We wensen iedereen een fijn Suikerfeest toe (al zal er in Ístanbul en Bagdad minder een feeststemming heersen). En voor wie daar niet aan meedoet is er altijd nog het muziekfeest in onze lijstjes uit het:

SCHADUWKABINET

We luisterden naar: Craig Armstrong & Scott Fraser, Astronoid, Bat For Lashes, IX Tab & Hoofus, The Julie Ruin, Omni, Rïcïnn, Michele Stodart, Tone, Woodkid & Nils Frahm, Master’s Hammer, A-WA, YG en Snoop Dogg.

 

Jan Willem

Craig Armstrong & Scott Fraser – Rosa Morta (cd, CMA / Konkurrent)
De Schotse componist/pianist Craig Armstrong verwerft faam als de arrangeur bij Massive Attack (en Madonna, Tina Turner, Spice Girls) en daarna als soloartiest en maker van soundtracks. Daarnaast experimenteert hij met AGF, is hij bandlid van The Dolls (samen met AGF en Vladislav Delay) en Winona (met Scott Fraser). Op zijn eigen CMA label (Craig MacKenzie Armstrong) brengt hij nu de cd Rosa Morta uit samen met de Schotse bassist Scott Fraser (ex-Deacon Blue). Ze werken hier vooral met (vintage) keyboards, piano, bas en dragen beide zorg voor de programmeringen. De ene keer levert dat luisterrijke experimenten op en op andere momenten heerlijk spacy of filmische muziek. Dat laatste gaat dan ook meestal gepaard met fraaie orkestraties. In twee tracks is de prachtige zang van Katie O’Halloran te horen. Het is een evenzo smaakvol als spannend en sterk album geworden.

 

Astronoid – Air (cd, Blood Music)
Er duiken steeds weer bijzondere bands op het Finse label Blood Music op, dat slechts een paar keer per jaar van zich laat horen. Maar dat is dikwijls wel met voltreffers. Zo ook nu met het Amerikaanse kwintet Astronoid, dat bestaat uit Brett Boland (Vattnet Viskar), Daniel Schwartz (Vattnet Viskar), Casey Aylward, Matt St. Jean en Mike DeMellia. Ze laten op hun debuut Air, na de epee Stargazer (2013), een soort mengelmoes horen van postrock, shoegaze, avant-garde en black metal, hetgeen ze zelf als dream trash duiden. Hierbij zijn ze beïnvloed door Alcest, Jesu, Windir, The Smashing Pumpkins, Devin Townsend, Mew, Cynic, Emperor, Enslaved, Sannhet en Deafheaven. Je krijgt zware metalriffs afgewisseld met de weidse postrock en zuigende shoegaze geluiden, waarbij de vrouwelijke, etherische en soms mannelijke zang voor het prettige tegenwicht zorgt. Keihard dromen op een donkere dag. Het levert een heerlijk opzwepende en tegelijkertijd dromerige sound op. Dit ambivalente gevoel zorgt dat het ook ongemeen spannend en intens blijft tot de allerlaatste seconde. Een ijzersterk adrenaline en melatonine opwekkend album, dat klinkt als een botsing tussen bovengenoemde bands en Slowdive en Explosions In The Sky. Ja dat doet je wel naar lucht happen.

 

