Wij gaan even 3 weken op zomerreces en zijn terug in week 34, dus geniet nog maar even van onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Ben Lukas Boysen + Sebastian Plano, Headland, Naomi Punk, Offa Rex, Pausal, Rasalasad, Lana Del Rey, Katie Von Schleicher, Sevdaliza, Juanita Stein, The Tear Garden (2x), Toàn, William The Conqueror, Xordox, Rico & Sticks, NAV & Metro Boomin, Adagio en Laibach.
Fijne zomer!
Jan Willem
Ben Lukas Boysen + Sebastian Plano – Everything (cd, Erased Tapes / Konkurrent)
Met de soundtrack Everything voor de interactieve wereld van game-creator David O’Reilly, slaan twee grootse neoklassieke componisten de handen ineen. Dat is in de eerste plaats de Duitse muzikant Ben Lukas Boysen, die ook al jaren van zich laat horen als Hecq. Hij weet als geen ander een fraaie las te smeden tussen ambient, neoklassiek, IDM en breakcore, al koersen de cd’s onder zijn eigen naam meer richting minimal music, neoklassiek, drones, pianomuziek, ambient en duistere jazz. Dat geldt zeker voor de diverse soundtracks die hij al heeft gefabriceerd. Aan de andere zijde van de ring vind je de Argentijnse moderne componist Sebatian Plano. Hij brengt doorgaans soundscapes vol modern klassiek met cello, piano, bandoneon, percussie-instrumenten en spaarzame zang. Hier samen stijgen ze tot ongekende hoogte. In 10 fascinerende composities brengen ze een heerlijke smeltkroes van ambient, neoklassiek, pianomuziek, dark jazz en duistere soundscapes, die ook zonder beeld huizenhoog overeind blijven. Het narcotiserende en tot de verbeelding sprekende geheel, mede door de etherische vocalen (samples), roept associaties op met artiesten als David Darling, Henryk Górecki, Arvo Pärt, Jóhann Jóhannsson, Ólafur Arnalds, Olan Mill en Dale Cooper Quartet & The Dictaphones. Een overdonderende beauty!
Headland – True Flowers From This Painted World (cd, Headland / Konkurrent)
In 2013 maak ik voor het eerst kennis met de ietwat mysterieuze groep Headland uit Australië met hun debuut Sound/Track, uitgebracht op het eigen Headland records. Ze hebben de band geformeerd om muziek te maken voor super 8 beelden uit de jaren zeventig in de omgeving van hun thuisbasis Lennox Head. Toch zijn het allemaal losse composities, die weliswaar tot de verbeelding spreken, maar ook zonder film overeind blijven. Het levert een groots album op, dat ze met maar liefst 15 muzikanten maken, dat ergens tussen folk, postrock, altcountry, jazz, avant-garde, singer-songwritermuziek en poprock uitkomt. Nu keert het combo terug met wederom een soort soundtrack bij de beelden van Stephen L. Jones ( El Mar Mi Alma), die de kustlijn van Lennox Head prachtig vastlegt. Hier zijn het vooral Brock Fitzgerald (drums, percussie, piano, gitaar), Murray Paterson (gitaar, lap steel, drums, bas, piano), Joël Silbersher (bas, zang, gitaar) en Michael White (piano, orgel, klokkenspel, Moog) die de muziek brengen, al speelt op Paterson na niet iedereen elke track mee. Daarnaast geven een handvol gasten op gitaar, bas, accordina, zang en orgel acte de présence. Het resultaat mag er weer wezen, want ze brengen 13 contemplatieve, filmische stukken die weer ergens tussen de bovenvermelde genres uitkomen. In slechts 3 nummers, waaronder een mooie Arthur Russell cover, voegen ze daar ook de fraaie zang van Silbersher aan toe. Ze positioneren zich ergens tussen Boxhead Ensemble, Hungry Ghosts, Crëvecoeur, Friends Of Dean Martinez, Lullaby For The Working Class, Calexico en de filmmuziek van de Tindersticks. Muziek die voor bezinning zorgt en weet te betoveren. Daarmee is ook hun tweede album een wonderschone bijzonderheid geworden.
