Zo! Na 250 recensies (er moet er nog één in de NNM-serie verschijnen deze week) gaan we even een paar weken met zomerreces. Een goede zomer allemaal! En doe je voordeel met onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: The Black Swan Triad, Molly Burch, Durand Jones & The Indications, Mega Bog, Frédéric D. Oberland, Repetitor, Speed Caravan en Torres.
Jan Willem
The Black Swan Triad – Symbiosis (cdr, Reverb Worship)
Folk kan je vanuit diverse hoeken aanvliegen, namelijk van uiterst traditionele of vanuit experimentele en zelfs metalachtige wijze. De muzikale vrienden Ashtoreth en Grey Malkin werkten al eerder samen, maar hebben nu een duister verbond gesloten met Menaleah en Vindlandsraud, hetgeen ze The Black Swan Triad hebben genoemd; mogelijk afgeleid van een albumtitel van folkheld Bert Jansch. Ashtoreth is het enigmatische soloproject van de Belgische muzikant Peter Verwimp, die doom, drones, lo-fi, soundscapes, noise, folk en sjamanistische elementen aaneensmeedt. Grey Malkin is een mysterieus project, waarbij het niet duidelijk is om welk persoon of zelfs personen gaat. Deze naam is onmiskenbaar verbonden aan de experimentele folk gezelschappen The Hare And The Moon en Widow’s Weeds, Menaleah en Vindlandsraud zijn Noorse artiesten, die ook folk incorporeren in hun sound, maar dat koppelen aan metal. Ze komen nu met hun debuut Symbiosis, dat 7 nummers telt van bij elkaar maar liefst 77 minuten en in een oplage van slechts 60 exemplaren is verschenen. Hierop smeden ze afwisselende lassen tussen folk met ambient, tribal, metal, drones en experimentele muziek, hetgeen ze her en der aandikken met sacrale elementen. Deze symbiose aan stijlen pakt geweldig uit. Het is weliswaar allemaal gitzwart, maar het weet je direct te grijpen. Soms krijg je het gevoel in een surrealistische thriller of een woest, onontgonnen maar prachtig gebied te zijn beland en op andere momenten juist de zevende hemel. Ergens tussen In Slaughter Natives, Will en hun overige projecten, komen ze uit met dit (mat) schitterende geheel.
Molly Burch – Romantic Images (cd, Captured Tracks / Konkurrent)
De Amerikaanse Molly Burch is al sinds 2016 bezig met haar muzikale carrière. In 2017 debuteert ze met haar geweldige album Please Be Mine, dat een jaar later een sterk vervolg krijgt met First Flower (2019). Burch heeft jazzzang gestudeerd en draagt Billy Holiday, Patsy Cline en Nina Simone met haar mee. Toch brengt ze doorgaans een mix van indie- en folkrock, aangevuld met soul, altcountry en haar bitterzoete jazzy zang. Na een kerstalbum uit 2019 is ze terug met haar derde reguliere album Romantic Images. In een goede 33 minuten presenteert ze hier 10 nieuwe tracks, die de titel eer aandoen zonder zoetsappig te worden. Ze laat zeker een meer zwoel en poppy geluid horen, maar mengt daar genoeg persoonlijke elementen en melancholie doorheen. Het gaat daarbij soms met een knipoog richting Madonna, maar ook Lana Del Rey, Marissa Nadler, Blondie, Dusty Sprinfield, Tarnation en Weyes Blood duiken op ter referentie. Het zijn stuk voor stuk tijdloze songs geworden, die ook nog eens heerlijk onder de huid weten te kruipen. Lekker met een wijntje, een kaasje en een kaarsje!
Durand Jones & The Indications – Private Space (cd, Dead Oceans / Konkurrent)
Voor wie het verhaal van de Amerikaanse muzikant Durand Jones nog niet kent, herhaal ik het graag even. Het is ook te leuk om niet nog eens te vertellen. In 2012 verlaat Jones zijn ouderlijk huis om altsaxofoon te studeren aan de universiteit van Indiana. Op een avond, in een dronken bui, staat hij voor zijn eveneens beschonken medestudenten op het podium te zingen met de lokale rock & rollband Dock Of The Bay als begeleiding. Die band bestaat uit drummer Aaron Frazer, gitarist Blake Rhein, bassist Kyle Houpt en organist Justin Hubler. Dat is erna The Indications geworden en hun zanger is sindsdien Durand Jones. In 2016 brengen ze hun gelijknamige album uit, wat een instant klassieker is. Durand Jones beschikt over een fenomenale soulstem en de muziek is een bevlogen mix van blues, jazz, soul en r&b. Hij lijkt een nog niet ontdekte parel uit het verleden, maar is echt helemaal van hier en nu. Ook hun tweede worp American Love Call (2019) is een juweel. Nu zijn Durand Jones & The Indications terug met Private Space. Naast zanger Jones zijn het Aaron Frazer (drums, percussie, synthesizers, zang), Blake Rhein (gitaar, synthesizers, percussie), Steve Okonski (piano, orgels, synthesizers, zang) en Michael Montgomery (bas, zang) die deel uitmaken van de groep. Steve is er sinds het vorige album al bij en Montgomery (The True Lovers) schuift nu aan. Ze presenteren hier hun meest avontuurlijke muziek tot nu toe, maar behouden dat charmant warme geluid. Sterker nog, de zomer straal dikwijls direct uit je luidsprekers. Ze schuiven toch wat meer naar de funk en ook de elektronica spelen een prominentere rol. De muziek wordt aan de ene kant gedragen door die geweldige zang, maar daarnaast ook door de virtuositeit van de afzonderlijke muzikanten. Het zal de liefhebbers van zowel Otis Redding, Curtis Mayfield, Jackie Wilson en Stevie Wonder als Curtis Harding, El Michels Affair en Adrian Younge kunnen bekoren. Het is sowieso weer een tijdloos prachtalbum geworden. En dat is een kunst op zich.
