Zitten we hier toch met een derde golf. Misschien tijd om er één te verkopen! Het golft ook aardig op en neer in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Amparanoia, Big Brave, Breathless, Mark St. John Ellis, Jodi, Hollie Kenniff, Joni Mitchell en Wavves.
Jan Willem
Amparanoia – Himnopsis Colectiva (cd, Mamita / Xango Music Distribution)
Wat alle releases van de Spaanse groep Amparanoia, die al vanaf 1996 bestaat, gemeen hebben is dat het stuk voor stuk feestjes zijn. En dan geen platte feestjes, maar smaakvolle feestjes met genoeg diepgang, waarbij ze een opgewekte kruisbestuiving van stijlen brengen. Dat is op hun nieuwste worp Himnopsis Colectiva niet anders. Onder aanvoering van zangeres/gitariste Amparo Sánchez trekken ze met hun muzikale caravaan via Spanje door de Balkan, Jamaica, Zuid-Amerika en de Cariben. Daaruit rolt een ongeëvenaarde caleidoscopische mix van latin, mestizo, texmex, folk, dub, rumba, reggae en psychedelica, waar je eigenlijk nooit helemaal de vinger op kunt leggen. Het gaat echt van Manu Chao, Fermin Muguruza en Ojos De Brujo tot Lhasa De Sela, Calexico, Cordero en Oratnitza. Leuker dan dit kan ik het ook niet maken. Een meeslepend en uniek geheel waar je enkel intens van kunt genieten.
Big Brave – Vital (cd, Southern Lord / Konkurrent)
De Canadese groep Big Brave, of ook wel of BIG | BRAVE, weet keer op keer diepe indruk te maken met hun slepende mix van noise, metal, postrock en experimentele muziek plus de enigmatische zangeres/gitariste Robin Wattie, die bepaald geen watje is. Met haar desperate zang weet ze de heftige muziek fraai in banen te leiden, dat zowel op Björk- als Julie Christmas-achtige wijze; dus zowel zacht en bijzonder als hard en vervaarlijk. Hoewel de groep in september ook nog een album uit gaat brengen met The Body, is in april ook hun vijfde album Vital verschenen, die ik even heb gemist. In een kleine 40 minuten brengen ze 5 nummers, die zich weer traag maar indrukwekkend voortbewegen en die ijzersterk en spannend opgebouwd zijn. Met gekanaliseerde noise, subtiele bijna erupties, rauwe emoties, drones en thrillerachtige experimentele stukken zetten ze geheel neer dat je van meet af aan compleet in de houdgreep weet te nemen. Het is muziek die fans van Made Out Of Babies, Chelsea Wolfe, Esben & The Witch, Sunn O))), Swans, Godflesh en Amenra wel zal aanspreken. Wat een indringend kracht- en prachtwerk!
Breathless – Between Happiness And Heartache (lp, Tenor Vossa)
Je hebt mooie stemmen en je hebt uitzonderlijk mooie stemmen. Een talent om die op te sporen is de voormalige 4AD labelbaas Ivo Watts-Russell toch wel geweest. Niet alleen bracht hij er veel onder op zijn label, maar hij wist ze ook te vangen voor zijn supergroep This Mortal Coil. Eén van die stemmen die daar te horen was is die van zanger Dominic Appleton, uit de in 1984 opgerichte groep Breathless en ervoor al eens toetsen speelde bij Anne Clark. Breathless past zo op 4AD, maar ze brengen hun albums steevast en eigenzinnig uit op het eigen label Tenor Vossa. In al die jaren geven ze slechts 7 albums uit, waarvan de laatste in 2012. Hun mix van droompop, wave, shoegaze en spacerock heeft menig muzikant beïnvloed. Maar ze hebben alles buiten de spotlights uitgebracht en daar aardt hun melancholische muziek ook eigenlijk het best. En stiekem zijn het allemaal klassiekers geworden, die naast de geweldige zang van Appleton ook zeer fraaie muziek bevatten. Liefhebbers van The Comsat Angels, The Sound, Cocteau Twins en This Mortal Coil zullen ook hier hun hart aan op kunnen halen. Inmiddels 30 jaar geleden is hun vierde album Between Happiness And Heartache uitgebracht. Deze is na het 15-jarig jubileum al eens op cd in een geremasterde versie uitgebracht, maar nu wordt de gelegenheid aangegrepen om deze ook op vinyl opnieuw het licht te laten zien. Hoewel ik zelf meer van de cd ben, is dit voor de vinylliefhebbers echt een hele grote aanrader. Sublieme, tijdloze albums als deze worden er tegenwoordig niet meer gemaakt.
