De week dat Rutger Kopland en Jon Lord geen jonge sla meer kunnen zien. Doordat de rest van de Subjectivisten wegens doping opgepakt is, zijn hier slechts twee van onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: My Autumn Empire, Karin Park, Ripple & Murmur, Madalyn Merkey en Motion Sickness Of Time Travel. En gingen naar: St. Vincent en Marc Ribot y los Cubanos Postizos.
O ja en we zijn een doosje kopspijkers kwijt! 0,00000000005% kans dat we die ooit nog terugzien…
My Autumn Empire – II (cd, Wayside And Woodland)
Ben Holton is lange tijd lid geweest van de innemende band Epic 45. Tijdens zijn lidmaatschap komt hij ook in 2010 met zijn solodebuut als My Autumn Empire. Het lijken meer op outtakes die net niet bij Epic 45 passen, maar wel diezelfde pastorale, intieme, folkachtige liedjespracht in zich herbergen. Twee jaar later komt hij met zijn volgende wapenfeit. Op dit nieuwe album klinkt hij extroverter, zelfverzekerder en meer als een authentieke artiest. Ben vult het gat tussen Slowdive, Hood, Epic 45, Magnetic North en Piano Magic op schitterende wijze op met heerlijk melancholische en folk georiënteerde indie. Soms bijna frivool en op andere momenten verstild en ingetogen. Aan het eind gooit hij er ook nog even een fraaie This Heat cover (“Sleep”) uit. Lekker plaatje!
Karin Park – Highwire Poetry (cd, State Of The Eye)
Deze Noorse weet heerlijk holle, bitterzoete zang te koppelen aan beklijvende, onderkoelde elektronica. Deze elektronica brengt je niet meer dan eens terug naar de jaren 80. OMD bijvoorbeeld hoor ik er wel in, of Bel Canto. Haar sound is echter wel modern. Met enige regelmaat is de muziek ook vrij duister trouwens. Nu doet ze mede door haar geweldige zang ook nog wel eens denken aan Fever Ray, The Knife, Zola Jesus, Björk en andere artiesten die het heden inkleuren met elementen uit het verleden. Overigens is ze geen na-aper, want dit is alweer haar 4de album sinds 2003. En een behoorlijk sterke ook, met vele fijnzinnige experimenten en nummers die dikwijls bloedstollend mooi zijn.
Ripple & Murmur – Reverie (cd, Kning Disk)
Zweeds duo bestaande uit Andreas Tengblad (zang, snaarinstrumenten) en Anna Ahnlund (zang), die hun liedjes rond één gitaar en twee stemmen opbouwen. Ze zetten de harmonieën en melodieën neer en laten de rest gewoon over aan een klein leger aan gasten op zang, drums, orgel, keyboards, piano, klarinet, trompet, tuba en tamboerijn. Onder hen ook Anna Von Hausswolff, alwaar Andreas weer bij bast. Dat alles levert een bijzonder allegaartje op, dat toch door de vaste basis consistent klinkt. Het is een soort bevreemdende kruisbestuiving van indie, folk, Balkanmuziek, jazz, filmmuziek, brassmuziek en neoklassiek. Daar rolt een opvallend frisse sound uit met een licht melancholische ondertoon. Op het bijzondere label Kning Disk, dus kwaliteit en een fraaie hoes gegarandeerd.
St. Vincent @ De Helling, Utrecht
Eigenlijk ging ik mee voor de gezelligheid maar hoewel dat ook wel gelukt is was het concert ook veel beter dan verwacht. Een stuk funkier en vooral de dame (Annie Clark) in kwestie maakt indruk met zang, looks, presence en vooral opvallend experimenteel gitaarspel.
Marc Ribot y los Cubanos Postizos @ Bimhuis, Amsterdam
Ik had ze al een paar keer gezien en dat was altijd leuk. De populariteit lijkt zonder plaatwerk de afgelopen – pak 'em beet – tien jaar toch gestegen. De kaartprijs was pittig en de zaal toch afgeladen vol. Het is moeilijk te zeggen maar ik had het idee dat ze vanavond nog meer tekeer gingen dan vroeger. Het is nog steeds uitsluitend door Cubaan Arsenio Rodríguez geschreven materiaal met een rauw New Yorks randje, met nauwelijks 'nieuw' materiaal, maar het spelplezier spat er nog steeds af.
Madalyn Merkey Scent
Motion Sickness Of Time Travel
Merkey's album is in een erg lelijke hoes gestoken (de Brush Script? Brrr!), ik vermoed dat het ironisch is. Haar muziek, elektronica met een belangrijke maar vaak niet erg opvallende rol voor vocoder, is dat gelukkig niet. Het doet denken aan oude experimentele muziek van mensen als Daphne Oram. Rachel Evans heeft al aardig wat obscure releases op haar naam. Deze dubbel LP is (in mijn ogen in ieder geval) wat officiëler, in ieder geval in uitvoering. De dromerige ambient drone met vleugjes Oneohtrix Point Never en Tangerine Dream zit namelijk wél in een mooie hoes.