Wij prefereren toch echt de aanslagen op onze toetsenborden. Kijk maar eens wat voor moois dat oplevert in onze lijstjes uit het:

SCHADUWKABINET

We luisterden naar: Jherek Bischoff, The Conformists, Gareth Davis, Deerhoof, Faun Fables, Michael Kiwanuka, Live Footage, Sphyxion, Helen Tookey / Sharron Kraus, Various Artists: Eleven Into Fifteen, Zeal and Ardor, Fates Warning en Klaus Schulze & Pete Namlook.

Jan Willem

Jherek Bischoff – Cistern (cd, Leaf / Konkurrent)
Jherek Bischoff is een Amerikaanse muzikant, componist, producer, songwriter en arrangeur die naast solowerk ook in groepen als Parenthetical Girls, The Dead Science en Amanda Palmer & The Grand Theft Orchestra van zich laat horen. Tevens werkt hij samen met onder meer David Byrne, Zola Jesus, Ariel Pink, Nels Cline (Wilco), Kronos Quartet, Richard Webb en Greg Saunier (Deerhoof). De klappen van de zweep kent hij dus inmiddels wel. Solo komt hij dikwijls in de neoklassieke hoek uit, al dan niet aangedikt met folk, indierock en experimentele muziek. Op zijn nieuwe cd Cistern werkt hij samen met het Contemporaneous Ensemble, die zijn nieuwe ideeën vormgeven. Zijn negen nieuwe composities, die bijna 3 kwartier beslaan, zijn uiterst geëmotioneerde stukken die tot de verbeelding weten te spreken. Neoklassieke pracht die filmisch en diepgravend is. Liefhebbers van Clogs, Nick Cave & Warren Ellis, Jóhann Jóhannsson, Rachel’s, Kronos Quartet, Henryk Górecki en Max Richter kunnen ook deze artiest innig omarmen. Wat een pure beauty!

 

The Conformists– Divorce (lp/tape/digitaal, Aagoo / Five Roses Press)
Ik heb het al eerder geroepen, maar The Conformists hebben echt de verkeerde bandnaam uitgekozen. Het enige waarnaar ze zich conformeren is de steeds meer in zwang geraakte antieke media als de lp en de tape, maar gelukkig zijn er soms schitterende promo cd’s beschikbaar. Hierop moet je dan wel gewoon zes jaar wachten. Voor de rest hebben ze een volslagen kutwebsite met een non-biografie erop; ze zijn begonnen in 1996…punt. En de groep bestaat uit Pat, Chris, Mike en “other Chris”. Zoek het maar uit! Muzikaal gezien zijn ze zo hip als een placemat. Daar staat tegenover dat ze werkelijk je van de sokken weten te blazen met hun zeer dynamische wilde mix van avant-rock, mathrock, no wave, noise, hardcore, jazz en emo. Dat dan weer wel. Denk je dat dit op hun vierde album Divorce anders is? Natuurlijk niet! Denk eens na! Nog altijd brengen ze een heerlijke kruisbestuiving van The Birthday Party, Big Black, The Ex, Three Second Kiss, Gone Bald, Fugazi en Big’n. Wat, zo goed? Ja, let anders even op! Hoewel ze ook gerust even een ambientachtige stilte inlassen. Geen peil op te trekken en gewoonweg geniaal, conform deze Sub dan.

 

Gareth Davis – Filament (cd, Slaapwel)
Het blijft een bijzonder concept: artiesten vragen om muziek te maken waarbij je in slaap kunt vallen. Toch is dit een positief initiatief van het Belgische label Slaapwel. Alle voorgaande releases leverden namelijk buitengemeen prachtige en inderdaad rustgevende muziek op (waarbij je niet per se in slaap viel). Op de dertiende release Filament is klasbak Gareth Davis (klarinet, basklarinet, contrabas, veldopnames, effectpedalen, elektronica) aan de beurt, die je naast zijn solowerk onder meer zou kunnen kennen door zijn werken met Machinefabriek, Oiseaux-Tempête, Shivers, Mere, A-Sun Amissa, Birdt, Elliott Sharp, Frances-Marie Uitti, Jan & Romke Kleefstra en Merzbow. Hij schept met de genoemde middelen een biologerend, rustiek en tot de verbeelding sprekend klanklandschap, waarbij het zonde is om in slaap te vallen. Al moet ik toegeven dat dit ambientachtige elektro-akoestische werk echt zorgt voor de nodige ontspanning. Tegelijkertijd is het zo bloedstollend dat je er ook weer geen seconde van wilt missen. Kortom, een ijzersterk slaapmiddel op dit klasselabel!