Naomi Punk – Yellow (cd, Captured Tracks / Konkurrent) uit: 11 augustus
Naomi Punk is begonnen als het solovehikel van de Amerikaanse zanger/gitarist Travis Coster, maar groeit al snel uit tot een heus trio met Neil Gregerson (gitaar) en Nicolas Luempert (drums) in de gelederen. Ze zijn onder meer geïnspireerd door The Wipers, Beat Happening en Nirvana en maken doorgaans dan ook een bijzondere mix van grunge, noise, punk en garagerock. Na de twee albums The Feeling (2012) en Television Man (2014) komen ze nu met Yellow op de proppen. Maar liefst 25 nummers laten ze hier het licht zien, die pas na ruim 74 minuten finishen. Ze hebben werkelijk lak aan stijl, tijd of hype en brengen gewoon hun heerlijk dwarse en bovenal eigengereide muziek ten gehore. De invloeden zijn in flarden wel terug te horen, al lijken ook Wire, Deerhoof, Swirlies en Melvins tot de invloeden, zij het dat alles op geheel eigen wijze naar buiten brengen. Ook de Nieuw-Zeelandse underground lijkt door hun sound te lopen. De nummers hebben ook een uiteenlopende lengte, van 55 seconde tot ruim 6 minuten. Totaal onvoorspelbaar. Het gaat van stomende songs tot rammelende experimenten, maar het smaakt altijd naar meer. Een heel fijn en veelzijdig album!
Offa Rex – The Queen Of Hearts (cd, Nonesuch)
Het voorheen avontuurlijk klassieke label Nonesuch lijkt wel de nieuwe thuishaven voor folk gerelateerde muziek. Nu komen ze steeds met interessante bands, dus ze gaan lekker hun gang maar. Neem nu het debuut van The Queen Of Hearts van het nieuwbakken project Offa Rex. Nu ja, nieuw, het is het Amerikaanse folkrock combo The Decemberists, u wel bekend neem ik aan, plus de Britse folkzangeres Olivia Chaney. Die laatste levert in 2015 al haar prachtdebuut The Longest River af, waarop ze haar licht laat schijnen op vele Britse traditionals met de nadruk op de jaren 70. In dit samenwerkingsverband borduren ze daar eigenlijk op voort, zij het dat de muzikale omlijsting hier natuurlijk een stuk rijker is. En ze weten elkaar tot grote hoogtes te brengen, want is allesbehalve simpelweg Olivia Chaney met The Decemberists of omgekeerd. Dat levert echt zinnenstrelende interpretaties van traditionals op, met name als Chaney zingt, die liefhebbers van Fairport Convention, Sandy Denny, Jesca Hoop, Steeley Span, Anne Briggs, Tarnation, Natalie Merchant en hun eigen muziek zeker zullen waarderen. En ook al zou je The Decemberist niet waarderen, het kan, dan nog is dit de moeite waard om te beluisteren. Tegen het einde van de cd laten ze ook steviger, haast stoner, geluid horen. Ook dit past als een jas om de traditionele muziek. Daarmee is dit een zeer aangename en eigenlijk onverwachte verrassing zo vlak voor de zomervakantie geworden, waarbij ik enkel mag hopen dat dit een vervolg krijgt.
Pausal – Avifaunal (cd, Dronarivm)
Pausal is het Britse duo Simon Bainton en Alex Smalley, waarbij die laatste wellicht beter bekend is als Olan Mill. Met Pausal hebben ze al diverse albums vol hybriden van neoklassiek, drones en ambient afgeleverd, waarbij de output qua heftigheid nog wel eens varieert. Overigens niet vaak door mij besproken aangezien ze veelal hun materiaal op lp’s, cassettes en digitale platformen uitbrengen. De teller stond met debuut Lapses (2010) derhalve op 1. Stond want inmiddels hebben ze op het prestigieuze Dronarivm hun tweede cd Avifaunal uitgebracht. In 2015 worden ze door Martin Boulton van Touched Music gevraagd om op een concert in Wales nieuwe muziek live te spelen. Daar gaan de heren op in en gaan ook met voor hen nieuwe apparatuur experimenten, waaronder een looped draaitafel, stemmicrofoons en synthesizer. De opnames hiervan vormen de eerste 3 tracks (“Murmuration I” t/m “III”) op de cd, waarbij je hooguit door de intentie het idee krijgt dat het live is. Voor de rest klinkt het als uitstekend studiomateriaal waarbij haast verdovende klanken vol drones en neoklassiek je heerlijk laten wegdromen. De laatste 3 tracks zijn wel in de studio opgenomen en gaan in feite verder met hetgeen ze live ook hebben gedaan. Er zit iets meer ambient door de muziek verweven. Het is muziek die liefhebbers van Stars Of The Lid, Olan Mill, Bersarin Quartett, Deaf Center en William Basinski zeker wel zullen weten te waarderen. Een bij de strot grijpende beauty!
