Met blaren op de oren presenteren we onze zevendaagse in onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Phaedra, Zomby, Cloudland Ballroom, Sjøli, Circuit Des Yeux, Bon Iver, Rogue Cop en Ajilvsga. Et nous sommes allés à: Studio Kabako, Secret Chiefs 3 et Fat32.
Phaedra – The Sea (cd, Rune Grammofon)
Bas tipte deze release ook al in week 27, en terecht. Phaedra is de Godin die de goede boodschap brengt. Wel, op aarde zit deze boodschap(ster) nu verstop in de Noorse Ingvild Langgård, die met haar engelachtige stem en uiteenlopende instrumenten hemelse muziek brengt. Ze wordt daarbij op uiterst subtiele wijze geholpen door 10 anderen, waardoor de muziek altijd dat heerlijk etherische sfeertje behoudt. Strijk- en blaasinstrumenten, maar ook harmonium, citer en mbira maken deel uit van het wonderschone klankpalet. Het zit ergens tussen Marissa Nadler, Loreena McKennitt, Hildegard Von Bingen en Fairport Convention in. Breekbare, intieme, ingetogen en melancholische pracht!
Luister Online bij Soundcloud:
The Darkest Hour / Honeydewed Autumn / Death Will Come
Zomby – Dedication (cd, 4ad)
Deze tweede van de onbekende man, zijn eerste op 4ad, grenst aan het geniale. Het heeft alles weg van een pure productieplaat, maar dat is bij het geweldige debuut van een DJ Shadow niet anders. Zomby herinnert aan de tijd dat 4ad nog met bands als Colourbox en M/A/R/R/S durfde te komen. Het is uitdagende elektronica, dub, dubstep, rave, idm, glitch en soul samengesmolten tot één aanstekelijk en sensationeel geluid. Van Beaumont Hannant en Kraftwerk tot AR Kane en Burial, maar ik kan zo nog meer namen oplepelen. Eén van de meest verrassende albums van dit jaar tot nu toe.
MP3:
A Devil Lay Here
Luister Online bij YouTube:
Dedication (diverse tracks)
Cloudland Ballroom – Illusion Circles (Cassette, Aguirre, 2011)
De gelimiteerde tapes met psychedelische synthesizermuziek vliegen mij tegenwoordig om de oren. Het is soms goed zoeken naar de releases die er uit springen, of in ieder geval een niveau halen dat mij ook de B-kant doet luisteren. Bij Aguirre hebben ze gelukkig een strenge selectie, zodat je weet dat je goed zit. Zoals dat hoort zijn er dikke lagen warme keyboardklanken over elkaar heen geplakt, een dromerig en stoned luistereffect teweegbrengend. James R. Moore, de man achter dit project, houdt het midden tussen new age uit de tijd van Amazing Discoveries en kosmische kraut van nog wat langer geleden. Niet te eentonig, want het merendeel van de nummers haalt de drie minuten niet eens, wat Illusion Circles lekker compact houdt. Nee, origineel of verrassend kun je dit niet noemen, maar het boeit genoeg om de cassette nog eens om te draaien.
Sjøli – Strife (mp3, Strix Records, 2011)
Weinig is bekend over Marius Sjøli, maar ik gok zo dat deze debuut ep zijn oorsprong vindt in field recordings opgenomen in Noorwegen. Centraal staat de strijd tussen de menselijke natuur en dierlijk instinct. De drie nummers spelen met dit gegeven door geluiden van de lokale flora en fauna af te wisselen met een elektronische piano en andere subtiele effecten uit de computer. Ambient, noemen ze dat doorgaans, ook denk ik iets terug te horen van de doomjazz van Bohren Und Der Club Of Gore. Hij weet er inderdaad wel wat onheil door te laten klinken, maar als hij in de laatste twee minuten opeens een akoestische gitaar vastpakt kan ik de beste man niet meer zo goed volgen. Ach, voor een gratis download is het best de moeite waard.
