We hebben “Blue Monday” weer achter ons liggen en “The Man With The Golden Ear” onder ons. Ook uit de duisternis onttrokken zijn onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Souad Massi, Nico Muhly, Wire, Nightlands, Ignatz, Ducktails, Massy Fergusson, Æthenor, Kadriye Latifova, V/A – ADHD Lolicore Gangbang!!!, Christopher McFall, Mount Carmel, Ghost en Milk Music. En gingen onder meer naar: Major Hostage.
Souad Massi – Ô Houria (Liberty) (cd, Wrasse)
Het is alweer 5 jaar geleden dat de Algerijnse zangeres Souad Massi (سعاد ماسي, Suɛad Masi) uit het Kabylische deel met een studioalbum kwam. Ze woont natuurlijk allang in Frankrijk, maar blijft haar roots wel trouw met haar muziek. Waren de eerste 3 van een wonderschone melancholie, deze nieuwe is vaak meer opgewekt en is qua genres ook een breder album. De mooiste liedjes blijven die droefgeestige, maar ook met de meer uptempo folk, blues, ballads en singer-songwritermuziek. Altijd mengt ze dat met Algerijnse elementen en Franstalige dan wel Algerijnse en/of Kabylische zang. Een andersoortige album dus, maar wederom een beauty.
Luister Online bij Myspace: Tout Reste A Faire / Ô Houria (sample)
Nico Muhly – A Good Understanding (cd, Decca)
Er is een jonge generatie componisten/singer-songwriters die vaak en op gevarieerde wijze van zich laten horen. Peter Broderick is er zo één. Ook de bijna 30 jarige Nico Muhly mag je daartoe rekenen. Hij heeft gewerkt met Björk, Philip Glass, Antony And The Johnsons, Sufjan Stevens, Ben Frost, Valgeir Sigurðsson, Son Lux, Sam Amidon, Grizzly Bear, Bonnie ‘Prince’ Billy en Rufus Wainright, om er eens een paar te noemen. Daarnaast maakt hij ook gewoon soloplaten, soundtracks en klassieke werken. Dat leverde tot dusver 5 cd’s op, waarvan 2 reguliere werken en 3 soundtracks. Nu komt er een klassiek koorwerk bij. De stijl doet daarbij wel denken aan een spannende kruising tussen Philip Glass en Arvo Pärt. De fraaie koorzang van de Los Angeles Master Chorale onder leiding van Grant Gershon wordt verder nog voorzien van orgelpartijen, op één stuk na waar de blazers (hoorn, tuba, trombone, trompet) zich laten gelden. Het is een meesterlijk werk van een uitzonderlijk talent.
Luister Online bij Myspace: A Good Understanding
Wire – Red Barked Tree (cd, Pink Flag)
De invloedrijke Britse band Wire is al in 1976 opgericht door zanger/gitarist Colin Newman. Ze bestaan dus gewoon al 35 jaar en komen nog steeds met albums. En goede ook. Ze weten dan niet meer te pionieren zoals voorheen, maar weten zeker te verrassen. Optredens met de geluidssterkte van Ministry bijvoorbeeld. Nu grijpen ze terug naar hun beginperiode, waar ze nog klagen over zand in hun joints, maar dan met de sound van nu. Dat levert zeer puntige liedjes op, waar de gemiddelde nieuwe band een puntje aan kan zuigen. De stem van Newman klinkt ondanks zijn (geverfde) grijze kop nog jeugdig en net zo donker als altijd.
MP3:
Two Minutes
Nightlands – Forget The Mantra (cd, Secretly Canadian, 2010)
The uit Philadelphia afkomstige band The War On Drugs blijkt een broeinest voor net zo vermakelijke soloartiesten. We hadden natuurlijk al de fabuleuze Kurt Vile (die zich nu volledig op een solo carrière richt) en nu is ook bassist Dave Hartley in zijn slaapkamer aan het opnemen geslagen. Eén ding hebben de genoemde artiesten in ieder geval gemeen: psychedelica. Voor de rest klinkt Hartley – onder de naam Nightlands – niet bepaald als het rootsrock ensemble. Met orgeltjes en andere warme synthesizers geluiden, begeleid door artificiële beats zet hij duidelijk een elektronischer en relaxter geluid neer. Grootste verschil met The War On Drugs is echter de zang. Direct doemen namen als Beach Boys en Fleet Foxes op in het achterhoofd. De sfeer is zomers, pastoraal en lekker wazig door de langgerekte lagen zang. Dit in combinatie met de elektronica doet de muziek van Nightlands ook denken aan Animal Collective, of – misschien beter – de nieuwere nummers van Panda Bear. Een verrassende goede nakomer van vorig jaar.
