18 dagen uit een beekje slurpen en 33 hechtingen verder, maar daar zijn dan toch weer onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: A Filetta, Emre Gültekin/Joris Vanvinckenroye/Wouter Vandenabeele/Ertan Tekin, King Creosote & Jon Hopkins, Simon Fisher Turner, Deep Magic, Hertta Lussu Ässä, Guillemots, Wooden Wand en Grouper.
A Filetta – Requiem (cd, Adami)
Meestal kan polyfonische zang me wel bekoren. Die liefde is begonnen met Hector Zazou, die de Corsicaanse groep Les Nouvelles Polyphonies Corses begin jaren 90 onder zijn hoede neemt. Al veel langer, namelijk sinds 1978, bestaat deze formatie met steeds wisselende bezetting. Ze brengen hier prachtig stemmige en vooral droefgeestige samenzang volgens de beste tradities van Corsica. En dat is gewoonweg hemels.
Luister Online:
5 fragmenten
Emre Gültekin, Joris Vanvinckenroye, Wouter Vandenabeele, Ertan Tekin – Chansons Pour La Fin D'Un Jour (cd, Homerecords.be)
Dromerige, filmische en wereldse muziek over reizen, verhalen en ontmoetingen van Antwerpen tot Anatolië die omlijst worden door schitterende muziek. Viool, altviool, contrabas, doudouk, ney, saz, tanbûr en eenmalig ook zang vormen samen een adembenemend en melancholisch geheel. Dikwijls zo mooi dat het bijna pijn doet.
Luister Online:
Chansons Pour La Fin D'Un Jour (albumsnippers)
King Creosote & Jon Hopkins – Diamond Mine (cd, Domino)
Twee bijzondere muzikanten komen hier samen. King Creosote ofwel Kenny Anderson met zijn eigenzinnige liedjes in combinatie met de geweldige elektronische componist Jon Hopkins. Hopkins heeft naast uitstekend solowerk ook acte de presènce gegeven op Brian Eno’s album van vorig jaar. Nu brengen ze samen adembenemende folktronica, waarbij ook Americana, singer-songwriter en pianomuziek te horen valt. Ze duwen je zachtjes ruim een half uur even een andere realiteit in vol fluisterrijke pracht!
Luister Online:
Diamond Mine (albumsnippers)
Simon Fisher Turner – Soundtracks For Derek (3cd, Optical Sound)
3 cd’s met op elk één lange track van 59, 34 en 66 minuten. Materiaal voor de films van Derek Jarman. Het zijn uiterst experimentele, maar intrigerende stukken. Vooral cd2 met daarop naast elektronica ook de strijkers van het Elysian Quartet. Dat alles gestoken in een fraaie doos. Verplichte kost voor de SFT liefhebber.
Deep Magic – Ancestor Worship (cassette, Deep Tapes, 2011)
Deep Magic – Ocean Breaths (Cassette, Deep Tapes, 2011)
Ene Alex Gray uit de voor mij onbekende band Dreamcolour heeft een redelijk actief soloproject en –label, waarmee hij het rock en jazz gedeelte laat voor wat het is en zich concentreert op psychedelische jams waarin folk, new age en drones een hoofdrol vervullen. De beste man improviseert met laptops, synthesizers, gitaren, sax en wat prullerige handinstrumenten zonder dat de blik afwijkt van het oneindige. Eerstgenoemde klokt 25 minuten, net genoeg om je in een prettige slaap te doezelen. De repeterende klanken doen hun werk. Ocean Breaths is wat rijker qua geluid, en is daarom misschien wel interessanter om naar te luisteren. Vooral het gerommel op de sitar in het nummer Volcano brengt leven in de brouwerij, relatief gezien, want deze hallucinerende jams beleef je het beste in zombietoestand. Zou overigens uitstekend op het Not Not Fun label passen.
