Negen jaar, miljarden kilometers en euro’s verder voor een foto van Pluto. Daar hadden ze toch gewoon Walt Disney voor kunnen bellen? En jaahaa Pluto lijkt groter, omdat Mickey in verhouding te groot getekend is. Zucht! Ondertussen gaat het nog lekker van kwik, kwek en kwak in onze Eurodisneyzone. Overigens ook nog geen Griekse muziek in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Craig Armstrong (2x), Heather Woods Broderick, Anna Caragnano & Donato Dozzy, The Doomed Bird Of Providence, Failure, Hidden Orchestra, Le Millipede, Rayon, Max Richter, Şevval Sam, Vince Staples, Ghostface Killah en Bilal. En gingen naar: Material with Master Musicians Of Jajouka.
Jan Willem
Craig Armstrong – It’s Nearly Tomorrow (cd, BMG)
Craig Armstrong – Far From The Madding Crowd (cd, Sony Classical)
De Schotse componist Craig Armstrong heeft een nogal uiteenlopende en grillige carrière. Dat als strijkerleverancier van onder meer Massive Attack en Madonna, bandlid van The Dolls (met AGF en Vladislav Delay) en Winona, experimenteel collaborateur met AGF, soloartiest en bovenal producent van vele (grote) soundtracks. Toch zijn de verschillen tussen al die verschijningsvormen nihil en wordt de rode draad gevormd door het melancholische geluid, al dan niet in combinatie met een scheut bombast. It’s Nearly Tomorrow, die ik vorig jaar geheel gemist heb, is weer eens een heus solowerk van de beste man. Hij combineert weer op heerlijk droefgeestige wijze klassieke en elektronische muziek en maakt hier gebruik van diverse gastvocalisten/muzikanten als Jerry Burns, Katie O’Halloran, Brett Anderson, James Grant, Chris Botti, Paul Buchanan en Vladislav Delay. Dat levert een bijzonder stemmig geheel op, dat het beste van zijn film- en solomuziek combineert. En de geweldige productie en composities zorgen ervoor dat ook de soms spekgladde stukken aangenaam blijven. Een heerlijk album!
Voor de film Far From The Madding Crowd van Thomas Vinterberg heeft Craig Armstrong de soundtrack geschreven. Acht van de 24 tracks worden door The Dorset Singers & Yeovil Chamber Choir, Carey Mulligan (& Michael Sheen) en The Eliza Carthy Band (& Saul Rose) geleverd, die voor de fijne sacrale en folk intermezzo’s zorgen. De muziek van Armstrong wordt uitgevoerd door een orkest en levert zoals altijd prachtige, tranentrekkende stukken op. De muziek spreekt tot de verbeelding en staat ook zonder de film huizenhoog overeind. Ontroerend goed!
Heather Woods Broderick – Glider (cd, Western Vinyl/ Konkurrent)
In 2009 presenteert Heather Woods Broderick, ja de zus van Peter Broderick, haar eerste album. Dat is er eentje vol feeërieke pracht, waarbij ze een prachtige mix van Americana, folk, neoklassiek en elektro-akoestische muziek presenteert. Ze geeft door de jaren heen ook acte de présence bij Efterklang, Horse Feathers, Loch Lomond, Peter Broderick, Laura Gibson en met name Sharon Van Etten. Nu heeft ze eindelijk tijd gevonden om haar tweede album Glider het licht te laten zien. Heather (zang, gitaar, keyboards, fluit, drums) krijgt hulp van broerlief Peter (strijkinstrumenten, drums, zang, gitaar, keyboards, bas) en een paar anderen op bas, zang, contrabas, Hammond, trompet en gitaar. Ondanks deze indrukwekkende line-up is de muziek opvallend ingetogen. Haar geluid is mysterieuzer en meer spookachtig geworden, wat alleen maar meer indruk maakt. Uiterst emotievolle muziek, die complex is maar zich op doorwaadbare wijze aandient. Je moet het ergens zoeken in de hoek van Grouper, Swallow, Marissa Nadler, Cocteau Twins en Talk Talk. Een wonderschoon album dat de tijd even doet vergeten en zorgt voor bezinning. (alleen die hoes?)