 

Deerhoof – The Magic (cd, Clapping Music/Kythibong / Five Roses Press)
Doorgaans vind ik veel goed van het in 1994 opgerichte Deerhoof. Deze tegendraadse rockgroep weet sowieso altijd een intrigerend en bovenal eigenzinnig geheel neer te zetten. Ze wisselen nogal eens qua line-up, maar de laatste jaren vormen de in het Japans en charmant Engels zingende bassiste Satomi Matsuzaki, oprichter, drummer Greg Saunier (Xiu Xiu, Nevrous Cop), linker gitarist John Dieterich (Xiu Xiu, Natural Dreamers, Gorge Trio) en rechter gitarist Ed Rodriguez (Colossamite, The Flying Luttenbachers, Gorge Trio) de harde kern. Sindsdien opereert de groep ook op constant hoog niveau. Dat blijkt eens te meer uit hun nieuwste worp The Magic. Deze wordt uitgebracht op de twee geweldige Franse labels Clapping Music (die in het verleden een broederband met het ter ziele gegane label Active Suspension hadden) en Kythibong. Ze presenteren hier vijftien nieuwe nummers, die weer lekker putten uit de noise, punk, glam, prog en noem het maar van weleer. Zolang ze lekker lawaai kunnen maken zit het wel snor bij hen. En dat weten ze precies op de juiste en origineelste wijze te brengen. De zang van Satomi wordt dikwijls afgewisseld met die van de mannen, wat de gevarieerdheid alleen maar ten goede komt. Energiek, aangrijpend, bijtend en emotievol. Het zijn de ideale ingrediënten voor een Deerhoof album. Ze zetelen zich comfortabel tussen Blonde Redhead, Boredoms, Solex, Ooioo, The Ex, The Breeders en Enon. Ook op hun weet ik hoeveelste album inmiddels brengen ze het broodnodige en vooral smakelijke alternatief.

 

Faun Fables – Born Of The Sun (cd, Drag City)
Sinds 2001 brengt Faun Fables met enige regelmaat albums uit vol freak folk, experimentele muziek, dark cabaret, Oost-Europese folk, psychedelische elementen, progrock en avant-garde. Daarbij worden fluiten niet geschuwd en ook zelden ingezet als bij traditionele bands. Maar Faun Fables draait dan ook om de eigenzinnige artiesten Dawn McCarthy, ook wel Dawn The Faun genoemd die tevens met Bonny ‘Prince’ Billy heeft gewerkt, en Nils Frykdahl (Sleepytime Gorilla Museum, Idiot Flesh, Charming Hostess). Het is zes jaar wachten op het nieuwe album Born Of The Sun. Maar dat is het helemaal waard. De 12 nieuwe songs die ze hier presenteren zijn wat meer ingetogen dan voorheen, maar hebben niets ingeleverd aan bevreemdendheid, aangrijpendheid en schoonheid. Daarbij krijg je weer die krachtige, soms hartverscheurende zang van Dawn en die fijne raspstem van Nils. Nog steeds zijn een fijne, vreemde eend in de bijt die liefhebbers van zowel Sleepytime Gorilla Museum, Marissa Nadler, Idiot Flesh en Charming Hostess als Tom Waits, Espers en Fairport Convention zou kunnen bekoren. Het is echt zo’n album uit de buitencategorie, die toch best een breed publiek zou kunnen bereiken.

