Tropisch is het wellicht niet, maar wel warm aanbevolen die muziek uit mijn lijstje uit het:
SCHADUWKABINET
Ik luisterde naar: Julien Ash & Christophe Petchanatz, Judith Parts, The Sun Or The Moon, Dudu Tassa & Jonny Greenwood, Watine en The Wedding Present.
Jan Willem
Julien Ash & Christophe Petchanatz – Ciel De Mouches (cd, Attenuation Circuit)
Dat is nog eens leuk: twee Franse helden samen op één cd. Julien Ash is beter bekend van zijn project Nouvelles Lectures Cosmopolites, die na een behoorlijk hiaat de laatste tijd weer flink op stoom is. Ook was hij te horen in Maelstrøm en A Sparrow Grass Hunt. N.L.C., zoals de band die al sinds 1990 bestaat veelal afgekort wordt, is een project dat van industriële gitaarmuziek naar een caleidoscopische kruisbestuiving van middeleeuws en klassiek getinte muziek, ambient, wereldmuziek en zelfs pop en trip hop is geëvolueerd. Christophe Petchanatz ken ik dan al heel lang van zijn project Klimperei, die je gerust de leukste muzikant met speelgoedinstrumenten muziek mag noemen. Dat komt mede door het speelse plezier in het maken ervan en de drang steeds weer andere wegen in te slaan. Hij is al ruim 40 jaar bezig met het maken van muziek en heeft tevens deelgenomen aan projecten alss Al & Del, Deleted, DeNTs en Los Paranos en gewerkt met artiesten als Pierre Bastien en Frank Pahl. Hij brengt muziek die gaat van avant-garde tot kamermuziek, krautrock en fijne experimenten, maar altijd op speelse wijze en dikwijls, ondanks de melancholische stemming met humor. Samen brengen die twee nu het album Ciel De Mouches. Ze brengen 9 tracks met Franse en Engelse titels, die aangevuld worden door 8 korte dwarsfluitstukken met Baskische door Françoise Porte. Verder krijgen ze nog hulp van Julien’s zoon Aloïs L., die zijn vioolspel laat horen. Beide heren laten goed horen niet voor niets sleutelfiguren te zijn in de experimentele Franse muziek. Ze brengen hier spannende kruisbestuivingen van avant-garde, neoklassiek, ambient, drones, noise, industrial en improvisaties. Het levert een borrelend en licht bevreemdend geheel op, dat je stevig in de houdgreep weet te nemen, door de fraai en fascinerende muziek die het duo hier fabriceert. Een zeer geslaagde joint venture!
Judith Parts – Meadowsweet (lp/digitaal, Judith Parts / Creative Eclipse PR)
De Estlandse, tegenwoordig in Kopehagen woonachtige multi-instrumentaliste, zangeres en componiste Judith Parts is eerder te vinden bij Adeele (op viool), Maris Pihlap (productie, opname) en in diverse theaterproducties, dansoptredens en multimedia installaties en video’s. Nu presenteert ze haar debuutalbum Meadowsweet, waarop haar kunnen en kunst pas echt goed naar voren treden. Op meeslepende wijze neemt ze je mee op een reis van zelfontdekking en persoonlijke groei, waarbij ze haar inspiratie haalt uit Noordse planten. De titel, vertaalt moerasspirea, verwijst naar de plant die een heerlijk honing-amandelachtige geur verspreidt en die tevens over allerlei helende werkingen beschikt door de aspirineachtige stoffen die het bevat. Het staat ook symbool voor het album dat ze in 6 hoofdstukken, met samen 11 tracks heeft verdeeld en waar thema’s als dromen, melancholie, illusie, boosheid, heling en liefde de revue passeren. Ze mengt akoestische instrumenten met elektronica, waarbij ze afwisselend haar bitterzoete zang en experimentele zangkunsten laat horen; of juist helemaal geen zang. Ze krijgt nog hulp op de cello en modulaire synthesizer. Het levert betoverende melodieën en introspectieve thema’s op, die je weten te bedwelmen als de geur van een veld vol bloemen. Hoewel de muziek rijk gedetailleerd is, onder meer met veldopnames en kleine, subtiele geluidjes, komt deze toch vaak minimalistisch over, maar met een enorme impact. Hoewel ze een volslagen eigen geluid in huis heeft, moet je denken aan een caleidoscopische, uiteraard geheel plantaardige mix van AGF, Fever Ray, Kali Malone, Soap&Skin, Hilmar Örn Hilmarsson, Sophie Hutchings en Gisburg. Het is een meesterwerk waar superlatieven simpelweg tekortschieten.
The Sun Or The Moon – Andromeda (cd, Tonzonen Records / Soulfood Music / Creative Eclipse PR)
Duitsland is natuurlijk de bakermat van de krautrock. Toch is dit genre bepaald niet dichtgetimmerd. Dat bewijst de groep The Sun Or The Moon uit dat land wel, die met hun bandnaam gewoon alle keuzestress vermijden. In 2021 is hun debuut Cosmic verschenen, waarop ze een lekker meeslepende mix van krautrock, psychedelische en spacerock laten horen, al lijken ze zich niet echt aan genregrenzen te houden. Het viertal bestaat tegenwoordig uit Frank Incense (bas, zang), Susanne Baum (keyboards), Markus Weber (gitaar) en Niclas Ciriacy (drums, percussie) en ze presenteren nu hun tweede album Andromeda, een titel die al net zo kosmisch als het debuut. Hierop pakken ze nog veelzijdiger uit en weten ze je al snel mee te sleuren op hun trip vol avontuurlijk geluid. Naast de eerder genoemde stijlen incorporeren ze ook trip hop, jazz, wave en prog rock invloeden in hun sound. Dat doen ze op geheel relaxte en natuurlijke wijze. Nergens wordt er iets geforceerd, maar lijken dingen op organische wijze te ontstaan. Dat maakt de muziek avontuurlijk en intrigerend. Qua invloeden moet je denken aan een mix van Popul Vuh, Pink Floyd, Spiritualized, Amon Düül, Electric Orange, Hawkwind en soms zelfs Massive Attack. Het heeft een ijzersterk, ruimtelijk en uiterst gevarieerd tweede prachtalbum tot resultaat.
