De bal is weer rond, net als de schijfjes in het lijstje uit het:
SCHADUWKABINET
Ik luisterde naar: Beak>, Echotide, John Grant, The Gray Field Recordings, Insect Ark, Mono, Myriad Drone en Plush.
Jan Willem
Beak> – >>>> (cd, Invada)
Ze zijn lekker bezig die leden of wellicht voormalig leden van Portishead. Eerst komt Beth Gibbons met een gloedvol album en is drummer, producer en multi-instrumentalist Geoff Barrow terug met zijn band Beak>. Hij is inmiddels ook aardig bedreven in het maken van soundtracks, oprichter van het Invada label en lid van Quakers. De groep, die in 2009 is opgetuigd, bestaat verder uit bassist en zanger Billy Fuller plus gitarist Will Young (Moon Gang) die het vertrokken lid Matt Williams vervangt. Ze laten in het algemeen een innemende mix horen van postrock, wave, psychedelische rock en bovenal krautrock met een hele vette motorik. En dan postrock zoals de term ooit bedoeld was, dus met meer elektronica. Hun vierde album heet >>>> , wat dan geen verrassing is. De muziek daarentegen heeft nog nooit zo fris en tegelijkertijd uiterst melancholisch geklonken, waar de zang een groot aandeel in heeft. Daarnaast missen de heerlijke motorik, de pompende bas, de jagende drums en de scheurende gitaar hun uitwerking ook niet. Het grijpt deels op mysterieuze wijze terug op de sound van weleer, maar plaatst dit wel in een hedendaags kader. Echt alles klopt hier en de muziek gaat dan ook van hoogtepunt naar hoogtepunt. Hoe vaker je dit album draait, des te dieper kruipt het onder je huid en des te verslavender het wordt. Je bent gewaarschuwd! Ik kan allerlei referenties als Can, Neu!, Mogwai, The Cure, Pink Floyd, Khruangbin, Anika, Trans AM, Joy Division, Drokk en ga zo maar door opnomen, maar zelf luisteren is echt het beste advies. Het is een onderscheidend subliem album geworden.
Echotide – As Our Floodlights Gave Way To Dawn (cd, Bird’s Robe Records / Creative Eclipse PR)
Bird’s Robe Records is lekker bezig met allerlei heruitgaven. Verderop vind je er ook één van Myriad Drone. De Australische band Echotide heeft twee album met lekker tot de verbeelding sprekende post-rock uitgebracht. De groep bestond uit Geoff Irish (drums, percussie, klokkenspel, keyboards), Matthew Martin (piano, keyboards, sampling) en Michael Gagen doet de rest, wat dat ook is. Hoe dan ook was hun debuut As Our Floodlights Gave Way To Dawn in 2012 digitaal en in 2017 in eigen beheer op cd uitgebracht. Het zijn 7 nummers van samen 70 minuten, die heel sterk zijn opgebouwd en door de strijkers en fluiten ook een soort folksound in de postrock inbedden. Het levert een meeslepend droomdebuut op. Hierna kwam nog het album Into The Half Light (2017) en daarna werd door het vertrek van Geoff het voortbestaan onzeker. Inmiddels is er een nieuwe line-up en zal in augustus het derde album Dustwun verschijnen. Fans van Mogwai, Mono, Explosions In The Sky en sleepmakeswaves doen er goed aan deze eens te checken.
John Grant – The Art Of The Lie (cd, Bella Union)
The Czars waren ooit een hele leuke Amerikaanse groep, maar hun voormalige kopman John Grant is inmiddels succesvoller en bekender dan hen geworden. Zijn geweldige croonerstem mag er dan ook wezen. Dat doet hij tussendoor ook in Hercules & Love Affair en Creep Show, maar vooral op zijn soloalbums. Hij is daarop van folkrock en indierock steeds meer richting artrock, dark pop en synthpop opgeschoven met her en der ook wel eens wave elementen. Dat laatste laat hij weer horen op zijn zesde album The Art Of The Lie. Hier mag hij weer rekenen op behoorlijk wat muzikanten op uiteenlopende instrumenten. De nadruk is wat meer verschoven naar een elektronische sound en ook zijn zang gaat nog wel eens met behulp van de vocoder. Soms is die glitter en glamour, zoals in de openingstrack, net even over de top maar pakt het op andere momenten juist avontuurlijk uit. Gelukkig staan er genoeg breekbare en melancholische songs op, waarmee hij weer op zijn eigengereide wijze weet te overtuigen. Eigenlijk gaat hij gewoon zoals altijd lekker zijn gang, wat weer een ludiek en afwisselend album heeft opgeleverd.
