En alweer een grote dode: Simon Vinkenoog, The King Of Poppers. Wij trippen bescheiden mee met onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Giardini Di Mirò, The Legendary Pink Dots, Edward Ka-Spel And The Silverman, Secret Chiefs 3, John Zorn / Milford Graves / Bill Laswell en special guest Bill Frisell. En keken naar: Daytime Drinking.
Giardini Di Mirò – Il Fuoco (cd, Unhip)
Het klinkt bijna als een Western, maar de nieuwe cd van het Italiaanse zevenkoppige Giardini Di Mirò is opgehakt in drie stukken: “La Favilla”, “La Vampa” & “La Cenere”, ofwel de vonk de vlam en het as. De postrock band die ook al weer zo’n 10 jaar bestaat, brengt hier in 12 meeslepende tracks hun mooiste werk tot nu toe. Dat begint met “La Favilla” (de eerste 7 tracks). Nog nooit wisten ze zo’n schitterend geheel te smeden van de postrock-gitaren, de sfeervolle keyboardklanken, de strijkers, de blazers, jazz-elementen, (elektronische) experimenten en de haast sacrale stemmen. Het is uiterst filmisch en mysterieus; zelfs het boekje staat vol wiskundige formules. Het blijkt de denkbeeldige soundtrack te zijn voor de stomme film “Il Fuoco” (de brand) uit 1915 van Giovanni Pastrone. Vrijwel alle stukken gaan naadloos in elkaar over en vormen een bloedstollend, prachtig opgebouwd geheel. Na “La Favilla”, duikt er in “La Vampa” (de 3 nummers erna) ook serieuze krautrock op met stevige percussie vol motorik en scheurende gitaren. In de laatste 2 stukken, ofwel “La Cenere”, is alles tot as na de verwoestende vlammen. Tijd voor bezinning. Hierbij krijg je naast de meer toegepaste postrock uiterst duistere drones met klassieke en avant-gardistische elementen, waarvan een huiveringwekkende desolaatheid uitgaat. Dan is het vuur gedoofd. Zinderend album!
Luister Online:
La Vampa ∞∞
The Legendary Pink Dots– The Maria Sessions(cd-r, Terminal Kaleidoscope)
Edward Ka-Spel And The Silverman – The Whispering Wail (cd-r, Terminal Kaleidoscope)
Twee werken gebaseerd, geïnspireerd en overgebleven van reguliere albums. Als eerste The Maria Sessions, waarbij de muziek voortkomt uit de opnamesessies van het prachtige album The Maria Dimension (1991). De opnameknoppen bleven vaak langer aanstaan dan de nummers duurden, waardoor er heel veel restmateriaal is. Hiervan zijn nu sterke en experimentele stukken gedestilleerd, die als een schitterende schaduw naast het moederalbum kunnen bestaan. The Legendary Pink Dots kennen vele gezichten, maar al die gezichten zijn de moeite waard. Het tweede album The Whispering Wail is gemaakt door twee LPD leden, waarbij ze het album The Whispering Wall (2004) in het achterhoofd hebben genomen. Dit levert wederom een intrigerend album op vol gevarieerde improvisaties.
Trieste mededeling: Danielle Baquet-Long is 8 juli jl. in haar slaap overleden op 26 jarige leeftijd. Ze vormde samen met haar man Will Long het innemende ambientproject Celer, waarbij ze veelal hun eigen kunst/artwork knutselden. We hebben pas sinds kort contact gelegd, maar het zijn superlieve lui. Wat kunnen woorden hier nu nog zeggen of betekenen? Mijn gedachten zijn met een brok in mijn keel bij hen.
