Griekenland en Europa, dat wordt nog een hele tour over kasseien en andere gladde wegen. Wat er veel eenvoudiger infietst zijn onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Bruno Bavota, Michael Begg | Human Greed, Anneli Drecker, Sharon Van Etten, Gossamer, Sarada Holt, Mammoth Penguins, Öxxö Xööx, Söll, Venin Carmin en Watine. En gingen naar: St. Vincent, Wu-Tang Clan & Dope D.O.D.
Jan Willem
Bruno Bavota – Mediterraneo (cd, Dronarivm)
De pianogerstuurde neoklassiek is de laatste jaren hotter dan ooit, met nieuwere en oudere artiesten als Nils Frahm, Max Richter, Fabrizio Paterlini, Dustin O’Halloran, Ludovico Einaudi, Lubomyr Melnyk, Bruno Sanfilippo, Wim Mertens, Michael Nyman en Sylvain Chauveau. Ook de uit Napels afkomstige pianist Bruno Bavota past als gegoten in deze rij. Hij heeft sinds 2010 al 3 prachtalbums het licht laten zien. Het mooie is dat hij altijd meer dan alleen de piano inzet, waardoor hij veel van zijn tijdgenoten ook wel wat ontstijgt. Op zijn vierde album Mediterraneo, dat uitgebracht is op het prestigieuze en doorgaans meer ambientgerichte label Dronarivm, brengt hij naast de piano ook akoestische en elektrische gitaar, delay. Reverb en veldopnames. Gastmuzikanten vergezellen hem daarbij op cello en viool, die er tevens voor zorgen dat zijn creaties op een zacht en mooi opgemaakt bed landen. De muziek leidt tot bezinning en weet je dikwijls te ontroeren, maar biedt tegelijkertijd troost en spreekt tot de verbeelding; soms bijna verstild en op andere momenten luid maar emotievol. Diepgravende schoonheid, die onder meer fans van bovenstaande artiesten wel zal kunnen bekoren.
Michael Begg | Human Greed – Hivernate (cd, Omnempathy)
Sinds 1999 is Human Greed het project van de Schotse muzikant Michael Begg (Fovea Hex, 48 Cameras), waarmee hij samen met partner in crime Deryk Thomas al vijf prachtige albums heeft gemaakt. Deze bewegen zich ergens tussen experimentele en abstracte muziek, folk, neoklassiek en ambient. Daarnaast brengt Begg ook twee albums waarbij zijn eigen naam naast die van Human Greed vermeld staat. Dit om de simpele reden dat het wel past binnen het Human Greed idioom maar het in feite soundtracks zijn die vooral van zijn hand komen, waarop hij wonderschone apocalyptische hoorspelen weet te creëren. De volgende in die categorie is Hivernate. Begg voelt zich als een dier dat uit de winterslaap ontwaakt in een wereld waarin teveel mis is. Wat dat betreft sluit dit geheel aan op zijn politiek geëngageerde cd Dirt On Earth: A Pocket Of Resistance. Hij brengt 9 droefgeestige klanklandschappen vol ambient, industrial en neoklassiek, die je tot bezinning brengen, doen wegdromen en gewoonweg bij de strot grijpen. Soms hoor je een etherische klank die wat van een stem wegheeft, maar het overgrote deel bestaat uit duistere sounds in combinatie met pianoklanken. Het is van een angstaanjagende meeslependheid en schoonheid. Zijn vakantie aan Nederland heeft de geweldige elektro-akoestische slottrack “Ameland Et Amsterdam” als resultaat. Liefhebbers van Arvo Pärt, Stars Of The Lid, Kyle Bobby Dunn, Deathprod en Jasper TX kunnen hier hun hart ophalen. Wat een ongelooflijk meesterlijk werk weer!
