Helaas toch een Brexit en allemaal om de verkeerde redenen. Gelukkig doen ze nog mee op het EK. Of eh wacht…nee er is sprake van een Brits avontuur in IJsland (Throws), kijk maar in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Ólafur Arnalds, Matthew Barber & Jill Barber, Colder (2x), Yael Naïm, Summer Cannibals, Throws,Frédéric Truong (2x), VHS, Steve Roden / The In Between Noise, Egisto Macchi en 47SOUL.
Jan Willem
Ólafur Arnalds – Late Night Tales (cd, Night Time Stories)
Het concept van de Late Night Tales (ook wel aan elkaar geschreven) is dat een artiest op uitnodiging de ideale nachtmix maakt, al dan niet met hetgeen waar hij of zij de mosterd vandaan heeft. De nummers zijn dikwijls niet exclusief, maar het gaat om de eclectische mix. Ditmaal is de IJslandse componist Ólafur Arnalds, vooral bekend van zijn indringende neoklassieke werk maar ook met een metal- en punkverleden, aan de beurt. Hij brengt een uiterst etherisch en uiteraard nachtelijk mix van neoklassiek, (post) dubstep, techno en experimentele elektronica. Bekende artiesten, zoals Julianna Barwick, Samaris, Rival Consoles, Four Tet, James Blake, Colin Stetson & Sarah Neufeld, Kiasmos en Hjaltalín, maar ook onbekende passeren de revue. Kijk voor een volledige lijst vooral ook op de bandcamp pagina. Het leuke is dat Arnalds dit aanvult met exclusief materiaal van hemzelf, Kiasmos en Odesza, dat er mag wezen; net als de gehele mix zelf trouwens. De 18 tracks lopen vloeiend in elkaar over, maar je krijgt er tevens een downloadcode bij om de ongemixte versies te verkrijgen. Heel fraai is ook de exclusieve remix cover versie van het Destiny’s Child nummer “Say My Name”. Acteur David Tennant, van onder meer de serie “Broadchurch” waarvoor Arnalds de soundtrack heeft gemaakt, sluit de cd op haast poëtische wijze met spoken word af. In bijna 70 minuten brengt Ólafur Arnalds, mede door alle extra’s, één van de beste uit deze serie. Die van Air is ook een aanrader trouwens. Heel fraai!
Matthew Barber & Jill Barber – The Family Album (cd, Outside Music / V2)
Bij familieaangelegenheden is het altijd leuk om dingen van vroeger op te halen. Met name met mijn eigen broer, omdat we dan de kleine ergernissen of rare dingen van onze ouders, waarbij het vermoeden bestaat dat onze ouders voor een groot deel uit alien dna bestaan,maar ook de leuke zaken en hetgeen belangrijk is geweest. Muziek komt daarbij zeker aan de orde (duh, wij hebben geen alien dna). De Canadese broer en zus Matthew en Jill Barber zullen zo hun eigen verhalen hebben. De afgelopen 12 jaar hebben ze beide 6 soloalbums gemaakt, waarbij ze elkaar dikwijls helpen en waarmee ze ook in de prijzen zijn gevallen. Vorig jaar besluiten ze dan eindelijk samen eens een album te maken, dat uiteraard gewoon The Family Album. Matthew (zang, akoestische gitaar) en Jill (zang) brengen 6 covers van artiesten die voor hen persoonlijk en belangrijk zijn geweest en 5 nummers die ze zelf hebben geschreven. Uit de Amerikaanse country en folk halen ze beide veel van hun inspiratie, wat z’n weerslag heeft op het album. Ze krijgen daarbij hulp van vijf muzikanten op contrabas, keyboard bas, piano, orgel, wurlitzer, accordeon, viool, mandoline, basklarinet, drums/percussie, gitaren en banjo. Onder de covers nummers van onder meer Gene MacLallen, Ian Tyson, Townes Van Zandt en Neil Young, die ze echt op zo’n eigenzinnige en stemmige wijze brengen dat je nauwelijks door hebt naar andermans nummers te luisteren. Ze brengen een mix van altcountry, folk en Americana, Het leeuwendeel is behoorlijk melancholisch, maar zeker niet terneergeslagen. Dat komt mede door de wonderschone muziek en prachtige zang en samenzang. Het levert een schitterend familiealbum op, met tevens een fraai eerbetoon aan hun Schotse opa, waarvan er best meer mogen maken.
