De bal rolt op vele Europese velden, maar het is ook prettig scoren in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: David Boulter, cleopatrick, Sharon Van Etten, JARR, Brendan Perry, Hugo Race, Ringo Deathstarr en Salvador Sobral.
Jan Willem
David Boulter – Yarmouth (cd, Clay Pipe Music)
David Boulter staat tot Stuart A. Staples als A staat tot B. Deze twee hebben namelijk samen al een lange muzikale geschiedenis, die start in 1988 met Asphalt Ribbons. Vanaf 1991 komt daaruit de welbekende Tindersticks voort, die zowel menig studioalbum als soundtrack het licht hebben laten zien. Tussendoor komen ze in 2006 samen nog met het project Songs For The Young At Heart en slaat Staples ook solo zijn vleugels wel eens uit. Nu is de stem van Staples een zeer herkenbaar element bij de Tindersticks, maar multi-instrumentalist Boulter zorgt voor die nachtelijke sfeer. Hij is de schemerlamp, die ook in grote mate bijdraagt aan de filmische elementen. Nu komt hij met zijn cd versie van zijn solodebuut Yarmouth, die vorig jaar al op cassette en lp is verschenen. Hierop brengt hij in een goede 43 minuten 14 tracks, die qua muziek het meest aansluiten bij de breekbare, nachtelijke soundtracks van zijn moederband. Het is echter tot de verbeelding sprekende muziek die geheel op zichzelf staat en geen beeld behoeft, al zou het zeker niet misstaan bij een goede, mysterieuze film noir. De titel komt van een Britse kustplaats, waar Boulter jeugdherinneringen aan heeft. Wellicht dat daarom het nostalgische niveau behoorlijk hoog is. Hij krijgt hierbij ruggensteun van diverse muzikanten op fluit, viool, contrabas, drums en cello. Die laatste van Andy Nice, die naast soloalbums ook met de Tindersticks heeft gewerkt. Ik denk dat liefhebbers van Tindersticks, Portishead en David Lynch hier hun hart aan kunnen ophalen. Een waar droomdebuut!
cleopatrick – BUMMER (cd, Nowhere Special Recordings/ Thirsty Tigers/ Bertus)
De Canadese groep cleopatrick bestaat uit de twee vrienden Luke Gruntz (gitaar, zang) en Ian Fraser (drums), die elkaar al sinds hun vierde kennen. Ze zijn onafscheidelijk, starten een band en groeien langzaam uit tot een lokale underground sensatie, die nu ook klaar is voor de rest van de wereld. Dat blijkt wel uit hun debuut BUMMER, dat ze op het eigen Nowhere Special Recordings hebben uitgebracht. Gekscherend komen ze ook uit Hicksville, Nowheretown (in werkelijkheid is dat Cobourg, Ontario). Ondanks de kleine bezetting weten ze hierop een behoorlijke bak fijne herrie te produceren, waarbij je er niet direct hun helden AC/DC, Kendrick Lamar en Drake uithaalt. Eerder kom je in de buurt van Godheadsilo, Unsane, Deftones, Korn, Rage Against The Machine en dergelijke, zij het dat ze het winnen op rauwheid en energie. Het is een pakkende mix van garagerock, bluesrock, math en noise, die ver buiten de lijntjes kleurt. Mocht dat niet als geweldig in de oren klinken: JAMMER!
Sharon Van Etten – Epic Ten (2cd, Ba Da Bing! / Konkurrent)
Mijn jongste wordt later dit jaar 10 en dat is altijd bijzonder als de dubbele cijfers beginnen. Al verdwijnt die lol wel een beetje met het passeren van vele tientallen. Met muziek moet dat ook bijzonder zijn, als je een album hebt dat na 10 jaar nog fier overeind staat en je kennelijk een publiek gegeven heeft. Anders krijgt dit ook geen aandacht. In 2010 is Sharon Van Etten’s tweede album Epic verschenen. Ik schreef er destijds het volgende over:
“Na een fraaie demo cd en een ingetogen, intieme release vol slaapkamerfolk op Greg Week’s Language Of Stone label is het even afwachten wat er nu uit de koker rolt. Daar hoef je niet lang op te wachten want haar tweede officiële album is deze week een feit. En die mag er wezen. Het is allemaal wat krachtiger, minder ingetogen en gevarieerder. Ze laveert op fraaie wijze tussen singer-songwritermuziek, rock, folk en altcountry. Hiermee weet ze bij de keel grijpende pracht te fabriceren die het midden houdt tussen Mariee Sioux, Meg Baird (hier ook te gast), Marissa Nadler, Sharon Wright, Laura Marling en Nina Nastasia. Voorlopig hoogtepunt is “Don’t Do It”, waarop wonderschone koorzang te horen is op de achtergrond. Maar zo zijn er wel meer mooie songs. Ik ben er zeer content mee.”