Anneli Drecker – Rocks & Straws (cd, Rune Grammofon/ Konkurrent)
Het leuke van het Noorse Rune Grammofon is dat ze van alles bieden, experimentele muziek en rock tot de betere etherische pop. Ook A-ha lid Furuholmen transformeert er tot een experimentele muzikant. Het werd na artiesten als Susanna en Jenny Hval hoog tijd dat ze eens de Godmother van de Noorse muziekscene, Anneli Drecker, in hun stal onderbrengen. Zij is met haar groep Bel Canto (ooit met Biosphere in de gelederen), maar ook met bijdragen aan Music Channel, Hector Zazou, Jan Bang, Ketil Bjørnstad, Jah Wobble, Gavin Friday, Röyksopp, A-ha en vele anderen, uitgegroeid tot één van mijn heldinnen. En dat al bijna 3 decennia lang! Nu komt deze zangeres, met die heerlijk tijdloos etherische stem, met haar derde soloalbum Rocks & Straws. Drecker (zang, piano, orgel, programmering, string arrangementen) wordt daarbij vergezeld door de crème de la crème uit de Noorse muziekscene op gitaren, bas, violen, cello, drums, programmering, keyboards en zang, waaronder Eivind Aarset, Rune Arnesen, Erland Dahlen en Nils Johansen (Bel Canto). Ze brengt hier een stemmige ode aan haar geboorteregio, waarbij de teksten komen van de Noorse dichter Arvid Hanssen (1932-1998). De 11 stukken houden het midden tussen klassiek, jazz, folk en pop. De muziek is prachtig, maar haar onaardse zang stijgt boven alles uit en geeft het geheel een magische glans. Voer voor liefhebbers van zowel Bel Canto en Cocteau Twins als Susanna en Loreena McKennitt.
Sharon Van Etten – I Don’t Want To Let You Down Ep (mcd, Jagjaguwar/ Konkurrent)
Sharon Van Etten is zo’n fijne nieuwe folkzangeres/singer-songwriter, die al sinds 2005 bezig is en in 2008 lekker eigenzinnig met een uitstekende demo debuteert; hiervoor heeft ze al wel meerdere cd-r’s uitgebracht. Later komt deze officieel uit als Because I was In Love en volgen de albums elkaar met succes op. Inmiddels heeft ze er officieel vier en mag je haar ergens positioneren tussen Mariee Sioux, Meg Baird, Marissa Nadler, Shannon Wright, Laura Marling, Nancy Elizabeth en The Unthanks. Nu komt ze met de 5 nummers tellende mini I Don’t Want To Let You Down Ep, waarop 4 nieuwe nummers en één livetrack. De songs zijn van een vertrouwde schoonheid en worden fraai ingekleurd door gasten uit War On Drugs, Heather Woods Broderick en broederlief Peter Broderick. Daarmee levert ze een heerlijk tussendoortje af van een goede 22 minuten.
Gossamer – Automaton (cd, Innovative Leisure/ Bertus)
De in L.A. gevestigde Evan Reiner maakt muziek met het alias Gossamer (niet te verwarren met het darkwave project van 15 jaar geleden). Hoewel hij zich laat beïnvloeden door hip hop, hardcore en jazz, ontwikkelt hij zich meer als elektronisch artiest. Op zijn volledige debuut Automaton werkt hij veelvuldig met veldopnames en dropt die met enige willekeur door zijn elektronische creaties, die veelal voorzien worden van fraaie, Tropische ritmes. Zijn muziek loopt uiteen van ambient en IDM tot glitch, avant-garde en elektro-akoestische muziek. Denk daarbij aan een zwoele en bovenal originele mix van Nosaj Thing, Gas, Four Tet, Boards Of Canada, Francisco Lopez, 10cc en soms een haast uitgeklede versie van The Notwist. En daarmee is Gossamer in één klap een zeer interessante act om in de smiezen te houden.
Sarada Holt – Dorothy’s Ghost (cd, Reverb Worship)
Artieste en kunstenares Sarada Holt (Belladonna Bouquet, Stone Breath, Breathe Stone, Crow Tongue, An Innocent Young Throat-Cutter, White Gloves And Party Manners) is met name eind jaren 90 actief in de muziek. Zo ook in de vorige week besproken Belladonna Bouquet. Tussen 1998 en 99 heeft ze ook solo opnames gemaakt, gewoon op een viersporenrecorder in haar woonkamer. Deze lo-fi opnames zijn door het fijne Reverb Worship nu uitgegeven als Dorothy’s Ghost op cd. Het kraakt aan alle kanten, maar dat heeft ook z’n charmes bij deze mix van folk- en singer-songwritermuziek. Naast haar eigen werk brengt ze ook “At The Chimes Of A City Clock”, een fantastische Nick Drake cover. Dit geeft goed weer waar ze haar inspiratie vandaan haalt. Daarnaast moet je het ergens zoeken tussen Opium Den en Black Tape For A Blue Girl, zij het op meer minimale en akoestische wijze. Het prachtige artwork is eveneens van haar hand. Een bijzondere parel!