Mega Bog – Life And Another (cd, Paradise Of Bachelors / Konkurrent)
De Amerikaanse Erin Elizabeth Birgy is een begenadigs singer-songwriter/muzikante. Dat heeft ze al in de groep Iji aangetoond, maar ook al meer dan 10 op zeer overtuigende wijze als Mega Bog. Ze vaart volledig haar eigen koers, maar biedt je ook altijd voldoende handvatten om je lekker mee te laten voeren. Ze brengt daarbij altijd iets van artrock, maar laveert meerdere kanten uit. Nu is ze terug met haar vijfde album Life And Another. Ze brengt 14 nieuwe tracks, die in basis bestaan uit een soort avant-pop, maar ze laat ook indierock, avant-gardistische, experimentele, psychedelische en haast ambientachtige elementen horen. Dat doet ze op surrealistische en zeer afwisselende wijze, maar wel met een zomerzwoele elegantie. Het is dan ook niet moeilijk deze wonderbaarlijke muziek snel te omarmen. Ze wordt bijgestaan door 9 muzikanten, die de boel verder fraai inkleuren. Ze roept wel associaties op met Lisa Germano, Suzanne Vega, Insides, Laurie Anderson, David Bowie, Big Thief, Aldous Harding en nog wel meer. Dit geeft in elk geval aan hoe bijzonder het geluid van deze dame is. Een zinnenstrelend prachtalbum!
Frédéric D. Oberland – Même Soleil (cd, IIKKI)
De Franse autodidact multi-instrumentalist en fotograaf Frédéric D. Oberland is een zeer veelzijdige en uiterst interessante artiest, die me keer op keer weet te verrassen met uiteenlopende projecten. Naast solowerken, die al sinds 2007 uitkomen, is hij namelijk eveneens te vinden in Oiseaux-Tempête, Le Réveil Des Tropiques, The Rustle Of The Stars, Farewell Poetry en Foudre!, waarvan een deel ook uitkomt op het eigen label NAHAL Recordings. De muziek loopt uiteen van uiterst experimentele en improvisatorische tot avant-garde, drones, postrock, artrock en zelfs wereldmuziek. Maar eigenlijk is hij voor geen gat te vangen. Zijn nieuwste album Même Soleil is verschenen op het IIKI label, dat muziek altijd met een kunstboek combineert, in dit geval van Gaël Bonnefon. Ik heb enkel de losse cd aangeschaft. Het is overigens één van de labels van Mathia Van Eecloo (Monolyth & Cobalt, Ottö Solänge, D-Rhöne), want naast het inmiddels opgeheven Eilean Rec. houdt hij er tevens Laaps op na. Frédéric maakt eigenlijk altijd een verbinding tussen geluid en beeld. Dat niet alleen uit interesse van zijn beide professies, maar ook omdat hij de combinatie van beide het sterkst vindt overkomen en hij er meer mee kan zeggen. Hij brengt hier 6 tot de verbeelding sprekende composities in een goede 40 minuten, die werkelijk van alles herbergen. Het is een kruisbestuiving van ambient, folk, wereldmuziek, krautrock, avant-garde en electro, die soms biologerend experimenteel en abstract is en op andere momenten goed doorwaadbaar en van een indringende, bezinnende pracht. Een uitzonderlijk machtig album van de buitencategorie. Dat terwijl we de Tour de France net achter ons hebben gelaten.
