Hoezo? Ouzo, ja lekker! En ze knikten horizontaal. Ze willen elkaar in Brussel maar niet begrijpen. Wij hebben geen last van onze eurogene zone en geven elkaar wel krediet in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Anari, Meg Baird, Belladonna Bouquet, Ludovico Einaudi, Fufanu, The Girl Who Cried Wolf, Ibeyi, Irfan, Izah, Moon Ate The Dark, Alden Penner, The Receiver, Alva Noto, Steen, Miggs de Bruijn en Dam-Funk. En gingen naar: The Girl Who Cried Wolf.
Jan Willem
Anari – Zure Aurrekai Penalak (cd, Bidehuts)
Anari, voluit Ana Rita Alberdi, is een Baskische singer-songwriter die vanaf 1997 zo nu en dan haar releases het licht laat zien. Ze brengt doorgaans emotioneel geladen folkrock, die best zwaar op de maag ligt maar wel intens en wonderschoon is. Haar teksten brengt ze in dat raadselachtige Baskisch. Het levert vergelijkingen op met PJ Harvey en Cat Power. Dat is ook enigszins terug te horen op haar vijfde cd Zure Aurrekai Penalak (“jouw criminele achtergrond”), uitgebracht op het Bidehuts label waar ook de geweldige noisegroep Lisabö te vinden is. De reden dat ze niet zoveel albums uitbrengt, is dat ze ook gewoon werkt als lerares linguïstiek, Spaanse literatuur en filosofie. Dat geeft niks, zolang ze maar van die prachtalbums blijft uitbrengen. En deze nieuwe schijf van Anari (zang, gitaar) is van de allereerste tot allerlaatste seconde bloedmooi. Ze wordt begeleid door haar vaste band op gitaar, bas, piano, toetsenbord en drums plus gasten op piano, Hammond, synthesizers, gitaar, altviool, viool en zang. De melancholische songs worden op gedragen en prachtige wijze aan de man gebracht. Qua zang en deels muziek doet ze met overigens vooral denken aan Thalia Zadek. Tel daar bovenstaande referenties en The Dirty Three en Shannon Wright bij op en je krijgt een goed idee van wat ze hier brengt. Crimineel goed!
Meg Baird – Don’t Weigh Down The Light (cd, Wichita/ PIAS)
De Amerikaanse folkzangeres Meg Baird doet het de laatste jaren rustig aan als het om nieuwe muziek gaat. Haar agenda heeft wel eens voller gestaan met soloreleases dan wel werk van Espers, The Baird Sisters, Trollslända en Clock Strikes 13. maar liefst vier jaar na haar vorige cd brengt Baird (zang, gitaar, orgel, piano, bas, percussie) nu Don’t Weigh Down The Light, waarbij ze bijgestaan wordt door Assemble Head In Sunburst Sound lid Charlie Saufley (gitaar, orgel, percussie). Samen brengen ze 11 heerlijk stemmig landerige songs, die allen voorzien worden van Baird’s heldere, breekbare zang. Lekkere lome folk met voortkabbelende, schemerige gitaarpartijen en licht psychedelische elementen. Het is zowel voor liefhebbers van de meer traditionele Britse folk als Espers een heuse aanrader.
Belladonna Bouquet – Wortcunning & Starcraft (2cd, Reverb Worship)
Het leuke van het Reverb Worship label blijft die eeuwige ontdekkingstocht naar nieuwe en veelal onbekende artiesten. Ook artiesten van weleer worden met enige regelmaat uit de vergetelheid gehaald om een breder publiek aan te boren; hoewel breder, de oplages van 50 zijn geen uitzondering. Zo ook niet bij het voor mij volslagen onbekende Belladonna Bouquet, dat eind jaren 90 hun etherische weird folk het licht liet zien, veelal middels cassettes. De leden Jenne Micale (van Kwannon) en Sarada Holt (Stone Breath, Breathe Stone, Crow Tongue, An Innocent Young Throat-Cutter) ken ik dan weer wel. Reverb Worship heeft nu een fantastische dubbel cd uitgegeven met vermoedelijk al hun werk. Op de eerste schijf staat hun 18 nummers tellende debuutcassette Bile And Daffodils (1997), aangevuld met de 8 tracks van het Scarlet Ceremonies (1999) album. Bijna 80 minuten lang brengen Micale (zang, draailier, valiha, bellen, cimbalen, tamboerijn, fluit) en Holt (zang, elektrische gitaar, keyboards, computer, citer, effecten, samples) hun bevreemdende, maar betoverende folksound ten gehore. De kwaliteit is niet geweldig, maar dat heeft juist z’n charme bij deze muziek en geeft het een mysterieuze glans. Het klinkt haast als een onderwater jamsessie van His Name Is Alive met Legendary Pink Dots, Twinsistermoon, Current 93, In Camera, Hildegard Von Bingen, Kate Bush en Joanna Newsom. Dan is er ook nog een tweede schijf van 15 minuten en ruim 52 minuten lang, vol met niet eerder uitgebracht materiaal. De kwaliteit hiervan is beduidend beter, maar bevat diezelfde mysterieuze atmosfeer. In totaal krijg je meer dan twee uur lang prachtige muziek uit de doos van pandora. Ik kan er helaas niets van laten horen, maar wellicht is bovenstaande overtuigend genoeg. En haastige spoed in deze is weer eens goed.