Luister Online:
Country House Waits

 

Michael Kiwanuka – Love & Hate (cd, Polydor)
Toen de Brits-Oegandese singer-songwriter Michael Kiwanuka met zijn overrompelende debuut Home Again uit 2012 aan kwam zetten, was er niets dan lof en werd hij tevens uitgeroepen tot het grootste nieuwe talent in Engeland. En terecht, want zijn mengelmoes van soul, blues, jazz en singer-songwritermuziek is echt van een andere orde. Op zijn tweede cd Love& Hate gaat hij daarmee verder, maar komt hij ook venijniger uit de hoek en met een boodschap. Hij laat aan de ene kant de liefde die hij heeft voor zijn huidige leven doorschemeren, maar plaatst ook vraagtekens bij de positie van de “zwarte” mensen in onze samenleving. In het hartverscheurende “Black Man In A White World” zingt hij ook dat hij een zwarte man is in een witte wereld, waarbij hij wel vrede heeft gevonden maar allerminst blij dan wel gelukkig is. Als luisteraar kan je simpelweg genieten van zijn prachtige muziek, maar het zal ook je wenkbrauwen doen fronsen en je na laten denken over het feit of “we” het allemaal wel zo goed doen. Ik vind het fantastisch dat hij na een hitalbum gewoon nu deze kwestie aansnijdt. Hij heeft natuurlijk een punt dat gelijkheid veelal nog ver te zoeken is. Los daarvan levert hij gewoon weer verbluffend mooie muziek, die versterkt door zijn boodschap alleen maar meer impact heeft. Kiwanuka is een nieuwe held, die we in alle opzichten serieus moeten nemen.

 

Live Footage – Moods Of The Desert (mcd, Panetarium Records / Africantape)
In 2008 ontmoeten Topu Lyo (cello met effecten en loopings) en Mike Thies (drums en keyboards simultaan) elkaar op een Halloween feestje. Uit deze ontmoeting wordt Live Footage geboren, waarmee ze veelvuldig werken met live sampling. De twee worden wel omschreven als de beste “surrealistische soundtrack componisten” voor live gelegenheden, films, modeshows en dansvoorstellingen. Op hun eigen vier voorgaande albums komen ze echter ook niet onder die omschrijving uit. Ze gaan veelal op improvisatorische wijze te werk, maar weten toch een consistent, sfeervol geluid aan de dag te leggen, waarbij ze zich niet toespitsen op één specifiek genre. De rode draad wordt gevormd door de nachtelijke, melancholische en filmische atmosfeer. Moods Of The Desert is hun eerste conceptalbum, waarop ze je meenemen op een helikoptervlucht door een hete woestijn. Hieruit zijn vier mini soundtracks voortgekomen, die niet alleen filmisch maar ook uiterst droefgeestig zijn en ergens tussen neoklassiek, ambient en experimentele elektronica uitkomt. Het is hun meest subtiele (mini) album tot nu toe, maar een ontzaglijk fraai kleinood.

 

Sphyxion – Sphyxion (cd, Anywave)
De Franse tweelingbroers Frédéric en Olivier Charlot laten middels hun nieuwe project Sphyxion weer eens van een andere kant van zich horen. Ze laten tot 2004 namelijk eerst van zich horen met hun sublieme postrockband Bathyscaphe, dat sinds 2007 maken opgevolgd wordt door het experimentele en buitengemeen interessante Maninkari, waarmee ze met elektronica, veldopnames en akoestische instrumenten als piano, santoor, cimbalom, violen en percussie-instrumenten steeds wisselende en genre-doorkruisende muziek maken. Met Sphyxion, waarvan nu het gelijkluidende debuut uit is, kiezen ze vooral voor elektronische muziek met een behoorlijk duister karakter. Ze omzwachtelen psychedelische ambient met cold wave, coldgaze en darkwave, waar ze broeierige, organische beats aan toevoegen. Daar doorheen hoor je af en toe de minimale, spookachtige zang/stem van Zoé Faget (The Konki Duet). Het levert een biologerend geheel op dat zich als een steeds veranderende deken om je heen wikkelt. Hun eigengereide sound moet je ergens tussen Trisomie 21, Tropic Of Cancer, Tangerine Dream, The Field, Coil, Boards Of Canada en Brian Eno zoeken. Dat is nogal wat, maar zo goed en spannend is dit droomdebuut dan ook.