Circuit Des Yeux – Portrait (lp, De Stijl, 2011)
Portrait is alweer de derde lp van de nog aardig jeugdige Haley Fohr (21), een studente etnomusicologie. Onder de naam Circuit Des Yeux maakt de Amerikaanse donkere experimentele muziek, waar niet zo snel een vinger op te leggen is. Haar bevreemdende vocale buigingen, volgehangen met wanhoop en depressiviteit, worden begeleid door weinig structurele blues akkoorden en hier en daar wat elektronische vervormingen (het nummer Crying Chair in het bijzonder). Verder is Portrait ontdaan van alle versieringen, een beklemmend isolement creërend voor de overgebleven en belangrijkste bronnen van geluid: de gitaar en stem. Dit overigens zonder een hedendaags hip lo-fi randje; de opnames zijn hier en daar kraakhelder. Met deze unieke plaat zet Circuit Des Yeux een prestatie van formaat neer.
Bon Iver – Bon Iver, Bon Iver
Op de een of andere manier ben ik bij For Emma nooit verder dan (het overigens prachtige) Re:Stacks gekomen. Zoiets zal nu niet gebeuren. Bon Iver, Bon Iver is een echte songsuite, waarbij het loont het album van begin tot eind te luisteren. (Mag je ook wel verwachten natuurlijk, zowel van artiest als luisteraar.) Maar goed, een songsuite dus, want ga maar na; elk liedje (eerder schetsje) heeft een vergelijkbare geografische titel, eenzelfde soort geluid en groove, en er is een doorlopende lijn naar het slotnummer, alsof alles daarvoor slechts build-up naar dat einde is. Het mooiste aan deze plaat vind ik echter dat Bon Iver zo knap de zeitgeist heeft gevangen. Dit is een folk-plaat, maar niet meer gedacht vanuit pakweg Bob Dylan. Het album klinkt als het werk van een moderne reiziger, met een zekere loopy (zelf wat doffe, in zichzelf gekeerde) rommeligheid die ik bij Nu vind passen. Alsof is ie gemaakt op vliegvelden, met de koptelefoon op. Bon Iver, Bon Iver zit vol autotune-zwiertjes, goedkope laptop-beats en synths, het vage gevoel dat Lil Wayne een gitaarsolo speelt, en Kanye '808 heartbreak' West goedkeurend knikt. Maar, weinig emoties zijn zo krachtig als de hang naar het verleden, en na al die moderniteit kopt Bon Iver zijn zelfgegeven voorzet keihard in met Beth/Rest. Een fenomenale lo-fi Phil Collins eighties-ballade (met saxofoon en trugschluss) die kan wedijveren met Pete Townshend's Let My Love Open The Door. Kippenvel!
