Wij hopen niet op een Brexit, al scheelt het wel een hoop regen. Ook regent het, zij het muziek, in onze lijstjes uit het:

SCHADUWKABINET

We luisterden naar: Afro-Haitian Experimental Orchestra, Brian Eno, Jambinai, Larsen, Asher Levitas, Klara Lewis, Leyla McCalla, Old Fire, Oneirogen, Radiohead, Red Hot Chili Peppers, Sonic Youth, Mel Tormé, Various Artists: Piano Cloud Series – Volume One, Belbury Poly, Hintermass, Poliça en Cat’s Eyes.

Jan Willem

Afro-Haitian Experimental Orchestra – Afro-Haitian Experimental Orchestra (cd, Glitterbeat / Xango Music Distribution)
Corinne Micaelli-Mulholland is de directrice van het Franse Instituut in Haïti. Zij wil de legendarische drummer Tony Allen (Moritz Von Oswald Trio, The Good The Bad & The Queen, Africa 70, Psyco On Da Bus, Afrobeat 2000) naar het eiland halen en hem koppelen aan locale muzikanten. Tony Allen gaat akkoord en met de hulp van zanger, danser, voodoopriester en directeur van het Haïtiaanse Nationale Bureau voor Etnologie Erol Josué (Yizra’El Band) wordt er een heuse groep geformeerd die naast hen bestaat uit Sanba Zao (Lakou Mizik), Mark Mulholland, Olaf Hund en Jean-Philippe Dary (Psyco On Da Bus, Push Up!) plus leden uit Haïtiaanse bands als Racine Mapou De Azor en RAM. In 5 dagen tijd moesten ze hun gezamenlijke set afhebben. De fameuze Afrobeats van Allen samen met jazzy sounds en krautrock-achtige psychedelica. Maar helaas ging het evenement niet door. Mark Mulholland bewaart het ruwe materiaal uit de studio en komt in Mali, waar hij woont, Chris Eckman van Glitterbeat tegen en die is wel geïnteresseerd in de opnames. Na enig schuren en schaven is het gelijknamige debuut dan een feit geworden. Een heerlijk rauw, energiek, bevlogen en psychedelische mix van de genoemde stijlen en waarbij de titel de lading helemaal dekt. Het is levendig voor te stellen hoe goed dit live zou zijn geweest.

 

Brian Eno – The Ship (cd, Warp/ Opal)
Er zijn toch maar weinig artiesten die kunnen zeggen dat ze al 44 jaar aan de frontlinie van de muziek staan. De 68-jarige Brian Eno kan dat zonder schroom wel. Eerst als begenadigd liedjesschrijver met veel invloedrijke muziek, tevens als flamboyante elektronicaman bij Roxy Music en later pas als de ambientmeester zoals de meesten hem nu kennen. Misschien is niet alles de moeite waard, maar heel veel wel en met een stijl die navolging krijgt. Sowieso siert zijn experimenteerdrift hem, solo maar ook onder (veel) meer met Cluster, Harmonia 76, Robert Fripp, Michael Brook, Harold Budd, Jon Hassell, John Cale, Laraaji, Jah Wobble, David Byrne, Karl Hyde en Philip Glass. Een grootse held en dat al zolang! Na Lux (2012) komt hij met wat samenwerkingsprojecten en heruitgaven, dus is The Ship eindelijk weer een nieuw solowerk van hem. Nu ja solo, hij brengt instrumenten, zang en arrangementen maar mag rekenen op diverse gasten als Peter Chilvers (programmering, keyboards, vocoder), Leo Abrahams (gitaar), Jon Hopkins (keyboards), Nell Cathpole (viool, altviool), Peter Serafinowicz (spoken word), Nuria Horns (zang) en leden van The Elgin Marvels (sirene zang). Hij is naar eigen zeggen geïnspireerd door The Sinking Of The Titanic van zijn goede vriend Gavin Bryars en artiesten als Derek Bailey en Michael Nyman. Muzikaal gezien hoor je daar niet veel van terug, want Eno volgt gewoon zijn eigen pad en brengt een mengelmoes van ambient en popgerelateerde zang, waarbij ook thema’s als verwaandheid en paranoia om de hoek komen kijken. Het zijn slechts 4 tracks, maar wel met een totale lengte van ruim 47 minuten. Daarbij is de muziek echt van een aparte klasse, zoals alleen de meester deze kan maken. Het is spannend, intrigerend, gitzwart en van een bijzondere schoonheid. In feite laat hij hier zijn singer-songwriterschap perfect samenvloeien met zijn ambientkunsten. Dit is één van de schepen die hij absoluut niet achter zich mag en hoeft te verbranden. Hier is de grootmeester aan het werk geweest, die wederom een spraakmakend album het licht laat zien. Laat hem maar lekker blijven varen.

