Onze overheid houdt de boot met nogal kinderachtige argumenten af. Om over pgb’s nog maar te zwijgen. Hopelijk varen jullie wel bij onze zelf gefinancierde lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Paradise Lost, Dirk Serries, Dirk Serries & Rutger Zuydervelt, British Sea Power, Elles S’y Promènent, Daughn Gibson, Jenny Hval, Lara Leliane, Petrels, Piiptsjilling, Sally Dige, Bruno Sanfilippo (2x), Mahsa Vahdat, V/A: Better Late Than Never…. The Reverb Worship Compilation, V/A: Remembering Mountains – Unheard Songs By Karen Dalton, Kâmuran Akkor en Argatu’. En gingen naar: Impetuous Ritual en Portal.
Bas
Paradise Lost – The Plague Within
Vorige week liep ik een rondje, het was warm in de avondzon, en het zweet liep in meerdere straaltjes overvloedig naar beneden. Zo bij de 6e km kwam ‘Beneath Broken Earth’ langs, het absolute prijsnummer van de nieuwe Paradise Lost plaat, misschien wel van hun hele oeuvre. Kippenvel en rillingen over mijn hele oververhitte en bezwete lijf. Dan doe je toch wel wat goed, nietwaar? De nieuwe plaat is de meest heavy en naargeestige PL-plaat sinds Shades of God, en klinkt vitaler en overtuigender dan de laatste paar platen bij elkaar. Waanzinnig goed.
Dirk Serries – Unseen Descending and Lamentations
Dirk Serries & Rutger Zuydervelt – Buoyant
Twee platen tegelijkertijd uitbrengen is marketingtechnisch wellicht niet zo heel handig, zeker niet als ze enigszins in elkaars straatje liggen. Muzikaal genie Dirk Serries doet het echter wel, en de muziek is daarbij waarschijnlijk toch veel te eigenzinnig om goed te kunnen, eh, marketingen. Op deze soloplaat drijft hij ergens tussen de pure ambient van zijn recente werk onder eigen naam, en de vollere, hoogst emotionele soundscapes onder de Microphonics-noemer. Ik ben nu eenmaal een groot fan van ’s mans fabelachtige composities en gitaarimprovisaties, en ook hier ga ik weer keihard op (als er zoiets is als keihard gaan op ambient). En krijg extra honger naar de nieuwe Microphonics plaat, dat ook.
Op zijn duoplaat met Rutger Zuydervelt (Machinefabriek) is hij wellicht nog beter in vorm. Het mooie is dat zowel Serries als Zuydervelt inmiddels gewend zijn aan duo’s, trio’s en nog veel meer, en dus perfect weten hoe ze elkaar ruimte en tijd moeten geven. Op Buoyant leidt dit tot een van de mooiste platen van 2015 tot nu toe, met vier lange tracks vol melancholie, golvende gitaarlijnen, en elektronische, abstracte weerhaakjes die onderhuids de spanning continu verhogen. Een perfecte synthese, waarbij je hoogstens de vraag kunt stellen waarom de heren niet eerder tot elkaar zijn gekomen.
Jan Willem
British Sea Power – The Decline Of British Sea Power (2cd, Golden Chariot Records/ Bertus)
In 2003 debuteert British Sea Power met hun geweldige debuut The Decline Of British Sea Power, waarop hun sound nog lekker rauw en dynamisch is. Ze treden ook waanzinnig veel op, waardoor hun catchy indierockgeluid al snel bij een breed publiek bekend is. Voor degenen die jaren onder een steen gelegen hebben: het is een band die indierock maakt tussen de Psychedelic Furs, Arcade Fire, The Cure, Joy Division, Pavement en Pixies in, zij het met een hang naar folk. Dat laatste komt meer naar voren op hun latere albums. En als je dan 12 jaar verder bent, is het een mooie tijd om terug te blikken. Nu ja, ze vieren natuurlijk feitelijk hun 15 jarige bestaan. Naast hun 11 nummers tellende debuut brengen ze ook een tweede schijf met de titel Decline-era B-sides. Hierop brengen ze nog eens 12 nummers uit hun beginperiode vol b-kantjes en demo’s, die bepaald niet onder doen voor de rest van hun werk. Het is een ware traktatie geworden van een band die toch al zoveel heeft kunnen vieren.
