Graceland, Neverland en Nederland, ze hebben allen een koning gekend. The King, The King Of Pop en de koning van het poldermodel. Sowieso voelen wij ons al een koning te rijk met onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Jon Hassell, Broken Records, Secret Chiefs 3: Traditionalists, Danny Norbury, Jasper TX, Anni Hogan, The Horse Company, The Maccabees, Hayko Cepkin en Emir Hot. En keken naar: Minnie And Moskowitz.
Jon Hassell – Last Night The Moon Came Dropping Its Clothes In The Street (cd, ECM)
Als ik heel grof door de catalogus van de baanbrekende trompettist Jon Hassell (1937), zonder hem geen Nils Petter Molvær of Arve Henriksen zoals we die nu kennen, blader en dan bedoel ik ook heel grof, dan mag je Power Spot (1986), City: Works Of Fiction (1990) en Possible Musics (1980, samen met Brian Eno) niet missen. Zijn nieuwe mag wat dat betreft als vierde aan het lijstje toegevoegd worden. Uiterst subtiele filmische ambient met desolate jazz-elementen en elektronische effecten. Samen met Peter Freeman (bas, laptop), Jan Bang (live sampling), Jamie Muhoberac (keyboard, laptop), Richard Cox (gitaar), Kheir Eddine M’Kachiche (viool), Eivind Aarset (gitaar), Helge Norbakken (drums), Pete Lockett (drums, Dino J.A. Deane (live sampling) en Steve Shehan (percussie) maakt hij een nachtelijke, rustieke trip die zo in de “Made To Measure” serie van het Crammed label zou passen. Sfeervolle, mysterieuze pracht.
Broken Records – Until The Earth Begins To Part (cd, 4ad)
Een zevenkoppig ensemble uit Schotland, en daar zijn ze al zo koppig, waarbij viool, cello, mandoline, piano, gitaren, bas, trompet, klokkenspel en drums de dienst uitmaken op dit uitstekende debuut. Daarbij wordt er prachtig emotioneel gezongen. De muziek is dikwijls uptempo en af en toe mooi ingetogen. Ze laveren daarmee tussen folk, singer-songwritermuziek, pop, postrock, Balkan en wave. Op geweldige wijze komen ze ergens uit tussen Sixteen Horsepower, Beirut, New Model Army, Arcade Fire. The Dirty Three en de meedeiners van The Ex & Tom Cora. Wat een ontwapend debuut. Eén van de grote verrassingen van dit jaar!!!
Luister Online/Download MP3:
If Eilert Loevborg Wrote A Song, It Would Sound Like This(links onder “Latest Music”)
Secret Chiefs 3: Traditionalists:: Le Mani Destre Recise Degli Ultimo Uomini (cd, Web Of Mimicry)
Ze doen een beetje moeilijk met hun naam, zelfs op de hoes. Het is in feite gewoon de nieuwe Secret Chiefs 3, waarvan ik liever niets mis, maar dan onder een niet schuilende schuilnaam Traditionalists. Ze maken hier een paranoïde soundtrack voor een denkbeeldige horrorfilm. Bruna Nicolai, Stelvio Cipriani, Goblin, Pierro Piccioni en Ennio Morricone zijn hun met dit type b-film muziek al voorgegaan. De muziek draagt gewoon de a-status. Deze manier van soundtrack maken, nu ga ik ruzie krijgen, is ook de stijl van Mike Patton. Maar, wellicht maak ik het nu een beetje goed, het instrumentarium is hier vele malen sterker. Het is wat minder mystiek dan ik van de SC3 gewend ben, op de inscriptie in de hoes na dan, maar het toont wel aan dat de band steeds weer met unieke muziek blijft komen en juist daardoor zo waardevol en onnavolgbaar blijft.
Album-preview:
Le Mani Destre Recise Degli Ultimo Uomini(even klikken op het playpijltje)
Danny Norbury – Light In August (cd + bonus 3” cd-r, Lacies)
Dit is er weer één voor de fans van Sylvain Chauveau, Peter Broderick, Library Tapes, Max Richter, Dakota Suite en Hildur Gudnadottir. En wat voor één. Hij heeft eerder al zijn cello uitgepakt voor Library Tapes, The Boats, Nancy Elizabeth en Rafael Anton Irisarri, maar nu dus na 2 mini cd-r’s een heuse soloplaat. En die mag er wezen. Adembenemende melancholische cellostukken die alles behalve “light” zijn met hier en daar wat aanvulling op piano en met elektronica. Onbeschrijflijk mooi! En voor de eerste 100 kopers (check!) is het een handgemaakte hoes en zit er nog een extra 3” cd-r bij met 5 nummers.
Luister Online bij Myspace:
Light In August / The Evening Star
Jasper TX– Lungs(2×3”cd, Under The Spire)
Twee live composities, die overigens zo uit de studio kunnen komen, die zo ongelooflijk aangrijpend zijn. Dat komt door de organische, spookachtige ambient van Dag Rosenqvist maar nog meer door de desperate kreten en soms engelachtige zang die de muziek doorkruisen. Grote kans dat dit fraaie kleinood as we speak alweer uitverkocht is.