Studio Kabako/Secret Chiefs 3 @ MIMI Festival, Marseille
Fat32/Secret Chiefs 3 @ Clacson, Oullins
De laatste dag van MIMI Festival vindt plaats in de ruïnes van het Caroline ziekenhuis op het eiland If, wat gezien die ligging voor extreme gevallen (leprozen, gevaarlijke gekken, etc.) zal zijn geweest. De fraaie locatie is nu een 'Cultural Freezone', gerund door door de staat gesubsidieerde anarchisten. Op het programma staat allereerst een stuk genaamd more more more… future door het dansgezelschap Studios Kabako. Een mix van Congolese folklore met theater en psychedelische rock. Hoewel het grotendeels aan mij voorbij gaat door een zeer beperkte kennis van de Franse taal, krijg ik wel mee dat het behoorlijk pittige teksten zijn, niet direct sociaal-politiek zoals je vaak hoort uit landen als Congo, die in schril contrast staan tot de bij vlagen swingende muziek en dans. Een zeer intense uitvoering die ondanks mijn geringe interesse in muziek uit die regio toch veel indruk maakt. Zoveel zelfs dat de Secret Chiefs 3 wat schril afsteken. Drummer April Centrone is, zo legde bandleider Trey Spruance later uit, nogal gevoelig voor de publieksrespons en vanavond pakt dat slecht uit. De bankjes en de buitenlucht zorgen ervoor dat de publieksreacties wat lauw blijven en de show is navenant. Heel anders is dat in Oullins, een voorstad van Lyon. Hoewel het bij voorprogramma Fat32 drukker lijkt (het is een lokale band en na ze een paar keer gezien te hebben weet ik inmiddels zeker: het is mijn ding niet. Niks tegen complicore of smerige keyboardgeluiden, maar de flauwe humor doet ze geen goed), is de band vanavond veel beter in vorm. Book Of Souls is natuurlijk nog steeds niet klaar, dus veel bekend werk zoals Vajra, Exodus en Brazen Serpent en stukken die we de vorige tour al hoorden zoals Tistriya en Sophia's Theme. Nieuw zijn Toccata (uit de tweede orgelsuite van Louis Vierne), de Bernard Herrmann cover Radar (van de The Day the Earth Stood Still soundtrack) en een stuk met de inmiddels bekende quasi-midden-oosterse klanken deze keer met Balinese accenten (Ishraqiyun dus). De zaal is wel wat leeggelopen gedurende de show maar het resterende publiek (waaronder enkele zeer luidruchtige types) weet nog wel toegiften los te peuteren waarna violist Timb als finale overmoedig door de drank vol in het drumstel duikt. Prima concert en maar in oktober staan er wederom (vooral Noord-Europese) tourdata in de planning, waar we het dit jaar qua releases weer met vier singletjes moeten doen. Gezien de opkomst bij de shows de laatste tijd (benieuwd hoe het in Amsterdam was) is het wellicht intussen toch wel eens tijd voor een nieuw album (hoeft niet eens Book Of Souls te zijn).
Rogue Cop – Act of Violence (avant archive, 2011)
Wanneer een beschrijving spreekt van ‘guitar abuse’, ben ik als snel om, maar Rogue Cop neemt dat begrip wel heel letterlijk. Geen SY assault, geen Haino praktijken, maar twee kanten vol daadwerkelijk gitaarmishandelingen. Wanneer de in mootjes gehakte gitaar uiteindelijk verpakt in plastic zakken aanspoelt aan de oever van een rivier, zal de muziekpolitie alleen al aan de identificatie een zware en gruwelijke taak hebben. Het is niet altijd duidelijk wat er precies met het arme ding gebeurt en het klinkt allemaal nogal willekeurig en eerlijk gezegd, een klein beetje te gemakkelijk. Maniakaal, nauwelijks luisterbaar en niet echt aan te bevelen. Dit zou overigens wél een wilde live show zijn. Ik voor mij ga deze cassette maar slopen om er interessantere klanken uit te krijgen. Zo ziet u maar weer, violence begets violence.
Ajilvsga – Massacre Canyon (avant archive, 2011)
De Massacre Canyon dubbelcassette is een perfecte introductie voor dit kolossale project van Brad Rose (The North Sea) en Nathan Young. Kolossaal in sound, dat zeker, maar Ajilvsga heeft ook een Discogs pagina om even niet goed van te worden. Deze compilatie, of best of?, is geen overbodige luxe, gezien het feit dat de oplage voor de meeste releases van deze band in de lage tientallen zit. Bij Ajilvsga draait alles om beklemmende pikzwarte drones. Eenduidigheid is te vinden in het feit dat de buren bij alle nummers wel een scheve smoel opzetten. Toch toont het keuzemateriaal op Massacre Canyon een verrassende veelzijdigheid aan geluiden en benaderingen. Deze release komt prachtig verpakt op de deurmat, en bevat 40 minuten nieuw materiaal. Alles bij elkaar is dit voor drone/noise fans een must-have, en, verrassend genoeg voor deze band, eindelijk eens een can-have.