Ludovico Einaudi – Taranta Project (cd, Ponderosa Music & Art)
De bijna zestigjarige Italiaanse pianist/componist Ludovico Einaudi is de laatste tijd hotter dan ooit. Hij brengt doorgaans een mix van neoklassiek, filmmuziek en minimal, waarbij hij experimenten nooit uit de weg gaat. Zo heeft hij ook met Robert Lippok (To Rococo Rot) samengewerkt en houdt hij er met hem ook het project Whitetree op na. And now for something completely different! Op zijn nieuwe cd Taranta Project laat hij zich inspireren door de gepassioneerde muziek van Zuid-Italië en combineert dat met Noord-Afrikaanse muziek en Turkse folk. Gezien de huidige vluchtelingenstroom is dit ook geen gekke gedachte; één worden, al is het maar via de muziek. Hij krijgt hierbij hulp van diverse zanger(es)s(en), de Malinese koraspeler Ballaké Sissoko, gitarist Justin Adams, zanger en ritti speler Juldeh Camara, elektronicaspecialist/multi-instrumentalist Mercan Dede en vele anderen op viool, cello, kemenche, darbuka, accordeon, fluit, mandoline, bazooka, tapan, cahon, piano, tamboerijn, diverse andere percussie-instrumenten en meer. Er is niets geforceerd aan dit geheel en het wordt gewoonweg een consistente, gedroomde smeltkroes aan stijlen en culturen. Op veelal opzwepende wijze worden deze hybriden van folk, filmmuziek, neoklassiek, rock en wereldmuziek ten gehore gebracht. Alsof Hector Zazou samenwerkt met Clint Mansell, Craig Armstrong, David Shea, Nouvelles Polyphonies Corses, Tinariwen en Daniele Sepe. Wereldmuziek in alle opzichten!
Fufanu – Adjust To The Light (mcd, One Little Indian/ Konkurrent)
Vanuit IJsland krijg je doorgaans etherische muziek voorgeschoteld, al zijn er ook diverse harde en duistere projecten. Toch heb ik niet eerder een post-punkband uit die regio gehoord. Welnu, Fufanu is een sensationele post-punk/cold wave band daar vandaan, die het beste van de jaren 80 plaatst in het hier en nu. De link met Joy Division is al snel gelegd op hun mini cd Adjust To The Light. Hierbij mag je er gerust van uitgaan dat het aanpassen aan het licht komt doordat ze zich omhullen met duisternis. Maar ook New Order, A Place To Bury Strangers, Simple Minds, Bauhaus, The Fall en de latere Blur lijken geïncorporeerd in hun pakkende sound. De vier nummers zijn een visitekaartje van jewelste geworden, die halsreikend doen uitzien naar een volledige cd!
