Zo’n formatie is net als voetbal: lukt het niet over rechts, dan wellicht over links of door het midden. Ook alle kanten opgaand zijn onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Nina Nastasia, Natalie Merchant, Şevval Sam, Rox, Crash City Saints, Clogs, Bonnie 'Prince' Billy & The Cairo Gang, Cynic en Cleric. En keken naar: The Year Of Living Dangerously.
Nina Nastasia – Outlaster (cd, Fat Cat)
Er zijn van die vrouwen in het singer-songwritercircuit die nog steeds het verschil weten te maken. Shannon Wright, Tara Jane O’Neil, Scout Niblett, Diane Cluck en niet in de laatste plaats Nina Nastasia. Haar debuut Dogs uit 2000 slaat in als een bom. Ze heeft een doordringende, ietwat duistere maar altijd intens mooie manier om haar muziek te presenteren. Op haar nieuwste, zesde album werkt ze met een blaas- en een strijkkwartet samen, terwijl Steve Albini goede dingen aan de opnameknoppen doet. Tevens is Jeff Parker (Tortoise) aangeschoven voor een enkele gitaarpartij. Het geheel, dat het midden houdt tussen singer-songwritermuziek, altcountry, kamermuziek, rock en folk, is van een ongekende schoonheid. Dat komt niet in de laatste plaats door haar fantastische krachtig doch subtiele zang. Haar vorige albums zijn al goed, maar dit is absoluut haar beste en meest perfecte album tot nu toe!
Luister Online:
Natalie Merchant– Leave Your Sleep(2cd, Nonesuch)
Het is al zeven jaar stil rond de voormalige 10,000 Maniacs-zangeres. Overigens heeft ze solo met haar 4 albums tot nu toe meer verkocht dan met haar vorige band. Nu is er dan eindelijk een nieuwe cd, meteen maar een dubbele. Ze brengt 26 nummers ten gehore die ze tot stand heeft gebracht met meer dan 100 gastmuzikanten, waaronder The Klezmatics, Marc Friedman, Medeski Martin & Wood en The Fairfield Four. Haar kenmerkend diepe en melancholische zang omringt ze gelukkig, gezien de lengte van de schijven, met uiteenlopende muziek. Folk, country, altcountry, gospel, klezmer, jazz, Chinese muziek, singer-songwriter en ga zo maar door passeren net als een gigantisch en gevarieerd instrumentarium de revue. De hoofdmoot schurkt altijd dicht tegen de folk aan, waardoor er wel een lijn inzit. De diverse arrangementen zijn ijzersterk te noemen en haar prachtige stem weet me diep te raken, met name op de meer droefgeestige momenten. Grootse terugkeer!
Luister Online:
Leave Your Sleep (album)
Şevval Sam– Has Arabesk(cd, Kalan)
Op haar nieuwe, vierde cd laat ook Şevval Sam, zoals vele Turkse zangeressen, eens haar Arabische invloeden gelden. Ze schuift met haar karavaan meer op naar de muziek uit de jaren 70 en je hoort er dan onmiskenbaar de invloed van de Egyptische zangeres Oum Kalsoum. Fraaie orkestraties, lekker ritmische percussie, accordeon- en akoestische gitarenpartijen en meer begeleiden de prachtige, getourmenteerde zang van Şevval. Ter referentie moet je denken aan een Turkse Natasha Atlas met minder elektronica en meer authentieke instrumenten. En dan krijg je werkelijk wonderschone muziek, die zo afkomstig lijkt uit de sprookjes uit 1001 nacht.
Kijk/luister op Youtube:
Has Arabesk (album)(rechts in het menu staan de overige tracks)
Rox – Memoirs (cd, Rough Trade)
Elke zomer heeft een zomerhit nodig. Deze zomer gaat dat ongetwijfeld Rox worden. Zij heet voluit Roxanne Tataei en is van Iranese en Jamaicaanse afkomst. Ze combineert op frivole wijze soul met pop, reggae, jazz, trip hop en rock. Daarbij zit ze met haar geluid in de buurt van Amy Winehouse, Adele, Duffy, Lauryn Hill, Morcheeba en Lily Allen. Maar haar heerlijke stem is, los van welk genre dan ook, haar allergrootste wapen. Ongecompliceerd genieten of meevaren op de weltschmerz die ze ook uit weet te dragen. Met deze muziek maak je geen vijanden, maar is het is wel ietwat lichte kost. Dat is toch ook wel iets waarom we zomer omarmen? Fraai debuut!