Rasalasad – Thismorphia (cd, Thisco)
Rasalasad, ook wel eens geschreven als Rasal.Asad en Rasal.A’Sad, is het project van de Portugese muzikant Fernando Cerqueira die tevens de oprichter is van het innovatieve label Thisco en ook van zich laat horen als Walt Thisney. In het begin van deze eeuw laat hij een paar albums het licht zien in de dark ambient hoek. Vorig jaar verschijnt zijn nieuwste werk Thismorphia, dat gezien het niet herkennen door iTunes, te weinig aandacht heeft gehad. Ook ik heb me daaraan schuldig gemaakt, mede door het uitblijven van nieuwe muziek. Maar beter later dan nooit! Dit album bevat 11 tracks die bij elkaar ruim 48 minuten duurt en waar hij met vele grote namen samenwerkt dan wel hun muziek gebruikt in zijn composiies. Zo passeren Jarboe, irr.app. (ext.), Wildshores, Von Magnet, Merzbow, Smell & Quim, Antonym, Shhh…. en anderen de revue. De muziek belandt hier ergens tussen dark ambient, industrial, noise en drones en weet de luisteraar volledig te overdonderen en ook te overladen met intrigerend geluid. Prachtige muziek van de broodnodige buitencategorie.
Lana Del Rey – Lust For Life (cd, Polydor / Interscope)
Elisabeth Woolridge Grant zou best een deftige artiestennaam zijn geweest, maar ze kiest toch voor Lana Del Rey. Muzikaal gezien is die naam inmiddels verbonden met prachtige droompop, waarbij de emotionele lading en licht mysterieuze gloed voor de diepgang zorgt. De vrouw met de narcotiserende bitterzoete zang is nu terug met Lust For Life. Aan de ene kant krijg je hier weer haar kenmerkende wonderschone droompop met sfeervolle orkestraties en toetspartijen, die zo in een Twin Peaks-setting zouden passen. Anderzijds werkt ze ook volop met beats en leveren zangers/rappers The Weeknd, ASAP Rocky, Playboi Carti, Sean Ono Lennon en Stevie Nicks (Fleetwood Mac) een belangrijke bijdrage. Dat brengt de muziek dikwijls in andere vaarwateren, zij het dat er aan de fraaie melancholische sfeer niet getornd wordt. Dat levert een ander, maar net zo goed album op dat ergens past tussen Julee Cruise, Mazzy Star, Marissa Nadler, Lorde, Cocteau Twins, Lauryn Hill en This Mortal Coil. Echt waanzinnig mooi! En niemand kan zo mooi “fuck(ing)” zeggen als zij.
Katie Von Schleicher – Shitty Hits (cd, Full Time Hobby / Konkurrent)
Je hebt van die artiesten die gewoon een eigen, gouden sound in huis hebben. Dat geldt zeker voor de Amerikaanse Katie Von Schleicher (zang, piano, gitaar, drums, synthesizers), die eerder al schittert op haar “per ongeluk” gefabriceerde debuut Bleaksploitation (2016). Ze is hiervoor ook actief in de groep Wilder Maker. Op haar eersteling laat ze een rauw en puur rockgeluid horen, dat elementen uit de jaren 70 op hedendaagse wijze voor het voetlicht brengt. Daarnaast beschikt ze over een pakkend bitterzoet stemgeluid, waarbij je gewoonweg een fraai totaalplaatje krijgt. Nu komt ze expres met het vervolg Shitty Hits, waarmee ze inderdaad niet de hitparades zal bestieren. Dat doet niets af aan de kwaliteit van de muziek, zo blijkt. Ze brengt 11 nieuwe tracks van een totale lengte van goed 35 minuten. Daarbij krijgt ze steun van muzikanten op gitaar, bas, drums, percussie, strijkinstrumenten, synthesizers, zang en trompet. Op pakkende en wederom pure wijze laat ze een vintage sound horen, die helemaal in het hier en nu past. Von Schleicher heeft die heerlijke 4AD-sound van Kendra Smith, Lisa Germano, Throwing Muses en Heidi Berry in huis, maar giet daar ook het zwoele van Mazzy Star, het ontwapende van Molly Burch en het soulvolle van een Nadine Shah overheen. Dat levert andermaal een wonderschoon album op!