Anni Hogan – Kickabye (2cd, Cold Spring)
25 jaar na de originele epee is er nu een volwaardige dubbel-cd van Anni Hogan met dezelfde titel. Hierop staat de epee aangevuld met duister en andersoortig werk van erna. Zij maakt over het algemeen duistere avant-garde vol met haar bezwerende zang, maar kan ook met stemmige, instrumentale pianomuziek uit de hoek komen. De gastzangers Nick Cave, Marc Almond, Gini Ball en Kate Smith mogen er ook wezen, net als de vele gastmuzikanten overigens waaronder Foetus, Mark Edwards, Budgie en Barry Adamson. Op de tweede schijf laat ze zich meer van een poppy wave kant horen, maar ook als de vrouwelijk Foetus. Kortom, een heel fijne, “expanded” re-issue!
The Horse Company – Olympus
Met connecties als 16Down en Prodigal Sons sta ik niet vooraan om te luisteren, maar Olympus werd toch mijn plaatje van de week. Smakelijke en gevarieerde Nederamericana, al heeft het af en toe wat knulligs, of dat nou in 't accent van de zanger zit, of de soms wat zeurderige en geknepen intonatie… Nou ja, daar staat meer dan genoeg tegenover. Beluister zum beispiel de Peter Visseriaanse gitaarsolo in collegerockende Starting To Get Better, een ballade (Between Words and Lies) in Motorpsycho-stijl en een (Love Will Lead You Home) á la Kings of Convenience. De twee instrumentaaltjes werken ook weer, doen ze voor mij altijd. Vooral Interlude, in eerste instantie niet meer dan een simpele piano-lijn op een bedje van viooltjes. En let op hoe de zanger even daarvoor alvast de eerste paar tonen van de piano neuriet. Het allerbeste nummer Abeline huppelt dan weer richting My Morning Jacket en is verfrissend kort.
The Maccabees – Wall Of Arms
The Horse Company is ook niet zo origineel, maar dit gaat te ver. Gooi alle bands die de laatste jaren in de indiescene wat hebben gedaan in de blender en je krijgt dit. Las op de BBC-website de terechte omschrijving Arcade Fire Tribute Band. Doe daar ook maar Editors en The National bij. En toch, en toch. Ze weten alsnog met 't liedje van de week op de proppen te komen. Helemaal aan 't end is daar Bag of Bones. Ook dat lijkt weer waanzinnig veel op iets uit die Canadese golf, al kwam ik er niet op wat, maar beter zo. Heel langzaam fade het nummer de speakers binnen en later ook weer uit, de band heeft zichzelf vastgezet in een bezwerende en zwierige loop. Er ratelt iets op de achtergrond. Vervolgens komt de zanger op de proppen met z'n hoogste, meest fragiele en mooiste lijn van de plaat.
Minnie and Moskowitz (John Cassavetes)
Wat krijgen we nou? Gaat de eeuwige zwartkijker Cassavetes hier leuk en mensvriendelijk uit de hoek komen? Het lijkt er wel op in 't intro: vrolijk Woody Allen-jazzdeuntje en een koddige parkeerwacht met een bijzonder indrukwekkende snor. Maar als je goed kijkt zie je 't al, hij (Seymour Cassel) heeft ook iets gevaarlijks. Zo'n man die ontzettend grappig kan zijn en tegelijkertijd lichtgeraakt, gefrustreerd en overgevoelig. "De Snor" struint door de stad, beetje fokken en stoken en praten met andere frusti's. Dan "cut" de film plotseling naar museum-curator Gena Rowlands, zoals alle edits, overduidelijk bewust, bruusk zijn. Het maakt de film nog wat scherper. Goed, Gena Rowlands dus, de vrouw van Cassavetes, die 't in zijn films altijd maar lastig wordt gemaakt. (Ook niet aardig van 'm) Ze wordt meteen in elkaar gemept. Tuurlijk moeten parkeerwacht en deze nette dame elkaar ontmoeten. Hoe dat gaat moet ik hier niet voor gaan kauwen, maar het is helemaal in lijn met 't voorgaande. Zo wordt de film steeds maffer, de parkeerwachter een steeds grotere eikel en wordt er steeds meer machteloos geschreeuwd. Zitten we inmiddels dus toch weer helemaal op Cassavetes normale terrein, tot aan een absurd en tragikomisch etentje, dat het bizarre einde inluidt. Als 't een komedie moet wezen zeg ik mislukt, maar als botsing van klassen- annex stadsfilm is ie behoorlijk geslaagd.
Hayko Cepkin Sakin Olmam Lazım
Hayko Cepkin Tanışma Bitti
Zijn scheefhangende oog is nog niet eens het meest opvallende aan de verschijning van de Turks/Armeense alt-rocker Hayko Cepkin, zijn hele voorkomen is vrij theatraal. Met een prettige nasale stem zingt hij een melancholieke soms mysterieuze, mix van rock, arabesk en synthpop aan elkaar, waarin net zo makkelijk een deathgrunt in opduikt. Verder ben ik erg gecharmeerd van de stroperige synthesizermelodieën.
Emir Hot Sevdah Metal
De liefde voor lekker snel delen ze alvast, dus Yngwie met een Balkantic, dat kan eigenlijk niet misgaan en dat gaat het ook niet. Emir Hot is een Bosniër die z'n baroque'n'roll doorspekt met lokale themaatjes als Moj Dilbere maar net zo makkelijk ook een snelheidsduivel als de Roemeense Hora Mărțișorului uit z'n axe tovert. Mike Terrana op drums en de sirene van diens Artension-maatje John West maken het plaatje áf.