 

Jambinai – A Hermitage (cd, Bella Union)
Het Zuid-Koreaanse Jambinai, ofwel 잠비나이, baart opzien met hun debuut Différance uit 2012. Niet alleen door hun bijzondere instrumenten en het gebruik ervan, maar ook de combinatie van folk, postrock en jazz en wellicht ook wel het land van herkomst. Dat laatste kan ook door gebrek aan kennis van muziek uit dat land komen. Het trio laat voor mij in elk geval een geluid horen dat nieuw, avontuurlijk en zeer interessant is, hetgeen een groot goed is in de platgetreden paden der muziek. Piri, de Koreaanse bamboefluit, de vioolachtige haegum en de Koreaanse citer, de geomungo), spelen daarin zeker een grote rol, maar de bijzondere aanpak van de leden mag er ook wezen, die elkaar leren kennen tijdens hun studie traditionele muziek aan de Koreaanse “National University Of Arts”. Niet voor niets winnen ze in 2013 de prijs in de categorie “Best Crossover Album”. Ze willen naar eigen zeggen op andere manieren communiceren met hun muziek naar de mensen die geen traditionele Koreaanse muziek luisteren. Nu zijn Ilwoo Lee (gitaar, piri, bas, zang), Bomi Kim (haegum) en Eunyong Sim (geomungo, zang) aangevuld met drummer Hyeseok Oh terug met hun volgende album A Hermitage. De rode draad wordt gevormd door de melancholie en duisternis die in alles verscholen zit. Voor de rest komen ze weer verrassend uit de hoek met hun traditionele instrumenten en muziek, afgewisseld door harde erupties. Het is overrompelend, indrukwekkend en fraai wat ze hier laten horen. Niet muziek die je per se op Bella Union verwacht, maar dat drukt de pret natuurlijk niet. Een volslagen uniek album!

 

Larsen – Of Grog Vim (cd, Important)
Als je hebt over uitstekende experimentele Italiaanse muziek dan staat het mysterieuze gezelschap Larsen al 23 jaar lang stevig aan het roer. Hun muziek is van de avant-gardistische buitencategorie en gewoonweg fenomenaal. Elke plaat variëren ze met hun muziek en toch blijft de band, mede door de mysterieuze sfeer, herkenbaar. Hetgeen ze brengen houdt ergens het midden tussen avant-garde, folk, ambient, postrock en experimentele muziek. Ze houden er ook nog de zijprojecten (r), All Scars Orchestra, Blind Cave Salamander, Bellissimo en XXL (ofwel Xiu Xiu Larsen) op na. Het geweldige is dat ze gewoon album na album weten te verrassen. Na een hiaat van 5 jaar komen ze nu met Of Grog Vim. Op cineastische wijze brengen ze hier weer hun eigengereide muziek, die eigenlijk nergens past. Dat is ook meteen hun kracht en onderscheidende factor. Het kabbelt allemaal lekker voort, maar weet je toch als een sluipschutter bij de strot te grijpen. Fabrizio Modonese Palumbo (gitaar, elektrische viool, diddly-bow), Marco Schiavo (drums, cimbalen, klokkenspel), Paolo Dellapiana (accordeon, elektronica, elektrische piano, keyboards, duimpiano) en Roberto Maria Clemente (gitaar) leveren hier een intrigerend nieuw werk af dat zich niet laat meten met anderen. Experimentele ambient met postrock, glitch en folk invloeden, zorgen hier voor een uiterst bijzondere luisterervaring. Een band om innig te koesteren.

