Het kabbelt wat in mijn lijstje uit het:
SCHADUWKABINET
Ik luisterde naar: Clara Engel en Queens Of The Stone Age.
Jan Willem
Clara Engel – Sanguinaria (cd, Elephant Shrew Editions)
Het valt dikwijls niet uit te leggen waarom bepaalde muziek je dieper raakt dan andere. Feit is dat de muziek van de Canadese muzikant/zanger Clara Engel iedere keer de juiste snaren weet te raken bij mij. Dat komt zeker door het melancholische aspect van de muziek, maar er zit in de zang ook iets besloten waar ik niet helemaal de vinger op kan leggen. De muziek is steeds iets anders, maar ligt wel in het verlengde van elkaar. Engel schrijft in feite, naar eigen zeggen, dan ook één lange songcyclus. Deze muziek kan je ergens plaatsen tussen apocalyptische folk, gothic folk, experimentele muziek en 4AD-achtige droompop, al zijn er ook instrumentale en meer experimentele albums. Voor het nieuwe album Sanguinaria, op cd in een oplage van slechts 70 stuks, kwam de inspiratie onder meer van de bloedwortel (sanguinaria canadensis), die in de buurt groeit; een mooie plant met geneeskrachtige eigenschappen, maar die ook uiterst giftig kan zijn en zelfs littekens kan veroorzaken. De parallel met deze wordt gelegd naar religie. Zo wordt Engel aangetrokken door de poëzie van de Evangelie van Thomas en het boek Openbaring, maar een diep wantrouwen in dogma’s en in elke aanspraak op spirituele autoriteit of macht vergiftigt het weer en zorgt eerder voor littekens. De smet van het patriarchaat en van mensgerichte wreedheid tast vaak de poëzie van religieuze teksten aan. Ook in een tekst van Hildegard von Bingen (“O Cruor Sanguinis/Cum Vox Sanguinis”) trof Engel dergelijke poëzie aan. Genoeg voer om een nieuw album vol te spelen en zingen. Het levert 10 nummers op van samen ruim 52 minuten. Engel (zang, elektrische sigarendoosgitaar, akoestische gitaar, talharpa, melodica, gudok, cajón, tongue drum, houten stam met zachte hamers) krijgt daarbij hulp van drie gastmuzikanten op lap steel, elektrische gitaar, kalimba, banjo, percussie en zang. Op bedachtzame wijze ontvouwen de songs zich tot mysterieuze, diep onder de huid kruipende pareltjes. Hierbij kringelen angst, verdriet, hoop en verlangen op droefgeestige wijze om elkaar heen. Denk aan een mix van Marissa Nadler, Esben And The Witch, Jarboe, Coil, Daniel Blumberg, Fovea Hex en Nina Nastasia, zij het dat je Clara Engel’s sound uit duizenden herkent. Het is een wonderschoon en diepgravend album van ongekend niveau geworden.
Queens Of The Stone Age – In Times New Roman (cd, Matador)
Je kan Queens Of The Stone Age er niet op betrappen met albums rond te strooien. Sinds hun start in 1997 zijn er 7 albums verschenen. Daar komt zes jaar na hun vorige nu de achtste bij, die In Times New Roman heet. Zanger/gitarist Josh Homme (ex-Kyuss, ex-The Desert Sessions, Eagles Of Death Metal) heeft het album wederom opgenomen met Troy Van Leeuwen (gitaar, percussie, keyboards, zang), Dean Fertina (keyboard, percussie, piano, zang), Michael Shuman (bas, keyboard, zang) en Jon Theodore (drums). De met blues doordrenkte stoner rock van de groep lijkt per album rauwer te worden. Nu is er van alles gebeurd (scheiding, depressie, overlijden Mark Lanegan), wat wellicht heeft bijgedragen aan een meer ruig en recht voor je raap album. Aan de andere kant is het ook een album geworden waarbij je de groep direct herkent, hetgeen mede door de kenmerkende zang van Homme en de typische gitaarsound komt. Je proeft hier de urgentie en dat geeft iets extra’s aan de muziek mee. Dat levert gewoon hun zoveelste ijzersterke album op met ook enkele opvallende uitschieters.