Bat For Lashes – The Bride (cd, Echo/ Parlophone)
Het is vier jaar wachten op het nieuwe album The Bride van Bat For Lashes, maar ik kan meteen al zeggen dat dit meer dan de moeite waard is geweest. De Britse zangeres, multi-instrumentaliste en singer-songwriter Natasha Khan heeft de middelen tot haar beschikking om een groot poppubliek aan te boren, maar kiest -gelukkig- keer op keer voor een eigenzinnige en meer diepgaande koers. Dar heeft ze op haar voorgaande 3 albums al bewezen, maar daar doet ze nu in alles een schepje bovenop. Een album waarbij de thematiek, het bijna doodgaan van een geliefde, zwaar en haast voelbaar is. Khan (zang, harp, omnichord, drums, piano, tamboerijn, gitaar, keyboards, synthesizer, strijkarrangementen, celesta, vibrafoon) mag hierbij weer rekenen op een keur aan artiesten om haar te begeleiden op gitaar, percussie-instrumenten, bas, synthesizers en strijkinstrumenten. Onder hen ook Ben Christophers, Simone Felice, Davide Rossi en Alex Reeves. Bij vlagen is het zelfs behoorlijk obscuur, maar ze weet je continu in een houdgreep te nemen. De ene keer is het meer elektronisch en op andere momenten schakelt ze weer naar meer akoestische songs. Er zijn raakvlakken met Kate Bush, Björk, The Cure, Bel Canto, PJ Harvey, Feist en Siouxsie, zij het dan op totaal eigengereide wijze. Ze brengt hier een intensiteit en schoonheid, die fenomenaal te noemen is.

 

IX Tab & Hoofus – The Blow Volume I (digitaal/cassette, Front & Follow)
Het innovatieve en zeer leuke label Front & Follow is naast de vele prachtig vormgegeven releases en bijzondere artiesten ook befaamd om hun originele series. Hiervan zijn “Long Division With Remainders” en “Collision/Detection”, waarbij artiesten uit een pot geluiden van elkaar mogen grijpen om er zelf iets mee te doen, zijn daar sterke voorbeelden van. Nu komen ze met de serie “The Blow” waarmee ze splitreleases uit gaan brengen van artiesten die ze goed vinden, waarvan een deel ook nog onbekend is. De eerste in de serie is The Blow Volume I van IX Tab en Hoofus. IX Tab ofwel Saxon Roach ken ik al van zijn cd R.O.C. (2015) en van de Front & Follow compilatie The Outer Church. Hoofus, een Brits elektronicaproject, is nieuw voor mij. En dat is precies wat dit label zo interessant maakt. Het is één grote ontdekkingstocht langs nieuwlichters en gewoonweg intrigerende, uiteenlopende artiesten. Hoofus brengt surreële, gelaagde elektronica met oscillatoren en frequentiemodulaties, die tot de verbeelding weet te spreken. Psychedelisch maar tegelijkertijd down to earth. IX Tab brengt zoals eerder ook leftfield, veldopnames, drones, allerhande experimenten, neofolk, ghostronica, plunderphonics en verschillende elektronische elementen. Het is een bevreemdende, psychedelische en bovenal rijk gedetailleerde cocktail, die ook fantasierijk en psychedelisch is. Vier van de 19 tracks hier brengen ze samen, maar Hoofus levert er verder 10 en IX Tab 5 aan. In totaal brengen ze ruim 77 minuten aan heerlijk verstrooiend materiaal. Geniale muziek van de buitencategorie.

 

The Julie Ruin – Hit Reset (cd, Hardly Art / Konkurrent)
Voormalig Bikini Kill en Le Tigre boegbeeld Kathleen Hanna debuteert in 2013 met Run Fast van haar nieuwe band The Julie Ruin. Hierop laten ze een lekker tegendraads geluid horen dat op pakkende wijze ergens tussen synthpop, indie, punk en electro uitkomt. Naast Kathleen bestaat het vijftal uit Katthi Wilcox (Bikini Kill), Sara Landeau, Carmine Covelli en Kenny Mellman. En gelukkig hebben ze op hun nieuwste wapenfeit Hit Reset weinig aan de receptuur veranderd. Het is allemaal wat steviger, feller en nóg pakkender. De ene keer met heerlijk brutale rock en op andere momenten kan je voorzichtig een dansje wagen. Denk daarbij aan een fijne mengelmoes van Deerhoof, Magnapop, Babes In Toyland, Pixies, That Dog en Bikini Kill. Weerstand proberen te bieden hier is werkelijk zinloos.

