Code oranje! Nee het weer, niet het voetbal. En nu als de bliksem naar het lijstje uit het:
SCHADUWKABINET
Ik luisterde naar: Matthew Bourne, Chris Cohen, IKP / Le Collectif Uncertain, Cassandra Jenkins en Yomi Ship.
Jan Willem
Matthew Bourne – This Is Not For You (cd, Leaf / Konkurrent)
En dat is drie! Zoals eerder aangekondigd is de Britse jazzpianist/componist Matthew Bourne bezig met een overvol jaar en is het de vraag of het hierbij blijft. Niet dat ik klaag hoor. Maar na zijn nieuwe fantastische project MINING is er ook al een album samen met Nightports verschenen. Samenwerken zit ook wel in zijn bloed, want hij heeft gewerkt met Trio Grande, Dave Stapleton, Tony Bevan, Paul Dunmall, Franck Vigroux, Laurent Dehors, Keith Tippett, Marc Ducret, Broadway Project, Steve Davis, Emil Karlsen, Geoff Smith, John Zorn, Marc Ribot en Tony Buck. Dat buiten zijn projecten als Born To Brew, Impermanence Trio, Bilbao Syndrome, Bourne Davis Kane en de vele muziek die hij in opdracht voor onder meer films heeft gemaakt. Voor dat laatste blijkt er nog wel eens muziek ongeschikt dan wel ongebruikt. Die heeft hij nu eens gebundeld op het album This Is Not For You. Hoewel zijn output zeer gevarieerd is, brengt hij hier 9 pianostukken, her en der aangevuld met strijkers, die hij vermoedelijk ook zelf heeft bespeeld. Ondanks de titel staan er toch stukken op voor Tommi Grönlund (van Sähkö Recordings), ene Francesca, Brian Irvine, Bill Kinghom en Keith Tippett. Die laatste twee zijn ter nagedachtenis, want inmiddels niet meer onder ons. Bourne brengt een emotioneel geladen mix van jazz en neoklassiek, die je bepaald niet in de koude kleren gaat zitten. Het is een gracieus, meeslepend en aangrijpend prachtalbum geworden.
Chris Cohen – Paint A Room (cd, Hardly Art / Konkurrent)
De Amerikaanse multi-instrumentalist Chris Cohen kom je niet enkel tegen als soloartiest, want hij is ook te vinden bij Deerhoof, Haunted Graffiti, Cass McCombs, White Magic, Danielson, Cryptacize, Natural Dreamers, St. Joseph & The Abandoned Food en The Curtains. En dan heb ik het nog niet eens over zijn vele productiewerkzaamheden. Dat hij zo nu en dan nog de tijd vindt om soloalbums te maken is eigenlijk een wonder. Nu is zijn laatste ook alweer van vijf jaar terug, maar nu is er dan toch mooi weer één, te weten Paint A Room. Hij brengt 10 nieuwe zalvende songs van samen bijna een half uur. Veel van de instrumenten speelt hij zelf, maar links en rechts krijgt hij nog wat hulp op viool, piano, bas, percussie- en blaasinstrumenten. De kracht van zijn muziek zit zeker niet in luide of heel opvallende karakter. De is zacht, troostvol en warm als een zwoele zomeravond. Hij beschikt over een fijne, licht onderkoelde maar fluweelzachte zangstem, die ook niet voor uitschieters zorgen. Nee, bij Chris Cohen’s muziek komt het aan op eenvoud en effectiviteit, die bij herhaling steeds dieper onder je huid weet te kruipen. Zijn landerige charmante avant-pop is als een sluipschutter en weet je onverwacht diep te raken. Daarbij moet je denken aan een mix van Low, Peter Broderick, Arthur Russell, Mac Demarco en Idaho. Hij komt hier andermaal heel goed uit de verf.
Itoken Klimperei Frank Pahl – IKP (cd, Cuneiform)
Le Collectif Incertain – On N’Entend Plus Que Ça (cd, Le Collectif Incertain)
Onlangs kwam ik nog met een recensie van een over het hoofd geziene album van het Franse Klimperei, één van de leukste avant-garde bands met speelgoedinstrumenten van daar, maar er bleken nog wat missers van mijn kant. Zo is er het samenwerkingsverband tussen Itoken, Klimperei en Frank Pahl, dat ook wel afgekort wordt tot I.K.P., met hun album IKP. Itoken is het alweer 24 jaar lopende project van Japanse muzikant Kenji Ito, die daarvoor in onder meer Harpy en Gnu zat en samenwerkte met Otomo Yoshihide. Klimperei is dus het alterego van Christophe Petchanatz, die al meer dan 40 jaar in het vak zit met bands als Al & Del, Deleted, DeNTs, Die Wunde, Guaranteed Gang, Los Paranos, Klimparag en Totentanz en joint ventures met Pierre Bastien, Palo Alto, Don Simón y Telefunken, Grimo, Eric Chabert,t Tabugu, N.L.C. en Frank Pahl. Die laatstgenoemde artiest uit de VS is ook al 40 jaar muzikaal aan de weg aan het timmeren met projecten als The Blurbs, The Goode Guys, Only A Mother, Little Bang Theory en Scavenger Quartet. Allen opereren ze in de avant-garde, prog en experimentele hoek, waarbij de één soms meer de jazzy kant opgaat en de ander niet moeilijk doet over een speelgoedinstrument meer of minder. Ze kennen elkaar van diverse tournees door elkaar land. Nu werken ze op dit album eens samen. Ze hebben maar liefst 19 tracks van samen zo’n 53 minuten gemaakt. Geheel instrumentaal en toch veelzeggend. Het levert een speels geheel op met een lekker melancholisch en bevreemdend Residents sausje erover, waarbij ze heerlijk tussen de eerder genoemde genres laveren. Het is muziek die je niet vaak hoort en dat maakt het naast de geweldige composities al de moeite meer dan waard.
