Ook wij zijn wel eens na 4x klaar, zoals deze week in onze lijstjes uit het:

SCHADUWKABINET

We luisterden naar: John Grant, Snapped Ankles, Squirrel Flower en Whispering Sons.

 

---

 

Jan Willem

John Grant – Boy From Michigan (cd, Bella Union)
Nadat de in 1994 opgerichte Amerikaanse groep The Czars de handdoek in de ring gooien in 2006, gaat hun kopman John Grant op sterke wijze solo verder. Zijn geweldige croonerstem mag dan ook gehoord worden. Dat doet hij tussendoor ook in Hercules & Love Affair en Creep Show, maar de hoogste ogen gooit hij als hij onder zijn eigen naam materiaal uitbrengt. Nu is hij terug met zijn vijfde album Boy From Michigan dat bijna drie jaar na zijn vorige album verschijnt. Vanuit IJsland, waar hij al sinds 2011 woont, heeft hij tijdens de lockdown de presidentiële race in z’n voormalig vaderland gevolgd, hetgeen behoorlijk wat herinneringen naar boven heeft gehaald. De lockdown heeft voor hem overigens niet heel veel veranderd, omdat hij altijd al wat in afzondering leeft. Grant maakt van zijn hart nooit een moordkuil, dus als er emoties en gedachten opborrelen, dan zal je dat in zijn songs terug horen. Daarom voelen zijn werken altijd persoonlijk, ongeacht van welke muzikale franje hij zijn woorden voorziet. Het levert nu weer 12 uiterst eigengereide tracks op, die een combinatie herbergen van dark pop, synthpop, artrock en new wave. Wat dat betreft grijpt hij weer iets meer terug naar zijn beginjaren als soloartiest. Maar Grant (zang, piano, keyboards, programmering) voegt er voldoende nieuwigheden en details aan toe, zodat het weer een volslagen ander album is geworden. Hij mag daarbij rekenen op steun van onder meer Cate Le Bon (bas, gitaar, synthesizer) en andere gasten op saxofoon, klarinet en drums. De ene keer brengt hij heel sobere en droefgeestige nummers en op andere momenten frivole of meer complexe tracks, die overigens altijd wel met melancholie omwikkeld worden. De associaties lopen daarbij uiteen van Beach Boys en David Bowie tot Arthur Russel, Scott Walker en Human League. Maar eigenlijk is hij vooral zijn eigen referentiekader, met zijn unieke prachtgeluid, waarbij je niet uitgeluisterd raakt. Wat een geweldig topalbum weer!

 

Snapped Ankles – Forest Of Your Problems (cd, Leaf / Konkurrent)
De (denk ik) vier leden van het Britse gezelschap Snapped Ankles houden hun identiteit verborgen en ook live treden ze veelal verkleed als een soort boom op, al dan niet voorzien van een gewei. Ze komen eigenlijk ook altijd wel op voor de natuur. Dat verpakken ze doorgaans in een mix van krautrock, garagerock en postpunk. En dat doen ze wederom op hun nieuwe album Forest Of Your Problems. Ze wijzen de mensen op de vele problemen die er zijn, waardoor we door de bomen het bos niet meer zien. Met hun eigen ecologische footprint zit het wel goed denk ik, want ze lijken artiesten als The Fall, Wire, New Fast Automatic Daffodils, Add N To X, Can en Sleaford Mods te recyclen in hun veelzijdige, pakkende sound. De 10 tracks die ze hier in een kleine drie kwartier voorbij laten komen, zijn licht onderkoeld, elektronisch en strak ritmisch, maar zeker niet houterig. Ze leveren weer ijzersterke muziek, die hout snijdt. Of nee, juist geen hout snijden!

 

Squirrel Flower – Planet (i) (cd, Full Time Hobby / Konkurrent)
Zeg nou zelf, Eekhoorn Bloem zou je in Nederland toch niet serieus nemen als bandnaam? Voor ons klinkt Squirrel Flower al een stuk beter. En de muziek is daarbij zeker serieus te nemen. Dit project van de Amerikaanse Ella O’Connor Williams loopt sinds 2015. Na een album en mini in eigen beheer laat ze in 2020 haar officiële debuut I Was Born Swimming het licht zien. Daar vielen het sobere spel, dat soms best hard kon worden, plus haar dromerige zang op. Hiermee wist ze wel op diepgravende maar vooral ook wonderschone wijze haar boodschap over te brengen. Dat geldt ook voor haar nieuwe album Planet (i), waarop ze zich grote zorgen maakt over onze aarde. Als we namelijk doorgaan zoals nu, dan is er straks enkel een planeet over. De cd weet je direct te grijpen: één basklank en haar daarop volgende zang is al genoeg om er helemaal in te zitten. Deze track “I’ll Go Running” is zwaar en hartverscheurend, maar ook zo ontzettend, Low-achtig mooi. Daarna gaat regelmatig het tempo een fractie omhoog, al komen die breekbare stukken tevens terug, met ook weer enkele hardere uithalen. De droefgeestige boodschap blijft, maar het is geen terneergeslagen geheel. Naast Low moet je ook denken aan Waxahatchee, Lisa Germano, Soccer Mommy, Madeline Kenney, Torres en PJ Harvey. Een prachtalbum met een boodschap waar ook Knabbel en Babbel blij van worden.

 

Whispering Sons – Sevaral Others (cd, [PIAS])
Bij veel van de hedendaagse postpunk-groepen, die teruggrijpen naar bijvoorbeeld Joy Division, heb ik al snel dat ik het wel gehoord heb. Maar gelukkig zijn er nog altijd groepen die het verschil weten te maken. Zo ook het Belgische Whispering Sons. Na het onvolprezen debuut Image, waar ze op verfrissende wijze het verleden in het heden doen herrijzen, komen ze nu eindelijk met de opvolger Several Others. Daarop tappen ze nog altijd uit dezelfde vaatjes, zij het dat de urgentie in dit alles, wellicht mede ingegeven door deze surrealistische tijd, enorm is toegenomen. De muziek kent weer een basis in de jaren 80, maar heeft ook duidelijk wortels in het hier en nu. Je moet daarbij denken aan een mix van Suicide, Wire, A Place To Bury Strangers, Siglo XX, Joy Division, Sisters Of Mercy, The Sound, The Cure en Xiu Xiu. Veel mooier dan dit wordt het niet. En lichter ook niet, maar dat valt zeker niet zwaar. Wat een geweldige en bepaald niet moeilijke tweede worp!

Comments

comments