Van de gekte rond Mollema naar de gekte rondom de Britse molle-ma. Hoog tijd voor wat muzikale afleiding middels onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Jello Biafra And The Guantanamo School Of Medicine, Endless Melancholy, oOoOO, Rodan, These New Puritans, Peste Noire, شهرام, ኃይሱ መርገያና en Hanine y Son Cubano.
Jello Biafra And The Guantanamo School Of Medicine – White People And The Damage Done (cd, Alternative Tentacles)
Er is geen betere schenen schopper dan Jello Biafra. Dat was al zo met zijn Dead Kennedys, maar ook later in Lard, zijn spoken word en met artiesten als Nomeansno, D.O.A, The Melvins en zijn nieuwste band Jello Biafra And The Guantanamo School Of Medicine. Nu verschijnt alweer de derde cd van dit combo op het eigen legendarische Alternative Tentacles label, waarin ook Ralph Spight (Victims Family, Hellworms, Freak Accident, Saturn’s Flea Collar), Kimo Ball (Möl Triffid, Carneyball Johnson, Griddle, Plainfield), Andrew Weiss (Rollins Band, Ween, Butthole Surfers, Yoko Ono) en Paul Della Pelle (Ruin, Helios Creed) zetelen. Milder worden met de jaren? Nou de 55-jarige Jello Biafra absoluut niet. De maatschappij krijgt er weer op cynische en sarcastische wijze van langs. Met dit nieuwe combo weet hij dat ook nog eens in retestrakke punkrock te verpakken. Politiek geëngageerd en geïrriteerd, maar wel vol aangename recht in je gezicht muziek. En nog altijd met zijn typische, overstuurde zang die geen dag verouderd lijkt sinds zijn Dead Kennedys debuut Fresh Fruit For Rotting Vegetables uit 1980. Kortom, een heerlijk nieuw dwars album van deze onverbeterlijke held.
Endless Melancholy – Epilogue (cd-r, Hidden Vibes)
De Oekraïense pianist Oleksiy Sakevych maakt met dit project uiterst gevoelige mixen van ambient, minimal music, glitch en neoklassiek, waarbij de piano de boventoon voert. Na enkele digitale releases ziet vorig jaar zijn verbluffend mooie cd Music For Quiet Mornings het licht. Deze krijgt begin dit jaar een evenzo prachtig vervolg met de mini Before, After. Droefgeestige, filmische muziek die voer voor de melancholici onder ons is. Nu alweer is er het vervolg Epilogue. Hij gaat gewoon verder met het plaveien van zijn melancholische, desolate wegen. Hij wordt hierop in diverse tracks bijgestaan door de artiesten Marek Kaminski (Lights Dim), David Teboul (Linear Bells), Jose Acuña (EUS) en Tim Six (Creation VI). Zij kleuren de muziek nog extra in met elektronica en (elektronische) orkestraties. De bijzondere sfeer die Sakevych altijd neer weet te zetten blijft hierbij onaangetast. Je krijgt derhalve gewoon een prachtige kruisbestuiving van Dustin O’Halloran, Library Tapes, Dakota Suite, Peter Broderick, Nils Frahm, Erik Satie, Sylvain Chauveau, Ólafur Arnalds, Jóhann Jóhannsson, Antony en Greg Haines. 50 minuten lang word je ondergedompeld in overrompelende, diepgravende en ongerepte schoonheid.
oOoOO – Without Your Love (cd, Nihjgt Feelings)
Chris Dexter is de man achter deze band met een mysterieuze en duistere sound. Hij brengt net als op zijn debuut weer een bijzonder huwelijk van hip-hop, post-dubstep, witch house, darkwave en pop te gehore. Je komt daarmee op een kruisbestuiving van Faultline, Burial, Locust, Holy Other, Zomby, This Mortal Coil en Mushy; althans zoiets dan. Dat alles is in een bevreemdend duistere atmosfeer gehuld, die je toch eenvoudig weet te grijpen. Spannende beauty!
