed echt weer eens goed.
Blur – The Ballad Of Darren (cd, Parlophone)
Ik heb wat opstartproblemen gehad met Blur en ben zelfs ooit weggelopen bij een veel te blij concert. Maar inmiddels zit het al jaren snor tussen mij en deze groep rond Damon Albarn, die mijn kinderen vooral van de Gorillaz kennen; zo gaan die dingen. Nu is dat ook niet zo verwonderlijk na een hiaat van 12 en 8 jaar tussen respectievelijk het zevende en achtste en nu negende album The Ballad Of Darren. Sinds hun gelijknamige album uit 1997 is de melancholie er goed ingeslopen en dat heeft me ook voor het eerst tot de band aangetrokken, zij het dat een enkel eerder album daarna ook volgde. Albarn en diens bandmaat Graham Coxon houden er natuurlijk ieder legio andere projecten op na (The Good The Bad & The Queen, Seymour, Mali Music, The Waeve, Gorillaz), maar toch blijft Blur een speciale plek innemen. Het nieuwe album telt, als je net als ik de luxe versie hebt 12 nieuwe songs (anders 10), die op lekker stemmige wijze aanhaken bij hun laatste albums. Daarbij vallen ze ook niet in herhaling en tonen ze aan nog altijd een eigengereide band in indieland te zijn. Hun muziek klinkt als een perfecte hybride van David Bowie, Pixies, Pavement, R.E.M., Radiohead, O.M.D. en hun andere projecten. Dat maakt ook dat ze nog altijd relevant zijn en bovendien, niet geheel onbelangrijk, prachtige songs weten te produceren. De fans, maar ook de melancholici die niet zwaar op de hand zijn, zullen in hun nopjes zijn met dit sterke album vol hoogtepunten.
Current 93 – If A City Is Set Upon A Hill (cd, HomAleph)
Zoals vaker gezegd: ook ik mis nog wel eens wat. Dat gebeurt niet vaak, maar toch. Nu het weer wat rustiger is in releaseland check ik ook favorieten en constateer dat Current 93 er begin vorig jaar het album If A City Is Set Upon A Hill het licht heeft laten zien. Ik laat soms gemiste releases nog wel eens schieten voor de recensielijst, maar vond deze zo ontzettend goed dat ik daar toch een uitzondering voor wilde maken. Current 93 is sinds 1982 het project van de Britse zanger David Michael Bunting, beter bekend als David Tibet. Door de jaren heen is het van een industriële en experimentele geëvolueerd tot een avant-folk act met een behoorlijk psychische inslag. Tegenwoordig zijn termen als mooi gewoon gangbaar bij zijn muziek. Dat geldt zeker voor dit nieuwe album waar Tibet (zang) werkt met Alasdair Roberts (gitaar, autoharp, synthesizer, achtergrondzang), Aloma Ruiz Boada (viool), Andrew Liles (elektronica, gitaar, keyboards), Michael J. York (doedelzak, fluit, duduk), Ossian Brown (drone geludien), Rita Knuistingh-Neven (piano, zang) en onze eigen Reinier van Houdt (Fender Rhodes, piano, gitaar). Ze brengen in 37 minuten 7 zeer imponerende wonderschone tracks, die ergens tussen folk, psychedelische muziek en neoklassiek zitten. Het is bezinnend, bezwerend en gewoon van een schitterende buitenklasse. Eén van de beste van de latere Current 93 werken.
Fir Cone Children – The Urge To Overtake Time (cd, Blackjack Illuminist Records)
De output van de Duitse muzikant Alexander Leonard Donat is zo groot en vooral divers, dat je wellicht niet overal van houdt. Ik ben in eerste instantie voor de meer donkere projecten als het geweldige Vlimmer gegaan. Maar daarnaast is hij naast albums onder zijn eigen naam ook te vinden in Feverdreamt, Flight Recorder, Jet Pilot, ASSASSUN, Infravoids, Leonard Las Vegas, WHOLE en Fir Cone Children, die dikwijls op zijn eigen Blackjack Illuminist Records verschijnen. Met dat laatst genoemde project maakt hij al 8 jaar muziek die zich ergens ophoudt tussen shoegaze, post-punk, droompop, noise en indierock; “dream punk” noemt hij het zelf ook wel. Een snelle eerste luisterbeurt destijds heeft me ten onrechte doen besluiten dit project niet te volgen. Maar op een dag tijdens het klussen besluit ik het nieuwste en alweer negende album The Urge To Overtake via de digitale kanalen op te zetten en blijf die op herhaling draaien. En daarna ook het oudere werk. Keer op keer. Stiekem is het misschien wel één van mijn favoriete projecten van hem geworden en dat terwijl ik de rest ook al zo goed vind. Wel is het zo dat hij met Fir Cone Children nu iets meer de donkere en meer noisy kant op heeft gezocht, wat de deur zeker meer open heeft gezet. Met zijn pakkende zang, die in perfect Engels gebracht wordt, gooit hij ook al hoge hogen. De muziek moet kan je ergens plaatsen tussen The Jesus And Mary Chain, Pale Saints, Blur, Half String, Slowdive, No Age, The Cure en A Place To Bury Strangers. Donat is en blijft een unieke en veelzijdige klasbak!
Setting Sun – The Feelings Cure (cd, Setting Sun)
De Amerikaanse zanger/gitarist Gary Levitt draait al een behoorlijke tijd mee in de muziek en dan met name met zijn project Setting Sun. Hij produceert, veelal met diverse gastmuzikanten, een mix van indierock, Americana, alternatieve rock en folkrock. Van 2002 tot en met 2013 levert dat 5 sterke albums op, die bepaald niet de aandacht krijgen die ze dik verdienen. Na een stilte van maar liefst 10 jaar is er dan eindelijk het nieuwe album The Feelings Cure om daar eens verandering in te brengen. Je krijgt in een krap half uur 10 nieuwe songs opgediend, die op heerlijk melancholische wijze het midden houden tussen de genoemde genres. Met zijn herfstige zang weet hij je ook al snel in te pakken. Hij mag rekenen op bijdragen van Abby Hollander Levitt (zang, viool), Lawrence Roper (synthesizers, zang), Hampus Öhman-Frölund, Brian Geltner (drums), Arthur Vine (drums), Brian Hollander (dobro) en trouwe compagnon Erica Quitzow (viool). Dat alles houdt het midden tussen Dinosaur Jr., Thingy Calla, Cakekitchen, Lambchop, Silver Jews en King Missile. Setting Sun is echt een topband en verdient echt een veel groter publiek!