Mart Smeets, ga toch fietsen man! Ook een hele toer deze week zijn onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Man Forever, Fiona Apple, Laïla Amezian, The Cinematic Orchestra (Presents), Diagrams, Olan Mill, The Smashing Pumpkins, Hermann Nitsch, Urfaust, Beach Boys, Subcarpați, V/A- Rangarang: Pre-Revolutionary Iranian Pop en Frente Cumbiero meets Mad Professor. En lazen: De Fret.
Man Forever – Pansophical Cataract
Een drummer die solo noisedrones gaat maken? Kan best. Laat maar aan Kid Millions van Oneida over. Single stroke fills op een tom en dan maar doorgaan, gelardeerd hier en daar met spacegeluiden door deze of gene; wat vrinden op snaar of synth, dat soort dingen. Ongedwongen maar wel dwingend, hard, hypnotiserend. Goed!
Fiona Apple – The Idler Wheel etc.
Ik weet het niet. Ben groot fan van de eerste drie albums – hoewel de laatste in twee versies bestaat, en die eerste was echt een stuk beter dan de definitieve – maar deze nieuwe doet me een stuk minder. Meer theater, meer kleinkunst, meer gemaniëreerd. Minder meeslepende liedjes-liedjes, en al helemaal geen uptempo dingen. Een groot gemis, het kabbelt teveel. Maar wellicht moet het nog groeien. Geen hap-slik-weg plaat in ieder geval.
Laïla Amezian – Triode (cd, Zimbraz/Music & Words)
De in België woonachtige Marokkaanse brengt na jaren weer eens een album uit. Ze opent het album met lekker melancholische wereldmuziek, maar al snel wordt duidelijk dat ze ook andere wegen inslaat. Je hoort ook innemende jazz, die qua desolaatheid wel richting Nils Petter Molvær koerst. Verder hoor je ook wonderschone klassieke en licht avant-gardistische stukken. Dat alles voorziet ze van haar zinnenstrelende zang, waarbij ze dikwijls (fragmenten uit) gedichten bezingt. Ook de klassieker “Strange Fruit” komt hier op fraaie, eigenzinnige wijze langs. Het is een groots en meeslepend werk geworden dat je dikwijls naar adem doet snakken. Een wereldplaat in de breedste zin van het woord.
Luister Online:
Daatakoum / Love Song / Imaani / Samaoutou (fragmenten)
The Cinematic Orchestra presents – In Motion #1 (cd, Ninja Tune)
“A film is – or should be – more like music than like fiction.” – Stanley Kubrick.
Ook frontman Jason Swinscoe is altijd gefascineerd door de link tussen beeld en geluid; neem de bandnaam alleen al. Nu heeft The Cinematic Orchestra een aantal bevriende/favoriete artiesten uitgenodigd om ook een soundtrack te maken bij een film naar keuze. Dat levert 7 lange stukken op, waarvan drie van de hand van The Cinematic Orchestra zelf. Daarnaast zijn er twee van Dorian Concept & Tom Chant en brengen de Amerikaanse jazzpianist Austin Peralta en singer-songwriter Grey Referend er ieder één. Alles wordt van strijkers voorzien. Het levert zoals verwacht filmische stukken op, maar dikwijls is het allemaal ook nog eens adembenemend mooi en emotioneel. Een zeer geslaagd en interessant initiatief dat graag vele sequels op mag leveren.
Luister Online:
In Motion #1 (album)
Diagrams – Black Light (cd, Full Time Hobby)
Dit is het soloproject van Sam Genders, één van de voormalige frontmannen van Tunng. Samen met diverse gasten maakt hij nu heel speelse en tegelijk lekkere laidback indierock, waarin aardig wat elektronische geluiden verwerkt zijn. Hij heeft een prettig, warm en tijdloos stemgeluid, waarmee hij je moeiteloos weet in te pakken en die voor een rustige rode draad zorgen binnen de dynamische songs. De diverse gasten, waaronder Hannah Peel, zorgen voor de drums, trombone, violen en overige zang. Het is een album dat niet meteen opvalt, maar eenmaal gegrepen is dit stiekem een schitterend pareltje.