The Gray Field Recordings – The Nine Of Knives (cdr, Reverb Worship)
Vorig jaar heb ik geschreven over het album She Sleeps To The Sound Of Knives van The Gray Field Recordings. Dit is één van de vele projecten van R. Loftiss, volgens mij ene Rebecca uit de VS, die zich in nevelen hult. Hiernaast zijn er nog de projecten Black Lesbian Fishermen, Ctephin, Language Of Light en Anvil Salute. The Gray Field Recordings brengt altijd een mysterieus amalgaam van ambient, weird folk, neoklassiek en noise. Het leverde vorig jaar een duister doch echt wonderschoon album op. Deze krijgt nu een vervolg met The Nine Of Knives, dat 9 tracks van bij elkaar 70 minuten bevat. De nummers van het eerder genoemde album worden hierop gemixt door Nikos Fokas (6x), Temple Music (1x), Kosmicheboy (1x) en Rendeece (2x). Ze weten de originele songs in heel andere, meer experimentele en soms zelfs meer mysterieuze settingen te plaatsen. En toch past het ook allemaal bij dit project. Het is derhalve een schitterend addendum geworden op het ijzersterke album van vorig jaar. Hieronder vind je twee luisterfragmenten.
Insect Ark – Raw Blood Singing (cd, Debemur Morti Productions)
Al ruim 30 jaar duikt de in Berlijn gevestigde Amerikaanse zangeres, bassiste, lapsteel gitariste, toetseniste en componiste Dana Schechter in menig interessant project op. In haar eigen band Bee And Flower, maar tevens als graag geziene bandlid dan wel gast bij The Angels Of Light, Gift Horse, American Music Club, Botanica, Bertrand Burgalat, Tarnation, April March, Keren Ann, Stephan Eicher, Enablers, Gnaw, Wrekmeister Harmonies en Toby Dammit. En tegenwoordig is ze ook bandlid bij de Swans. Vanaf 2011 houdt ze er het eerst instrumentale project Insect Ark op na, dat eerst start als een soloproject maar sinds 2015 een duo is, met wisselende tweede muzikanten. Insect Ark laat doorgaans imponerende sound horen, waarbij ze drones, industrial, noise, dark ambient en experimenten tot duistere klanklandschappen combineren. Het geluid wordt per album steeds grimmiger. Na haar verhuizing in 2022 naar Berlijn heeft drummer/percussionist Tim Wyskida van Khanate, Jodis en Blind Idiot God zich bij het project gevoegd. In deze hoedanigheid brengen ze nu het vierde album Raw Bloof Singing uit, waarop ze in drie kwartier 8 nummers de revue laten passeren. Deze zijn rauw en zijn net als op het vorige album meer de (doom) metal kant opgeschoven. Ze vormen een sterk powerduo, dat de aarde achter hen verschroeid achter zal laten. Wat een zeer welkome nieuwe aanvulling is op dit nieuwe album, is het feit dat Dana eindelijk weer is gaan zingen. Daar waar het vroeger meer een zalvende uitwerking had, is deze nu meer doordrongen van een zeker gif. Toch zorgt zij wel voor een fraai contrast met het loodzware geluid van de band, dat zich soepel door diverse genres beweegt. Dit is zonder twijfel hun beste album tot nu toe geworden, waar kracht en pracht op indrukwekkende wijze hand in hand gaan.