Mark St. John Ellis – The Empty Vessel with Lisa Gerrard (cdr, De Nova Da Capo)
Mark St. John Ellis heeft in 1993 zijn project Elijah’s Mantle leven in geblazen, waarmee hij een las smeedt tussen neoklassiek, gothic en poëzie. Hij mag daarbij in de beginjaren dikwijls rekenen op bijdragen van Dead Can Dance leden Brendan Perry en Lisa Gerrard. De releases komen steevast uit op het eigen De Nova Da Capo label, waar ook artiesten als CoEx, Ronan Quays, Pablo And Paula Guarderas en zijn eigen N-A-G project onderdak vinden en waarop ook de fantastische compilatie These Wings Without Feathers (1996) is verschenen. Na 2002 komt er niet echt meer iets nieuws van de groep. Begin dit jaar komt hij onder zijn eigen naam met het meditatieve, bezinnende album The Empty Vessel Soundscape. Hierop smelten drones, minimal music en haast sjamanistische klanken samen tot een heerlijk zen geheel. De keelzang en zang van Ierse zangeres Caitríona O’Leary maken het helemaal af. De 10 stukken krijgen nu een vervolg op de cdr The Empty Vessel with Lisa Gerrard, waarop 4 nieuwe tracks staan. De meditatieve muziek mag nu dus rekenen op de vocale bijdrage van Lisa Gerrard. Zij weet met haar stem de stukken naar een nog hoger niveau te tillen. En ik zweefde al zo lekker op de voorgaande muziek. Hoewel het verschil met zijn ietwat bombastische begin van zijn muzikale carrière levensgroot weet hij nog altijd te imponeren met eigenzinnige prachtmuziek. Helaas valt er helemaal niks te beluisteren, dus plaats ik hieronder het vorige deel van deze reeks.
Jodi – Blue Heron (cd, Sooper / Konkurrent)
Jodi is sinds 2017 het alterego van Nick Levine, die verder van zich heeft laten horen in de groep Pinegrove. In datzelfde jaar brengt hij de mini Karaoke uit, dat je gerust veelbelovend mag noemen. Hij laat een emotioneel geladen hybride horen van folk, altcountry en rock, waarbij zijn stem dikwijls lijkt op die van Jason Molina. Ik bedoel maar! Op zijn iets minder mini Blue Heron, beter bekend als zijn officiële debuut, gaat hij daar op voortvarende wijze mee verder. In ruim 29 minuten dient deze zanger en multi-instrumentalist 10 nummers op, die weer tussen de genoemde genres inzitten. Hij is iets meer naar de kale postrock-kant opgeschoven, wat de muziek alleen nog beter maar ook melancholischer heeft gemaakt. De ontwapenende muziek en teksten zijn haast net zo pijnlijk als wonderschoon. Hij daarbij nog wat hulp van gasten uit Pinegrove en Lomelda op drums, piano, gitaar, bas en synthesizer. Ter referentie moet je denken aan een eigengereide mix van Songs: Ohia, Bonnie “Prince” Billy, Mount Eerie, Idaho, Elliott Smith, Red House Painters en Slint. En dat maakt een zeer diepe indruk. Klasse!
