Ook wij gaan overstag, echter zonder te kapseizen. Wij groeten u met onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: BLNRB, Meg Baird, Deardarkhead, Les Fragments De La Nuit, Lisa Hannigan, Edward Ka-Spel, Trumpets Of Death, Various Artists: Power Corruption & Lies Covered, John Duncan / Michael Esposito / Z'Ev, C Spencer Yeh, Merzbow, Various Artists: Don't Trust Your Neighbors–Early Albanian Traditional Songs and Improvisations, 1920s-1930s en Eyvind Kang. En keken naar: Clean, Shaven.
BLNRB Welcome to the Madhouse
Mijn ontdekking van de week was BLNRB (Berlin Nairobi). Aanstekelijk gevarieerde en vrolijke beats. Of zoals hun Facebook zegt: "NRBLN – BLNRB is a music project that merges the music scenes in Berlin and Nairobi. It is organized by Goethe-Institut Nairobi and the Teichmann brothers, a Berlin DJ-duo." Na een EP in 2010 is er nu een heel album uit, dat ook alle nummers van de EP bevat.
Voor warmte en energie op koude januari-dagen. Mombassaaa!!!
Meg Baird – Seasons On Earth (cd, Drag City)
Aanrader van Sietse van 12 weken geleden alweer, maar ze is uiteindelijk geland. En inderdaad, na haar vorige release van 4 jaar ervoor, is deze weer van een buitengewone schoonheid. Heerlijk pastorale liedjes, die zo bij de songs van haar band Espers aansluiten. Greg Weeks is ditmaal niet van de partij, sowieso is dat een muzikant/producer die bij tijd en wijlen van de aardbodem lijkt te zijn verdwenen, maar wel een aantal andere muzikanten die haar liedjes fraai inkleuren. Baird houdt het overigens klein en intiem, waardoor de pure schoonheid nog meer boven komt drijven. Het wachten meer dan waard dus, hoewel ze wat mij betreft snel weer met iets komt.
Luister Online:
Seasons On Earth (albumsnippers)
Deardarkhead – Oceanside: 1991-1993 (cd, Captured Tracks)
Het Captured Tracks label is van plan een hoop shoegazebands van weleer heruit te geven. Deze kende ik toevallig niet, maar is evenWEL van toegevoegde waarde. Ook nu jaren na dato nog. Ze brengen heerlijk pompende bassen, noisy gitaren, verdienstelijke percussie en lekkere zang. De tijd van de Pale Saints, My Bloody Valentine, Half String en Lush is weer eventjes terug. Deardarkhead is overigens wel iets steviger en brengt ook veel wave elementen, terwijl de zang me soms enigszins aan Morrissey doet denken (zij het minder dramatisch). Fijn bandje dus om er uiteindelijk bij te hebben.
Luister Online bij YouTube:
One Of A Kind
Surf’s Up
Oceanside
Rollercoaster
Les Fragments De La Nuit – Musique De Nuit (cd, Denovali)
Dit Franse ensemble rond de muzikanten/componisten Michel Villar (piano, percussie, compositie) en Ombeline Chardes (viool, altviool, zang, compositie) heeft tot nu toe 2 verbluffend mooie releases uitgebracht vol neoklassiek, klassiek, dark ambient en minimal music die ze in rockpatronen uitgieten. De hoofdmoot wordt gevormd door hun piano- en vioolgedreven composities, al dan niet aangevuld met zang en gasten op diverse strijkinstrumenten. Nu keren ze weer met een album vol restmateriaal en een aantal nieuwe composities. Dat is al met al gewoon te beschouwen als een volwaardig nieuw album, want de muziek is weer van een zinderende pracht. Ze krijgen hulp van 2 violisten, een cellist, een hoboïst en twee zangeressen. De zang is hier overigens spaarzaam maar van een hemelse klasse. Klassiek getinte muziek die raakvlakken heeft met Arvo Pärt, Steve Reich, Michael Nyman, Yann Tiersen, Clogs, Kronos Quartet, Balanescu Quartet, Philip Glass, Magma en zelfs Godspeed You! Black Emperor. Wonderschone nachtmuziek uitgebracht op het klasselabel Denovali.
Luister Online:
Des Ombres / Plenitude / Et Puis La Pluie
Lisa Hannigan – Passenger (cd, Hoop Recordings)
Ook het tweede album van deze Ierse zangeres, die ooit heeft samengewerkt met Damien Rice, is er weer één van hoog niveau. Ze zit met haar muziek in de singer-songwriterhoek, waarbij ze af en toe haar Ierse folkroots en voorliefde voor rock even laat doorschemeren. Breekbare, lieflijke liedjes en stoere songs met een volwaardige begeleidingsband worden hier goed afgewisseld. Denk aan Laura Marling, Shannon Wright, PJ Harvey en Beth Gibbons. Een prettig knuffelplaatje.
