Hele Eclectische Muziek Analyses, maar we hebben geen of je worst kunt maken van onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Ashtoreth & Chthonia, Deerhoof en Flying Horseman.
Jan Willem
Ashtoreth & Chthonia – Throne Of Astrŏarchē (cd, Reverb Worship)
Er zijn zaken die het daglicht niet verdragen, maar die ’s nachts des te interessanter zijn. Zelf schrijf ik al 30 jaar bij voorkeur in de late uurtjes. De tijd dat het stil is, de tijd dat ik me kan concentreren en de tijd die me soms meer fascineert dan de dag. Maar vooral muziek gedijt er vaak beter, wat zekker bij Ashtoreth nogal eens het geval is. Dit is het project van de Belgische muzikant Peter Verwimp, die ook al van zich liet horen in Maya, Stifled Cries, Building Transmissions, Station Grey, Code Ishan, Sombra DeBestia en Haunted Places. Als Ashtoreth heeft hij al verscheidene albums gemaakt al dan niet in samenwerking met TCH, No One, Yhdarl. Jim Wylde en Grey Malkin. Het levert doorgaans spannende muziek op, die zich vrij beweegt tussen doom, drones, lo-fi, soundscapes, noise, folk en sjamanistische elementen. Nu is Ashtoreth (zang, gitaar, percussie) terug met het album Throne Of Astrŏarchē, dat hij samen met de Nieuw-Zeelandse muzikante Chthonia (zang, synthesizer, tamboerijn) heeft gemaakt. Chthonia is het alias van ene Jessica S., die muziek maakt die ergens tussen dark ambient en neofolk in zit, dus dat lijkt op papier al een match. En zo blijkt tevens op cd, uitgegeven door het geweldige Reverb Worship label. Ze presenteren 4 langgerekte stukken, die op experimentele wijze het midden houden tussen dark ambient, drones en mystieke elementen. Het is gitzwart, koortsig en van een surrealistische pracht, waarbij de zang of meer stemgeluiden voor een mysterieuze atmosfeer zorgen. Het is alsof je op het snijvlak van In Slaughter Natives, S.P.K., Dirk Serries, Wardruna en Giulio Aldinucci bent aanbeland. Ze brengen hier 4 imponerende, biologerende soundtracks voor de nacht, die je dikwijls naar adem doen happen.
Deerhoof – Future Teenage Cave Artists (cd, Joyful Noise / Konkurrent)
Al 26 jaar lang brengt de Amerikaanse, tegendraadse rock/noise groep Deerhoof sterke, eigenzinnige en telkens verrassende muziek naar buiten. Dat dikwijls in een wisselende samenstelling, al bestaat deze de laatste jaren steevast uit de in het Japans en charmant Engels zingende bassiste Satomi Matsuzaki, oprichter/drummer/pianist/zanger Greg Saunier (Xiu Xiu, Nevrous Cop) en de gitaristen John Dieterich (Xiu Xiu, Natural Dreamers, Gorge Trio) en Ed Rodriguez (Colossamite, The Flying Luttenbachers, Gorge Trio). Ik ben de tel kwijtgeraakt maar ze komen met hun zoveelste wapenfeit Future Teenage Cave Artists, waarop ze 11 nieuwe songs serveren. Deze klinken weer lekker dwars en puntig, maar er lijkt een zekere droefgeestigheid door het geluid gemengd. Nu gaat het in meerdere opzichten niet goed met de wereld en die bezorgdheid hierover hebben omgezet in muziek. Dat is goed terug te horen, al weten ze dat met speels gemak aan energiek enthousiasme te koppelen, waarbij de muziek op dynamische wijze ook weer alle kanten op gaat. Er spreekt ook hoop voor de toekomst uit dit alles en het is zeker geen terneergeslagen album geworden. Ze besluiten het album stemmig met een pianostuk van Johannes Sebastian Bach. Deerhoof bewijst andermaal wat een steengoede en originele band het is.
Flying Horseman – Mothership (cd, Unday / N.E.W.S.)
In 2009 wordt de Belgische groep Flying Horseman geboren rondom zanger/gitarist Bert Dockx. Nu komen er veel geweldige bands uit België, maar deze band is echt een heel bijzondere. Ze brengen een vrije mix van jazz, blues, dark folk, singer-songwritermuziek en post-rock 2.0, die keer op keer diepe indruk weet te maken. Dockx is tevens terug te vinden in Sweet Defeat, Work, Dans Dans, SGT. FUZZY en Ottla. Daarnaast laat hij solo van zich horen als Strand, maar ook onder zijn eigen naam. De overige bandleden zijn weer te vinden in groepen als Blackie & The Oohoos, In-Kata en Quetzal. Maar eigenlijk vormt Flying Horseman het moederschip voor al die bands, net als The Notwist en Godspeed You! Black Emperor dat voor vele bands zijn. Wellicht dat daarom hun zesde album nu Mothership heet. Naast Docks zijn het wederom Mathias Cré (bas), Alfredo Bravo (drums, percussie) plus de zussen Martha en Loesje Maieu (zang, synthesizers, gitaar) die de groep completeren. De laatste drie zijn overigens ook van Blackie & The Oohoos. De muziek voelt meteen vertrouwd aan, zonder je direct van de sokken te blazen. Dat laatste komt enkel doordat ze wederom op hun bekende hoge niveau opereren. Het is net als heel mooi wonen en dat gewoon niet iedere dag zien dan wel beseffen, omdat het er altijd is. Als je dit echter weer even met een helikopterview bekijkt, zie hoe ontzaglijk mooi dit alles weer is. De muziek is behoorlijk sober, al fietsen ze er naast de blues, jazz en post-rock ook wat funky elementen in. Flying Horseman hoeft het echter niet te hebben van de grote halen om over te brengen wat ze willen en een diepe indruk te maken. Geen noot teveel en elke noot raak en nergens een herhaling van zetten. Ze weten gewoon weer een meesterlijk tijdloos album af te leveren. Klasse!