Mammoth Penguins – Hide And Seek (cd, Fortuna POP!/ Konkurrent)
De Britse Emma Kupa houdt er een paar jaar het trio Standard Fare op na, waarmee ze twee albums vol stekelige indierock uitbrengt op Melodic. Haar moeder zat in de new wave/punk band de Poison Girls, dus muziek en stekeligheid worden dan ook met de paplepel ingegoten. Inmiddels heeft ze het nieuwe trio Mammoth Penguins geformeerd, waarmee ze nu het debuut Hide And Seek uitbrengt op het fijne label Fortuna POP!, die eerder ook al met Joanna Gruesome aan komen zetten. Ze serveren 12 nummers vol rauwe indierock, waarbij haar licht geagiteerde zang het pakkende middelpunt vormt. Lekker rammelende songs, die klokken tussen de 2 en 4 minuten. Je moet daarbij denken aan de alternatieve rock van Weezer, de tegendraadse noiserock van The Wedding Present, het quasi onderkoelde van Earwig en het aanstekelijk naïeve van Magnapop. Dat klinkt allemaal erg goed en is uiterst charmant.
Öxxö Xööx – Nämïdäë (cd, Blood Music)
Öxxö Xööx is het project van de Franse muzikant Laurent Lunoir (zang, muziek), die samen met zangeres Laure Le Prunenec (Rïcïnn, Corpo-Mente, Igorr) er ook Rïcïnn op nahoudt en tevens in de projecten van Igorrr en Whourkr opduikt. Kortom, hij maakt deel uit van die totaal eigenzinnige nieuwe metallichting die in Frankrijk heerst en waar Igorrr koning is. Maar al diens trawanten zijn ook van een bijzondere klasse. Lunoir brengt een heerlijk theatrale mix van metal, doom, gothic en avant-garde, waarbij de bijzondere soms over de top elektronica een grote rol spelen. Daarbij wordt er prachtig gezongen, indrukwekkend geschreeuwd en gegrunt. En dat allemaal in een eigen verzonnen taal. Zo betekent “nämïdäë” bijvoorbeeld de “laatste traan”. Het hele woordenboek vind je op zijn bandcampsite. Alleen dit geeft al aan hoe origineel deze muzikant bezig is. Denk qua sound aan een wilde kruisbestuiving van Pryapisme, Mike Patton, Whourkr, Igorrr, Elijah’s Mantle, Ministry, Red Harvest, Irreversible Mechanism, Will, Babymetal en Neurosis. Hard, maar met een twist. De Rivella onder de metalbands. Een beetje vreemd, maar potverdikkeme wat lekker!
Söll – Cävv (cd, esc.rec)
Söll is het project van de Portugese, muzikaal geschoolde artiest Jorge (Dos Santos) Pandeirada. Hij heeft echter geen voorkeur voor de meer gangbare muziek, maar is veeleer geïnteresseerd in de willekeur van geluid, hetgeen anderen nog wel eens als muzikale fout bestempelen. Maar deze vrije gedachte achter het geluid maken zijn abstracte elektro-akoestische muziek juist zo interessant en avontuurlijk. Zijn cd Cävv, gestoken in een waanzinnig mooie, zes panelen tellende uitklapbare hoes, is nu uitgebracht op het avontuurlijke, prestigieuze label esc.rec uit Deventer. Hij brengt 7 tracks met een totale lengte van ruim 32 minuten, die elke seconde weten te verrassen met bijzondere vondsten en combinaties. Er is ook niet echt een vinger op te leggen. De muziek dient zich aan als een soort rauwe ambient, maar bevat net zo goed veldopnames, postrockelementen, drones, avant-gardistische ingrediënten en neoklassiek. Alleen worden die niet in hapklare brokken opgediend, maar als spannende, naar eigen inzicht te verwerken tot de verbeelding sprekende stukken. Het is zowel meeslepend en intrigerend als van een diepgravende schoonheid. Een muzikaal verhaal, dat zich ontvouwt als een goed geregisseerde thriller. Ergens tussen het denkbeeldige grensgebied van Klangwart, Norn, Arvo Pärt, Jorge Reyes, Labradford, Deathprod en Beaumont Hannant zit de eigengereide prachtmuziek van Söll.
Venin Carmin – Glam Is Gone (lp, Seja)
Venin Carmin is een Franse multi-instrumentaliste, die op haar vinyldebuut Glam Is Gone op het spraakmakende Nederlandse label Seja uitbrengt. Ze presenteert zich hier als de liefdesbaby van Joy Division, The Cure, O.M.D. en Clan Of Xymox, maar dan wel met een eigen tegendraadse mening. En zo hoort het ook met eigengereide nazaten! Carmin brengt weliswaar de betere new wave en post-punk van weleer ten gehore, maar koppelt dat net zo gemakkelijk aan indie en pop. Met haar prettige, ontwapende zang weet ze je daarbij eenvoudig in te pakken. Dat in combinatie met de zware bassen en verleidelijke synthesizerpartijen werkt bijzonder aanstekelijk. Ze manoeuvreert daarmee van de eerder genoemde artiesten met simpel gemak naar Stereo Total, Chicks On Speed, The xx, Mushy, Chelsea Wolfe en Vive La Fête. Een vrolijk feest (der herkenning) van hier en nu, uiteraard gehuld in zwarte feestkledij. Maar wat een heerlijke aanvulling op de hedendaagse muziek.