Luister Online:
Passenger (album)
Edward Ka-Spel – A Pleasure Cruise Through 9 Dimensions (cd, Beta-Lactam Ring)
De frontman van de Legendary Pink Dots brengt met enige regelmaat ook solo albums uit die er niet om liegen. Het zijn stuk voor stuk psychedelische trips die je aan de grond weten te nagelen, waarbij de één minder toegankelijk dan de ander. Nu pr
esenteert hij zijn weet ik hoeveelste, het zal rond de 30 zijn, muzikale solotrip. Een “pleasure cruise” wekt wellicht de verkeerde indruk, hoewel ik eer veel luisterplezier aan beleef, of het moet een ruimtecruiseschip zijn met een kapitein die regelmatig kapseist. Met uiteenlopende keyboards, elektronica, akoestische “dingen” en overige apparaten weet stuurman Ka-Spel een psychedelisch geheel neer te zetten. Copiloot is hier Alena Boykova die met enkele apparaten en stem haar bijdrage levert. Het resultaat is werkelijk net zo duister, mysterieus en fascinerend als het heelal zelf. Onbeschrijflijke pracht.
Luister Online:
A Pleasure Cruise Through 9 Dimensions (albumsamples)
Trumpets Of Death – Teeth + Teeth = Teeths (cd, Tin Angel)
Zo zie je maar weer, al wacht je nog zo lang met jaarlijstjes, je morst nog genoeg prachtige releases. Nadat ik deze band in meerdere lijstjes zag staan ben ik ook maar eens gaan luisteren. En sjonge, wat is dit een bijzonder viertal. De zang neigt soms naar folk, maar de muziek bestaat uit noisejazz, avant-rock, krautrock en psychedelische Balkanmuziek of iets dergelijks. Ze maken hun zinnenprikkelende pracht met saxofoons, klarinet, gitaren, keyboards, harmonium, orgel en trompet. Luister maar naar onderstaande 2 tracks, die overigens iets harmonieuzer zijn dan de rest, om een indruk te krijgen!
Various Artists: Power Corruption & Lies Covered (cd, Mojo)
Het hergroeperen van New Order doet het blad Mojo besluiten eens een tribute aan deze helden te brengen. Daarvoor nodigen ze diverse artiesten uit hun klassieker uit 1983 te coveren. Daarnaast wordt ook de Blue Monday 12” herzien. Dat levert uiterst interessante covers en mixen op van onder meer Tarwater, Fujiya & Miyagi, Destroyer en Biosphere. Met name “Blue Monday” door de oren van Biosphere is zeer interessant. De compilatie mag er wezen, maar stiekem hopen we natuurlijk gewoon op een nieuw New Order album. Toch?
Luister Online bij Soundcloud:
Power Corruption & Lies Covered (album)
Luister/Kijk Online bij YouTube:
Biosphere – Blue Monday
John Duncan / Michael Esposito / Z’Ev – There Must Be A Way Across This River / The Abject (lp, Fragment Factory, 2011)
De in Italië wonende Amerikaan John Duncan werd door Michael Esposito (experimenteel muzikant, maar ook expert op het gebied van Electronic Voice Phenomena) gevraagd om zijn voormalige woning in Chicago te bezoeken en daar opnames te maken. Aan de deur werden ze door de nieuwe bewoner de toegang geweigerd, maar zelfs die ontmoeting is opgenomen. In het resultaat was een EVP te horen, wat vervolgens de basis vormt voor één van de kanten van dit vinyl. Ook wanneer dit verkooppraatje wordt genegeerd, is The Abject een duister en mysterieus stuk met lage tonen en industrial-achtige texturen waarin regelmatig een klagend stemgeluid in opduikt. Op de andere (A-)kant horen we eenzelfde idee, maar dan met bewust opgenomen fluisterende voordracht als achtergrond voor dit stuk, oorspronkelijk bedoeld als kunstinstallatie. Beide kanten laten veel aan de psyche van de luisteraar over, maar het wordt er in geen geval zonniger op in huis.
C Spencer Yeh – 1975 (cd, Intransitive, 2011)
De productieve C Spencer Yeh uit Taiwan timmert al een aantal jaren aan de weg in de improvscene, waarin hij met Burning Star Core en diverse collaboraties een tamelijk uitgebreide en succesvolle discografie heeft opgebouwd. Toch is 1975 zijn eerste echte soloplaat, als we Solo Violin (een verzameling tape collages) niet meerekenen. Hij concentreert zich hier op elektronica en gitaarambient / -drones (terwijl ik dacht dat Yeh en zijn viool onafscheidelijk waren). Zijn gevonden geluiden en stemopnames ondergaan bijna zestig minuten lang een bizarre transformatie, zonder dat er een bepaald einde aan lijkt te zitten. 1975 is een album dat je keer op keer blijft luisteren vanwege de ingenieuze compositie en de boeiende manier van improviseren, met behoud van samenhang. Geweldig.