The Girl Who Cried Wolf – Ruins (cd, The Girl Who Cried Wolf/ Consouling Agency)
The Girl Who Cried Wolf@ Podium Gigant, Apeldoorn 28 juni 2015
De nieuwe vijfkoppige formatie The Girl Who Cried Wolf uit België ontstaat uit de as van de groep Velvet Summer. Vorig jaar debuteren ze sterk met hun cd ep Ohm. Hierop brengen ze een nachtelijke, licht melancholische mix van postrock en trip hop, die ze her en der ook opleuken met jazz en klassieke elementen. Met name de hemelse bitterzoete zang van Heleen Destuyver en het verfijnde, afwisselende cellospel van Sofie Sweygers (tevens keyboards) zijn hierbij bijzondere oorvangers. Een grote belofte noem ik ze dan. Inmiddels hebben ze hun volledige cd Ruins het licht laten zien en lossen ze de grote belofte gewoon eenvoudig in. Naast de twee genoemden bestaat de groep hier uit gitarist/toetsenist Samir Boureghda, drummer Michael-John Joosen (tevens achtergrondzang) en bassist Bram Van der Stocken. Nog meer dan voorheen lijken ze de nadruk te leggen op de mysterieuze duistere atmosfeer en emotievolle muziek, waarbij de eerder vermelde mix aan stijlen overeind blijft, die ze zelf wel omschrijven als triprock. De geboden muziek ontvouwt zich als een bloedstollende en bovenal meeslepende soundtrack van een schitterende film noir, waarbij je dikwijls het kippenvel huizenhoog op je armen hebt staan. Denk daarbij aan een kruisbestuiving van Portishead, Flying Horseman, Blackie & The Oohoos, Rachel’s, The xx, Godspeed You! Black Emperor en Chelsea Wolfe (laat ik ten minste één wolfachtige erbij noemen), gestoken in een David Lynch productie. Het is allemaal van een bij de strot grijpende schoonheid, waarbij ze als sluipschutters hun sterke troeven afvuren. Een band om in de smiezen te houden!
Afgelopen zondagmiddag staan ze in het cafégedeelte van de Apeldoornse Podium Gigant. Hier zijn een handvol mensen op afgekomen; een enkele kenner, een handvol nieuwsgierigen, een stel stamgasten en wat lieden die het locale Drakenbootfestival even hebben verruild voor de kroeg. Een te klein publiek eigenlijk voor deze grootse band. Speciaal voor deze intieme setting laten ze een zachter geluid horen dan op hun albums. Het geeft een extra mysterieuze glans. Een uur lang brengen ze een stemmig en duister geheel dat zowel wonderschoon als diepgravend is, waarmee ze het publiek genadeloos aan zich weten te binden. Ik kan me dan ook niet voorstellen dat als ik ze een volgende keer tref er niet een veel groter publiek voor hen staat. Een publiek dat ze dubbel en dwars verdienen. Echt muziek om heel stil van te worden.
Ibeyi – Ibeyi (cd, XL Recordings)
Met gehypete bands ben ik dikwijls wat laat. Als het stof is neergedaald en er nog altijd vol lof over gesproken wordt, dan word ik toch wel erg nieuwsgierig. Dat is ook het geval bij de Franse groep Ibeyi van de pas 20-jarige tweelingzussen Lisa-Kaindé (zang, piano, synthesizer, bas) en Naomi Diaz (zang, drums, percussie), dochters van de inmiddels overleden Cubaanse percussionist Miguel “Angá” Diaz (Afro-Cuban All Stars, Buena Vista Social Club). Muziek op de paplepel, een multiculturele achtergrond en familieleed (ook hun oudere zus is al overleden) zijn kennelijk het recept voor een originele aanpak. Ze brengen een licht mysterieuze mix van trip hop, droompop, soul, downtempo elektronica, jazz en Cubaanse muziek. Daarbij zingen ze in het Engels en Yorùbá (Ibeyi betekent ook iets als de “spirituele band tussen tweelingen” in die taal). Niets gaat geforceerd, maar ze zien gewoonweg een gaatje in de muziek die een ander niet ziet. Ze schakelen ogenschijnlijk gemakkelijk tussen de diverse stijlen en zang, met dezelfde eenvoud waarmee ik mijn fiets van de derde naar de vierde versnelling schakel. Alleen werkt dat voor mij zwaarder en blijven zij op gelijke lichte tred doorgaan. Traploos heen en weer met fantastische harmonieën. Daarmee brengen ze een caleidoscopisch geheel met aanknopingspunten als Nina Simone, Zap Mama, CocoRosie, Björk, Tricky, The xx en James Blake. Het is zo’n album waar ze er wellicht ooit maar één van maken, al hoop je van niet. Dit is namelijk van een andere, bijzondere en geweldige klasse.
