Het is dan geen voetbal, maar het komt wel vanuit de hele wereld, die muziek uit onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Ian Hawgood, Mastersystem, Melody’s Echo Chamber, Numb.er en XXXTentacion.
Jan Willem
Ian Hawgood – 光 (cd, Eilean Rec.)
Ian Hawgood is op velerlei wijze verbonden met de muziek, hetgeen hij jarenlang wisselend vanuit Tokio en Londen heeft gedaan. Momenteel woont hij meen ik in Polen. Hoe dan ook runt hij labels als Home Normal, Nomadic Kids Republic, Tokyo Droning, Folk Reels en Koen Music. Daarnaast maakt hij onder zijn eigen naam muziek, maar ook als Koen Park, Oh No Nuno! en Apocomeno en naast artiesten als Danny Norbury, bvdub, Will Bolton en Giulio Aldinuci. En of dat nog niet genoeg is, vind je hem tevens terug in groepen als Kinder Scout, Lost Lanterns, Black Elk, Lantscap, Rion, Wraight vs Wrath, The Whalers Collective en Ouvala. Hij opereert met zijn muziek veelal in de neoklassieke, experimentele en ambient-hoek. Daarmee heeft hij al vele prachtalbums het licht doen zien. Solo doet hij dat nu letterlijk met 光, hetgeen Japans voor “licht” is. Zoals altijd brengt hij hier uiterst intieme en persoonlijke muziek. De 9 tracks die hij brengt zijn hier ook licht, maar dan in de zin van fragiel, lucide en minimaal. Waterige pianopartijen smelten hier samen met subtiele elektronica en zorgen voor een tot de verbeelding sprekend geheel. De eerste 5 tracks dragen Japanse titels, die vertaald titels als “Introductie”, “Golf”, “Straalbreking”, “Een reis” en “Uitdoving” opleveren en wel iets zeggen over de beleving ervan. Maar ook de 4 Engelstalige titels erna zijn veelzeggend. Het levert weer een intens en persoonlijk prachtalbum op, die fans van Library Tapes, Nils Frahm, Olan Mills, Peter Broderick en Sophie Hutchings wel zal bevallen. Enig minpuntje is dat dit wonderschone geheel al na 27 minuten weer voorbij is. Aan de andere kant brengt Hawgood zoveel schoonheid per minuut, dat dit hem vergeven is. Een overrompelend kleinood!
Mastersystem – Dance Music (cd, Physical Education Recordings / Bertus)
Soms begin je een recensie toch met een zwarte rand. Mastersystem is de Schotse supergroep van de broers Scott en Grant Hutchison, beide van Frightened Rabbit, plus de broers Justin (Minor Victories) en James Lockey (Editors, Yourcodenameismilo, The British Expeditionary Force). In april dit jaar komt hun debuut Dance Music uit. Het treurige is dat Scott op 10 mei dood is gevonden aan de oever van de Firth Of Forth nabij Edinburgh. Scott kampt dan al jaren met mentale problemen. Rust in vrede! Gek om het nog over de muziek te hebben, maar vooruit, een dag na de eerste woorden ga ik toch maar verder. Om alle verwachtingen de kop in te drukken, ze brengen hier bepaald geen dansmuziek. Nee het is veeleer ongepolijste mix van indierock, stoner en noise. Scott zingt daar alle frustraties van zich af, hetgeen me meermaals ook wel aan The Sound doet denken. Muzikaal gezien zijn ze daarvoor wat te rauw en brengen ze meer iets wat een optelsom van al hun bands zou kunnen zijn of voer voor fans van Foo Fighters, The Twilight Sad, Masters Of Reality, The Tea Party en Thee Hypnotics. Het is confronterend, meeslepend en gewoonweg steengoed. Een zeer veelbelovend en ijzersterk debuut, dat zomaar ook hun enige wapenfeit zou kunnen blijven.