Colder – Goodbye (cd, Bataille/ Not Available)
Colder – The Rain (cd, Bataille/ Not Available)
Eerder dit jaar zeg ik nog dat de Franse muzikant Marc Nguyen Tan bepaald niet scheutig is met zijn releases. Want na zijn albums Again (2003) en Heat (2005) moeten we maar liefst 10 jaar wachten op Many Colours, die ik pas dit jaar bespreek na een vrijgekomen cd versie. Dit album is namelijk eigenlijk enkel op lp en als digitale release verkrijgbaar. Menigeen weet inmiddels wel hoe ik daarover denk. Maar enfin, om het bij het Frans te houden, nu is hij zowaar terug met de twee cd’s Goodbye en The Rain, waarbij de scheutigheid ineens andere vormen aanneemt. De eerste lijkt volgens sommige bronnen al eerder te zijn verschenen op lp, maar dat weet ik niet zeker. Maakt ook niet uit. Laat ik beginnen met Goodbye, wat hopelijk geen profetische waarde heeft. Hierop laat hij weer een lekker verstrooiende mix horen van elektronica, post-punk, dub en krautrock. Hij blijft hierop een caleidoscopische vreemde eend in de bijt tussen Joy Division, Beak>, Element Of Crime, Suicide, Tarwater, Can en Neu!, waarbij de jaren 70 een net zo grote rol speelt als de verre toekomst.
En dan is er nog The Rain. Deze is meer experimenteel dan de zuster- of broeder-release, maar put wel uit dezelfde bronnen. De psychedelische factor is hierop behoorlijk meer aanwezig. Kraakjes, bliepjes, samples en stukken met kop noch staart. Dit is de meest ondoorgrondelijke release van hem tot nu toe, maar hij weet er met zijn telkens veranderende sound weer een waar intrigerend geheel van te maken, waarbij de eerder genoemde invloeden overeind blijven. Het is en blijft een artiest van uitersten en de buitencategorie. Alleen de Engelse sample van “Stille Nacht, Heilige Nacht” geeft al aan hoe breed deze Fransoos om zich heen grijpt. Eén om diep te koesteren, zoveel is duidelijk.
Yael Naïm – Older (cd, Tôt Ou Tard)
Een release die ik vorig jaar kennelijk helemaal gemist heb is Older, de derde cd van de Frans-Israëlische zangeres en multi-instrumentaliste Yael Naïm. Niet heel verwonderlijk overigens omdat er tussen haar gelijknamige debuut uit 2007 en het vervolg She Was A Boy (2010) maar liefst 5 jaar zit. Hoewel op de vorige multi-instrumentalist David Donatien nog naast haar op de hoes prijkt, is deze hier weer verdwenen, al is zijn rol nog altijd groot. Maar goed, dat zijn keuzes waarmee ik me niet hoef bezig te houden. Nog altijd is haar bitterzoete zang een sterk wapen naast de fraaie arrangementen, waar altijd een wereldse en klassieke invloed in terug te horen is. Naast Donatien doen er nog vele andere gasten mee op zang, koorzang (onder meer door een zangtrio en een kinderkoor), viool, altviool, bas, gitaar, saxofoon, klarinet, orgel, tuba, Franse hoorn, banjo en cello. Een opvallende naam daarbij is de door mij vorige week besproken zangeres/celliste Leyla McCalla; puur toeval. Nu is het een crime om te zeggen dat iemands geluid volwassen is geworden, want dat suggereert dat het voorgaande wellicht kinderlijk is, maar met deze albumtitel verwijst ze wel naar het rijper en wellicht wijzer worden. De muziek is dan ook heerlijk doorleefd en meer droefgeestig dan ooit. De frivoliteit van weleer is ingeruild voor pure schoonheid, al zitten er ook opzwepende soulvolle tracks tussen. De ene keer sober en op andere momenten rijk gedetailleerd, maar zonder uitzondering innemend en meeslepend. De zang is op één van de elf tracks na, want daar zingt ze weer eens in het Hebreeuws, in het Engels. De absolute hoogtepunten worden gevormd door de nummers “Dream In My Head”, “Coward”, “Trapped” en “IMA”. Een eigengereide beauty die ik jullie toch niet wilde onthouden.