Elles S’y Promènent – C’est La Voix De La Terre (cd, Homerecords.be)
In 2005 richten de Belgische zangeressen Florence Laloy en Christine Lurquin de groep Elles S’y Promènent op. Ze hebben zich verdiept in de rijke Franstalige traditionele muziek uit België, Frankrijk en Canada (Quebec), wat al de cd Comme Il M’en Souviendra (2010) heeft opgeleverd. Inmiddels hebben ze zich versterkt met Luc Pilartz (viool) en Osvaldo Hernandez-Napoles (percussie-instrumenten, moseño, udu). Hiermee hebben ze hun cd C’est La Voix De La Terre ook gemaakt. Ze krijgen nog vocale hulp van Jeanne Crickx en Adèle Crickx en eenmalig is ook Chris Joris te horen op de Hang. De 16 nummers die ze hier presteren bestaan zowel a capella muziek als stukken met het kwartet (en de gasten), waarbij de zang eenstemmig, tweestemmig en polyfonisch is. Het is allemaal van een onaardse schoonheid en toch zo werelds. De songs variëren behoorlijk qua stemming, waarbij het merendeel heerlijk melancholisch is en een deel lekker opgewekt met pakkende, opzwepend ritmes. Hoewel het volslagen uniek is wat ze hier laten horen, zijn ze ergens de Franse variant op groepen als L’Arpeggiata, Värttinä en de eerste incarnatie van Miranda Sex Garden. Wat een fantastische wereldplaat!
Luister Online:
C’est La Voix De La Terre
Daughn Gibson – Carnation (cd, Sub Pop/ Konkurrent)
Mocht je niet slagen als vrachtwagenchauffeur, inpakker, magazijnmedewerker, boekwinkelier, barkeeper, zendmastcontroleur en drummer, dan ligt er altijd nog een carrière als muzikant in het verschiet. Dat is ook het pad dat de Amerikaanse zanger Daughn Gibson heeft afgelegd. Inmiddels is Carnation alweer het derde album van deze bijzondere crooner. Hij heeft hier een lekker melancholische galm te pakken qua zang en omlijst dat met een innemende mix van avant-pop, shoegaze, ambientachtige sounds, indie en altcountry. Hij speelt/programmeert veel zelf, maar krijgt extra hulp op drums, viool, piano, trombone, keyboards, synthesizer, elektrische gitaar, bas, sax en pedal steel van onder meer Matt Chamberlain, Eyvind Kang en Randall Dunn. Die laatste neemt tevens de productie op zich. De broeierige muziek houdt het midden tussen Sam Amidon, Arthur Russell, John Grant, Scott Walker, Tindersticks, Anywhen en David Sylvian. Er hangt ook een bevreemdende sfeer, maar Gibson heeft dat inmiddels tot handelsmerk en kunst verheven. Luister maar eens naar het verbluffende “Daddy I Cut My Hair”. Hij levert “gewoon” zijn derde superalbum op rij af.
Jenny Hval – Apocalypse, Girl (cd, Sacred Bones/ Konkurrent)
De Noorse zangeres Jenny Hval windt er bepaald geen doekjes om. Haar onderwerpen zijn altijd op de rand van het betamelijke en geven haar een eigen status. De avant-gardistische Wendy van Wanten, met diepgang dan, begint daarmee al met haar project Rockettothesky, maar ook in Shellyz Raven, Nude On Sand en solo laat ze op ludieke wijze van zich horen. Vorig jaar brengt ze ook een geweldig album uit met Susanna. Nu komt ze met haar derde soloalbum Apocalypse, Girl. En natuurlijk begint ze over kingsize bananen. Enfin, de toon is gezet. Haar muziek is onverminderd spannend en uniek. Hval (zang, keyboards, effecten) verkeert in goed gezelschap van een keur aan muzikanten, die haar begeleiden met beats, cello, drums, gitaar, bas, harp, sampler, synthesizer, mellotron en de productie. Hieronder leden uit de Noorse muziekscene als Lasse Marhaug en Øystein Moen (Jaga Jazzist), maar ook Thor Harris (Swans, Shearwater) en Marcus Schmickler hebben bemoeienissen met dit album. Alleen dit geeft al aan hoe hot Hval is. Haar teksten worden omlijst door een bevreemdende, hypnotiserende mix van avant-garde, beklijvende experimenten, droompop, ambient en klassieke elementen. Ze weet dit alles toch op redelijk doorwaadbare wijze te brengen, wat mede komt door haar heldere zang en de fijne melodielijnen. Op bijzondere wijze komt ze ergens uit tussen Beth Gibbons, Sidsel Endresen, Planningtorock, Lisa Germano, AGF, Stina Nordenstam en Laurie Anderson. Hval blijft een ongrijpbare artiest, die ook nu weer een groots en meeslepend luisteravontuur aflevert vanuit haar eigen geschapen prachtige universum.