En nog altijd! Het album is dus een goede 10 jaar uit en ter ere daarvan verschijnt nu Epic Ten. De eerste schijf bestaat uit het oorspronkelijke album en op de tweede schijf zijn het Big Red Machine, IDLES, Lucinda Williams, Shamir, Courtney Barnett ft Vagabon, St Panther en Fiona Apple, die elk één van de 7 tracks coveren, hetgeen de nummers van een fraaie andere kant laten horen. In de digipack vind je nog een feestspeech van Adrianne Lenker voor/over Van Etten. Allemaal fijne toevoegingen op dit geweldige album!
JARR – An Echo In Her Skin (cd, Hush Hush Records)
Al meer dan twee decennia volg ik de muziek van de Britse gitarist Jon Attwood en dan met name van diens project Yellow6, waarmee hij keer op keer een evenzo fraaie als melancholische en dromerige brug slaat tussen ambient en postrock. Daarmee belandt hij dikwijls in mijn jaarlijst. Ook zijn andere projecten als The Sleep Of Reason (met Dirk Serries) en samenwerkingsverbanden mogen er meer dan wezen. Voor het album An Echo In Her Skin werkt hij samen met de eveneens Britse muzikant Ray Robinson aka Wodwo, die met gitaar en elektronica ook sfeervolle releases uitbrengt. Dit doen ze als JARR, dat bestaat uit de eerste letters van hun voor- en achternaam. Ze serveren hier 8 composities, die het midden houden tussen drones, ambient, minimal music, post-rock, wave en subtiele experimenten. De muziek is desolaat, droefgeestig en filmisch. Denk daarbij aan een afwisselende hybride van Labradford, Roy Montgomery, Harold Budd, The Cure en Nick Cave & Warren Ellis. Het is allemaal weer van een bezinnende, meeslepende en overdonderende schoonheid.
Brendan Perry – Songs Of Disenchantment (cd, Holy Records)
Lisa Gerrard en Brendan Perry zijn beide natuurlijk de kopstukken van de cultgroep Dead Can Dance. Gerrard laat erna of tussen de oplevingen door veelvuldig van zich horen middels soloalbums, maar ook diverse soundtracks. Perry doet het wat rustiger aan. Hij brengt twee soloalbums, waarvan de laatste in 2010 en duikt naast Olivier Mellano en Piano Magic op. Nu is hij terug met het al in november 2020 aangekondigde Songs Of Disenchantment, dat de subtitel “Music From The Greek Underground” heeft meegekregen. Als je net als ik fan bent van die prachtig, galmende zang, samen met Dominic Appleton één van de mooiste zangstemmen uit de new wave/gothic geschiedenis, dan kan je hier net zo goed stoppen met lezen. De muziek mag er ook zeer zeker wezen, maar de fan is allang om. Perry, tegenwoordig wonend in Frankrijk, is de Griekse muziekgeschiedenis ingedoken en heeft rebetika, zeg maar de Griekse blues, naar het Engels vertaald of laten vertalen. Hij was zelf ook verrast hoe dat heeft uitgepakt. Hij speelt alles zelf in met een batterij aan Griekse instrumenten, hetgeen hem soms ook weer dicht bij Dead Can Dance brengt. Maar de Griekse saus is overduidelijk en dat past geweldig bij zijn gedragen zang. Dat alles is in een fraai, 4AD-achtig A5-boekje gestoken, waarin de teksten en uitleg van het geheel staan. Het is een prachtig totaalkunstwerk geworden.