 

Helen Tookey / Sharron Kraus – If You Put Out Your Hand (cd+boek, Wounded Wolf Press)
Wounded Wolf Press is een interessant en bovenal innovatief label dat door artiest/auteur Atay Ilgun en Efsun Ecem Uckardes wordt gerund. Ze brengen boeken, muziek en kunstobjecten uit. Uiterst intrigerend is nu de samenwerking tussen de Britse schrijfster/poëte Helen Tookey en haar muzikale landgenoot Sharron Kraus, die bekend is om haar vele folk releases zowel solo als in Rusalnaia, Silver Servants, Tau Emerald en Feather Gatheres plus haar samenwerkingsverbanden met The Iditarod, Meg Baird, Helena Espvall, Christian Kiefer, Harriet Earis en Michael Tanner. Op hun gezamenlijke werk If You Put Out Your Hand brengt Tookey middels spoken word 13 van haar gedichten ten gehore, die op pastorale wijze worden ingelijst door Kraus. Deze bijzondere combinatie pakt erg goed uit. Voor eenieder die geen spoken word door de muziek wil horen staan er tevens 13 instrumentale tracks op de cd met hier en daar de zang van Kraus, die ook naast de spoken word te horen was. Het fraaie boekwerk dat erbij zit bevat de teksten van de gedichten. Al met al dit werkelijk een overdonderend kleinood dat je nog lang zal heugen.

 

Various Artists: Eleven Into Fitfteen (cd, 130701 / Konkurrent)
Op de datum 13 juli 2001 ziet het gelijknamige sublabel van Fat Cat (volgens mij ook de verjaardag van de labeleigenaar) het licht. Hierop verschijnen doorgaans de meer neoklassieke en experimentele releases van het label. Hoe dan ook wordt het vijftienjarige jubileum gevierd met de compilatie Eleven Into Fifteen, waarop oude en nieuwe deelnemers een exclusieve bijdrage leveren. Dat gaat van Dustin O’Halloran, Set Fire To Flames en Hauschka tot Sylvain Chauveau, Max Richter, Jóhann Jóhannsson en Ian William Craig. Elf, ja duh, artiesten brengen hier het beste van zichzelf en het label naar boven. Het is één groot feest van de nieuwlichters en vertrouwelingen geworden, maar vooral ook één die de toekomst van dit sublabel nieuwe adem inblaast. Bijzonder fraai!

 

---

 

Martijn

Zeal and Ardor Devil Is Fine
Black metal spirituals, necro sprituals, de woordspelingen liggen op de loer als je de mix van Amerikaanse kerkgezangen en black metal wil beschrijven. Die hel en verdoemenis uit de kerk en de blues gaan wel uitstekend samen met metalgitaren en blast beats. Alleen Sacrilegium I valt uit de toon door de elektronische beats en oosterse samples. Een uitstekend begin is het evengoed wel.

Fates Warning Theories of Flight
Oliver Kerkdijk mocht er een hele spread over vullen in de VPRO Gids, toch bijzoner want vroeger was dit soort thinking man’s metal niet echt VPRO-muziek. Maar wel leuk, en verdiend, want na de wat steriele albums FWX (2004) em Darkness in a Different Light (2013) brandt op deze twaalfde het vuur weer. Alder zingt de sterren van de hemel, Vera doet zijn ding degelijk als altijd, drummer Jarzombek doet Mark Zonder bijna vergeten en Matheos blijft een ster in het koppelen van technisch vuurwerk aan goede songs.

Klaus Schulze & Pete Namlook Dark Side of The Moog vol. 1-11
In drie boxen van vijf cd’s is dit project van dit illustere duo, soms bijgestaan door Bill Laswell (een van mijn gateways naar de ambient muziek, begin jaren negentig), opnieuw uitgegeven. Fijn, want ik kon er altijd slecht tegen bijvoorbeeld alleen deel 3, 5 en 8 in de kast te hebben staan en Namlook perste de uitgaves van zijn Fax-label altijd in kleine oplages. Dan maar helemaal niet. Hoewel ik dat wel een beetje heb afgeleerd vind ik deze setjes een uitkomst. Elk boxje een extra disc, alleen de 5.1 mix van volume XI, daar heb ik niks aan. Echter, gezien de lage prijs (goedkoper dan de mp3’s) een kniesoor die op die slak zout legt. Lekker spacen, weetjewel!

Comments

comments