Repetitor – Prazan Prostor Među Nama Koji Može I Da Ne Postoji (cd, Moonlee Records)
De in 2005 te Belgrado (Servië) opgerichte band Repetitor weet keer op keer te verrassen met oude elementen. Dit noisetrio bestaat uit uit Boris Vlastelica (gitaar, zang), Milena Milutinović (drums, zang) en Ana-Marija Cupin (bas, zang) wint het daarbij telkens door hun niet te stoppen energie en gewoon aanstekelijke sound. Het heeft al de geweldige albums Sve Što Vidim Je Prvi Put (2008), Dobrodošli Na Okean (2012) en Gde Ćeš (2016) opgeleverd. Wat dat betreft had ik met dat ritme van 4 jaar moeten weten dat er vorig jaar ook weer één zou verschijnen. Dat is eind november vorig jaar ook gebeurd. Hun vierde worp heet Prazan Prostor Među Nama Koji Može I Da Ne Postoji, hetgeen “Een lege ruimte tussen ons die al dan niet bestaat” betekent, wat best een poëtisch/filosofische insteek heeft. Neemt niet weg dat ze gewoon weer een lekkere mix van wave, post-punk en splijtende noise laten horen, waarbij ze fraai variëren met mannelijke en vrouwelijke zang. Ze werken hun 8 nieuwe tracks in een goede 22 minuten af, maar daarin krijg je ook heel veel. Je moet daarbij denken aan een zinderende hybride van Joy Division, Sonic Youth, Gone Bald, Karate, Godheadsilo, Pain Teens en Made Out Of Babies. Het levert een overdonderend geheel op en maakt hen met afstand één van de betere hedendaagse noisebands.
Speed Caravan (Hamdi Benani & Mehdi Haddab) – Nuba Nova (cd, Buda Musique / Xango Music Distribution)
Speed Caravan is een nieuw muzikaal gezelschap, dat ontstaat als de Frans-Algerijnse elektrische oud speler Mehdi Haddab (DuOud, La Kemia, Ekova) wat muzikale ideeën voorlegt aan de Algerijnse zanger en violist Hamdi Benani. Het klikt tussen die twee en ze werken aan een gezamenlijk album. Ze kijken naar nieuwe klanklegeringen, die traditionele muziek in een hedendaags of zelfs uiterst modern spectrum kunnen plaatsen. Muziek, waar puristen van traditionele muziek wellicht ook nog mee uit de voeten kunnen. Gedurende de opnames voltooid zich een drama, want Hamdi Benani komt op 77-jarige leeftijd te overlijden aan de gevolgen van COVID-19. Het album Nuba Nova is er toch gekomen en is op voorhand al haast tot cultstatus verheven. Haddab (oud, gitaar, programmering) en Benani (zang, viool) worden bijgestaan door een elftal muzikanten op elektrische en akoestische gitaren, keyboards, synthesizers, programmering, tar, bas, fluit, zorna, drums en zang. Onder hen ook de zoon Mohammed Kamel Benani, de zoon van Hamdi. De muziek klinkt door de elektronica inderdaad modern, al straalt het verleden er rijkelijk doorheen. Deze voert terug naar Algerijns-Anatolische tradities, maar ook naar tijden waar diverse geloven vredig naast elkaar konden bestaan. Wat dat betreft is hun boodschap actueler dan ooit. Het gaat voorbij diverse grenzen, maar met respect en in stijl. Ze larderen de traditionele muziek met dub, psychedelica, rock, surf en allerhande elektronica. Het is derhalve grenzeloos genieten van de schoonheid uit het heden en verleden, die hier hand in hand gaan. Een schitterend eerbetoon aan het leven en degenen die het leven gelaten hebben.
Torres – Thirstier (cd, Merge / Konkurrent)
De Amerikaanse zangeres/gitarist Mackenzie Scott, die sinds 2013 als Torres haar muziek uitbrengt, is dit jaar dertig geworden. Dat maakt haar niet alleen een dertiger, maar ook dorstiger. Hoewel ik als vijftiger dan zo mogelijk alle muzieksoorten wel heb gehoord, weet Torres toch te verrassen met haar authentieke sound. Ze weet op haar 4 albums te verrassen door steeds weer een nieuwe invalshoek te kiezen voor haar muziek, waarbij ze ergens tussen droompop, alternatieve rock, sshoegaze en indierock finisht. Tel daar haar wisselend stoere en zoetgevooisde zang bij op en je hebt een heerlijk pakkend geheel in handen. Dat is niet anders op haar vijfde album Thirstier, waar ze 10 gloedvolle nieuwe songs uitrolt. Daarbij schuift ze iets meer op naar de grunge-sound van weleer, maar gooit ze er ook diverse elektronica en psychedelica doorheen. Juist dit soort onvoorspelbare zaken maakt dat haar muziek ondanks alle herkenbare elementen toch weet te verrassen en woest aantrekkelijk is. Ze brengt een soort kruisbestuiving van Waxahatchee, Kendra Smith, Pixies, PJ Harvey, Austra, Pale Saints en Angel Olsen. Dat smaakt naar meer!