Irfan – The Eternal Return (cd, Prikosnovénie)
De Bulgaarse formatie Irfan heeft al twee fijne albums afgeleverd, Irfan (2003) en Seraphim (2007). Ze brengen hierop een prachtige elektro-akoestische en mysterieuze kruisbestuiving van folk en sacrale muzikale tradities uit Bulgarije, maar ook de rest van de Balkan, Iran, India, Turkije en andere delen van het Midden Oosten en Noord-Afrika plus de Middeleeuwen passeren de revue. Het hangt er vanaf in welk onderwerp ze zich hebben verdiept middels literatuur dan wel poëzie. Ze gooien ook behoorlijk veel traditionele instrumenten in de strijd. Hierna wordt het stil, om nu na 8 jaar (voor altijd) terug te keren met The Eternal Return. Ivaylo Petrov (oud, saz, tambura, setar, sitar, santour, programmering), Kalin Yordanov (zang, daf, bodhran, darbouka), Peter Todorov (darbouka, zarb, riq, elektronische percussie) en Yasen Lazarov (harmonium, kaval, ney, duduk), aangevuld met de originele zangeres Denitza Seraphim laten zich hier weer op wereldse en dikwijls opzwepende wijze van zich horen. Sterke arrangementen, virtuoos instrumentgebruik en wonderschone vrouwelijke en mannelijke vocalen, die kenmerken van alle windstreken in zich herbergen. Fans van Dead Can Dance, Love Is Colder Than Death, Rajna, Vas, Stellamare, Hildegard Von Bingen en Azam Ali weten genoeg!
Luister Online:
The Cave Of Swimmers / Burana / In The Gardens Of Armida
Izah – Sistere (cd, Nordvis)
In Tilburg krijg je nogal eens heftige muziek voor je kiezen. Zo houdt Michel de Jong er het project Arafúra op na. Tevens geeft hij acte de présence in het veel hardere Izah, de formatie rond gitarist Roel van Oosterhout. Naast Roel en Michel de Jong (synthesizers, gitaar) zijn het Tijs van Wegberg (drums), Frans Terhorst (bas), Twan Bastiaansen (gitaar) en Sierk Entius (zang, synthesizers) die de groep completeren. Ze brengen een mix van sludge, noise, hardcore, postrock, death metal en meer; ach, laat ik het voor het gemak gewoon post-metal noemen. Na een mini album en een split met Fire Walk With Us, komen ze nu met hun volwaardige debuut Sistere. Slechts 4 tracks breed, maar wel met een totale lengte van 72 minuten. Daarop brengen ze een meeslepende mix aan diverse metaalsoorten in combinatie met pakkende buldervocalen. De ene keer zeer hard en op andere momenten met iets meer bezinnende, rustieke stukken, waar ze met stemsamples haast de filmische kant op gaan. Maar alles is van een aan de grond nagelende, overrompelende heftigheid, zowel qua emotie als qua volume. Denk daarbij aan een overdonderende hybride van The Spirit That Guides Us, Isis, Mono, Baroness, Cult Of Luna, Godspeed You! Black Emperor, Neurosis en Celeste. Wat een geweldenaars!
Moon Ate The Dark – Moon Ate The Dark II (cd, Sonic Pieces)
Het Duitse toonaangevende label Sonic Pieces verrast keer op keer met bijzondere uitgaven, niet in de laatste plaats door de fantastische handgenaaide hoesjes. Maar ook smaakmakende artiesten als Nils Frahm, Peter Broderick, Erik K Skodvin, Dustin O’Halloran, Greg Haines, Gareth Davis & Machinefabriek, FS Blumm & Nils Frahm, Ryan Teague, Hauschka & Hildur Guðnadóttir, Simon Scott en Dictaphone sieren het label en zorgen ervoor dat de kwaliteit onverminderd hoog blijft. Drie jaar geleden debuteert Moon Ate The Dark met hun gelijknamige album, waarop het duo Anna Rose Carter en Christopher Brett Bailey intieme neoklassieke pianostukken met elektronica brengt. Nu keren ze terug met Moon Ate The Dark II. Carter brengt naast piano ook viool, zang en speelgoed keyboard en Bailey draagt zorg voor de elektronica, orgels, synthesizer en versterkers. In twee van de acht composities krijgen ze nog steun van Carys Davies op de cello. Toch ligt de focus op de minimale pianopartijen, die net zo intiem, melancholisch als wonderschoon zijn. Hiermee creëren ze iets dat het midden houdt tussen neoklassiek, ambient, filmmuziek en minimal music. Ze combineren de virtuositeit van Lubomyr Melnyk aan de sfeervolle muziek van Nils Frahm, Dustin O’Halloran, David Darling, Dif Juz, Harold Budd en Christoph Berg. Door de elektronische interventies en lichte experimenten brengen ze een enorme diepgang en unieke sfeer, waardoor elke vergelijking ook weer spaak loopt. Het is muziek die zorgt voor bezinning, tot de verbeelding spreekt en gewoonweg zinnenstrelend is. Niks moeilijke tweede album, gewoon weer een prachtwerk.