 

Omni – Deluxe (cd, Trouble In Mind / Konkurrent)
Er zijn nogal wat bands die Omni heten, maar deze met hun Deluxe cd is een Amerikaans trio dat bestaat uit zanger/bassist Philip Frobos (Carnivores), gitarist Frankie Boyles (ex-Deerhunter) en drummer Billy Mitchell. Ze brengen op dit album muziek die put uit de elementen van de jaren 70 en 80, maar doen vol overgave en op rauwe, dikwijls lo-fi dan wel post-punk achtige wijze. Geen bloemetjes in het haar, maar energieke rock die je snel weet in te pakken. Je krijgt dan ook een hedendaagse mix van groepen als Minutemen, Erase Errata, Devo, Wire, Morgan Delt, Talking Heads, Protomartyr en Television in plaats van folk of hippymuziek van weleer. Het is muziek waar de passie en energie echt vanaf spat. Soms venijnig en dikwijls ook met catchy hooks en zelfs dansbare stukken. Een feest der herkenning, maar dan op eigengereide wijze gebracht. Een heerlijk alternatief feest dat na 30 minuten alweer voorbij is.

 

Rïcïnn – Lïan (cd, Blood Music)
En daar is het langverwachte debuut Lïan van Rïcïnn eindelijk een feit geworden. Het is de Franse groep rond de zangeres/sopraan, componiste, violiste Laure Le Prunenec, die hiervoor al hoge ogen heeft gegooid bij Igorrr en in Corpo-Mente, Ele Ypsis en Öxxö Xööx, plus gitarist/zanger Laurent Lunoir van Öxxö Xööx. Ze krijgen hier steun van drummer Vincent Beaufort, bassist Antony Miranda, accordeonist Marie Leclerc en cellist Guillaume Pruvost. Het album bevat 9 eigen tracks en een cover van Henry Purcell. Op spannende wijze en vol dramatiek brengen ze de klassieke, Barokke, avant-gardistische, gothic en metalwereld samen. Als liefhebber van Prunenec’s zang, die zowel klassiek als gemeen fel maar ook fluweelzacht kan zijn, is het hier smullen geblazen. Natuurlijk zit er wel iets gekunstelds aan deze combinatie van stijlen, maar ze weten toch alle valkuilen eenvoudig te vermijden en komen met iets dat je wellicht niet eerder gehoord hebt. Het is haast alsof Carl Orff, Sleeping Dogs Wake, SPK, Chelsea Wolfe, Elend, Krzysztof Penderecki en Öxxö Xööx een duister verbond hebben gesloten. Ïntrïgerendë bëätÿ!

 

Michele Stodart – Pieces (cd, One Little Indian / Konkurrent)
Een artiest solo of in een band, dat kan een wereld van verschil betekenen. Neem nu de Britse muzikante Michele Stodart van The Magic Numbers, die leuke indierockband met de broers en zussen Stodart en Gannon. Solo laat ze in 2012 op Wide-Eyed Crossing al horen een grote voorliefde voor de jaren 70 singer-songwritermuziek en altcountry te hebben en dat ook nog eens op smaakvolle wijze aan de man weet te brengen. Naast het werk met haar moederband heeft ze toch tijd gevonden er weer een soloplaat uit te persen. Pieces ligt grotendeels in het verlengde van haar debuut. Ze brengt lekker melancholische akoestische muziek, die met enige regelmaat wordt aangedikt met stemmige strijkarrangementen. Het is een fraaie mix van folk, altcountry en slaapkamerrock, waarbij ze zich een uitstekende verteller toont. Aangrijpende verhalen die uit het leven gegrepen lijken en een diepe indruk weten te maken. Daarbij beschikt ze dan ook over een fijne, licht hese en soulvolle stem. Dat alles bij elkaar is werkelijk wonderschoon en meeslepend. Zowel liefhebbers van Sandy Denny, Tarnation en Natalie Merchant als die van Thalia Zedek en Howe Gelb zullen hier wel raad mee weten. Een intense, aangrijpende en pure schoonheid!