Dudu Tassa & Jonny Greenwood – Jarak Qaribak – جرك قريباك (cd, World Circuit Records)
Jonny Greenwood is ongetwijfeld het bekendst als bandlid van Radiohead, maar ik inmiddels ook een begenadigd componist gebleken. Dat zowel op zijn vele soloalbums, soundtracks en samenwerkingen met onder meer Nico Muhly, Krzyzstof Penderecki, Bryce Dessner en Shye Ben Tzur, waarbij hij niets uit de weg lijkt te gaan. Zo is hun nu samen met de Israëlische muzikant Dudu Tassa terug met het album Jarak Qaribak – جرك قريباك </, dat zoiets als “jouw buurman is mijn buurman” betekent. Het is dan ook een album geworden dat zangers, zangeressen en muzikanten uit het hele Midden Oosten samen voor grensoverschrijdende samenwerkingen (ja het kan ook wel eens positief zijn) en waarbij de muzikanten deuntjes spelen uit andere landen dan waar ze vandaan komen. Jonny heeft zich proberen voor te stellen wat Kraftwerk zou hebben gedaan als ze in de jaren 70 in Caïro waren geweest. Dudu meent dat de Israëlische muziek sterk beïnvloed is door alle verschillende culturen om het land. De muziek is als een soort brief in een fles, die je de oceaan ingooit. Iemand zal het vinden en het geweldig vinden. Al met al is het een heerlijke smeltkroes van verschillende Arabische en westerse muziek, zij het dat het eerste overheerst. Het levert zowel eigenzinnig als wonderschone muziek op. Dat mogen deze bruggenbouwers wel vaker doen (alleen dan wellicht zonder het steeds noemen van de zanger(es) aan het begin van elke track).
Watine – Cinétique Géostationnaire (cd, Catgang)
De Franse zangeres, pianiste en componiste Catherine Watine is een veelzijdige en tevens avontuurlijke artiest. Vanaf 2006 treedt ze als Watine naar buiten en laat verder van zich horen in PHÔS en het trio This Quiet. In aanvang maakt ze muziek die bestaat uit een mix van triphop, chansons, alternatieve pop en neoklassiek. Daar komt verandering in als ze haar experimentele trilogie begint, die bestaat uit de albums Géométries Sous-Cutanées (2019), Intrications Quatiques (2020) en Errances Fractales (2021). Naast de genoemde stijlen incorporeert ze eveneens avant-garde, filmmuziek, dark cabaret, musique concrète industrial, Barokke muziek en postrock in haar muziek. Daarbij is het laatste album de meest rustige van de drie (het remixalbum niet meegerekend). De delen zijn ook door specifieke artwork met lekaar verbonden. Dat is ook het geval met Cinétique Géostationnaire, die echt het einde is van de trilogie en opnames bevat, die ze ten tijde van het eerste deel heeft laten liggen. Dat dit bepaald geen kliekjes zijn bewijst ze hier wel. De nummers van destijds zijn wel bewerkt, maar zijn van de ruwe diamanten nu tot schitterende tracks gemaakt. De 7 stukken van samen ruim 41 minuten lang, houden het midden tussen neoklassiek, pianomuziek, filmmuziek, ambient en abstracte muziek. Het is een werkelijk zinnenstrelend addendum geworden op haar toch al geweldige trilogie.
The Wedding Present – 24 Songs (2cd, Clue Records)
Het enige dat je nodig hebt voor The Wedding Present is die heerlijk kenmerkende geknepen zang van David Gedge plus diens ratelende gitaarspel. Hij is ook het enige vaste bandlid sinds 1985. Op het hiaat van 1996-2005 na is de band altijd doorgegaan met het maken van uitstekende albums. In 1992 heeft The Wedding Present besloten elke maand een gelimiteerde single uit te brengen. Dit om met een knipoog het record van Elvis uit 1957 te evenaren. Het levert buiten de normale albumreeks een paar albums met de titel Hitparade (1 t/m 3) op. Afgelopen jaar hebben Gedge en de zijnen weer iets dergelijks gedaan. Dit heeft 24 nummers opgeleverd, die nu gebundeld zijn op 24 Songs, zij het dat er 5 bonussongs bij zijn gekomen. Twee cd’s en 29 nieuwe Wedding Present tracks, wat wil een mens en zeker een fan nog meer? Welnu, je kan ook voor een versie kiezen met nog een dvd erbij of een luxe vinyl set. Ik houd het bij dit dubbelalbum, wat zoveel moois te bieden heeft. Ze zijn hier lekker ouderwets goed op dreef, dus de kenner weet genoeg. Gewoon heerlijk meer dan twee uur lang genieten van deze topband!