Ten tweede is er een nieuwe cd On N’Entend Plus Que Ça van Le Collectif Incertain, die volgt na de cassette Analyse Non Standard uit 2022. Dit is wederom met Christophe Petchanatz (computer, bas, gitaar) in de gelederen. Daarnaast zijn het Denis Aubert (audiomulch, software) van Glue TraX en Patrick Champredon (tape collages, computer) van The Flying Star Fish die de groep completeren. Ze hebben 15 tracks gefabriceerd van samen bijna een uur lang. Deze zijn minimaal en experimenteel van karakter en landen eveneens in avant-gardistische gebieden, zij het op heel andere wijze dan bij het bovenstaande project. Daar zaten ze nog duidelijk op aarde, terwijl ze hier toch meer het universum op bijzondere plekken lijken te verkennen. Zonder grootse uithalen, weten ze er een intrigerend luisteravontuur van te maken.
Cassandra Jenkins – My Light, My Destroyer (cd, Dead Oceans / Konkurrent)
Geen succes hebben kan frustrerend zijn, maar het ineens wel hebben met alle bijkomende zaken van dien kan minstens zo moeilijk zijn. Dat is wat er bij de Amerikaanse singer-songwriter Cassandra Jenkins gebeurd nadat ze ontdekt werd haar tweede album An Overview On Phenomenal Nature uit 2021. Bijna had ze de handdoek in de ring gegooid, maar besloot uiteindelijk door te gaan. Gelukkig maar, want ze komt nu met haar volgende album My Light, My Destroyer aanzetten. De 13 songs die ze hier in bijna 37 minuten voorbij laat komen, zijn van een narcotiserende zwoelheid, wat mede te danken is aan haar wonderschone bitterzoete zang. Deze houden het midden tussen droompop. Indierock, jazz pop en ambient, waarbij het allemaal draait om de sfeer en de pakkende verhaallijnen. Ze produceert alsof het niks is een soort instant klassiekers, die ondanks dat ze genoeg nieuws brengen meteen vertrouwd aandoen. Liefhebbers van Sade, Nadia Reid, Phoebe Bridgers, Aldous Harding, Adrienne Lenker, Lael Neale en ook Arooj Aftab zullen dit van harte omarmen. Een album van uitzonderlijke klasse en schoonheid!
Yomi Ship – Feast Eternal (cd, Yomi Ship / Creative Eclipse PR)
Soms heb je niet veel nodig om indruk te kunnen maken. Zo bestaat het reeds in 2016 opgerichte Australische combo Yomi Ship slechts uit Jarred Osborne (gitaar), Jade Champion (bas) en Nick Osborne (drums). Daarmee weten ze toch een zeer indrukwekkend geluid mee neer te zetten, die doorgaans ergens tussen art-, post- en psychedelische rock uitkomt met de nodige experimenten. Ze rekenen bands als The Mars Volta, King Crimson en Pink Floyd, al kan je daar ook Karnivool, Tool en Savage Republic aan toevoegen als je ze hoort spelen. Het album Feast Eternal is na al die jaren pas hun echte volwaardige debuut. Ze serveren hierop in een kleine drie kwartier 12 tracks, die zich weer bij de genoemde genres aansluiten. De cd opent echter met iets dat klinkt als een gamelan of serie duimpiano’s. Daarna trekken ze alle registers open en weten ze je op meeslepende wijze mee te voeren in hun diverse rockavonturen. Ze bouwen hun nummers soms heel geduldig op naar een climax, maar schieten ook wel eens ambitieus uit de startblokken. Maar wat ze ook laten horen, het is altijd complex, innovatief en vol allerlei emoties. Met name als ze een psychedelische afslag nemen weten ze hellemaal op sleeptouw te nemen. Het is haast onvoorstelbaar dat dit maar een trio betreft. Een subliem droomdebuut!