Ignatz – I Hate This City (lp, Conspiracy, 2011)
Eindelijk een waardig opvolger van het laatste volledige album III, hoewel we aardig bezig zijn gebleven met oudere opnames (Mort Aux Vaches) en allerhande cassettejams, besproken in het Schaduwkabinet van week 47 vorig jaar. Op de vierde plaat I Hate This City zijn de nummers duidelijk beter uitgewerkt dan op die tussendoortjes, maar de lo-fi droneblues van Ignatz zal altijd een beetje rafelig blijven. De akkoorden klinken nog steeds alsof Bram Devens (de man achter Ignatz) in een hopeloze zoektocht naar geluk is verwikkeld, bijna volledig aritmisch en vaak zonder enige vorm van structuur. Percussie is, net als op de eerdere releases, afwezig. De begeleiding bestaat uit ruis, enige simpele orgeldeuntjes, echoënde effecten en de bij vlagen uit het duister opdoemende zang van de man achter de gitaar. Diezelfde zang maakt van I Hate This City misschien wel de meest toegankelijke en samenhangende plaat van Ignatz tot nu toe. Dat toegankelijk is uiteraard relatief. Met een beetje fantasie is er heus wel wat swingblues te vinden, maar over het algemeen is de muziek van de Brusselaar vrij lastig. Eenmaal doorgrond ontpopt zich gelukkig een meesterwerk.
Ducktails – III: Arcade Dynamics (cd, Woodsist, 2011)
Het soloproject van Real Estate gitarist Matthew Mondanile vind ik eerlijk gezegd veel leuker dan de band waarin hij speelt. De vorige albums bevatten een flinke dosis tropische psychedelica, beelden oproepend van hangmatten, palmbomen, cocktails en ideale zonsondergangen. Dat is op nummer drie, Arcade Dynamics, niet anders. Wel lijkt het erop dat de laagjes ruis naarmate de loopbaan vordert, beetje bij beetje worden bijgeschaafd en vervangen door meer poppy melodieën en een professionelere sound. Dat Ducktails de potentie die het heeft eindelijk weet uit te buiten neemt niet weg dat het album nog steeds lekker lo-fi is opgenomen en fervente luisteraars van zomerse popmuziek uit de jaren zestig wellicht een vreemde nasmaak meegeeft. Maar zeg nu zelf, de met Hawaïaanse gitaarloopjes vergulde meezinger Killin’ The Vibe brengt toch spontaan de zomer in je bol?
Massy Ferguson – Hard Water
Het dieseltje moet na de jaarlijstjes-exploraties nog even op gang komen. Massy Ferguson was de rootsrock-hit van de week. En met name dan Dreams Of St. Petersburg, zo'n liedje waar ik mezelf bijna verveel om het aan te stippen, omdat het al die Ludo-elementen heeft. Op een gegeven moment weet je wel wat je goed vind, zeg maar. Dus: 'moody' tom-werk, atmosferisch getinkel en een slepend, door een muze meegezongen refrein met woorden als 'doesn't know the answers, but he still asks all the questions'. Het was sowieso wel een folk-georienteerde week, met de meiskes van Mi Bubba & Me die inclusief valse starts, gegiebel en geweeklaag over teveel whiskey, pizza's en misselijkheid het Mezz café redelijk stil kregen. (En de Deense gitariste de Zweedse diva maar aanmoedigen om door te spelen, een mooie act) Bij Marten de Paepe klepte het publiek een paar dagen later wat meer, maar de oplossing was gewoon harder spelen, want met een nieuwe bezetting rockte hij toch behoorlijk onnederlands, Ryan Adams-stijl zeg maar. Inclusief een eigen Emmylou Harris, een gave zet.
Æthenor En form for Blå
Tot op heden was ik er nooit echt aan toegekomen dit project van Stephen O'Malley eens goed te beluisteren. Na een half liveoptreden op David Tibets Roadburnfeestje was ik nog niet geënthousiasmeerd. Nu ligt er een promootje van een liveplaat op de mat en zo komt het er toch nog van. Helaas blijf het een lauwwarm gebeuren. Het kabbelt maar wat aan, het stoort niet maar je kijkt ook nergens van op. Er gebeuren spannender dingen in die Noorse jazzclub Blå …
Kadriye Latifova Aliş'imin Kaşları Kare
Muziek uit het Bulgaarse Rodopegebergte die in Turkije 'rumeli' wordt genoemd, naar de Romeinen, wat staat voor Turkse muziek uit de Balkan. Latifova is een beroemde zangeres maar stierf al op 34-jarige leeftijd in 1962, informatie op het internet is karig, maar deze opnames zijn een leuke vondst. Mooi traditioneel en ze had een prachtige stem.