Sevdaliza – ISON (cd, Twisted Elegance / Bertus)
Ik heb een zwak voor de sterke vrouwen in de muziekscene. Niet alleen omdat het vrouwen zijn, maar om het feit dat zij dikwijls iets nieuws, iets eigens toevoegen aan de bestaande muziek. Een artieste die dat als geen ander doet is de in Iran geboren en inmiddels in Nederland gevestigde Sevda Alizadeh, die Sevdaliza als artiestennaam heeft gekozen. Deze wonderschone, vrijgevochte dame laat op haar debuut ISON een wel heel bijzondere sound horen. De muziek houdt namelijk het sensuele midden tussen trip hop, dubstep, IDM en ludieke experimenten. Haar bitterzoete vocalen nemen je gedwee mee op haar bitterzoete trip naar een wereld vol hoop, liefde en een eigen identiteit. Een wereld waar man en vrouw totaal gelijk zijn. Maar los van dit alles een wereld van verschil, waar je getrakteerd wordt op ingenieuze vondsten en echt wonderschone muziek. Pak een blender en gooi daar Soap & Skin, Meira Asfer, AGF, Art Of Noise, Fugees, Portishead, Neneh Cherry, Laurel Halo, Andrea Parker, Sussan Deyhim en Beaumont Hannant in en giet dit uit in een sexy mal. Dan kom je enigszins in de buurt van de prachtige, ontwapenende sound die Sevdaliza hier laat horen.
Juanita Stein – America (cd, Nude / Konkurrent)
In 2002 start Juanita Stein samen met onder meer haar broer Joel Stein de Australische groep Waikiki, die daarna in 2004 een doorstart maakt met het bekendere Howling Bells. Deze groep heeft als nieuwe thuisbasis Londen en heeft inmiddels 4 prachtalbums opgeleverd. Toen Juanita zwanger was van haar eerste kind, is ze zich ook op solomateriaal gaan richten. De eerste vruchten daarvan zijn te horen op haar debuutAmerica, waarop ze een ode brengt aan het donkere hart van America; van voorbije tijden en tijden die nog gaan komen. En daarbij vooral de dichotomie tussen wat echt is en slechts een droom. Vanuit Australië krijgt ze een beeld via de films en televisie eigenlijk altijd de Amerikaanse droom voorgeschoteld. De werkelijkheid is dikwijls anders en dat intrigeert haar. Daarnaast is het ook een ode aan artiesten als Roy Orbison, Dusty Springfield, Patsy Cline en Lee Hazlewood & Nancy Sinatra, die haar muzikaal gezien gevormd hebben. Het is derhalve niet verwonderlijk dat haar muziek stevig in de jaren 70 van de vorige eeuw zijn geworteld, zij het dat ze wel echt in het hier en nu passen. Of ze het allemaal alleen doet kan ik helaas niet achterhalen, maar het maakt de muziek er niet minder om. Ze brengt namelijk een heerlijk soulvolle mix van droompop, altcountry en indierock, waarover een mysterieuze, vintage gloed hangt. Daarbij hebben de songs ook een behoorlijke diepgang, ondanks het bitterzoete karakter. Denk daarbij aan het midden tussen Mazzy Star, Dusty Springfield, Tarnation, Simone White, Dévics, Lisa Germano en op de meer psychedelische momenten ook Stereolab. Een majestueus droomdebuut!