 

Tone – Antares (cd, Dischord / Konkurrent)
In 1991 richten gitarist Norm Veenstra en drummer Gregg Hudson het instrumentale Tone op, dat ook nog wel eens als subtitel “The Guitar Ensemble” meekrijgt. Dat laatste komt omdat ze net als bijvoorbeeld hun gitaren op polifonische en soms bijna klassieke wijze inzetten. Neemt niet weg dat ze een flinke bak herrie kunnen produceren. Vijfentwintig jaar later komen ze met hun zevende album Antares, nu weer eens op Dischord uitgebracht zoals een band uit Washington DC betaamt. De groep wordt gecompleteerd door bassist Charles Andrews en gitaristen Gustavo Vargas en Jim Williamson. Ze presenteren 6 nieuwe tracks met totale lengte van maar liefst 56 minuten. Ondanks dat alles instrumentaal weet Tone het vanaf de meet spannend te maken en houden, waarbij de muziek voor zich spreekt. Ze spelen steviger en strakker dan voorheen, hetgeen bepaald niet verkeerd uitpakt. Voer voor fans van Glen Branca, Savage Republic, Do Make Say Think, Explosions In The Sky en Larval. Schitterend jubileumalbum.

 

Woodkid & Nils Frahm – Ellis (cdep, Erased Tapes / Konkurrent)
Er worden nog wel eens vraagtekens gezet bij de pianokunsten van de Duitse muzikant/producer Nils Frahm. Maar onlangs luisterde ik nog naar de cd Restive van Ben Lukas Boysen, waarbij ik bij de slottrack toch echt deze jonge meester dacht te horen. Dat bleek ook zo. Frahm beschikt over een volslagen eigen sound, wat te prijzen valt. Hij gaat ook geen enkel experiment uit de weg. Dat blijkt eens te meer uit de samenwerking met Woodkid, ofwel de Fransoos Yoann Lemoine. Nog zo’n jong talent die zijn eigen stempel drukt op de hedendaagse muziek. Op het twee nummers tellende Ellis brengen ze niet alleen spannende, ingetogen muziek, maar de opbrengsten ervan gaan ook nog eens naar de vluchtelingenorganisatie Sea Watch. De muziek in deze twee tracks liggen dichter bij die van Frahm, zij het dat de filmische inbreng wellicht meer van Woodkid afkomstig is. Beide tracks dragen de titel “Winter Morning”, maar in de tweede brengt niemand minder dan topacteur Robert De Niro de spoken words. Een meer dan tot de verbeelding sprekend kleinood, waarmee je ook nog eens een goed doel steunt. Mooier kan zelfs ik het niet maken.

 

Martijn

Master’s Hammer Formulæ
Het vierde album sinds comeback Mantras uit 2009. De paden zijn toen al wel min of meer uitgestippeld al merk je deze keer dat Franta Štorm naar India is geweest en een sruti box heeft gekocht. Door de bank genomen is het echter gewoon orkestrale black metal met veel ongewone uitstapjes. Minder opwindend of vooruitstreven dan The Jilemnice Occultist in 1993 was maar deze „vulgaire gezangen voor dagelijks gebruik” zijn nog steeds onderhoudend genoeg om de moeite waard te zijn.

A-WA Habib Galbi
In het westen is het Jemenitische liedje Im Nin’Alu  bekend als sample in Eric B & Rakims Paid In Full. A-WA drie zussen, net als Ofra Haza uit Israël die ook Jemenitische songs zingen, voorzien van moderne beats. En dat levert een erg leuk plaatje met hippe mizrahi (Arabische muziek uit Israël) op.

YG Still Brazy
Snoop Dogg Coolaid
Een jonge en een ouwe gangsta die weer eens een lekker potje west coast g-funk afleveren. Niet echt revolutionair ofzo maar gewoon wel weer eens lekker. Als het weer nou ook eens mee gaat werken …

Comments

comments