Mono – Oath (cd, Pelagic Records)
De Japanse groep Mono bestaat inmiddels 25 jaar. Ze hebben inmiddels 11 volledige albums uitgebracht vol met hun eigenzinnige explosieve postrock, die dikwijls doordrenkt wordt met klassieke instrumenten. De groep bestaat uit Takaakira “Taka” Goto (gitaar), Tamaki Kunishi (bas, piano, zang), Hideki “Yoda” Suematsu (gitaar) en Dahm Mario Santo Majuri Cipolla (drums). Ze onderzoeken steeds andere thema’s, zoals de relatie tussen duisternis en licht, hoop bij een ramp en de dualiteit van geboorte en dood. Op hun twaalfde album Oath denken ze na over de tijd die het leven uitmaakt, en hoe ze het beste uit die tijd kunnen halen. Dat ingegeven door de pandemie. Ze hebben altijd al een behoorlijk melancholische sound in huis en dat is hier niet anders. In 11 nummers van samen maar liefst 71 minuten brengen ze weer een mooie mix van harde en zachte postrock, waarbij ze mogen rekenen op 8 gasten op violen en cello’s plus nog eens 4 op (bas) trompet, (bas) trombone en Franse hoorn. Deze hebben een groot aandeel in het geluid, wat maakt dat het meer bezinnend en tot de verbeelding sprekend is dan voorheen. En zo mogelijk ook nog droefgeestiger. Het album opent nog heel kalm, waarbij het orkest langzaam aanzwelt als een opgaande zon. Daarna wordt je halverwege de titelsongs erna wel meteen goed wakker geschud. Een koude, maar verkwikkende ochtenddouche. Daarna blijven ze dit in golvende bewegingen mooi afwisselen; van troostvolle omarmingen tot overrompelende uppercuts. Hoewel ze echt een volslagen eigen geluide hebben, moet je denken aan iets tussen Anoice, Mogwai en Godspeed You! Black Emperor. Dat Steve Albini het geheel heeft opgenomen stemt misschien tot extra weemoed. Het is echt een meesterlijk album geworden van een ongekende schoonheid.
Myriad Drone – Arka Morgana (cd, Bird’s Robe Records / Creative Eclipse PR)
Voordat ik ooit van de Australische groep Myriad Drone heb gehoord, is er al een heruitgave van hun debuut Arka Morgana uit 2019. Ook het enige album zo lijkt het, maar er is nieuw werk in de maak en de band is ook behoorlijk uitgebreid. Toen het album aan Bird’s Robe Records labelbaas werd gepresenteerd door Emily Highfield van Suldusk., was deze om en besloot deze heruit te geven; ook wel mooi na precies 5 jaar. De groep bestond destijds uit Shane Mulholland (gitaar, zang), Dominic Lewis (gitaar), Mikey Harland (bas) en Frankie Demuru (drums).Ze brengen hier 8 tracks van samen ruim 50 minuten en bewegen zich in de filmische postmetal hoek. De zang is hoog en wordt ook meer als een instrument ingezet, waardoor ze in de verte wel aan Sigur Rós doen denken. De muziek is echter harder en zal eerder fans van Russian Circles, Solkyri, Mono, We Came From North en Tangled Toughts Of Leaving aanspreken. Dit is een overdonderend dromdebuut, dat reikhalzend naar nieuw werk doet uitzien.
Plush – More You Becomes You (cd, Weird Vacation)
Liam Hayes is een pianist, gitarist en songwriter uit Chicago, die een tijdloze sound in zijn muziek weet te leggen. Dat doet hij onder zijn eigen naam, maar ook in combinatie met Plush. Of die laatste naam alleen. In die hoedanigheid heeft hij in 1998 More You Becomes You uitgegeven. Het zijn hoofdzakelijk pianosongs met zijn falsetstem, al mag hij rekenen op een gast bijdrage op de hoorn. Het geheel is destijds opgenomen door Steve Albini. Het bevat 10 liedjes van samen een goede 27 minuten, maar wel met een maximale impact. Het is muziek die nog altijd huizenhoog overeind staat, wat blijkt uit de heruitgave ervan nu. Liefhebbers van muziek dan wel stemmen van Steve Harley, Daniel Blumberg, Momus, Brian Wilson en Harry Nilsson doen er goed aan deze eens tot zich te nemen. Een heuse klassieker!