Anna Caragnano & Donato Dozzy – Sintetizzatrice (cd, Spectrum Spools/ Editions Mego)
De Italiaanse DJ Donato Scaramuzzi opereert onder de naam Donato Dozzy, waarmee hij ambient en techno produceert. Voor de cd Sintetizzatrice, die hij met zangeres/stemkunstenares Anna Caragnano heeft gemaakt, pakt hij het allemaal heel anders en op unieke wijze aan. Caragnano levert zang, praten en andere stemkunsten aan, die hij vervolgens gebruikt om composities mee te creëren. Geen enkel ander instrument dan de stem wordt hier gebruikt en toch ervaar je door zijn mixen en effecten alsof er van alles bij komt kijken. Het is soms uiterst dreigend en op andere momenten juist weer heel etherisch. Voor alles geldt dat het je bij de strot weet te grijpen. Het is zo ongelooflijk knap om met slechts één bron, namelijk de menselijke stem, zo’n breed palet aan geluid neer te zetten. In feite zit het ergens tussen Sheila Chandra, Miranda Sex Garden, Sussan Deyhim, SPK, His Name Is Alive, AGF en Zap Mamma in, zij het dat er eigenlijk geen vergelijking mogelijk is bij deze unieke pracht. Een overdonderend stemmig geheel!
The Doomed Bird Of Providence – You Brought The Knife (cdep, Front & Follow)
Het geweldige darkfolk ensemble The Doomed Bird Of Providence wordt in 2009 te Londen opgericht door zanger en multi-instrumentalist Mark Kluzek (zang, accordeon, piano). Hij zingt veelal over het vroegere, duistere en bloedige koloniale verleden in Australië, het land waar hij vandaan komt en heeft achtergelaten. Dat is eigenlijk niet anders op hun nieuwe mini You Brought The Knife. De epee is gebaseerd op het leven van ene Maria Murray, dat uiteraard niet zo fraai verloopt. Het resultaat omvat weer die bloedstollend mooie en tegelijkertijd grimmige darkfolk. Kluzek wordt hier geholpen door Richard Acton (gitaar), Drew Barker (ukelele), Joolie Wood (viool), Rachel Laurence (altviool), Angela Chan (viool), Katie English aka Isnaj Dui (cello, fluit), Stafford Glover (bas) en Ian Hothersall (percussie). Dit heeft een indrukwekkende mix van moordballades, darkfolk en post-rock gehuld in dreigende atmosferen als resultaat, die je uit duizenden kunt herkennen. Om een idee te krijgen moet je denken aan referenties als I Like Trains, The Long Dead Sevens, Nick Cave, Vic Chesnutt, Last Harbour, United Bible Studies en The Owl Service. Dat alles is ook nog eens gestoken in een prachtig kartonnen hoes met een fraai boekwerk. Een ongelooflijk overdonderend kleinood.
Failure – The Heart Is A Monster (cd, Xtra Mile/ Bertus)
De groep Failure heeft natuurlijk hun naam niet mee, maar van 1990 tot 1997 weten ze toch echt wel een bepaalde status te bereiken met hun alternatieve rock en grunge. In 2014 maken ze zowaar een doorstart. Daar is The Heart Is A Monster het levende bewijs van. De band bestaat nu uit Zanger/gitarist/toetsenist Ken Andrews (Replicants, The Digital Noise Academy, Year Of The Rabbit), multi-instrumentalist/bassist Greg Edwards (Autolux, Replicants, Lusk) en drummer Kellii Scott (The Brontosaur, Campfire Girls, Liquid Jesus, Speedbuggy, Veruca Salt), aangevuld met extra gitarist Troy Van Leeuwen (A Perfect Circle, Queens Of The Stoneage, The Desert Sessions, Sweethead, Enemy). Er zijn toch mindere groepen voor supergroep uitgemaakt. Ze maken stevige, pakkende alternatieve rock afgewisseld met grung en spacerock. Ken Andrews beschikt ook over een catchy harde stem, waardoor niets een tweede leven in de weg staat. Ze passen wel ergens tussen Tool, Masters Of Reality, Nirvana, Nine Inch Nails, Korn, Stabbing Westward en Pink Floyd. Een gedroomde comeback.