Rodan – Fifteen Quiet Years (cd, Quarterstick)
Rodan heeft maar één album gemaakt, te weten het toonaangevende Rusty uit 1992. Een klassieker en samen met Slint zijn ze de grondleggers van de Louisville sound. De leden duiken erna op in bands als Retsin, June Of 44, Rachel’s, The Sonora Pine, Per Mission en Shipping News. Inmiddels zijn (ex)leden Jason Noble en Jon Cook helaas al overleden. De titel van dit nieuwe album deed even vermoeden dat het ook om nieuw materiaal zou gaan. Het is echter een fraai overzicht van hun 7”-es, compilatiebijdragen en een John Peel Sesion geworden. En je kunt er nog een live album bij downloaden. Het materiaal is hier rauwer dan op hun langspeler, maar ook hiermee maken ze nog altijd diepe indruk. Hierna zal het ook weer stil worden, maar gelukkig laten ze een nog een lekkere bak herrie als erfenis na.
These New Puritans – Field Of Reeds
De vorige van de Puritans vond ik meer ‘interessant’ dan ‘goed’, maar deze is beide. Echt zo’n plaat waar je uiteindelijk toch maar niks over typt, omdat het zo’n intimiderend raar gebeuren is. Even doorzetten dus… De wankelende meerstemmige mompel-progrock van Peter Hammill en Robert Wyatt wordt hier gecombineerd met de majestueuze ‘Maderna’ klassieke arrangementen van Björk’s Volta-album. Field of Reeds wordt zo één grote clash van wringende elementen, en valt tot verbazing van de luisteraar steeds nét niet in stukken uiteen. De band verbaast zichzelf ook. Het allermooiste momentje – in het voortschrijdende duet Nothing Else – schiet plots omhoog. ‘Away…’
Peste Noire
Peste Noire’s meest recente (in eigen beheer uitgegeven) album is weer een bizarre tocht langs middeleeuwse drankgelagen en bizarre black metal punk. De raspende strot van Famine krijgt tegenwicht van Audrey, maar ook bijdragen in het Zweeds (door Ravenlord van Woods Of Infinity) en Oekraïens (door iemand die zich R. noemt). Verder is er ruimte voor akoestische gitaren, draailieren en trompetgeschal. Het is weer een hevig riekend heksenbrouwsel waar Peste Noire patent op heeft maar de Gallische hooligan overtreft zichzelf deze keer. De gelimiteerde deluxe versie is prijzig maar Metastazis heeft er weer wat moois van gemaakt.
شهرام
Wederom een welkome verzameling van Pharaway Sounds. Ook bij Shahram Shabpareh stond de boog lang niet altijd gespannen en die verzamelingen van de expats in L.A. mixen altijd oud en cheesy nieuw werk door elkaar. Nu dus allemaal cool oud rock en funk werk )en zelfs de ‘gipsy rock’ van Las Grecas wordt onder handen genomen en verschijnt nu op een Spaans label) en nog op vinyl ook.
ኃይሱ መርገያና የመሣሪያ ቅንብሮቹ ሸሞንሟናዬ
Hailu Mergia was lid van de band Walias Band van wie het funky Musiqawi Silt een bescheiden hit is, in ieder geval bij mensen die bekend zijn met de Éthiopiques serie. “His Classical Instrument” bestaat uit synthesizers (DX7, Rhodes), een beatbox en zijn accordeon. Op dit album, uitgegeven door het blog Awesome Tapes From Africa speelt hij Ethiopische thema’s op die instrumenten en de wiegende ritmes en typerende melodieën sorteren een heerlijk hypnotiserend effect.
Hanine y Son Cubano 10908 km
10908 kilometer is de afstand tussen Havana en Beirut. De muziek van Hanine y Son Cubano is namelijk een mengeling van Arabische en Cubaanse muziek. Dat klinkt eerst een beetje gek maar na enkele keren luisteren matchen de soepele ritmes en melodieën toch tot een zwoel geheel en is het een perfecte soundtrack voor de zomer.