Olan Mill – Paths (cd, Facture)
Stars Of The Lid en A Winged Victory For The Sullen fans opgelet! Het komt niet vaak voor dat ik een cd lang aan de grond genageld ben, maar bij deze nieuwe van Olan Mill is dat meteen het geval. Na het ook al prachtige Pine komt het duo Alex Smalley en Svitlana Samoylenko nu met hun tweede album. Deze is in een gelimiteerde oplage van 50 cd’s, 300 lp+cd’s en in grotere oplage als losse lp verschenen, waarbij het merendeel voorzien is van geparfumeerd papier, een A2 poster en een gelimiteerde print. In feite is het onvoorstelbaar dat dit een duo is en niet een heel orkest, want het geluid is vol en overweldigend. Alleen in de meer pianogerichte stukken hoor je even de intimiteit van het duo er in terug. Voor de rest is het een droefgeestig, aangrijpend en bovenal verpletterend mooi meesterwerk vol duistere neoklassiek geworden. Luister onder de koptelefoon alleen al naar “Amber Balanced”. Jaarlijstjesmateriaal!
The Smashing Pumpkins – Oceania (cd, Martha’s Music)
Voor degenen die deze band nooit wat aan hebben gevonden, zullen dat nog steeds niet vinden. De liefhebbers zullen na de terugkeer van Billy Corgan en de zijnen 5 jaar geleden in twee kampen verdeeld zijn. Zeitgeist is de coming back plaat van de Pumpkins en valt na 7 jaar niet overal in goede aarde. Ik vond hem eerlijk gezegd wel gaan; niet verrassend, niet overdreven goed, gewoon oké. Ik had eerlijk gezegd dat ze de pompoenen nu definitief tot soep zouden vermalen, maar zie daar een nieuw album. En nog een goede ook. De terugkeer naar de emotionele liedjes van weleer in combinatie met de wat steviger muziek van het laatste album. Ik denk dat de fans zich weer zullen verenigen. Ouderwets goed!
Hermann Nitsch – 17.09.2009 Orgelkonzert, Pauluskerk, Tilburg (2×12”, Dead Mind Records, 2012)
In 2009 was Hermann Nitsch te gast op het Incubate festival in Tilburg, waar hij naast een tentoonstelling, masterclass, interview en visuele performance ook een concert verzorgde op het orgel in de Pauluskerk. De vier lange drones zijn eentonig, maar door het aanzwellende volume en chaotische wendingen evenwel indrukwekkend. De Oostenrijkse kunstenaar op leeftijd zwerft van minimalisme naar bombast, en van rustgevend naar ronduit bezeten orgeltonen. De release zal minder ophef veroorzaken dan zijn Aktion performance op hetzelfde festival, maar nochtans is het een mooi document.
Urfaust – Ritual Music For The True Clochard (2LP, Ván Records, 2012)
De Nederlandse black metal band Urfaust heeft een trouwe schare volgers ook buiten de landsgrenzen, de reden van veel releases uitverkocht zijn voordat je een scheet kan laten. Diezelfde fans zullen het daarom vervelend vinden dat een stukje exclusiviteit wordt weggenomen met deze soort van best-of compilatie. Maar iemand als ik (eerder geen releases in bezit) kan er behoorlijk vrolijk van worden. De zich op doomy wijze voortslepende black metal met zeer eigenzinnige en al even depressieve zang is nergens mee te vergelijken, al doet het geluid mij bij vlagen denken aan Burzum ten tijde van Filosofem. Het nog rauwere geluid van de originele opnamen is namelijk opgepoetst en opnieuw gemixt. Misschien wederom een reden voor de echte fans om ervan weg te kijken, maar ze hebben er ook een nieuwe bij.