Luister Online:
Mother Vim / Gordon And Grog

 

Asher Levitas – Lit Harness (cd, Planet Mu / Konkurrent)
Asher Levitas komt uit de obscure Londense experimentele bands Old Apparatus en Saa, die vooral hun materiaal op 12”-es en digitaal het licht laten zien. Van Old Apparatus is de overzichts cd Compendium uit 2013 zeker de moeite waard om eens te beluisteren. Met Lit Harness is het solodebuut van Levitas een feit geworden. Dat ligt behoorlijk in het duistere verlengde van Old Apparatus. Levistas schets de donkere kaders vol experimentele elektronica, dark ambient, industrial, drones, glitches en noise. Zangeres Marina Elderton (Kull) voorziet de 8 tracks van spookachtige, etherische zang en wordt daarbij in één track ondersteund door zangeres Linn Carin Dirdal (Saa, Marble Arch). Het geheel is behoorlijk droomachtig, surreëel en van een narcotiserende schoonheid, die wel in de schaduwkant van het muziekrijk afspeelt. Van alles gaat een betoverende en biologerende werking uit die je 33 minuten stevig in de houdgreep weet te nemen. Wat een verbluffend en ijzersterk debuut.

 

Klara Lewis – Too (cd, Editions Mego)
Je zal maar een experimenteel muzikaal hart hebben en een vader die Edward Graham Lewis (Wire, Wir, Dome, Cupol, Duet Emmo, He Said, He Said Omala, Hox, P’o, Ocsid) heet. Dat is namelijk het geval bij de Zweedse componiste Klara Lewis In 2014 debuteert ze met de lp Ett, waarop ze laat horen meer een voorkeur te hebben voor de Dome periode van haar vader dan de avant-pop van Wire. Ze brengt een geweldige combinatie van experimentele elektronica, veldopnames en IDM. Nu is ze terug met haar tweede cd Too, tevens verkrijgbaar op lp. Hierop krijgt in twee van de negen tracks nog hulp van klasbak Simon Fisher Turner, om maar even aan te geven in welke hoek ze opereert. Ze brengt een donker patchwork van dark ambient, industrial, abstracte elektronica, drones en allerhande experimenten, al dan niet aangevuld met (flarden) vocalen en veldopnames. Voor een 23 jarige laat ze een behoorlijk doorleefd geluid horen, maar wellicht mocht ze al vroeg met de elektronica spelen van haar vader. Nu moet ik niet alles daarop gooien, want ze brengt ook echt een eigen sound. Haar fraaie geluidsculpturen zijn weliswaar kaal maar weten een diepe indruk te maken, mede omdat ze goed speelt met ruimte en tijd en gewoonweg sterke arrangementen die zich als duistere symfonieën uitvouwen. Klara Lewis bewijst een groot talent te zijn, waar we vermoedelijk en hopelijk nog veel meer van gaan horen.

 

Leyla McCalla – A Day For The Hunter, A Day For The Prey (cd, Jazz Village / Harmonia Mundi)
Leyla McCalla is een Haïtiaanse-Amerikaanse cellist en begenadigd singer-songwriter. Dat heeft ze al met haar solodebuut Var-Colored Songs (2013) laten horen; hiervoor was ze actief in de bluegrass/folk groep Carolina Chocolate Drops, maar dat trek ik minder goed. Op deze eersteling brengt ze een hommage aan de Langston Hughes door een deel van zijn gedichten in haar songs te verwerken. Hughes (1902-1967) was voor Afro-Amerikaanse bewustwording en emancipatie en tegen racisme en discriminatie. Dat is in zijn tijd bepaald ongewoon en dapper. Daarnaast brengt ze een veelzijdige blend aan traditionele en eigen nummers in het Engels, Frans en Haïtiaans Creools. Een fris wonderschoon unicum met een mooie boodschap. En waarom zou je daar veel aan veranderen? Wellicht dat Leyla daarom die lijn doortrekt op haar nieuwe album A Day For The Hunter, A Day For The Prey, zij het dat ze qua gasten wat groter uitpakt. Onder meer Marc Ribot, Rhiannon Giddens (Carolina Chocolate Drops), Louis Michot (Lost Bayou Ramblers), Sarah Quintana en haar zus Sabine, waarmee ze een prachtig duet zingt in “Vietnam”, laten van zich horen. De receptuur is net zo eigenzinnig als op haar debuut, wat weer 12 gevarieerde wereldsongs oplevert. Indringende en bovenal prachtige, jazzy folk en Americana. Een ongekende beauty!

