Wij zijn ook tegen racisme (al dan niet door de politie). Het ziet deze week ook bepaald niet zwart van de releases in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Ian William Craig, Glacis, vhs dream, Völur, Blood Orange en Kendra Foster.
Jan Willem
Ian William Craig -Centres (cd, 130701 / Konkurrent)
De Canadese componist/zanger Ian William Craig heeft al menig release het licht laten zien, maar is door de digitale en vinyluitgaven eigenlijk nog een volslagen onbekende gebleven. Ook hij treedt met rasse schreden het moderne tijdperk binnen en brengt zijn negende album Centres nu gewoon eens op cd uit (ja en die überhippe lp). Deze komt uit op het 130701 sublabel van Fat Cat waar doorgaans de meer neoklassieke dan wel experimentele releases ondergebracht worden. Craig pas in beide wel thuis. Zijn muziek zit ergens wel in de neoklassieke hoek, met name door zijn fraaie tenorachtige zang, maar is ook experimenteel ingelijst met noise, glitches, ambient en andere elektronica. Hij maakt daarbij ook gebruik van tapes waarmee hij onder meer een koor onder zijn muziek zet. Het is zowel uiterst innovatief en experimenteel als toegankelijk. Precies die combinatie zorgt dat deze cd, onthoud dit medium, een verpletterende indruk weet te maken.
Glacis – The World Is A Little Lonelier Without You (cd, Fluid Audio)
Glacis is het neoklassieke project van de Schotse componist/pianist Euan Alexander Millar-McMeeken, die ook te horen is in de indierock band The Kays Lavelle en het duistere, experimentele popduo Graveyard Tapes (samen met Matthew Collings). Met Glacis maakt hij doorgaans uiterst melancholische muziek, wat al tot uiting komt in een albumtitel als Lost Again On Waking (2011). Eerder dit jaar verschijnt de mini cd Love, If You Love Me, Lie Beside Me Now. Hierop laat samen met zijn gasten (onder wie ook William Ryan Fritch) een hybride horen van pianomuziek, neoklassiek en ambient, die net zo droefgeestig als wonderschoon is. Daar gaat hij nu in de overtreffende trap overheen met The World Is A Little Lonelier Without You. Het is haast alsof de melancholie rechtstreeks in je lijf geïnjecteerd wordt. Hij wordt geassisteerd door twee pianisten en twee violisten, waaronder Christoph Berg, plus James Plotkin om het geheel te masteren. De pianomuziek is wat meer naar de achtergrond en de neoklassiek en ambient overheersen wat meer. Hierdoor weet de muziek nog meer tot de verbeelding te spreken en je weg te laten dromen. Zo mooi en ontroerend dat het haast pijn doet.
vhs dream – Departure (cd, Husky Recordings)
Er zijn van die bands die schaamteloos aan de haal gaan met de erfenissen van het verleden zonder deze te erkennen, hetgeen behoorlijk kan irriteren. Maar er zijn er gelukkig ook genoeg die het verleden koesteren en er op een eigen wijze een draai aan weten te geven. Zo’n band is het Australische vhs dream, die na een paar singles nu debuteert met het debuut Departure. De band bestaat uit Matthew Hosking (zang, gitaar) en Mayzie Cocco Wallen (zang, gitaar), die ook zorg dragen voor diverse elektronische effecten. Ze brengen een heerlijke mix van droompop en shoegaze, waarbij ze zich laten inspireren door verdriet en andere oprechte emoties. Het levert een dromerig geheel op, waarbij ze schatplichtig zijn aan bands als Cocteau Twins, Black Tape For A Blue Girl, Curve en Slowdive. Maar hetgeen ze hier brengen is zo puur en wonderschoon dat je daar gewoon overheen stapt. Voor eenieder die bovengenoemde bands heeft gemist is dit een meer dan fatsoenlijk alternatief.
Völur – Disir (cd, Prophecy)
Het Canadese Völur bestaat uit bassist/zanger Lucas Gadke (Blood Ceremony), (alt)violiste/zangeres Laura C. Bates en drummer James Payment (Do Make Say Think, Gesundheit), waarmee ze op ludieke wijze een (heksen)mengsel van folk, Heidense spiritualisme, noise en doommetal brengen. In 2014 verschijnt de cassette Disir. Hierbij laten ze zich inspireren door de Noordse mythologie; de “disir” zijn vrouwelijke beschermgeesten die het lot van elke mens en godheid bij de geboorte vastleggen. Grootse thema’s die je muzikaal vooral terughoort in het feit dat ze van prachtig pastorale liedjes, waar de viool meer overheerst, naar allesverzengende muziek kunnen gaan met buldervocalen en al. En soms zit het daar ergens tussenin. Bij dit alles moet je denken aan een caleidoscopische mix van Iron Mountain, Dirty Three, Earth, Fairport Convention, Amber Asylum, Frifot en A Silver Mt Zion. Het is van een adembenemde schoonheid en kracht. Nu is deze vier nummers tellende beauty van bijna 41 minuten lang ook op cd verschenen. Ook best een machtig en modern medium, mits je er oog voor hebt.
Martijn
Blood Orange Freetown Sound
Dev Hines, de man achter Blood Orange, is een bijzonder heerschap die zich niet makkelijk in een hokje laat duwen. Zijn mix van pop, disco en R’n’B en nog zo wat is dromerig, engelachtig zelfs. Een beetje richting The Weeknd maar niet zo van-dik-hout-zaagt-men-planken. Ondanks de nodige ‚featurings’ (van o.a. Nelly Furtado, Blondie en ‚onze eigen’ BEA1991) klinkt het album zeer coherent. Hines voldoet niet aan stereotypen en heeft ook regelmatig boodschappen aangaande feminisme, genderdingen en huidskleur, maar de muziek is zo elegant dat het nergens drammerig wordt.
Kendra Foster s/t
De P-Funk-diva spreidt haar vleugels, na de samenwerking met D’Angelo (wat haar een Grammy opleverde) nu met haar tweede solo-album sinds debuut (hou je vast) Myriadmorphonicbiocorpomelodicrealityshapeshifter uit 2003. Het tweede album is wellicht daarom zonder titel en leunt bovendien minder zwaar op de sound van mentor George Clinton. Ook veel coherenter, hoewel er duidelijk invloeden van zowel Clinton als D’Angelo hoorbaar zijn. Maar ze kan ook duidelijk meer blijkt op deze uitstekende moderne funk/R’n’B/soulplaat.