Lara Leliane – Free (cd, Homerecords.be)
De Belgische muzikante Lara Leliane (zang, gitaar, percussie, fluit, compositie) krijgt als kind vooral klassieke muziek voorgeschoteld. Daar heeft ze later haar eigen weg in gevonden, hetgeen nu op overtuigende wijze gepresenteerd wordt op haar debuut Free. Dat “vrij” slaat wellicht op het feit dat ze nu haar eigen stijl heeft gevonden. Dat is een smeltkroes van folk, wereldmuziek, jazz en soul geworden, die haar klassieke achtergrond wel verraden. Samen met muzikanten op oud, contrabas, drums, harp, klarinet, saxofoon en zang brengt ze haar heerlijk rustieke, droefgeestige songs ten gehore. Ze zijn van een pure desolaatheid, maar bevatten ook de sfeer van een zwoele zomeravond. Hierdoor nemen de songs je aan de hand mee en bieden troost in plaats van een terneergeslagen indruk te maken. Op eigenzinnige wijze komt ze ergens uit tussen Lhasa, Half Asleep, Dez Mona, Sade, Françoiz Breut en Donna Regina. En dan brengt ze ook nog een een fantastische versie van de Sefardische traditionele song “La Prima Vez”, die ook door de geweldige Owain Phyfe zo mooi bezongen is. Het album is net zo verrassend als gevarieerd en wonderschoon. Dat is wat je noemt een droomdebuut!
Luister Online:
Free
Petrels – Flailing Tomb (cd, Denovali)
De Londense artiest Oliver Barrett vind je terug in de projecten Bleeding Heart Narrative en Petrels. Van die laatste zijn al drie geweldige albums verschenen, waarop Barrett duistere soundscapes maakt met drones, softnoise, noise, ambient, postrock, aangrijpende strijkstukken en andere allerhande geluiden. Nu is er zijn vierde worp Flailing Tombmet daarop 6 stukken met een totale lengte van drie kwartier. Vanaf het begin lijkt er een kraan te worden opengezet waaruit gruizig metaal klettert, dat door het water met een soort ambientlaag omhuld wordt. Soms gaat dat over naar meer rustiger glitch, drones, experimenten en aan het eind ook naar meer tribalachtige en progrock stukken, al dan niet aangevuld met stemsamples. Tussendoor volgt er nog het fraaie, haast industriële synthpop nummer “Orpheus” waarbij zangeres Sára Vondrášková aka Never Sol te horen is en aangevuld wordt met koorzang. In de overige stukken krijgt hij steun op drums, elektronica, contrabas, gitaar en saxofoon. Denk aan een caleidoscopische mix van Vieo Abiungo, Talvihorros, Tim Hecker, Witxes, Matthew Collings, Mount Eerie, Fennesz en met name in de slottrack ook Swans. Het is zijn krachtigste en meest bij de strot grijpende statement tot nu toe.
Piiptsjilling – Slieperswaar (mcd-r, Piiptsjilling)
Kijk, zo kennen we Rutger Zuydervelt weer met de ene na de andere kwalitatief hoge releases. Na zijn albums met Banabila en Dirk Serries is er nu weer één van Piiptsjilling. Oké, Slieperswaar is een mini album, maar wel weer één die ertoe doet. Eén track van bijna 20 minuten lang is genoeg om wederom te kunnen overtuigen. Naast de intrigerende elektronische omlijsting van Zuydervelt krijg je weer de poëtisch bezwerende teksten van dichter Jan Kleefstra (The Alvaret Ensemble, CMKK) en de gitaarambient/experimenten van Romke Kleefstra (The Alvaret Ensemble, CMKK). De muziek is bijna kaal maar ademt zo’n prachtig duister en mysterieus iets uit, dat je enkel met open mond het meeslepende en tot de verbeelding sprekende geheel kunt ondergaan. Een overdonderend kleinood in weer zo’n fraaie verpakking van Machinefabriek.