 

Old Fire – Songs From The Haunted South (cd, Kscope / Bertus)
De in Texas wonende muzikant John Mark Lapham start zijn carrière in The Earlies, om vervolgens van zich te laten horen in de schitterende eendagsvlieg The Late Chord samen met Micah P. Hinson in wiens The Opera Circuit Lapham ook te horen is. Lapham blijft songs voor deze groep schrijven, maar Hinson en hij scheiden hun muzikale wegen. Drie jaar geleden duikt hij naast DM Stith met vele bekende artiesten op in de groep The Revival Hour waarmee ze de fantastische cd Scorpio Little Devil maken. Een goed 10 jaar na The Late Chord is hij terug als Old Fire en het debuut Songs From The Haunted South, het project dat door een goed gesprek met ex-4ad eigenaar Ivo Watts Russell in een stroomversnelling raakt, mede door hem in contact te brengen met singer/songwriter Tom Rapp (Pearls Before Swines). Daarnaast dragen ook Sara Lowes, DM Stith, Christopher Barnes (Gem Club), Rebekka Karijord en Alex Maas (Sweet Tea, The Black Angels) een vocaal steentje bij. Ook qua instrumentatie mag hij rekenen op een fraaie lijst met wederom DM Stith (piano, gitaar) en Christopher Barnes (piano), Warren Defever (His Name Is Alive, ESP Summer) op gitaar, Thorr Harris (Swans, Shearwater, Hospital Ships) op drums, Christian Madden (The Earlies, Tokolosh, The Revival Hour) op Rhodes piano en orgel en Semay Wu (The Owl Ensemble, Homelife) op cello. Naast eigen songs krijg je totaal eigenzinnige covers van uiteenlopende bands als Psychic TV, Low, Ian William Craig, Jason Molina, Camberwell Now en Shearwater. Na deze indrukwekkende opsomming mag de muziek er dan ook gewoon meer dan wezen. Hij levert 13 breekbare, ongrijpbare en buitengemeen etherische songs met een mysterieuze glans. Je hoort goed dat hier veel tijd in is gestoken, maar veel belangrijker is dat het echt wonderschone muziek is die meesleept in een unieke droomwereld. En dan is alles ook nog eens gestoken in fraaie artwork van 4ad label huisontwerper Vaughan Oliver, een label waar deze release ook niet zou misstaan, als is Kscope natuurlijk ook een kwaliteitslabel om U tegen te zeggen. Hopelijk vindt hij snel nog meer inspiratie, want dit smaakt naar meer. Heel veel meer, want het is met deze kwalitatief hoogwaardige songs gewoonweg ondoenlijk om er één hoogtepunt uit te halen. Liefhebbers van zowel Brian Eno, Jonsí, Stars Of The Lid en Sarah Kirkland Snider als DM Stith, The Hope Blister en William Ryan Fritch moeten (ja moeten!) dit zeker een gaan proberen. Een waar droomdebuut.

 

Oneirogen – Convivium (cd, Denovali)
Als er iemand is met vele gezichten, dan is het wel de Amerikaanse componist/muzikant Mario Diaz De Léon. Hij brengt onder zijn eigen naam veelal iets tussen neoklassiek, abstracte elektronica, experimentele muziek, noise en minimal music. Met de groep Disembodied maakt hij weer onvervalste metal. En dan is er tevens Oneirogen, de uitlaatklep voor de harde experimentele dark ambient. Op het klasse label Denovali verschijnt nu zijn nieuwste worp Convivium. Hierop regeert de elektronische noise, die ook industrial, electro en dark ambient aansnijdt. In de zeven nummers die hij hier laat horen weet hij weer op biologerende en brutale wijze een smeltkroes van deze genres te laten horen. Om een idee te krijgen moet je denken aan een eigengereide mix van Black Lung, Godflesh, Field Rotation, Subheim, Sankt Otten, Saffronkeira en Tim Hecker, zij het dat hij hier vernietigender dan ooit uit de hoek komt, ook met behoorlijke kakofonische momenten. Dat is niet alleen indrukwekkend, het weet je ook op overdonderde wijze bij de strot te grijpen.