Alden Penner – Canada In Space (12”, City Slang/ Konkurrent)
Alden Penner is onder andere bekend van de Canadese formaties Clues en The Unicorns. Nu komt hij met zijn solo 12” Canada In Space, waarop hij 5 bevreemdende nummers van bij elkaar ruim 28 minuten. Dat moet een denkbeeldig muzikaal ruimteprogramma voorstellen vol dromen, mijmeringen, fantasieën, hallucinaties, psychospirituele projecties, naïeve mythologieën, acties, visies en ervaringen van een verlaten bemanning vóór, tijdens en na haar permanente reis naar Mars. Naar verluidt ligt dit materiaal al een jaar of tien op de planken. Daar is niet veel van terug te horen, want hij brengt een futuristische mix van krautrock, psychedelica, indiepop en wave. Uit welk wormgat hij zijn inspiratie haalt blijft de vraag, maar dat het volslagen uniek is blijkt. Luister alleen maar eens naar de opener (zie onder), die van psychedelische pop ineens overgaat in lekkere waverock met 4ad-achtige bassen. En zo kent elke track wel iets bijzonders. Ik kan roepen dat het ergens tussen The Double U, Can, Clues, The Velvet Underground en de Pixies inzit, maar daar schiet je weinig mee op als je het alsmaar wisselende geheel daadwerkelijk hoort. Luisteren luidt het devies dan ook! Voortreffelijk en veelbelovend soloplaatje!
The Receiver – All Burn (cd, Kscope/ Bertus)
De Amerikaanse broers Casey (zang, keyboards, bas, programmering) en Jesse Cooper (drums, zang) debuteren in 2006 met hun album Decades, dat vol met experimentele progrock staat. Drie jaar later komen ze met Length Of Arms dat al een stuk dromeriger is. Het duurt dan maar liefst 6 jaar eer ze met All Burn op de proppen komen. Ze hebben er bewust de tijd voor genomen, om hun sound te verfijnen en er een meer tijdloos geheel van te maken. Daarin zijn ze behoorlijk geslaagd. Nog meer leggen ze de nadruk op dromerige sferen en voegen ze ook ambient toe aan hun toch al verstilde progrocksound. Casey Cooper beschikt over een fraaie, zachte maar pakkende stem, die je moeiteloos meeneemt op een tot de verbeelding sprekende trip naar dromenland. Ze koppelen op eigentijdse en licht droefgeestige wijze de sfeervolle muziek van Pink Floyd aan die van Peter Gabriel, Marillion en Air plus de zachte pop van Kings Of Convenience en Ben Christophers. Zoiets dan. In elk geval een heerlijk tijdloos album waaraan je in elk geval je vingers niet zult branden.
Luister Online:
All Burn (album)
Martijn
Alva Noto Xerrox vol.3
Na The Old World en The New World nu Towards Space. Dit betekent wat meer galm, een ruimtelijkere klank. Zoals de hele Xerrox-serie laat het een wat meer toegankelijke, naar ambient neigende, kant zien van Carsten Nicolai. Wat minder kil en academisch. Het luistert dus prettig weg, alhoewel er in de ruimte iets meer verstoring lijkt te zijn. Maar het is vooral prachtig en subtiel.
Steen Baby
Allesbehalve subtiel is Steen. Utreg represent! In de docu zagen we al een zachtere kant en enig verantwoordelijkheidsgevoel, als gevolg van zijn vaderschap en de hersenbloeding van zijn vader Hans Kosterman. Op zijn eigen kkharde manier toch best een gevoelige jongen die Steen, maar je moet er tegen kunnen.
Miggs de Bruijn Miggstape
Een andere sterke mc (sterker eigenlijk) van eigen bodem is Miggs. Nog geen echt album maar wel deze uitstekende mixtape. Lekker rauwe en bombastische beats, soms richting trap. Meestal duister en persoonlijk van toon. Uitstekende moderne hip hop.
Dam-Funk STFU
Jaaaaaaa, zomer! Lekker weer om te cruisen op de broeierige West Coastklanken van Dam-Funks gratis EP’tje STFU. Gewoon lekker gaan.