Hidden Orchestra – Reorchestrations (cd, Denovali)
Hidden Orchestra is het geweldige kwartet van Joe Acheson (bas, samples, effecten), Poppy Ackroyd (viool, keyboards), Jamie Graham (drums) en Tim Lane (drums), die allen ook acte de présence geven in de voorloper ervan, de Joe Acheson Quartet. Hidden Orchestra heeft twee prachtalbums uitgebracht op Tru Thoughts, die fans van Kammerflimmer Kollektief, Dale Cooper Quartet & The Dictaphones, Cinematic Orchestra en dergelijke wel zal kunnen bekoren. In plaats van na 3 jaar met een nieuw eigen album te komen, presenteren ze nu Reochestrations. Hierop remixt Acheson nummers van Piano Interrupted, Clarinet Factory, Poppy Ackroyd, Macmaster / Hay en Floex, Long Arm, waarbij de overige leden hun instrumenten inzetten om de mixen nog wat extra op te leuken. Floex en Long Arm hebben ooit omgekeerd ook werk van de Hidden Orchestra gemixt. Hoe dan ook, brengen ze hier 6 ijzersterke mixen, die van jazz en experimentele muziek naar drum’n’bas en filmmuziek gaan. Sfeervol, maar ook met de nodige diepgang. De zevende track “The Revival” is afkomstig van een twee nummers tellende single die ze in 2013 hebben opgenomen. Een consistent allegaartje dat hun overtuigende stempel draagt.
Le Millipede – Le Millipede (cd, Alien Transistor/ Konkurrent)
Het eigen label Alien Transistor van The Notwist begint zo langzamerhand uit te groeien tot een eigenzinnig en kwalitatief hoogwaardig label. Naast eigen projecten vind je er ook interessante artiesten als Saroos, Machinefabriek, Boy In Static, Chronomad, Joasihno en Fog terug. Nieuw in de stal is Le Millipede, een project van Mathias Götz. Hij maakt gelaagde muziek met piano, xylofoon, klokkenspel, stylofoon, Moog, harmonium, trompet, zang/stemmen en allerhande percussie-instrumenten (sambaballen, darbuka, duimpiano, claves, davul, vingercimbalen, snaredrum, basdrum, bekkens). Hiermee creëert hij minimalistische, maar uiterst charmante lo-fi avantpop, gelardeerd met folk, Oosterse elementen, jazz en psychedelica. Het geheel is ontzettend ritmisch en weet je met gemak in te pakken. Denk aan een overheerlijke stamppot van Pierre Bastien, Pascal Comelade, F.S. Blumm, Dntel, The Notwist, Misophone en Sufjan Stevens. Geweldig ontwapende muziek.
Rayon – Il Collo E La Collana & Libanon (cd, Alien Transistor/ Konkurrent)
Markus Acher is de zanger/gitarist van The Notwist. Daarnaast kan je hem ook terugvinden in Village Of Savoonga, Potawatomi, 13 & God, Lali Puna (met diens vrouw Valerie Trebeljahr), Alles Wie Gross, 3 Shades Of Blue, John Yoko, Tied & Tickled Trio en Rayon. Met dat laatste alias is hij onder meer te horen in de hier onlangs besproken compilatie The Day My Favourite Insect Died. Ook brengt hij in 2006 de 12” Libanon uit, hetgeen een soundtrack is voor de film Maître van Michael Shamberg. Hij gaat daarop te werk met harmonium, gitaar, computer en samples van Libanese platen, aangevuld met cellist Sebastian Hess en zangeres Victoria Bergsmann (Taken By Trees). Nu heeft hij voor Eolonora Danco’s film N-Capace opnieuw een soundtrack gemaakt. Deze verschijnt onder de naam Il Collo E La Collana (“de nek en ketting”). Markus werkt hierop met elektronica, diverse instrumenten en een platenspeler. Het levert 10 sfeervolle, experimentele collages op, die bepaald geen film nodig hebben om ervan te kunnen genieten. Voor de cd liefhebbers is er extra goed nieuws, want ook Libanon is er aan toegevoegd. En dan heb je een topalbum van 17 tracks breed en ruim 40 minuten lang in handen. Ver van de moederband, maar minstens zo overdonderend.
Max Richter – Testament Of Youth (cd, Milan)
Max Richter heeft al menig adembenemend neoklassiek werk op zijn naam, dikwijls in combinatie met elektronica. Daarnaast werkt hij ook samen met artiesten als The Future Sound Of London, Roni Size, Robert Wyatt, Vashti Bunyan en Hilary Hahn en hercomponeert hij op smaakvolle wijze Vivaldi’s Four Seasons. Een groot deel van zijn werk schrijft hij voor theaterstukken, balletten, installaties en bovenal films. Richter staat aan de vooravond van een nieuw studioalbum, maar heeft ook de soundtrack van de film Testament Of Youth van James Kent gecomponeerd. De muziek wordt uitgevoerd door muzikanten op uiteenlopende strijkinstrumenten, harp, piano en fluit. Het is van een serene en melancholische pracht allemaal. En ondanks dat de meeste composities tussen de 1 en 2,5 minuut eindigen, weten ze toch diepe indruk te maken. Voer voor liefhebbers van Jóhann Jóhannsson, Zbigniew Preisner, Craig Armstrong en natuurlijk Max Richter zelf. Bijzonder fraai.