 

Radiohead – A Moon Shaped Pool (cd, LLLP. LLP/ XL)
Radiohead heb ik vanaf het prille begin een te gekke band gevonden. Ook waardeer ik het enorm dat ze hun geluid steeds veranderen en andere genres/bronnen aanboren, niet te verwarren met experimenteren, maar toch gewoon Radiohead blijven. Het is een band die kan varen op kwaliteit en een blind vertrouwen van de fans. Dus waarom steeds vaker van die onzin vooraf? Van elk mediumplatform verdwijnen en dan met video’s en geluidsflarden terugkomen. Ik verwacht dat niet van hen en ze hebben dat ook niet nodig. Misplaatste sterallures en commerciële knievallen ofzo. Ja, ik begin inderdaad met een zeker chagrijn aan hun nieuwe cd A Moon Shaped Pool, waarop we 5 jaar hebben moeten wachten door alle soloprojecten van de diverse leden. Thom Yorke die solo maar ook met Atoms For Piece van zich laat horen en Jonny Greenwood die als maker van diverse interessante soundtracks lekker aan de weg timmert. Radiohead klinkt hier gewoon weer bijzonder goed, dikwijls aangevuld met de prachtige strijkmuziek en het vrouwenkoor van de London Contemporary Orchestra. Ze grijpen qua geluid iets meer terug op eerder werk, maar klinken toch anders, fris, creatief, meer orkestraal en akoestisch zonder de elektronica weg te laten. Daarmee gaan ze op dit album van het ene hoogtepunt na het andere, waar de heerlijke melancholie van weleer weer flink doorsijpelt. Ook hun negende album is ronduit geweldig geworden en had ook zonder al die poespas gekund. Want groots zijn ze toch al door hun innovatieve muziek.

 

Red Hot Chili Peppers The Getaway (cd, Warner Bros.)
Van vooruitstrevende band naar bijna guilty pleasure en van piemelsokken naar degelijke voetsokken, het is het verhaal van de Red Hot Chili Peppers. Maar het blijven in en in goede muzikanten, ook met hun hedendaagse popmuziek. Dat bewijzen ze andermaal op hun nieuwste worp The Getaway, waarop ze niet meer met Rick Rubin maar Danger Mouse als producer werken. Dat levert een enorme verjonging op in hun geluid. Verder draagt Nigel Godrich, die tevens samenwerkt met Radiohead van hierboven, zijn mixende en programmerende steentje bij. Daarnaast omarmen ze diverse gasten op mellotron, orgel, synthesizer, percussie, piano, (koor)zang en strijkinstrumenten. Een opvallende naam is daarbij Elton John, die in één track piano speelt, waarmee wel heel veel van mijn muzikale werelden samenvallen. Hoe dan ook, de funk is weer terug en tevens de drang om wat meer tegen schenen aan te schoppen. Het is toch een heuse popplaat geworden, die veel mensen zal bedienen, zij het dan wel op smaakvolle en intrigerende wijze. Geen grote verrassingen dus, behalve dat ze nog altijd een meer dan gemiddeld en eigenzinnig album af weten te leveren.

 

Sonic Youth – Spinhead Sessions 1986 (cd, Goofin’ / Konkurrent)
De legendarische band Sonic Youth komt abrupt aan z’n eind na de scheiding van Thurston Moore en Kim Gordon in 2012. Uiteraard zijn er nog dingen op de plank blijven liggen van dit gezelschap. In 1986, ten tijde van één van hun meesterwerken Evol, staan ze ook op het punt een soundtrack af te leveren voor de film “Made In USA” van regisseur Ken Friedman. De muziek op Spinhead Sessions 1986 bevat in feite de ruwe, puur instrumentale schetsen hiervoor. Je treft Sonic Youth hier op hun meest psychedelische en experimentele wijze aan. De zeven nummers van in totaal ruim 40 minuten bij elkaar bieden voor de fans en de liefhebbers van de meer experimentele soundtracks nog genoeg voer om intens van te genieten. Het is allemaal behoorlijk meditatief en rustiek, waardoor de vaste fan en nieuwkomer spontaan in de Lotushouding schiet. Al met al is dit bovenal materiaal voor de completist geworden, zij het van een hoog niveau.