Sally Dige – Hard To Please (cd, Night School Records/ Konkurrent)
Sally Dige Jørgensen is geboren in Berlijn, is van Deens-Canadese komaf en woont nu in Canada. Ze roert zich al enige tijd in de Canadese synth-wave scene. Hard To Please is haar debuut, dat ze kortweg als Sally Dige uitbrengt. Hierop laat ze vele geluiden van weleer op frisse, pakkende en afwisselende wijze de revue passeren. Ze presenteert een combinatie van synthesizerklanken die refereren aan Depeche Mode, Front 242 en New Order, de zware baspartijen van The Cure, de beats van Vive La Fête, de vrouwelijke felle wave van Malaria!, Xmal Deutschland, de catchy popsounds van de vroegere Madonna en Siouxsie & The Banshees en de onderkoeldheid van Zola Jesus en Mushy. Overal hangt er die kille sfeer uit de jaren 80, maar dan uitgeserveerd op een warm bord. Heerlijk thuiskomen!
Bruno Sanfilippo – Inside Life (cd, ad21)
Bruno Sanfilippo – Upon Contact Reworked (cd, ad21)
De in Barcelona wonende Argentijnse klassiek geschoolde muzikant en componist Bruno Sanfilippo, die zich in zijn creaties veelal focust op de piano en elektro-akoestische muziek, krijgt niet de aandacht zoals vele gehypte pianisten dat wel krijgen. Onterecht, want hij heeft sinds 1991 al menig groots werk het licht laten zien, veelal op zijn eigen ad21 label. Eerder dit jaar komt hij met Inside Life. Hierop zet hij zelf de piano, elektronica en eenmaal ook zang in en zorgen gasten voor de cello en in “Camille”, een werkelijk prachtige ode aan Camille Saint-Saëns, ook klassieke zang. Voor de rest brengt hij een intieme, melancholische en bovenal verstilde mix van ambient en neoklassiek. Bezinnende pracht die liefhebbers van Harold Budd, Marsen Jules, Library Tapes en Zbigniew Preisner wel zal kunnen bekoren.
Zojuist is ook de cd Upon Contact Reworked verschenen. Hierop staat naast de originele versie “Upon Contact”, dat een wonderschoon minimal pianostuk is, ook herbewerkingen van Francesco Giannico, Olan Mill, Leonardo Rosado, Jorge Haro, Quivon en Hior Chronik. Allen geven ze er hun eigen draai aan, zonder die intens intieme sfeer van het origineel overboord te gooien. Het levert in totaal zeven verstilde juweeltjes op, die maar eens te meer de kracht van deze bijzondere componist onderstrepen.
Mahsa Vahdat – Traces Of An Old Vineyard (cd, Kirkelig Kulturverksted)
De van origine Iraanse Mahsa Vahdat weet vanuit Noorwegen meermaals de hemel op aarde te brengen. Dat doet ze zowel solo als samen met Mighty Sam McClain, Skurk en haar zus Marian. Traces Of An Old Vineyard is haar tweede soloalbum en de achtste waarop ze haar stempel drukt. Haar melancholische zang voert je mee naar verlaten plekken, maar brengt ook troost. Deze stem wordt schitterend sober omlijst door jazzy pianopartijen, een stemmige bas, subtiele elektronica, Oosterse percussie en meermaals ook door de emotievolle kamancheh (Perzisch strijkinstrument). Het vormt haast een soort filmische ambient maar dan met de glans van authentieke instrumenten, zoals Gustavo Santaolalla dat ook zo mooi kan. Maar Vahdat vormt het absolute middelpunt. Haar stem is zelfs zo mooi en meeslepend, dat als de muziek even niet meespeelt je er haast geen erg in hebt. Het is van een onaardse en toch wereldse schoonheid allemaal. Een ontroerend meesterwerk.
Various Artists: Better Late Than Never…. The Reverb Worship Compilation (2cd-r, Reverb Worship)
Roger Linney start in 2007 zijn bijzondere Reverb Worship label, waarmee hij vele gelimiteerde en vaak ok handgemaakte releases het licht laat zien. Het label richt zich vooral op allerhande folk, van psychedelische en experimentele tot de meer traditonele, etherische en gothic varianten. Ook drones, singer-songwritermuziek, dark ambient, industrial, tribal, Middeleeuwse muziek en noise passeren de revue. De gemene deler is de veelal duistere atmosfeer, het avontuur en de liefde voor de meer pure, ongepolijste muziek. Hij brengt bands boven water, waar je anders wellicht nooit van gehoord zou hebben; hoewel sommigen later ook een weg naar grotere labels hebben gevonden. Dat maakt het ook tot zo’n leuk, verrassend en oprecht diy independent label. Als je dan in slechts 8 jaar tijd toe bent aan je 250ste release, mag je daar ook gerust iets vieren. Dat doet deze klasbak met een dubbel cd-r compilatie Better Late Than Never…. The Reverb Worship Compilation, verkrijgbaar in verschillende hoeskleuren. Hierop staan maar liefst 28 exclusieve tracks (nieuw, live, alternatieve versies, remixen dan wel demo’s), met een totale lengte van ruim 140 minuten, van een deel uit de omvangrijke stal van het label. Kijk hier voor de complete lijst. Wat een traktatie! Hulde!
