Weermannen, wespen, WK, Wimbledon, wandelen, wielrennen, wereldtop en natuurlijk onze niet allitererende (week)lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Borka Balogh, Deaf Wish, Tim Linghaus, Oiseaux-Tempête & The Bunny Tylers, Niklas Paschburg, Señoritas en Snowapple.
Jan Willem
Borka Balogh – Traces Of You (cd, BorkaMusic)
Borka Balogh is een Hongaarse zangeres/gitariste, die tegenwoordig vanuit Amsterdam opereert. Ze komt met haar muziek doorgaans ergens tussen folk, indie en singer-songwritermuziek uit. Haar nieuwste album Traces Of You is eerder dit jaar verschenen, maar ik stuit er pas onlangs op. Hierop brengt ze 7 uiterst indringende, prettig in het gehoor liggende songs, die voer tot nadenken leveren maar ook dikwijls zorgen dat je heerlijk wegdroomt. De fijn bitterzoete, Engelstalige zang neemt je daarbij aan de hand. Ze krijgt hier hulp van Daan van der Spek (gitaar, zang), Remy de Kok (gitaar), Dany Aguirre Broca (percussie), Onno Witte (percussie, synthesizer), Yaresh Soekhlal (bas), Linde Tillmanns (piano, viool, zang), Tom Faulkner (synthesizer) en Jeroen Pek (fluit). De muziek zal liefhebbers van onder meer Nancy Elizabeth, Susanne Lewis, Laura Marling, Meg Baird, Vashti Bunyan, Espers en Agnes Obel wel raad mee weten. Voor elk van de tracks vind je overigens ook een bijpassende polaroidfoto. De cd mag dan slechts een kleine 27 minuten duren, maar pakt groots uit qua vorm en inhoud. Een wonderschoon kleinood!
Deaf Wish – Lithium Zion (cd, Sub Pop)
Drie jaar geleden maakt het Australische combo Deaf Wish een diepe indruk met hun vierde album Pain, waarop ze een beklijvende mix van noise, stoner, post-punk en avant-garde ten gehore brengen. De in 2008 opgerichte groep bestaat tegenwoordig uit Lee Parker (drums), Daniel Twomey (drums), Sarah Hardiman (gitaar) en Jensen Tjhung (gitaar), die allen ook vocale bijdragen leveren. Op hun vijfde cd Lithium Zion laten ze wederom een lekker venijnige sound horen, die ergens tussen de genoemde genres uitkomt. De rauwe aanpak met dissonante gitaren en opzwepende ritmes plus de pakkende zang zorgen weer voor een meeslepend en stekelig geheel. Het haalt in feite het beste naar boven van groepen als Thee Hypnotics, Sonic Youth, This Kind Of Punishment, Fugazi, Wipers, Bailterspace en METZ, zij het dat ze dat alles op geheel eigen wijze doen. Wat een heerlijke band is dit toch!
Tim Linghaus – Memory Sketches (cd, 1631 Recordings/ Schole Inc.)
Tim Linghaus is een Duitse muzikant, die hoofdzakelijk met de piano muziek maakt. Maar als kind uit de jaren 80 speelt ook zeker de synthesizer een belangrijke rol. Daarmee weet hij bijzondere composities mee te fabriceren, getuige zijn debuutalbum Memory Sketches. Hierop belicht hij alle aspecten van onze herinneringen; de oudste herinneringen, degene die vervaagd zijn, de impact ervan en de vraag wat een herinnering precies is. Dat levert 16 tracks op, de één kort en vluchtig en de ander wat langer en intenser, net zoals gedachten kunnen zijn. De hoofdmoot bestaat uit intieme pianostukken, al dan niet gelardeerd met subtiele kraakjes, noises of spaarzame stemmen. Her en der wordt zijn muziek ook opgeleukt door het prachtige cellospel van Sebastian Selke (Ceeys). In andere nummers maakt hij op zowel uitbundige als ingetogen wijze gebruik van synthesizers, zonder de melancholiek ooit de rug toe te keren. Maar de output bestaat naast Nils Frahm-achtig pianowerk ook uit ambient, neoklassiek, minimal music en allerhande elektronische muziek. Het is allemaal van een breekbare pracht, die dikwijls zorgt voor bergen kippenvel. Linghaus weet al deze afwisselende stukken in ruim 32 minuten tot een coherente gedachtestroom aaneen te rijgen. Een cd die je zal heugen!
Oiseaux-Tempête & The Bunny Tylers – The True History Of The Tortoise & The Hare According To Lord Dunsany (cd, Ruptured)
Vorige week bericht ik nog over de nieuwe live-cd Tarab طرب van het Franse gezelschap Oiseaux-Tempête, maar dan blijkt dat ze ook nog de cd The True History Of The Tortoise & The Hare According To Lord Dunsany hebben gemaakt met de uit Libanon afkomstige post-rockgroep The Bunny Tylers, die bestaat uit Charbel Haber (elektrische gitaar) en Fadi Tabbal (elektrische gitaar, drummachine). De Fransen zijn hier slechts met de harde kern vertegenwoordigd, te weten met Frédéric D. Oberland (gitaar, synthesizers), tevens van Le Réveil Des Tropiques en Foudre!, en Stéphane Pigneul (bas, drummachine, synthesizers) van Sealight, Heligoland, Norma Loy en Object. Beide zijn eveneens ook actief in FareWell Poetry en The Rustle Of The Stars. Ze laten hier 7 naadloos in elkaar overlopende stukken horen, die het fraaie midden houden tussen filmische post-rock, lichte psychedelica en avant-rock, hetgeen associaties oproept met Labradford, Talk Talk, Yellow6, Pink Floyd en Mogwai. Dat zijn niet alleen op papier geweldige referenties, ook de muziek is er naar. Een geweldig tot de verbeelding sprekend geheel!