 

Mel Tormé – Six Classic Albums (4cd, Real Gone Music)
Je hebt van die artiesten die je meteen in de sfeer van de jaren 50 en 60 kunnen onderdompelen. Instant nostalgie, zelfs van tijden die je zelf niet hebt meegemaakt. Frank Sinatra is wat dat betreft een schitterend voorbeeld. Maar ook Melvin Howard Tormé (1925-1999), kortweg Mel Tormé en soms als The Velvet Fog aangeduid, is zo’n klasbak uit het verleden. Hij is een Amerikaanse zanger, arrangeur, drummer, jazzcomponist, acteur en auteur. Van 1954 tot 1995 levert hij menig jazz standaard af. In de beginjaren zit hij wel in de hoek van Frank Sinatra, zij het dat Tormé over een fluweelzachte stem beschikt en vaker in de jazzhoek uitkomt, al dan niet met een Latin tintje. Ook als je zijn muziek uit de met name de beginjaren hoort zie je meteen zwart-wit beelden, mannen strak in het pak met hoeden en Bourbon, vrouwen in kokette jurken en rokerige cafés voor je. Ik krijg er een fijn melancholisch gevoel bij en de sfeer die eruit voortkomt is heerlijk. Het Real Gone Music label heeft nu zes van zijn oudste werken geremastered op 4 cd’s gezet. De albums It’s A Blue World (1955), Mel Tormé And The Marty Paich Dek-Tette (1955), Mel Tormé Sings Fred Astaire (1956), Tormé (1958), ¡Olé Tormé! (1959) en Swingin’ On The Moon (1960) krijgen hier een nieuw leven. Je krijgt 72 tracks die zo’n 3 uur en 3 kwartier duren. Hiervoor of je ook niet meer neer te leggen dan een euro of 9. Echt wat een schat uit het verleden.

 

Various Artists: Piano Cloud Series – Volume One (cd/digitaal, 1631 Recordings)
Samen met Mattias Nilsson van het prestigieuze Kning Disk is David Wenngren (Library Tapes, Birch And Meadow, Xeltrei, Forestflies, Murralin Lane) het label 1631 Recordings gestart. Hierop brengen ze hoofdzakelijk digitale releases uit, al weet de trouwe lezer dat ik de cd prefereer. Neemt niet weg dat de releases stuk voor stuk van een onwaarschijnlijk niveau zijn en de cd’s hier blind aangeschaft worden. De compilatie Various Artists: Piano Cloud Series – Volume One is in eerste instantie enkel digitaal verkrijgbaar, maar nu ook op cd. Ze brengen hierop 20 artiesten die het hedendaagse neoklassieke, pianogerichte klanklandschap kleur geven. Niet alles is exclusief, maar de samenstelling van het geheel en de vele onbekendere namen maken dit geheel tot een heerlijk unicum. Deel twee is al in de maak, maar ga vooral eens grasduinen door de erelijst die je hieronder kunt beluisteren.

 

Martijn

Belbury Poly New Ways Out
Hintermass The Apple Tree
Twee nieuwe releases op Ghost Box, de ene van het vlaggeschip The Belbury Poly en een nieuw project genaamd Hintermass. De eerste pakt het opvallend vocaal aan deze keer, bijna rock-achtig soms, of zelfs bijna een samba. Ik moest er even aan wennen maar na een paar keer draaien kan ik het toch wel weer waarderen. De tweede is juist boven verwachting, want ik had meer akoestische folk verwacht. Maar dit samenwerkingsverband van Jon Brooks (The Advisory Circle) en Tim Felton (voorheen Broadcast en Seeland) bevat nog genoeg trippy elektronische klanken, waarin vooral The Advisory Circle in doorklinkt. Heerlijk melancholiek plaatje.

Poliça United Crushers
Melancholiek is ook de nieuwe Poliça. Tegelijk is het ook funky. De wat afstandelijke koelte blijft, door de elektronica vormt dat een contrast met de snik in de hese stem van zangeres Channy Leaneagh. Een paradox die je ook vindt in de dansmuziek met die melancholiek (Huilend Naar de Club, Dancing With Tears In My Eyes, etc.), een verslavende combinatie.

Cat’s Eyes Treasure House
Ik viel als een blok voor de soundtrack van The Duke Of Burgundy en ging ook gelijk het debuutalbum checken. Dat was toch net even anders maar ook heel mooi. Terug naar de jaren vijftig en zestig, verloren gewaande production values zoals Wall Of Sound en Scott 1-4. En prachtige liefdesliedjes met ontwapenend simpele teksten, gebracht zonder ironie. Op het tweede ‚echte’ album is dat er nog, maar ook de ambachtelijke arrangementen en produktie, maar met wat van die zwoele omfloerstheid van de soundtrack. Soms, vooral als de man (van The Horrors) zingt, klinkt er een beetje eighties goth punk door, maar het sluit toch naadloos aan op de engelachtige klanken van operazangeres Rachel. Zo worden ze dus nog wél gemaakt.

Comments

comments