Various Artists: Remembering Mountains – Unheard Songs By Karen Dalton (cd, Tompkins Square)
Karen Dalton (1937-1993) is één van die folk blues zangeressen (en banjospeelster), die ver na haar dood pas een herwaardering krijgt, net als bijvoorbeeld Sandy Denny. Ze brengt eind jaren 60 en begin jaren 70 twee fantastische albums uit. Door de folkopleving van de afgelopen jaren is haar muziek weer hot. En terecht! Want wat een prachtige stem en evenzo muziek. Echter is er veel op de plank blijven liggen. Gitarist Peter Walker beschikt over haar nalatenschap en heeft nu een deel van haar nooit gehoorde werk het licht laten zien middels hedendaagse zangeressen. De line-up met Sharon Van Etten, Patty Griffin, Diane Cluck, Julia Holter, Lucinda Williams, Marissa Nadler, Laurel Halo, Larkin Grimm, Isobel Campbell, Tara Jane O’Neil en Josephine Foster is behoorlijk indrukwekkend, net als de muziek. Hoewel deze versies allemaal zonder uitzondering prachtig zijn, laat het vooral horen hoe geweldig Karen Dalton was. Daarmee is dit een voortreffelijk, ongehoord eerbetoon geworden aan een groots artieste.
Martijn
Impetuous Ritual/Portal @ Magasin 4, Brussel
Vorige week geen van mij omdat ik mij Brussel de oren liet wassen door deze twee, zacht uitgedrukt, stevige Australische death metal-acts. Impetuous Ritual treedt op in slechts lendedoeken en lange spikes en dat past prima bij de rauwe neanderthalersound van het viertal. Met nog wat bloed erbij (het was donker op het podium maar volgens mij kwam het uit de zanger/gitarist) is hun aan chaos grenzende metal indrukwekkend. Portal pakt het heel anders maar niet minder extreem aan. Onder kappen verstopt stort de band met 8-snarige gitaren hun verstikkende kluwen aan riffs over ons uit. Razendsnel maar met een onderhuidse traagheid die uitnodigt tot de invisible oranges-houding die je bij doom en drone verwacht. Zelfs tussen de stukken door krijg je geen rust maar totale chaos in pure noise. Er zijn veel death metalbands die claimen brutal te zijn maar spelen als datatypisten, deze twee bands zijn het echt.
Kâmuran Akkor
Kamuran Akkor (dat dakje wordt inmiddels niet meer gebruikt, helaas) is een van mijn favoriete, zo niet mijn favoriete, Turkse seventieszangeressen. Arabesk’in Kralicesi (de koningin van de Arabesk) genoemd maar veel gevarieerder dan die mierzoete en lang verguisde hoek van de Turkse muziek. Gezegend met een prachtig en verleidelijk stemgeluid heeft ze zich aan verschillende stijlen gewaagd. Al eerder dit jaar vond ik haar ook al titelloze klassieke album op de Utrechtse platenbeurs en nu dan ook de hippere maar meer dan welkome collectie met het funky werk van het label Pharaway Sounds. Het had wat mij betreft een dubbelaar mogen wezen want waar is Elveda Meyhaneci? Luxe problemen, want het werk op dit album is allemaal geweldig en geluidstechnisch een vooruitgang op de afgeragde maar dure singles en de fanrips die je op internet kan vinden. En ik kende ze nog niet eens allemaal, dus ja, een geweldige collectie voor iedereen die van funky klanken en zwoele Turkse zang (ofwel fantazi/nostalji) houdt.
Argatu’ Volumul III
Een derde volume met beats van de beatbakker van de Roemeense hip hoppers Subcarpați. Instrumentaal dus, maar niet zo ingetogen als het recente album van Fantome. Roemeense folklore en harde beats, Balkan Beats done right, zoals we inmiddels eigenlijk wel gewend zijn van de mannen. En zoals gewoonlijk: descargă gratuit van de Subcarpați-site.