Diverse artiesten ADHD Lolicore Gangbang!!!
Lolicore, volgens de beschrijving op last.fm: it's made out of pure kittens, orgasms and :3. Een mix van Japanse pop (meestal gerelateerd aan manga en games) gecombineerd met alles wat hard en snel aan deze kant van de aarde, dus breakcore, gabber en cybergrind. Het lijkt vooral uit Polen te komen en is behoorlijk hysterisch en over-the-top, lache jonge!!1
Christopher McFall – An Eris 23 (SiRiDisc, 2010)
Christopher McFall staat met name bekend om zijn donkere soundscapes waarin een grote nadruk op field-recordings en bewerkte vinyl geluiden centraal staan. Echter heeft hij in 2010 zich van een andere kant laten zien door zich meer richting melodieuze muziek te bewegen. Op zijn wonderschone “The Body As I Left it” (uitgekomen op Sourdine) horen we al de eerste pogingen met piano terug. Dit heeft een zeer spannende luisterervaring opgeleverd die zweeft tussen geluidskunst, drones en ambient. En omdat hij maar niet genoeg kon krijgen van die piano heeft hij voor zijn release An Eris 23 nog een stapje verder genomen. Nog steeds is er ruimte voor de field-recordings en drone geluiden, maar wat hier opvalt zijn de lichte pianostukken die vaak maar lichtelijk gefilterd terug te horen zijn.
McFall weet in deze release een goede balans te brengen tussen die piano en de wat vreemdere geluidskunsten. Ergens doet de muziek denken aan het minimale werk van Asher (Thal Nir), de man achter het Sourdine label die prachtige minimale piano muziek maakt, maar toch ligt er ook wel de nadrukkelijke McFall stempel op waarin een vorm van melancholie niet te missen is.
Een fraaie release die een wat lichtere instap vormt voor het werk van Christopher McFall, echter kan hij zeker niet tippen aan de eerder genoemde The Body As I Left It..
Mount Carmel – Mount Carmel (Siltbreeze)
Januari is een prima tijd om nog even wat achterstallig onderhoud te plegen. In het geval van Mount Carmel is het wel erg achterstallig, de plaat is namelijk al in april vorig jaar uitgebracht. Hoewel het label anders doet vermoeden, speelt Mount Carmel strakke bluesrock. Er zijn op dit moment ook bands met soortgelijke verlangens, maar die komen toch vaak met psychedelische en prog invloeden op de proppen. Of ze verstoppen hun ambities onder een dikke laag ruis. Mount Carmel negeert alle modegrillen en onderscheid zich door zo authentiek mogelijk te klinken. Het zou zomaar een heruitgave van een verloren LP kunnen zijn, maar dit is toch echt nieuw materiaal van een groep jonge gasten uit Columbus, Ohio. Broers Pat en Matt Reed vonden zeventienjarige drummer Kevin Skubak via Craigslist en samen zijn ze, met de discografie van Cream en Free op een altaar, gewoon gaan spelen tot hun muziek ogenschijnlijk moeiteloos klonk. Het resultaat is een erg te genieten, kort, album waar jeugdig enthousiasme wordt gecombineerd met werkelijk talent. Er is plaats voor lekker lange uitvoering van Ten Years After’s Hear Me Callin’, compleet met drum solo. Geen fratsen? Nou ja, een beetje decadentie mag wel. Een hi ha happening van jewelste die ook de oudere generaties zal aanspreken. Een tweede plaat is ondertussen in aantocht, en hopelijk zal dat hun definitieve doorbraak betekenen. Kabinet Biesheuvel, doe er eens wat aan!