The Tear Garden – Eye Spy With My Little Eye, Volume 2 (cd, Sub-Conscious Communications/ Metropolis)
The Tear Garden – The Brown Acid Caveat (cd, Sub-Conscious Communications/ Metropolis)
Eén van mijn favoriete bands aller tijden is toch wel Nederlands/Britse formatie The Legendary Pink Dots. De scheidslijn tussen deze groep en de verschillende project die hun kopman Edward Ka-Spel er op nahoudt is soms flinterdun, mede door de typerende zang, maar dat boeit echt voor geen meter. Het is allemaal van een hoogwaardig niveau. In 1986 formeert hij samen met leden van Skinny Puppy, met name cEvin Key, de band The Tear Garden, die iets meer de nadruk op gothic, elektronica en industrial lijkt te leggen. Toch ligt de sound van The Pink Dots altijd meer op de loer, dan die van Skinny Puppy, zij het dat ze echt wel iets anders brengen. In 2002 verschijnt het zesde prachtalbum Eye Spy With My Little Eye. Nu komen ze 8 jaar na hun laatste wapenfeit Have A Nice Trip, die trouwens dit jaar heruitgebracht is, met het album Eye Spy With My Little Eye, Volume 2. Ik heb de eerste opgezet en snap na beluistering van de nieuwe eigenlijk het verband niet, al zijn het wel vooral oudere opnames. Nu vormt chronologie bij Ka-Spel altijd al een ruim begrip, maar eigenlijk doet het er niet toe. Edward Ka-Spel, cEvin Key, Ryan Moore, The Silverman, Martijn De Kleer en Frank Verschuuren brengen hier 10 composities van bij elkaar bijna 58 minuten, die weer voor een fijne psychedelische trip zorgen. Op mysterieuze en bovenal bevreemdende en biologerende wijze brengen ze hun eigenzinnige muziek ten gehore, waarbij de poëtische zag van Ka-Spel de rode draad vormt. De omlijsting is uiterst experimenteel, geestverruimend en van de bijzondere buitencategorie. Ze brengen een geweldig intrigerend avontuurlijk hoorspel, waar je geen tweede van zult tegenkomen.
Nu ja, behalve van henzelf dan, want ze komen ook met een tweede, volledig nieuw album The Brown Acid Caveat aanzetten. Hierop brengen ze nog eens 12 nummers, die voor ruim 76 minuten aan prettige verstrooiing zorgen. Ka-Spel (zang, keyboards) en cEvin Key (bas, drums, percussie, keyboards, apparaten) worden hier vergezeld door Patrick Q, Wright (viool, altviool) en Martijn De Kleer (gitaar) plus gasten Ryan Moore (bas), Dre Robinson (percussie) en Alice (zang). Ze brengen hier vaker meer uptempo muziek en laten ook IDM en elektro horen. Voor de rest past het gewoon in de wondere wereld van The Tear Garden, met vele psychedelische maar ook bij de strot grijpende emotioneel geladen tripjes. In de songs, met een gemiddelde lengte boven de zes minuten, nemen ze ook echt de tijd om de muziek goed op te bouwen en te variëren; zo ga je gerust van het ene onontgonnen gebied in het universum naar het andere. Elke seconde weten ze je te verrassen en trakteren op hun eigengereide vondsten. De ene keer met zachte hand en zinnenstrelend vioolspel en op andere momenten met flink wat elektronisch geweld waar de beats regeren. En dat allemaal met die fantastische zang van Ka-Spel. Geweldige, avontuurlijk avant-garde, die gewoon niet meer gemaakt wordt. In één woord: Magnifiek!
Toàn – Histós Lusis (cd-r, Eilean)
De in Engeland woonachtige Fransman Anthony Elfort laat eerst van zich horen in als Qiwu en The Qiwu Selftet. Hiermee maakt hij pakkende hip hop met jazz elementen, waarbij hij veelvuldig samples van bestaande albums van andere artiesten gebruikt. Des te verrassender is zijn nieuwe project Toàn, waarmee hij nu het debuut Histós Lusis het licht laat zien. Hiermee komt hij namelijk in de hoe van de ambient, elektro-akoestische muziek en neoklassiek terecht, waarbij zijn voorliefde voor de jazz ook soms naar boven borrelt. Wederom bouwt hij zijn composities door oude platen te samplen, maar vult dit aan met live instrumenten en veldopnames. Hoewel het geluid het gebruik van een synthesizer doet vermoeden, is dit niet het geval. De cd-r met de look & feel van een gewone cd, uitgebracht op het prestigieuze Eilean label in een gelimiteerde oplage van 150, bevat 8 composities die dikwijls gehuld zijn in mysterieuze en soms zelfs spookachtige atmosferen. Dat komt onder meer door het kraken van het vinyl en de gedateerde geluiden door de rest heen. Je baant je als het ware door een fragiel oerwoud aan bekende en nieuwe geluiden, die samen een intrigerend geheel vormen. Het is niet alleen ongelooflijk knap hoe Elfort hier zulke creaties mee heeft weten te maken, maar ook van een diepgravende schoonheid. Hoewel er vermoedelijk nog vele andere namen aan kunt koppelen moet je denken aan een biologerende blend van Arve Henriksen, Tape, Talk Talk, Dictaphone, The Caretaker, Olan Mill en Deaf Center. Toàn weet hier zich te onderscheiden van veel hedendaagse neoklassieke acts en dat is zowel bijzonder als bij de strot grijpend mooi.