Hertta Lussu Ässä – s/t (lp, De Stijl, 2011)
Een soort supergroep, voor zover dat bestaat in de experimentele stijl van Finse folk muzikanten, in meer of mindere mate gerelateerd aan het Fonal label. Hertta Lussu Ässä bestaat namelijk uit Merja Kokkonen (Islaja), Jonna Karanka (Kuupuu) en Laura Naukkarinen (Lau Nau). Alle drie de vrouwen zijn niet vreemd van een beetje gekkigheid op hun soloalbums, waarop ze traditionele folk weten op te rekken tot onnavolgbare en dromerige improvisaties en zelfs rockende psychedelica. Ze houden het op dit debuutalbum echter verrassend rustig, voorzichtig elkaar aftastend (muzikaal gezien hè) met speelgoedinstrumenten, fluisterende stemmetjes en zacht gefluit. Vanwege de priegelige details in de achtergrond is dit geen album voor op de achtergrond, maar eentje die je met welgemeende dedicatie vanuit de koptelefoon op je af moet laten komen. En dan maar hopen dat de Finse betovering geen vloek wordt.
Guillemots – Walk The River
Het tikken van dit stukje voelt een beetje als een moetje, en dat kan toch niet de bedoeling zijn bij de band die met hun twee eerdere albums de hogere regionen van mijn jaarlijstjes haalde. Walk The River klinkt bij oppervlakkige beluistering nog ok, de productie is superglossy (al vond mijn File Under-collega Stonehead het té) en natuurlijk zingt Fyfe weer prima, zoiets verleer je niet. Maar als ik de plaat écht geconcentreerd tot me neem, voel ik, op zijn Jomanda's gezegd, alleen maar leegte. Alle liedjes lijken uit te draaien op nogal pompeus-massale slogans. Een indruk die versterkt wordt door een paar lelijk uit de bocht vliegende langere tracks. Sometimes I Remember Wrong en slottrack Yesterday is Dead klokken beide meer dan acht minuten en vooral de laatste is een martelgang. De tweede helft van het album is over zijn geheel niet best, zelfs als daar met Dancing In The Devil's Shoes nog de aangrijpendste aanzet tot een classic staat. (Maar de voorzet van het intro wordt niet ingekopt.) I Don't Feel Amazing Now mag er eerder wél zijn: trademark-Guillemots, een onnavolgbare combi van synthetische Daniel Bedingfield-strijkers, jazzy bas en piano, en over the top melodrama-vocalen. Ook Vermillion is fijn, en doet me, ergens vergezocht in de melodie, aan Bon Iver doet denken. The Basket daarentegen klinkt ondubbelzinnig als de Denen van Mew. Leuk, maar de Guillemots kunnen zulke fantastische originals zijn.
Wooden Wand – Wither Thou Goest, Cretin (Blackest Rainbow, 2010)
Bij de eerste keer luisteren toch een teleurstelling om deze te horen. Het verlangen naar Harem Of The Sundrum & The Witness Figg (5 Rue Christine/Soft Abuse, 2004) rees al weer naar ongekende hoogten, maar toch weet na een paar luisterbeurten de Americana van deze outsider weer door te dringen. Teksten doorvlochten met religie (vaak op de hak genomen) en zwarte humor lijken nog steeds zijn handelsmerk. Zeker niet het beste werk Wooden Wand release maar een duidelijke groeier die nog wel wat draai beurten verdiend.
http://www.blackest-rainbow.moonfruit.com/
Grouper – A I A : Alien Observer (Yellow Electric, 2011)
Grouper – A I A : Dream Loss (Yellow Electric, 2011)
Hier bij de Subs is Liz Harris een geliefde dame die met haar project Grouper sinds haar debut Way Their Crept uit 2005 vriend en vijand weet te verbazen door op iedere plaat haar eigen geluid steeds verder uit te diepen. Dit jaar heeft ze helemaal dik uit gepakt met een totaal van 2 nieuwe releases. Beide releases gaan verder op het dromerige thema dat we al van haar kennen, waar Dream Loss wat meer dronerig is en Alien Observer wat meer de pop (shoegazer misschien) kant weet te raken. Droevige droom muziek precies zoals wij het graag horen.
Er zijn al behoorlijk wat volgers van deze dame, maar toch blijft ze met kop en schouders boven de rest uit steken. Gonna take a spaceship, fly back to the stars, Alien Observer, living in a strange world.
En binnenkort gelukkig in de repress.
http://sites.google.com/site/yellowelectric/Grouper