The Beach Boys – That's Why God Made The Radio
'Harmony voice is what we believe in!' Krankzinnige plaat natuurlijk. De titel alleen al. That's Why God Made The Internet met een kat of een ander meme-ntje erop, dat zou nóg grappiger zijn geweest. De teksten zijn eveneens van een onwaarschijnlijk niveau. Erwin Krolls favoriete plaat! En zingen ze in Spring Vacation nou echt 'we're back together, easy money, ain't life funny, hey what's it to you?' Autotune komt bij de oude vocale knarren als geroepen, en als je dan toch een rare, foute, gladde plaat maakt had er misschien zelfs nog wat méér in gemogen. Zoals bekend is de stem van Brian niet meer te redden, het gaat niet om toonvastheid, het is de 'toon' zelf die er gewoon niet meer is. En toch, met dat allemaal gezegd heb ik stiekem met een glimlach zitten luisteren. Als een plastic musicalversie van iets wat ooit was. Op de betere momenten klinkt de sentimentele Disney Girls-sound, van de onbekendere Beach Boy Brian Johnston.
Het einde van Fret
Het is me wat, breng je in september voor het eerst in jaaaaaren een album uit, houdt Fret er na het huidige juli/augustus-nummer mee op! Natuurlijk, over een paar jaar leest iedereen dit soort 'marge-informatie' op hun pingding, maar toch. Welk papieren blad publiceert er nu nog recensies van kleinschalige Nederlandse releases? Die kun je dan tenminste trots aan je oma (of piano-lerares!) showen… Benieuwd of er nog iets van een online doorstart komt – vermoedelijk niet – het NPI was ook al opgeheven toch? In elk geval is het laatste nummer een leuk tripje down memory lane, met alle covers. Eerste Fret die ik ooit las: precies de laatste van het vorige millennium. Eerste Fret waar ik 'instond': die met een piepjonge Pete Philly op de voorkant. Laatstgenoemde cover is een mooi voorbeeld van hoe de Fret de laatste jaren manmoedig de vinger aan de pols van de urban scene probeerde te houden. Ik geloof dat hun voorspellende gaven ná Philly nooit meer zo goed bleken. Verder valt bij dit soort memoriam-overzichten weer 'ns op hoe gróót Quazar blijkbaar was. Kan er iemand überhaupt nog een albumtitel van ze noemen? Ik heb werkelijk nog nooit ook maar één van hun cd's in de platenzaak zien liggen. Bestond de band überhaupt, of was het een incrowd-journalisten-grap? In het rijtje cover artiesten ontbreken de Travoltas jammerlijk. Bloem de Ligny en Pien Feith maken dat goed.
Subcarpați Underground Folclor
Het tweede album van de Roemenen is wederom voor kratis te downloaden en dat is aan te raden want het is weer een knaller. De stad en het platteland samengebracht in boom bap, hakkebord en herdersfluit. Hora's en geamparale's mogen normaliter een upbeat karakter hebben, nu zijn ze versneden tot duistere beats waar rapper Bean zijn Roemeense teksten overheen spit. Meer gasten deze keer, vooral Georgiana Mănăilă keert meermaals terug maar het wordt niet te zoet. Het is vooral meer van hetzelfde, in de allerbeste zin van het woord. Een van de beste releases van 2012 tot nu toe!
Rangarang: Pre-Revolutionary Iranian Pop
Ook na de geweldige Pomegranates-compilatie is dit een leuke aanvulling, niet in het minst omdat er aandacht is besteed aan korte bio'tjes van de artiesten. Zo kom je te weten waar de Youtube-roddel over Googoosh en Giti nu eigenlijk over gaat en waarom er maar een (hele mooie) plaat van Afshin Moghaddam is te vinden. En bovenal een prima selectie nummers van de popscene van Iran in de jaren zeventig, met naast usual suspects Kourosh en Googoosh ook minder bekende namen als Hamid Shabkhiz en Neli. Wat de Afghaanse Ahmad Zahir ertussen doet is wat onduidelijk, maar een kniesoor die daarop let.
Frente Cumbiero meets Mad Professor
Dubmeester Mad Professor werkte al met het Turkse Baba Zula en avonturiert nu verder met een Columbiaanse groep. De zomer mag in Nederland nog niet erg van de grond komen, de zon schijnt je tegemoet uit de groeven van deze twee zwarte schijven, de een met onversneden cumbia en de ander met dubs van de Professor.