William The Conqueror – Proud Disturber Of The Peace (cd, Loose, Bertus) uit: 4 augustus!
Bij het luisteren naar het debuut Proud Disturber Of The Peace van het Amerikaanse drietal William The Conqueror, is het alsof je over een collectie van bekende platen van je ouders en je oudere indie-broer bent gestruikeld. Maar door die buiteling is het ook meteen heel eigen en origineel geworden. In 10 songs en 45 minuten laten ze namelijk in verschillende samenstellingen een ontzettend pakkende mix horen van blues, artrock, altcountry en indierock, waarbij de blues een lichte overhand heeft. Ze leveren daarbij uiterst interessante combinaties van Robert Cray, Van Morrisson, Masters Of Reality, Lambchop, Built To Spill, Sonic Youth, Calexico en Dire Straits af. Hoewel je wellicht sommige bands/artiesten hiervan afzonderlijk niet de moeite waard vindt, is het juist in deze kruisbestuiving ijzersterk. Stuk voor stuk instant klassiekers die voor een breed publiek geschikt zijn.
Xordox – Neospection (cd, Editions Mego)
Het is compleet logisch dat je na allerlei legendarische incarnaties van Foetus (On Your Breath, In Your Bed, In Excelsis, Corruptus, Under Glass, etc etc etc) en projecten als Manorexia, Steroid Maximus, Wiseblood, The Venture Bros., Flesh Volcano, Baby Zizanie en veel meer op je 57ste gewoon een compleet nieuw project komt. Nee, maar niets is dan ook logisch aan de muziek van J.G. Thirlwell. Hij vindt het tijd om eens een experimenteel synthesizerproject te starten en komt als Xordox nu met de cd Neospection aanzetten, die hij op het prestigieuze Editions Mego mag uitbrengen. En voor hun doen is dit een behoorlijk expressief en explosief werk geworden. Thirlwell laat hier een interessante mix van elektro, synthpop, EBM en industrial horen, die je niet eenvoudig in een hokje kunt plaatsen. Aan de ene kant vetrekt hij naar ontontgonnen gebieden in de ruimte, maar op andere momenten wordt het juist hartstikke concreet en aards. Het is sowieso uiterst biologerend, zoveel mag duidelijk zijn. Een geluid dat van zijn eigen en andere groepen alw Skinny Puppy, Frontline Assembly en Front 242 de ruimtelijkheid van John Carpenter en Jean-Michel Jarre opzoekt. Een compleet nieuw maar schitterend avontuur!
Martijn
Rico & Sticks IZM
Issa album, dit IZM, geen Opgezwolle-album want Delic is wel weer met muziek bezig maar was blijkbaar nog steeds niet te porren om bij Rico en Sticks aan te haken. Kubus is de beatbakker van dienst en die levert ook prima werk af. Heel eigen ook, waardoor het niet echt aan een tijd valt verbinden. Daardoor is het ondanks dat de mannen duidelijk blijk geven zichzelf niet zo hip meer te vinden, wel degelijk happening. Alle uitstekende solo-releases ten spijt hebben ze samen echt nog wat exras. Waarvan akte.
NAV & Metro Boomin Perfect Timing
En door, vlak na die van Gucci Mane en 21 Savage, méér Metro Boomin. De hoes doet retro wave verwachten maar nee, het zijn gewoon weer van die lekker laidback maar mysterieuze beats, met zompige bassen waar de autotuneraps lekker doorheen fladderen. Prima vibe om eens goed in te gaan hangen …
Adagio Life
Adagio was al een aardige Franse prog metal band, maar toen ze powerhouse Kelly Sundown Carpenter (Beyond Twilight) binnenharkte voor de zang was mijn aandacht extra gewekt. Life is het resultaat en het valt niet tegen. Het is geen Beyond Twilight maar dat is misschien ook wel teveel gevraagd.
Laibach Also Sprach Zarathustra
Zo’n boek (van Friedrich Nietzsche) waar iedereen van dacht dat Laibach daar wel eens iets mee gedaan zou hebben, maar nee, dit is de eerste keer. Muziek voor een theaterstuk en dat hoor je. Geen beats en catchy liedjes zoals op het vorige album Spectre, maar erg filmisch en orkestraal. Het draait veel om concepten bij Laibach maar dit is ook gewoon mooie muziek om naar te luisteren.