Merzbow – Lop Lop (2-cd, Rustblade, 2011)
Dit album werd door het label aangekondigd als een aardverschuiving in de discografie van Masami Akita, een compleet nieuwe weg inslaand. Dat trok mijn aandacht, want zeg nu zelf, als je een tiental Merzbow releases hebt thuis staan, heb je al genoeg agressieve noise om een huisuitzetting te bewerkstelligen. Ik had natuurlijk beter moeten weten: in de zin van vernieuwing valt Lop Lop erg tegen. Waarin dit album verschilt met zijn recente werk is dat dit duidelijk een terugkeer is naar zijn “oude” noise uit de jaren ’90; niet dat zweverige gedoe, maar krachtige muren van white noise / power electronics en laptop manipulaties van industriële beats en andere geluiden. Er is gelukkig wel wát vooruitgang, vooral in productie. Synths en gitaren zijn simpelweg wat meer hoorbaar dan op een willekeurige release van 15 jaar terug, en dat geeft Lop Lop toch een gewenste gelaagdheid mee. De moeite van het aanschaffen waard? Laat ik zeggen dat Lop Lop meer is dat alleen een verzamelobject voor fanboys.
Clean, Shaven (Lodge Kerrigan)
Tien jaar voordat hij het fenomenale Keane maakte, behandelde Kerrigan dezelfde thematiek al in zijn debuut Clean, Shaven. Een veel fysiekere versie van het ''gekke man zoekt dochter'-verhaal. Niet alleen omdat de dochter hier met zekerheid bestaat. Het hoofd-personage is hier veel gevaarlijker, zéker voor zichzelf, mogelijk ook voor anderen. Zijn tics zijn niet langer enkel neurotisch, ze zijn horror-bloederig. Expres jezelf snijden met scheren bijvoorbeeld. Peter Greene heeft overrompelende ogen, die door je heen staren. De beginscènes waarin hij (net uit de psychiatrische inrichting) terug bij zijn moeder intrekt zijn verschrikkelijk goed. 'Nog zo'n zomer kan ik echt niet aan', sipt ma. 'Je moet echt naar buiten'. En dat doet ie. We blijven niet de hele tijd bij hem, de film volgt ook een detective, die naar de man op zoek is. Als een soort Sans Toit Ni Loi 'interviewt' de agent mensen die met de schizofrene man in aanraking zijn gekomen. Soms krijg je dan fascinerende overgangen, en beginnen de twee mannen in een zeer toepasselijke verwarring op elkaar te lijken. (Wie van de twee is nou het gevaarlijkst!?) Toch kun je ook duidelijk merken dat dit een volkomen no-budget debuut is, waarvan de jarenlange opnamen steeds onderbroken moesten worden door geldgebrek. De rommeligheid neemt na het gefocuste begin toe, en de spanning loopt in de laatste fase eerder terug dan op. Maar het laatste shot is dan weer wel fantastisch, en in de mengeling van boot, kinderspel en waanzin erg Salinger.
V/A Don't Trust Your Neighbors–Early Albanian Traditional Songs and Improvisations, 1920s-1930s
De titel slaat op de buurlanden van Albania, in die tijd, zo met het vallen van het Osmaanse rijk een licht ontvlambaar zooitje. "Muziek en dans geven je libido voldoening", is opgetekend uit de mond van ene Neritan Ceka en het vuur zit ook goed in het spel van de muzikanten uit zuid-Albanië. Toch kan ik niet zeggen dat de Albanese muziektraditie, of het moet de hedendaagse r'n'b-achtige pop-folk van Bleona Qereti of Genta Ismaili zijn, nu zo uitgesproken sexy is. Er zit te veel pijn en verdriet in, hoewel er wel een zekere sensualiteit in het klarinet en vioolspel zit. Voor deze collectie zijn de 78rpm-collecties van Christopher King en de Nederlander Hugo Strötbaum gelicht voor een transfer van schellak en bakeliet naar vinyl. Lekker stevig verpakt met uitgebreide achtergrondinformatie en een mooie illustratie van Robert Crumb om het af te maken, een mooi pakketje kortom.
Eyvind Kang Visible Breath
Op de vierde uitgave op Stephen O'Malleys Ideological Organ wederom een plaat van Eyvind Kang. Mij hoor je niet klagen. De drie stukken op Visible Breath klinken moderner dan Aestuarium, meer alsof ze midden vorige eeuw zijn gecomponeerd. Componisten als Giacinto Scelsi en Morton Feldman dienen als voorbeeld, hoewel de dramatische akkoorden van Monology nog iets verder terug gaan (en ik kan er maar niet opkomen waaraan het mij doet denken, Bartók of Stravinsky wellicht, die hoek). Thick Tarragon, voor cello en pedalsteel is een licht ritmische studie in boventonen. Het lawaai uit de tijden van Dying Ground zijn heel ver weg, tegenwoordig is Kang vooral subtiel, delicaat. En binnenkort alweer meer in de vorm van Narrow Garden op Pattons Ipecac-label, yay!