Niklas Paschburg – Oceanic (cd, 7K!/ !K7)
Niklas Paschburg is een jonge (23 jaar) Duitse componist. Om zijn debuutalbum Oceanic te creëren is hij naar de Baltische zee getogen, waar hij de rust vindt om zijn muziek vorm te geven. Het levert 12 stukken op, van samen bijna 47 minuten lang. Dit alles is uitgebracht op het 7K! label, het meer klassiek getinte sublabel van K7!, waar al menig fraai werk op is verschenen. Ook deze mag er wezen, want Paschburg weet de luisteraar voor zich te winnen met filmische, wonderschone en diepgravende muziek. De basis wordt veelal gelegd met de piano, maar daarover legt hij verschillende elektronische lagen. Dat kunnen prachtige orkestraties zijn, maar ook beats en andere elektronische sounds. Hij manoeuvreert zich op eigenzinnige en vrije wijze door genres als neoklassiek, minimal music, ambient, downtempo en filmische jazz. Hoewel de rode draad gevormd wordt door een droefgeestig en dromerig geluid, laveert hij wel op spannende wijze van uiterst intieme, introverte naar uitbundige, meer extroverte stukken. Daarmee nestelt hij zich ergens tussen Ólafur Arnalds, Nils Frahm, Hauschka, Ludovico Einaudi en Portico Quartet. Ik denk dat we in de toekomst nog veel plezier aan deze componist gaan beleven, want wat hij hier laat horen is (nu al) van grote klasse!
Señoritas – As Saudades Que Eu Não Tenho (cd, Rastilho)
Señoritas is ontstaan uit de resten van de geweldige Portugese band A Naifa. Deze laatst genoemde heeft vijf fantastische albums uitgebracht vol emotioneel geladen muziek, die bestaat uit fado-achtige songs aangedikt met wave, dub en pop. Na het veel te vroege overlijden van bassist/toetsenist João Aguardela (1969-2009), tevens één van de oprichters en sleutelfiguren uit de band, besluiten ze de stekker eruit te trekken. Zangeres/gitariste Maria Antónia Mendes en bassiste/accordeoniste Sandra Baptista (Sitiados) uit die groep presenteren in 2016 de cd Acho Que é Meu Dever Não Gostar van hun nieuwe groep Señoritas. Ze sluiten met hun geluid, mede dankzij de fraaie zang, wel aan op hun vorige band. Het is zo mogelijk alleen soms nog meer droefgeestig en intens. Die lijn trekken ze ook door op hun tweede cd As Saudades Que Eu Não Tenho, wat zoiets betekent als “Ik mis wat ik niet heb”. Er spreekt verlangen uit naar iets onbestemds en dat hoor je ook wel terug in hun nostalgische sound. Naast hun eigen inbreng zijn er diverse gasten die de programmering en orkestraties op zich nemen, waardoor er duidelijk meer elektronica aanwezig zijn dan voorheen. Maar hun overrompelende emotioneel geladen schoonheid weten ze ook hier weer op eigenzinnige wijze en met een mystiek vernis in prachtig pakkende stukken te gieten.
Snowapple – Wexico (cd, Zip Records/ Wolf House Productions)
Snowapple is en blijft een fijne Nederlandse groep, die bestaat uit drie zangeressen uit diverse muzikale hoeken. Het trio wordt in eerste instantie gevormd door de van oorsprong Zuid-Afrikaanse getalenteerde jazz zangeres Una Bergin (Waiting For Eve, Sean Bergin’s New Mob), operazangeres Laurien Schreuder, tevens werkend in een zigeunerpunkgroep en de klassieke zangeres Fanny de Ruiter, die ook in de Balkanband Amariszi terug te vinden is. En van hun gelijknamige debuut uit 2013 zijn ze van belofte allang uitgegroeid tot een toonaangevend gezelschap met internationale allure. Fanny bij de tweede cd Illusion (2015) vervangen door de Letse componiste, folk- en moderne jazz zangeres Laura Polence (How Town), waarmee ze ook hun derde wapenfeit Tracks (2017) fabriceren. Ze brengen prachtig harmonieuze zang en plaatsen dat op een mix van jazz, folk, pop, dark cabaret, maar ook klassiek, krautrock, zigeunermuziek en subtiele experimenten. Een net zo verrassende als geweldige potpourri. Zangeressen Una, Laurien (jarana, gitaar, klarinet, percussie) en Laura (melodica, klokkenspel, percussie) gaan hier op exotische wijze mee verder op Wexico. Daarbij mogen ze rekenen op (vooral) Mexicaanse, muzikale vrienden op jarana, gitaar, zang, banjo, fluit, saxofoon, drums en percussie. Dit voegt alweer een nieuwe dimensie aan hun toch al zo fijne sound toe. Naast nieuwe tracks brengen ze ook “Baby Blue” van hun debuut, maar dan met een Mexicaanse saus. Naast de eerdere stijlen komen ook Latin, surf, pachanga en texmex hier naar voren, al blijven ze een unieke hybride produceren. En hun hemelse, gevarieerdezang is ook onnavolgbaar. Op melancholische en toch zomerse wijze brengen ze iets dat ergens het midden houdt tussen Cordero, Nine Rain, Manu Chao en Calexico, zij het met een volledig eigen (folk)smoel. Het is kortom weer grenzeloos genieten.