Daytime Drinking (Young-Seok Noh)
Volgens mij door Olaf getipt, maar kan geen stukje op de hoofdpagina erover terugvinden en ook niet op 't oneindige filmforum, dat inmiddels zo groot is dat de zoekfunctie wellicht hapert… Daytime Drinking is een aparte en fijne Koreaanse film, een van de beste die ik daarvandaan zag komen. Het is altijd leuk als een film gaandeweg beter en beter wordt, toch leuker dan een fantastische opening en dan doorsudderen naar 't einde. Al moet ik toegeven dat de laatste tien minuten hier er wel af hadden gekund. Daar keert de film terug naar de liefdesperikelen die ook in de opening ter sprake kwamen. Een jongen zit in een dipje, zijn vrienden plannen in een dronken bui een reisje en uiteindelijk staat hij daar helemaal alleen. Hier begint het After Hours-gedeelte, de jongen gaat in een pension zitten, er is niks te doen, dan maar eten en vooral drinken. Hij wil vanaf 't begin alleen maar naar huis, maar dat wordt constant verhinderd door de meest bizarre personages en omstandigheden. (Dat is de After Hours-connectie waar een man ook maar niet uit een wijk geraakt) De Koreaanse jongen bestrijkt een veel groter gebied, maar de (ook wel weer grappige) beklemming neemt almaar toe. Hij zit in een bus met een snibbige poëzieliefhebster, komt een stel tegen dat slechts een zakelijke relatie blijkt te hebben. (Is de jongen haar pooier of is 't meer een crimineel duo?) Het beste moment van de film komt als de jongen, in onfortuinlijke omstandigheden die hier niet verklapt mogen worden, langs de kant van de weg een lift probeert te regelen. Eindelijk pikt een dikke, dommige aardappeltruckchauffeur 'm op. Wat een figuur!
Secret Chiefs 3 @ Worm en North Sea Jazz
Eigenlijk was ik helemaal niet van plan mij in dat North Sea Jazz gedoe te begeven, maar ja, een plaatsje op de gastenlijst is toch niet echt te weerstaan. Kan ik mijn mening over het festival ook eens funderen. Mijn ding is het niet, weet ik nu uit ervaring. Evengoed is de Secret Chiefs 3 show extra interessant door het Masada thema, waar de show in Rotterdam het gebruikelijke programma volgde. Dat wil zeggen, er was een wat subtielere benadering van de Ishraqiyun set doordat de elektrosaz binnen het strakke tourschema niet te repareren is gebleken. De akoestische bağlama is door de holle body moeilijk uit te versterken en het noopt Trey door de vorm tot zitten. De stukken kunnen het hebben, en bruut geweld krijgen we in de derde set nog ruimschoots. Vajra en Ship Of Fools heb ik nog niet zo heavy gehoord. De set op North Sea Jazz is ook best hard soms behoorlijk lawaaiig, daar in de 'Jazz Rocks!' tent. De band is opgesteld rond drummer Ches Smith, die als een soort dirigent vóór de band zit, dus met de rug naar het publiek. De band is uitgebreid met leadgitarist Jason Schimmel die uitgebreide solospots krijgt en gu zheng-speelster Wu Fei, die een stuk minder speeltijd krijgt maar wel, oneerbiedig gezegd, mooie windowdressing vormt. Met haar buitengewoon charmante en knaloranje verschijning. Áls ze zingt en speelt, waarbij de gu zheng prima muzikaal familielid de kanun van de plaat op 'geheel eigen wijze' vervangt, is ze ook muzikaal een fraaie aanvulling. Tijd om te repeteren zullen ze niet gehad hebben, maar dat rauwe randje vormt geen beletsel en zorgt juist voor een onbesuiste energie die van deze afwijkende set een geweldige ervaring maakt.
John Zorn, Milford Graves, Bill Laswell en special guest Bill Frisell @ North Sea Jazz
Leuke bonus is natuurlijk dit kwartet, waar Anthony Braxton is vervangen door Frisell, wat nooit verkeerd is. Frisell kan je in elke muzikale situatie inzetten en dan weet hij er altijd wat van te maken. Niet dat Milford Graves veel nodig heeft om te vermaken, maar nog wat extra geweld is ook niet verkeerd, zeker niet met Laswell en Zorn in de buurt. Laswell is, bekomen van een hersenvliesontsteking, op vertrouwd gewicht (niet het spook wat ik recentelijk op Youtube zag) en doet zijn vertrouwde subsonische gegier en gebrul. Hij tapt ook net zo makkelijk in op Graves' Afrikaanse scatzang. Zorn giert en kwettert geïnspireerd maar neemt ook de tijd voor wat lyrischer passages. Frisell klinkt logischerwijs ruiger dan we de laatste tijd gewend waren (al heeft hij naar verluidt recentelijk wel z'n distortionpedaal weer teruggevonden) en veel van zijn dissonante clusters en etherische flageoletten hebben die ruimtelijke sfeer waardoor je hem uit duizenden herkent. Hoewel er wel de nodige mensen na een tijdje met een blik van 'is dit muziek?' de tent verlieten is er genoeg, terecht enthousiast, volk over om een toegift los te peuteren, iets waar vooral Graves duidelijk plezier in schept.