Watine – Atalaye (cd, Catgang)
De Française Catherine Watine (zang, piano) brengt kortweg als Watine met diverse (gast)muzikanten al ruim een decennium prachtige muziek, die ergens tussen chansons, trip hop en alternatieve pop uitkomt, veelal gehuld in een zomerzwoele nachtelijke atmosfeer. Daarnaast vormt ze met Paul Levis (melodica, ukelele, klokkenspel, speelgoedpiano, speelgoedaccordeon, keyboards) en Arnaud Delannoy (harp, contrabas, metallofoon, klarinet, trompet, fluit, ukelele, gitaar, alviool) ook het geweldige trio This Quiet Dust, dat in 2013 in mijn TOP20 belandt. Deze twee geven ook weer acte de présence op haar vierde cd Atalaye, samen met Martyn Barker (drums, percussie), Ian Burdge (altviool), Gaëlle Deblonde (viool) en Marc Denis (bas, gitaar). Ze brengen een intieme mix van zuchtmeisjesmuziek, chansons, trip hop en duistere pop met vele klassieke elementen. Het is ongelooflijk emotioneel en van een adembenemende schoonheid. Denk aan een stemmige hybride van Françoiz Breut, Half Asleep, Faustine Seilman, Beth Gibbons, Salomé Leclerc, Pascal Comelade en Angil & The Hiddentracks. Mooier tref je het zelden!
Martijn
St. Vincent @ Paradiso, Amsterdam
Ik zag St. Vincent al een aantal jaar geleden in De Helling in Utrecht. Al een Pitchfork darling maar in Nederland nog vrij onbekend. Een uitstekende show en dat ze veel in haar mars had was wel duidelijk. Sindsdien is ze inderdaad gegroeid: meer zelfvertrouwen, meer volume en meer choreografie. De combinatie popsongs met extravagant gitaarwerk doet denken aan King Crimson in de jaren tachtig, maar dan een stuk minder nerdy. Samen met toetsenist/gitarist Toko Yasuda schuifelt ze regelmatig als een soort robot over het podium, wat dan weer wel doet denken aan Devo, dus misschien toch wel weer een beetje nerdy. Deze keer spreekt het publiek een paar keer toe, aparte verhalen over o.a. Amsterdam. Het gestileerde karakter maakt St. Vincent een aparte ervaring: het rockt bij vlagen behoorlijk hard (harder dan de studio-albums) maar niet op een vunzige rock’n’roll manier. Een bijzondere verschijning in de hedendaagse muziek en ik denk dat ze nog niet op haar top is. Ze doet me denken aan Prince en een vergelijkbare status is misschien nog wel voor haar weggelegd, niet zozeer qua sterrendom maar wel op muzikaal/artistiek vlak.
Wu-Tang Clan & Dope D.O.D. @ TivoliVredenburg Ronda, Utrecht
Eigenlijk had je het kunnen weten: de complete Wu-Tang Clan? Eerst zien, dan geloven. Geruchten te over op het internet over welke kernleden er allemaal niet bij zullen zijn en uiteindelijk, als de killa beez on a swarm het podium betreden, blijken er drie afwezig: Raekwon, RZA en Method Man. GZA, Ghostface, U-God, Masta Killa en Inspectah Deck zijn er wel en worden bijgestaan officieus lid Cappadonna en ’tiende lid’ Streetlife. En anders helpt het publiek wel een handje, want de aaneenschakeling van Wu-bangaz en de zaal brult die verses allemaal luidkeels mee, wie boeit het eigenlijk nog wie dat op het podium staat te doen? Naar het einde toe wordt meer geïmproviseerd en daar kan ik me van voorstellen dat het voor de roem ook zo ging. Kortom, als je je erbij neer kan leggen dat je een paar sterren mist is het gewoon dik in orde, maar misschien moet het management geen beloftes meer doen. Ons eigen Dope D.O.D. opent trouwens ook erg lekker met hun moderne dubstepperige beats maar old school flow.