Summer Cannibals – Full Of It (cd, Kill Rock Stars)
En dan is er plots weer een heerlijk bijtende release op het tegendraadse kwaliteitslabel Kill Rock Stars, dat ook geweldige albums van bands als Unwound, Bikini Kill, Elliott Smith, The Decemberists, Gossip en Sleater-Kinney het licht heeft laten zien. Gewoon hun eigen koers varen die van pop, folk en harcore gitaarmuziek gaat. Jessica Boudreaux (zang, gitaar), Devon Shirley (drums), Jenny Logan (bas, achtergrondzang) en Marc Swart (gitaar, achtergrondzang) komen na No Makeup (2013) en Show Us Your Mind met hun derde worp Full Of It. Een terechte titel, want ik ben er ook meteen vol van. Voornamelijk vol van enthousiasme. Ze brengen hierop namelijk in 11 songs van een spanwijdte van bijna 33 minuten heerlijke noise, die het beste van Babes In Toyland, Dum Dum Girls, Magnapop, L7, Nirvana, That Dog en de Pixies naar boven haalt. Ouderwets genieten noem ik dat dan. Ze brengen zeker voor de doorgewinterde muziekliefhebber niet per se iets nieuws, maar met hun bezielende en overtuigende muziek wel een geweldig alternatief dat weet te beklijven.
Throws – Throws (cd, Full Time Hobby / Konkurrent)
Throws is de hereniging van Sam Enders (Diagrams, The Accidental, ex-Tunng) en Mike Lindsay (Tunng, Cheek Mountain Chief, Bónus Skór), die dus een verleden in Tunng delen, als oprichters nota bene. Na een IJslands avontuur met voldoende sterke drank en goede verhalen van weleer zijn ze de studio in de hoofdstad ingedoken en hebben samen met de strijkers en (onder meer) drummer van Amiina, múm zangeres Sigurlaug Gísladóttir en koorzanger Kallakór Kaffibarsins materiaal opgenomen. De klik van voorheen blijkt nog helemaal intact, want ze presenteren nu hun gelijknamige album vol innovatie indierock, folk en glitches. Dat roept een hoop herinneringen op aan Tunng, zij het dat Enders hier met een fraaie falset op de proppen komt. Het zijn stuk voor stuk intense, etherische songs, gebracht met een prettige droefgeestigheid en speelsheid. De muziek is pakkend en meeslepend. Een verrassende en bovenal frisse en fantastische reünie, die naast liefhebbers van Tunng ook interessant is voor die van Bon Iver, múm, Sufjan Stevens en DM Stith.
Frédéric Truong – Couper Les Ponts (cds, FTR)
Frédéric Truong – Aux Vieux Amants (cds, FTR)
Bepaald niet voor het eerst gaan we dit jaar weer naar het geliefde Frankrijk. Uit dat land komt ook de muzikant Frédéric Truong, die ik inmiddels al bijna 25 jaar volg. Op muziekgebied dan hè, al zijn we ook bevriend geraakt. Dat is allemaal begonnen met zijn vorige project Leitmotiv, waarmee hij van 1992-2002 zes albums vol neoklassieke en deels industriële pracht maakt. Somber, melancholische muziek maar wonderschoon en tot de verbeelding sprekend. Daarna trekt hij de singer-songwriter schoenen aan en die passen hem geweldig. Met zijn prachtig herfstige zang en uiterst melancholisch geladen muziek, een mix van new wave, neoklassiek, pop en folk, weet hij op eigengereide wijze te betoveren. Na 8 studioalbums, 1 live cd en een epee besluit hij het muzikaal gezien wat rustiger aan te doen. Ongeveer 1 song per jaar staat er dan in de planning. Nu is de nieuwe single Couper Les Ponts met daarop de gelijknamige track plus een liveversie van de songs “Après L’été” van het gelijkluidende album uit 2006. Het nieuwe nummer is naar Truong (zang, gitaar, toetsen, arrangementen) en Christophe Maltin (bas, ritmes, arrangementen). Het bevat wederom die heerlijke droefgeestigheid en schoonheid zoals ik van hem gewend ben, met een iets meer psychedelisch tintje door de elektronica. Een ijzersterke track die fans van Dominique A, Françoiz Breut, Yann Tiersen, And Also The Trees, Erik Satie en Sylvain Chauveau. De live uitvoering met drummer Christophe Boulanger is ook bijzonder fraai. Heerlijk kleinood.