Melody’s Echo Chamber – Bon Voyage (cd, Domino)
In 2012 komt de Franse multi-instrumentaliste Melody Prochet op ijzersterke wijze als Melody’s Echo Chamber met het gelijknamige debuut aanzetten. Daarvoor laat ze al van zich horen in de bands The Narcoleptic Dancers en My Bee’s Garden. Met haar nieuwe project brengt ze een heerlijk zwoel psychedelische mix van droompop, shoegaze en bubblecore. Dat in combinatie met haar zuchtmeisjes zang in het Frans en Engels, levert dat een uiterst verleidelijk droomdebuut op. Dan duurt het maar liefst 6 jaar eer haar tweede wapenfeit Bon Voyage het licht ziet. Prochet (zang, drums, mellotron, sounds, gitaar orgel, fluit, viool) krijgt hierop ruggensteun van diverse muzikanten op gitaar, bas, viool, mellotron, castagnetten, tamboerijn, piano, percussie, zang, human beatbox en orgel. Onder hen ook leden van de Zweedse band Dungen. Daarmee levert ze in ruim 33 minuten weer 7 smakelijke nummers af, die weer net zo’n bitterzoet droomgeluid als het debuut bevatten, zij het soms met een likje meer experiment. Zo krijg je naast de human beatbox ook eenmaal flink geschreeuw te horen. Verder is het weer intens genieten van een psychedelische trip, waarbij ook dikwijls uit de jaren 70 wordt geput. Denk aan een kruisbestuiving van Jane Birkin, Stereolab, Lush, The Focus Group, The Velvet Underground, Briana Marela en Unknown Mortal Orchestra. En dan kan je enkel concluderen dat dit een geweldig vervolg is geworden.
Numb.er – Goodbye (cd, Felte / Konkurrent)
Het prestigieuze Felte label kan zich aardig meten met het 4AD label uit de jaren 80 en 90. Met enige regelmaat brengen ze verrukkelijke post-punk en wave bands naar voren. Daar hoort ook zeker de groep Numb.er bij, rond de Amerikaanse fotograaf en beeldend kunstenaar Jeff Fribourg (zang, noise, gitaar, drummachine, synthesizer). Hij wordt daar op zijn debuut Goodbye bij geholpen door 5 gasten op zang, bas, viool, gitaren en drums. Samen brengen ze iets dat klinkt als een hybride van Modern English, Flaamingos, Sextile, Joy Division, Magazine, Depeche Mode en Wire, ofwel de oude en de nieuwe wavers samen. Het is echt een feest voor de nostalgische luisteraar, hetgeen ze tot in de puntjes uitstekend uitvoeren. Muziek als deze wordt veel te weinig gemaakt heden ten dage. Maar met Numb.er is er weer een heuse melancholische band van waarde opgestaan.
XXXTentacion – ? (cd, Bad Vibes Forever)
Heel bizar om vandaag de nieuwe cd ? van XXXTentacion binnen te krijgen samen met het nieuws dat deze pas 20 jaar oude rapper is doodgeschoten. Jahseh Dwayne Onfroy zoals zijn echte naam luidt, timmert al een aantal jaar succesvol, vooral digitaal aan de weg. Kenmerkend voor zijn hiphop is dat deze doordrenkt is van de melancholie. Eén van zijn grootste hits is dan ook “SAD!”, die ook op dit album staat, die ook zijn typische stijl duidelijk maakt. Veel zingen naast (t)rappen en veel emo naast hip hop. Wel zijn de teksten vrij grimmig, want die gaan nogal eens over zelfmoord en überhaupt de dood. Hij levert al met al een zeer gevarieerd en pakkend geheel af, waaruit ook zijn enorme kwaliteit blijkt. Het is eeuwig zonde dat de carrière van dit jonge, unieke talent zo vroeg en zo gruwelijk aan z’n einde is gekomen. Rap in peace! Rest in peace!
.