Hollie Kenniff – The Quiet Drift (cd, Western Vinyl / Konkurrent)
In 2019 is het fraaie debuut The Gathering van Hollie Kenniff verschenen. Hierop laat ze een met shoegaze elementen aangedikte ambient horen, waarbij ook haar woordeloze zang ambientachtig is. Het zijn overigens niet de eerste schreden op het muzikale pad, want ervoor heeft ze ook muziek uitgebracht als Meadows en Mint Julep, beide samen met haar man Keith Kenniff van Goldmund en Helios plus het Unseen Music label. Hollie is nu terug met haar tweede album The Quiet Drift, waar ze de lijn van haar debuut verder doortrekt en met regisseur David Lynch in gedachten. Die zei ooit: “Ik verlang naar een soort stilte waar ik gewoon kan dwalen en dromen. Ik zeg altijd dat inspiratie opdoen net is als vissen. Als je stil bent en daar zit en je hebt het juiste aas, dan ga je uiteindelijk een vis vangen. Ideeën zijn zoiets. Je weet nooit wanneer ze je binnenvallen.” Met haast engelachtige strijkgeluiden en woordeloze zang, fluweelzachte synthesizerpartijen en galmende gitaren weet ze hier muziek te creëren die aan die criteria voldoen. Ze wordt hierbij tweemaal op de piano bijgestaan door haar man, hier als Goldmund. Het is verstilde muziek, die voor bezinning en een haast zen-achtige sfeer zorgt. Door de fijne melancholie en mysterieuze elementen, die ze overal doorheen rijgt, wordt het nooit oppervlakkig. Nee Hollie Kenniff zorgt hier voor diepgravende pracht, waar liefhebbers van A Winged Victorie For The Sullen, Birds Of Passage, The Sight Below, Helios, Chihei Hatakeyama, Celer en Loscil ook zeker mee uit de voeten kunnen. Een compleet overrompelende luisterervaring. Een deel van de opbrengst van dit album zal worden gedoneerd aan The Nature Conservancy of Canada en een noodopvang voor vrouwen en een opvanghuis. In alle opzichten goed dus.
Joni Mitchell – The Reprise Albums (1968-1971) (4cd, Rhino)
Hoewel je nooit echt uit de discussie komt wat het beste album van een bepaalde artiest is, is er bij sommige wel een consensus over bereikt. Zo wordt bij de legendarische Canadese singer-songwriter Joni Miotchell (1943), ofwel Roberta Joan Anderson, steevast het album Blue uit mijn geboortejaar 1971 als beste gezien. Het is haar vierde album en geldt nog altijd als een absolute klassieker. De discussie over de nummers 2 tot en met 10 zijn veel lastiger, al komen haar eerste drie albums Song To A Seagull (1968), Cloud (1969) en Ladies Of The Canyon (1970) ook eigenlijk altijd wel in de top 10 terecht. Daar laat deze zangeres zo’n kaal maar hartverscheurend mooi en soms ook echt confronterend en haast pijnlijk geluid horen, dat nog altijd staat als een huis en een inspiratie is geweest voor velen erna. Nu is Blue 50 jaar oud en komt de 4 cd-box The Reprise Albums (1968-1971) uit, waarin al de 4 genoemde albums in een fraai digipack en evenzo box zitten. Voor mij is ze de vrouwelijke evenknie van Nick Drake, al heeft ze duidelijk ook een meer psychedelische aanpak. De muziek is in de loop der jaren echt wel veranderd, maar Joni Mitchell mag toch wel gezien worden als één van de grote singer-songwriters. Deze boxset vormt de perfecte kennismaking, mocht je haar nog niet kennen, dan wel een prachtig geremasterd overzicht van haar sterke beginperiode.
Wavves – Hideaway (cd, Fat Possum / Bertus)
De in San Diego woonachtige Nathan Williams heeft zijn project Wavves in 2008 opgericht, waarmee hij sindsdien heerlijk, ongepolijste rock brengt. Rock zoals rock hoort te zijn, namelijk zonder opsmuk, rauw, meeslepend, vol energie en met niet te lang durend. Dat deed hij eerst vanuit een schuurtje achter zijn ouderlijk huis. Zijn alweer zevende album Hideaway heeft hij ook weer daar opgenomen. Het brengt hem terug naar de basis. Samen met zijn bandleden Stephen Pope en Alex Gates brengen ze hier in bijna een half uur 9 nieuwe tracks, die weer bestaan uit die ruwe rock. Het heeft soms iets weg van die in your face punkrock van de Ramones, maar ook groepen als Cloud Nothings, Deerhunter, Jay Reatard, Pixies, No Age en pak hem beet DIIV passeren wel de revue. Albums als Hideaway zorgen voor die heerlijke, broodnodige afwisseling in muziekland. Muziek die je juist niet verborgen wilt houden!