Şevval Sam – Toprak Kokusu (cd, Kalan)
“De geur van de bodem”, zo luidt vertaald de titel het zesde album Toprak Kokusu van de Turkse zangeres Şevval Sam. Iemand die me kan uitleggen waarom bepaalde Turkse, Israëlische en Iranese muziek me tot op het bot raakt roept maar. Toch geloof ik er heilig in dat taal het gewoonweg verliest van de emotie, die universeel is of in elk geval kan zijn. Natuurlijk zou ik een tikje teleurgesteld zijn als blijkt dat ze over frietkotten en benen ontharen zingt, maar daar geloof ik eerlijk gezegd geen hars eh snars van. Nee Şevval Sam weet me keer op keer bij de strot te grijpen en dat is hier niet anders. Ze combineert Turkse protestmuziek (het is echt een genre) met haar Arabische roots. Tranentrekkende songs afgewisseld met meer opzwepende, Balkanachtige maar nog altijd sprookjesachtige muziek. Het is wat meer een allegaartje dan voorheen, maar nog altijd weet ze kont te schoppen. Tot op de bodem. Love it!
Martijn
Material with Master Musicians Of Jajouka @ Gent Jazz, Gent
Bill Laswell kwam zelf vragen of hij met dit project op Gent Jazz mocht spelen. Zijn focus lijkt al jaren op optreden te liggen, want qua albums is het wel eens drukker geweest, behoorlijk drukker. Maar goed, een optreden in de buurt, dus maar weer eens kijken naar een oude held. Ik vroeg me af of het echt een fusie zou worden omdat ik de klanken van beide groepen niet makkelijk met elkaar in verband kon brengen. Bachir Attar en zijn mannen beginnen inderdaad maar al snel treden Laswell en zijn bescheiden Materialbezetting ook aan. Het is hard en het galmt en het is de dub/jazz en de traditionele klanken uit Jajouka vloeien niet altijd even makkelijk samen. Drummer Hamid Drake vormt de spil die alles bij elkaar houdt. Sterke momenten zijn er ook en het spontane karakter geeft de show een leuke sfeer. Het publiek lijkt op een gegeven moment de trein te moeten gaan halen, maar de overgeblevenen verlaten hun stoelen om tijdens de aan Ornette Coleman opgedragen toegift een dansje te wagen. Uitstekende avond die het peperdure maar superslechte eten op dit festival bijna doet vergeten.
Vince Staples Summertime ’06
Als je van hip hop houdt moet je nogal eens verantwoorden voor opschepperij, bling & bitches en andere narigheid (niet zelden met de toevoeging dat Eminem wél leuk is, eh pardon?). Maar goed, Staples maakt een soort duistere ghettominiatuurtjes, twintig nummers in slechts een uur. Waar het vroeger vaak over je blowtje ging is tegenwoordig vooral hard drugs wat de klok slaat. Soms in positievere zin, zoals bij A$AP Rocky, maar bij Staples is het geen feest. Het zware leven van de Afro-Amerikaan in de projects, ain’t nuttin’ changed helaas. De bescheiden maar sfeervolle beats zijn hallucinant en Staples dropt met Summertime ’06 een van de sterkste hip hopalbums dit jaar.
Ghostface Killah Twelve Reasons To Die II
Bilal In Another Life
De door Adrian Younge geproduceerde eerste aflevering was een van de best rapalbums van de afgelopen paar jaar en de sequel doet er niet voor onder. Zelfs als de verrassing er een beetje af is (de autoharpen, klokkenspellen en clavinetten zijn part & parcel bij Younge) komt Ghosts mattie Raekwon deze keer vaak en natuurlijk hard. Bilal draait ook al wat langer mee en kent vele gezichten. De plaat met Younge klinkt wel een beetje zoals je verwacht maar dat is goed: organisch, old school, veel eckte eckte instrumenten, filmische suspense en een scheut hip hop. Een stuk heavier dan de soulplaat met de zoetgevooisde Delfonics en erg goede, op oude leest geschoeide, moderne R’n’B.