Luister Online:
I Don’t Believe / My Baby Left Me / No Going Back / Rocksteady / Sad Eyes
Crash City Saints– Glow In The Dark Music(cd, Quince)
Dit duo maakt shoegazer maar dan met turbostofzuigers. Lush, My Bloody Valentine, Soundpool, Pale Saints, A Place To Bury Strangers, Jesus And The Mary Chain en Skywave denderen langs. Heel fijn!
Luister Online bij Myspace:
Broke (Featuring April Morris) / Dissension Party / A Life Worth Living / Out From The Storm / Cough Syrup / Teen Age / Panic Queen
Clogs– The Creatures In The Garden Of Lady Walton(cd, Brassland)
Clogs bestaat eerder dan The National en deelt leden met deze groep, te weten Bryce Dressner (gitaar, mandola, ukelele) en schaduwlid Padma Newsome (viool, mandola, celesta, zang). Dit even om te ontkrachten dat er sprake is van een zijproject. De andere twee leden van Clogs zijn Thomas Kozumplik (percussie) en Rachael Elliott (fagot). Ze maken normaal gesproken instrumentale muziek die ergens uitkomt tussen neoklassiek, minimal, experimentele muziek en post-rock. Na een pauze van 4 jaar zijn ze terug met hun vijfde album. Hierop pakken ze het eens heel anders aan door te werken met zang, die door de gasten Shara Worden (My Brightest Diamond), Matt Beringer (The National) en Sufjan Stevens verzorgd wordt. Daarnaast is ook Padma aan het zingen geslagen en zijn er diverse gasten op cello, banjo, hoorn, viool en Barok gitaar. Shara is in zes van de 10 songs te horen en zingt daarbij op haast klassieke wijze. De muziek put vooral uit neoklassieke en minimal music vaatjes en is van een uitzonderlijke schoonheid. Aan de rand van diverse genres zet Clogs de toon met innovatieve muziek.
MP3:
On The Edge
Bonnie 'Prince' Billy
Will Oldham is altijd op zijn best als hij zich bescheiden en breekbaar opstelt. Dat kenmerkte ook zijn cd als Palace Brothers (of één van de varianten erop). Dat kwam dan altijd uit op Palace records en Drag City. Zijn nieuwste werk dit keer als Bonnie 'Prince' Billy & The Cairo Gang is daar ook op verschenen. The Cairo Gang bestaat eigenlijk alleen uit de geweldige bassist Shahzad Ismaily (Tom Waits, Jolie Holland, Laura Veirs, Faun Fables, Secret Chiefs 3, John Zorn, Elysian Fields, Shelley Hirsch, Niobe, Nels Cline, Mike Doughty, Graham Haynes, David Krakauer, Billy Martin, Two Foot Yard, The Tin Hat Trio, Raz Mesinai, Burnt Sugar) en live nog uit Emmett Kelly. Oldham laat hier vooral een heel kaal, ingetogen en bijna gospelachtig geluid horen met zeer spaarzame muzikale begeleiding. Daarbij zingt hij op zeer breekbare en gevoelige wijze, maar dit keer zonder te wiebelen met zijn stem. Hierdoor wint hij het aan overtuigingskracht. Met zijn intieme folk weet hij een bezwerend geluid neer te zetten. Al met al kun je dit album één van de hoogtepunten noemen uit zijn toch al indrukwekkende discografie.