Omdat er eerst digitaal vooral muziek is verschenen heb ik zijn single Aux Vieuw Amants van eind 2014 helemaal over het hoofd gezien. Maar bij deze alsnog. Naast de gelijknamige titeltrack staat er ook het instrumentale “Passionnel” op. Truong (zang, piano) werkt hier wederom met Christophe Maltin (bas) en tevens met Pierre Fourcade (cello) en Geneviève Monségur (viool). Ook in deze tracks zijn de intense uit het leven gegrepen emoties haast voelbaar. Een indringend pareltje waarbij ik met verlangen denk aan Frankrijk.
VHS – Gift Of Life (cd, Suicide Squeeze / Konkurrent)
Violent Human System, kortweg VHS, is een Amerikaanse post-punkband die na een aantal mini’s en een cassette nu met hun “full length” cd Gift Of Life. Ten minste 8 nummers van een totale lengte van 28 minuten, maar dat hoort bij het genre. De groep wordt gevormd door Jawsh (zang, gitaar), Morgan (gitaar), Chris (bas) en Gavin (drums), die lekker rauwe, intense en bovenal energieke herrie produceren, die op eigengereide wijze de wortels van het verleden naar het hier en nu haalt. Je kunt in hun kille sound van alles in terughoren, Fugazi, Big Black, Christian Death, The Cure en White Lung, maar daar moet je verder niet over nadenken. De muziek is daarvoor echt te eigenzinnig, urgent en complex genoeg om van begin tot het eind spannend te blijven. Luister alleen maar eens naar de aangrijpende afsluiter “Constant Hiss”.
Martijn
Steve Roden / The In Between Noise every color moving (1988–2003)
Een van m’n favoriete geluidskunstenaars is Steve Roden maar ik heb er nog weinig ‚physical media’ van (4 op 45 officiële releases). Met dit verzameld werk (rarities, onuitgebracht werk, compilatiebijdragen, etc.) op zes cd’s maak ik alvast een flinke slag en het is allemaal ook zeer de moeite. Opvallend is dat alleen op de eerste schijf de jaren tachtig nog wel herkenbaar zijn, de rest toont zich behoorlijk tijdloos. Zelf noemde hij zijn muziek al ‚lowercase’ wat het bescheiden en subtiele karakter perfect weergeeft: groots door klein te blijven.
Egisto Macchi Biologia animale e vegetale
Niet zo lang geleden maakte ik kennis met Il deserto van Macchi en dat was een echte klapper. Hier in de comments werd Città notte getipt (waarvoor dank) en die kon gelijk mee met deze prachtige, kersverse heruitgave van werk uit 1976. Drie lp’s met geweldige orkestrale en elektrische maar vooral ook zeer filmische klanken, met elkaar verbonden door een dissonant pianoloopje. Een muzikale held, want mag ik hem toch wel noemen ja, zelfs al blijft Il deserto onovertroffen.
47SOUL Shamstep
Omar Souleyman boert goed maar het toetsenwerk ging me op Wenu Wenu tegenstaan en door de berichten over zijn knieval op zijn laatste album heb ik die nog niet eens beluisterd. Gladde dabke is sowieso wel ruim voorradig. Uit Jordanië komt 47SOUL en die maken ook Arabische feestmuziek, maar dan wel met heel erg lekkere keyboardsounds, vaak gedubbeld met elektrische gitaar. Vette beats met street cred en in Meeli zit ook een lekkere boogie-vibe verwerkt, die net als de gedeeltelijk Engelse teksten deze EP internationale allure geven.