Hugo Race – Dishee (cd, Gusstaff Records)
De veelzijdige, Australische muzikant Hugo Race heeft zijn muzikale sporen ruimschoots verdiend. Veel ervan als solomuzikant, maar vermoedelijk kennen de meesten hem nog altijd het best van zijn lidmaatschap in Nick Cave’s Bad Seeds. Race, die meer dan tien jaar in Europa heeft gewoond, heeft echter veel meer op zijn kerfstok. Onder zijn eigen naam, al dan niet met toevoegingen als & The True Spirit plus & Fatalists, maar tevens met groepen als The Wreckery, Dirtmusic, Sepiatone, Transfargo, LDO (= Long Distance Operators), Gemini 4 en andere samenwerkingsverbanden. Hij manoeuvreert zich meestal tussen rauwe rockballads en blues, al heeft hij onder zijn eigen naam in 2011 ook het instrumentale, experimentele en elektronische Between Hemisphers uitgebracht. Daarbij heeft hij een goed dozijn aan labels versleten. Je kunt op hem rekenen, al is de output soms ongewis. Na jaren van toeren, reizen, rocken en nooit stilstaan moet hij gedacht hebben: and now for something completely different! Hij heeft vorig jaar nieuwe tools onderzocht, deed aan yoga, is gaan mediteren, studeerde mantra’s en leerde ook op de Sufi wijze ademen. Een artiest die even tot rust komt, hetgeen op zich wel bijzonder is met een achternaam Race. Het heeft het album Dishee opgeleverd, dat een verzonnen woord is en afgeleid is uit het Sanskriet. Race brengt hier slechts 5 stukken, maar wel met een totale lengte van ruim 41 minuten. Het zijn inderdaad langgerekte stukken, die behoorlijk zen zijn. Maar het is wel zen met gitzwarte wolken boven je hoofd, mede door de rustige maar noisy gitaren. Je krijgt een soort ambient met noise, blues en drones, maar wel met de benen in de lotushouding en de nieuwe zangtechnieken van Race. Het is bijzonder en ook ambivalent, want je krijgt tegelijkertijd een heel rustig maar tevens onheilspellend gevoel over je heen. Toch weet het je vooral op een positieve wijze te pakken en levert het een waanzinnig luisteravontuur op.
Ringo Deathstarr – Ringo Deathstarr (cd, Vinyl Junkie Recordings)
I
k ben best wel een grote liefhebber van het frisse geluid dat de in 2005 opgerichte Texaanse groep Ringo Deathstarr voortbrengt. Dit project, dat vooral het geesteskind is van Elliot Frazier (gitaar, zang, drums, synthesizer), laat een mengelmoes horen van shoegaze, noise en droompop dat je misschien het beste kunt duiden als hardgaze. Vorig jaar is hun vijfde, gelijknamige album verschenen, maar dat was in eerste instantie enkel op vinyl en daar doe ik niet aan. Komt later nota bene via het Japanse label Vinyl Junkie Recordings de cd versie uit, die ik dus ietwat laat pas ontdek. Maar zoals vaker beter later dan nooit. De groep bestaat verder uit zangeres/bassiste Alex Gehring en drummer Daniel Coborn. In de 16 nieuwe tracks die ze hier bieden, heeft ze hun receptuur alleen maar verbetert. Na een dromerige opener gaan ze lekker los met hun heerlijke hardgaze. En je hoort echt wel dat de oude My Bloody Valentine, Curve, Bowery Electric, Slowdive, Lush en The Jesus And Mary Chain tot de invloeden behoren maar tevens A Place To Bury Strangers is nooit ver weg. Daarmee weten ze dan ook het verschil te maken, naast dat ze zorgen voor voldoende afwisseling; soms heel dromerig en op andere momenten snoeihard, maar altijd onder een melancholische mantel. Geweldig album, dat in deze Japanse versie nog eens 3 bonustracks heeft (andere versies bevatten 13 tracks).
Salvador Sobral – BPM (cd, Warner Music Spain)
Vergeef me als ik op voorhand niet razend enthousiast word wanneer een winnaar van het Eurovisie Songfestival een album heeft uitgebracht. Ik vind dat festival werkelijk net zo interessant als een vis in een geblindeerd aquarium. Maar eenmaal ingelezen is de Portugese muzikant Salvador Sobral, die al uitte na het songfestival openlijk kritiek op het vluchtelingenbeleid, wat hem niet in dank afgenomen werd. Deze winnaar in 2017 kampte hij met ernstige gezondheidsproblemen en hij heeft uiteindelijk in datzelfde jaar een harttransplantatie ondergaan. Normaal zou ik dit RTL Boulevard deel wel overslaan, ware het niet dat hij voor zijn nieuwe album BPM daarop terugblikt. Op zijn monitor zag hij telkens zijn slagen per minuut en dat werd een soort houvast. Omdat er natuurlijk ook een link met de muziek is, vond hij het tijd om zijn eerste volledig door hemzelf en muzikale partner Leo Aldrey geschreven album BPM te noemen. Hij weet me hier prettig te verrassen, want in ruim 47 minuten brengt hij 14 stemmige songs. Het is een mix van pianomuziek, jazz, pop en bossanova, waarbij Sobral met zijn prachtig gevoelige zang, die soms richting falset gaat, in het Portugees en een paar keer ook in het Engels en Spaans de show steelt. Maar eveneens de muzikale omlijsting is fraai en laat op melancholische wijze een zomers geluid horen. Hoewel het niet helemaal past denk ik dat liefhebbers van James Blake, Devendra Banhart, Marc Bolan en Bon Iver hier ook wel mee uit de voeten kunnen. Mediterrane majestueuze pracht!