Ghost – Opus Eponymous (Rise Above/Suburban)
Ghost is binnenkort op Roadburn te bewonderen, wat in de scene reden was voor heel wat gemopper. Waarom het zo nieuwe Ghost boven alle bands die hun sporen verdiend hebben? Daarbij krijg ik de indruk dat de Zweedse band toch al niet heel serieus genomen wordt. Daar staat dan een mafketel met schmink, verkleed als een satanische priester, omringd door duistere monniken, liedjes te zingen over de meest afgezaagde heavy metal onderwerpen. Uiteraard is er een anthem voor Elizabeth Báthory. Moeten we Ghost dan wel serieus willen nemen? Mijn referentiekader om deze band diepgaand te beoordelen is eigenlijk veel te klein. Ik begrijp dat Ghost een vrij schaamteloze greep doet uit de devil rock van voorbije dagen. Vooral Mercyful Fate wordt er vaak met de haren bijgesleept. Ik ga Ghost niet afrekenen op de pastische of de schtick, want wat ik hoor is gewoon een heel fijne plaat met een opmerkelijk commerciële sound. Wellicht niet heel relevant, of vernieuwend of belangrijk, maar gewoon een leuke ode aan hysterisch theatrale, en ooit zo ernstige metal. Whatever, hopelijk dat het Roadburn publiek dit kan waarderen voor wat het is. Met een paar biertjes in je hand meedeinen op de werkelijk catchy nummers, ik kan me minder leuke shows voorstellen. Niet te verwarren met de Japanse psych rockers. Noe ook op d’n 3veur12 lûûsterpaele.
Milk Music – Beyond Living (self released)
Soms heb ik het gevoel vertaler te zijn van Still Single, maar waar ze laatst weer mee op de proppen kwamen, het is toch afijn! Deze band is een must voor fans van Hüsker Dü, Dinosaur Jr., Wipers of Mission of Burma. Wat dat betreft lijkt Beyond Living qua structuur erg veel op het klassieke debuut Signals, Calls & Marches. Zes maal punk en college rock in 20 minuten precies, met als laatste nummer een instrumentale uitsmijter. De fuzz en zang komt meer uit de hoek van Hüsker, waar een stem de ongelijke strijd aangaat met een laag herrie. Het schreeuwen, laat inspringen en overslaan van de vocalen laat vooral zien dat de heren haast hebben, of bang zijn dat met een extra take de essentie van hun sound verloren zou gaan. Milk Music is niet gemaakt voor de vrienden van de nostalgie. Hun zorg is actueler. Je kunt ze mailen op milk_music@hotmail.com om te kijken of ze zo gek te krijgen zijn dat ze je een exemplaar willen opsturen. Met een volwaardig album en wat fatsoenlijke distributie moet deze band gemakkelijk even groot kunnen worden als bijvoorbeeld een No Age, wat wil zeggen, niet heel groot, maar geliefd, en is dat niet belangrijker dan volle zalen? Nee?
Major Hostage – Live 2010
Als laatste wil ik nog wat zeggen over mijn favoriete optreden van 2010. Het was een van de eerst shows dat jaar, in De Spot in Middelburg, en er was geen hond op het affiche Krause afgekomen. Tja, ze was natuurlijk wel op De Wereld Draait Door, en ik kan me herinneren dat die anders zo kritische Van Nieuwkerk het megasupertofwaanzinnigwow! vond. Slechts een handjevol mensen was echter getuige van het wonder dat zich spoedig zou voltrekken, wat het legendariseren (is dat een woord) in de hand helpt. Daar komt het voorprogramma. Major Hostage, een of andere elektronica dude uit het pittoreske Goes, zo laat ik me vertellen. Het was space, en space is de place, dus dat klonk allemaal wel okay. Een duo, waarbij het alles bij elkaar wel opviel dat een van de mannen toch wel het meeste werk deed. Wat is de rol van die andere gozert? Een metaldude, die voornamelijk biertjes stond weg te knallen. Op een gegeven moment zou hij toch wel gaan spelen, of zingen, of iets gaan doen? Vergeet het maar! Hilarisch genoeg bleef hij daar maar staan rondhangen, flessie bier in z’n hand, intimiderende pose, blik op oneindig. Dat is toch wel het beste bandlid dat iemand zich maar kan wensen! Zet dit neer op Incubate, Le Guess Who, misschien zelfs Roadburn en je hebt een ware cult act. Dolle pret in een lege zaal, daar kon vrijwel niets meer tegenop dat jaar, al viel er nog genoeg te genieten. Sir Winston Churchill die Middelburg onveilig maakte, Fucked Up die heel Nederland onveilig maakte, en daarnaast goeie shows van Omar Souleyman, Swans, Black Dice, Circle en natuurlijk een heerlijk rampzalige vertoning van The Fall. Maanden later, terwijl ik me groen en geel zit te ergeren aan die troglodiet van een Luka Bloom, speelt Major Hostage nog als last-minute vervanger een show tijdens het beklagenswaardige idee van de popronde. Dit keer zelfs met een gabber erbij! Daarna loopt het mis, Major Hostage vindt het wel mooi geweest, geeft er de brui aan en verkoopt zijn synthesizer. Dat we toch niet echt dachten dat het een serieus project was. Dolk in mijn hart! Nu hoor ik geruchten over een reünie, en voorzichtig durven de enkele fans te hopen.