Luister Online:
The Wonder Show Of The World (albumsnippers)
The Year Of Living Dangerously
Er is één momentje van twijfel. Dat is toch een vrouwenstem! Het rauwe randje van eerder is plots weg. Ik vergat het meteen weer. Achteraf blijkt de mysterieuze dwerg (dat zijn ze altijd in films) inderdaad gespeeld door de kleine actrice Linda Hunt. Die er in die goede Hollywood-traditie ook een Oscar voor kreeg. Volkomen terecht. En het is zowaar functionele, serieus te nemen 'drag'. Hoe vaak zie je dat nou? Mij schieten alleen maar 'mannen in travestie'-komedies te binnen. Pete Weir's The Year Of Living Dangerously, overigens een wat nietszeggende algemene titel, is vooral het eerste half uur ijzersterk. Het is zo'n film die ik eigenlijk gedurende het kijken al op een voetstuk zet, om de rest van de speeltijd de negatieve aspecten te blokkeren. (Want ja, zó goed is ie nou ook weer niet, blijkt langzaam) Maar goed, eerst is daar dus de kleine Billy Kwan, die Mel Gibson van het vliegveld oppikt. De jonge Australische journalist is voor zijn eerste serieuze klus in Indonesië aangekomen. Kwan kent Jakarta als zijn broekzak, zowel de wereld van de ambassades en consulaten als de sloppen. Ik dacht eerst dat Kwan gewoon Indonesiër was, maar later blijkt hij een Chinees-Australische mengelmoes, nergens echt thuis. Perfect geïntegreerd is hij wel, zo heeft hij een voorliefde voor het Wajong-schaduwpoppenspel, wat een aangenaam voor de hand liggend metafoor is, die de film op een presenteerblaadje aanbiedt. Kwan als de man achter de touwtjes, een man ook van wie alléén de schaduw (de indruk die hij achterlaat?) groot is. Kwan, overigens cameraman, regelt om te beginnen een interview met een communistenleider en is vol hoop over deze nieuwe samenwerking. 'Could you be the unmet friend' peinst hij filosofisch, ondertussen consciëntieus aan zijn raadselachtige dossiers werkend. Tot zover is de film foutloos, Jakarta broeit door de politieke spanningen van de jaren '60 met Soekarno, het is een boeiend en zeldzaam onderwerp. Graham Greenesk ook, met geheime diensten op de achtergrond. Het is daar dat Mel Gibson, die langzaam de film overneemt van Kwan, Sigourney Weaver tegenkomt. Een koele Engelse, die versierd gaat worden. Wat mij betreft klikken de twee niet. Het personage van Gibson is een bluffertje, waar de ervaren militair attaché Weaver (hoi Jack de Vries) ver boven lijkt te staan. Toch lukt het uiteindelijk en er volgt een aardig momentje onder de klanken van Oxygen (of een variatie) van Jarre. Tropisch buitje erbij. Details, details, maar voor mij symboliseerde een scène van wat later dat de film zijn subtiliteit begon kwijt te raken. Het paartje sneakt weg van een receptie en naderen met de auto een roadblock. De erotische spanning is duidelijk, maar wordt nogal rücksichtslos opgelost door keihard door de versperring te scheuren, waarna de militairen als gekken het vuur openen met mitrailleurs. En het stel maar lachen terwijl de kogels langs hun oren suizen. Nu heb ik dus al tijdje niks meer over Kwan geschreven en dat zegt genoeg. De film raakt teveel afgeleid om diens frustraties (over Gibson én de armoede in Indonesië) echt goed over te brengen. Dat laat onverlet dat The Year of Living Dangerously de moeite waard is, met bijvoorbeeld ook nog de goed getroffen, smoezelige journalisten-collegae van Gibson. Het had alleen niet op 'een stelletje sluit elkaar na spannende avonturen op het nippertje in de armen' uit moeten draaien.
Cynic Re-Traced
Traced In Air bleek wat dan cliché-matig heet een 'groeiplaatje'. Inmiddels heeft ie er al aardig wat draaibeurten op zitten en zelfs die autotuner ben ik gaan waarderen, al blijf ik erbij dat een vocoder beter was geweest. Op dit EP'tje wordt een aantal nummers geherinterpreteerd op een vrij unieke manier waar niet echt een sticker op te plakken is. De ritmetracks doen denken aan IDM terwijl de rest wat meer doet denken aan Æon Spoke, het semi-akoestische project waar Sean Reinert en Paul Masvidal zich enige jaren onledig hebben gehouden. Het komt in het niemandsland waar je de OSI remix EP Re: Free ook zou kunnen vinden. In Integral (een versie van Integral Birth) wordt een glasorgel gebruikt, waarvoor hulde! Dat hemelse geluid past echt perfect bij de dromerige klanken op Re-Traced. Het vijfde, nieuwe nummer Wheels Within Wheels gaat ietsje meer richting het reguliere werk, al is het nog steeds 'on the mellow side of things'.
Cleric Regressions
Een nieuwe Mimicry signing had ik eigenlijk niet meer verwacht maar blijkbaar wordt Trey Spruance toch nog wel eens geënthousiasmeerd om toch nog maar eens de platenbaas uit te hangen. Cleric komt uit Philadelphia en doet vooral denken aan Girth, de band van Secret Chiefs 3-drummer Peijman Kouretchian. Maar dan niet kort en bondig zoals die EP Sleeper, Awaken!, maar je zesenzeventig minuten meesleuren in een behoorlijk intense trip van gierende grind, muren van ambient noise, slepende doom en nog wat zaken, verstrengeld in kluwen van riffs, drones, razende roffels en radeloze kreten. Een behoorlijke aanslag op je gestel, iets waar lang niet alles wat doorgaat voor 'extreem' in slaagt. Dit gaat me nog een paar draaibeurten kosten om helemaal op waarde de schatten, maar dat wil nog wel eens zeer positief uitpakken.