Namens Nederland willen we onze excuses aanbieden voor het in de war brengen van de WK toto. Keurig geordend zijn wel weer onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: John Lemke, Lydia Lunch & Cypress Grove, Never Sol, Lana Del Rey, SubRosa, Daft Punk, Stromae, Pharrell Williams, Anathema en Subcarpați.
John Lemke – Walizka (mcd, Denovali)
De uit Berlijn afkomstige muzikant heeft zich tegenwoordig gevestigd in het Schotse Glasgow. Hij maakt muziek voor tv en theater, maar debuteert vorig jaar op overtuigende wijze met zijn cd People Do. Hii brengt een bijzondere mix van glitch, dub, neoklassiek, IDM, jazz, minimal music en techno. Het pakt allemaal filmisch uit en weet een fascinerend resultaat neer te zetten. Nu komt hij met drie nieuwe nummers die daar naadloos op aansluiten. De overige 4 tracks zijn fraaie remixen van de hand van Piano Interrupted, Saffronkeira, Everyday Dust en Petrels. Het is allemaal weer van een unieke pracht wat hij hier ten gehore brengt. Ook de diverse mixen mogen er wezen.
Lydia Lunch & Cypress Grove – A Fistful Of Desert Blues (cd, Rustblade)
Cultheldin Lydia Lunch, alias van de 55 jarige Lydia Anne Koch, is een dichtster, actrice, schrijfster en zangeres. Ze heeft een gigantische solodiscografie en heeft in het verleden ook gewerkt met Sonic Youth, Foetus/Jim Thirlwell, Philippe Petit en Omar Rodriguez Lopez. Ze geeft ook acte de présence in The Jeffery Lee Pierce Sessions Project. Daar komt ze ook gitarist Tony Chmelik ofwel Cypress Grove tegen. Nu heeft ze haar vuist eerder op spraakmakende plekken gestoken, nu grijpt ze deze aan om er een pot woestijnblues mee te produceren. De muziek zou zo onder een door Tarantino geregisseerde western kunnen. Er staan ook nog twee fraaie covers van Mark Lanegan en Jeffrey Lee Pierce op. Lekker rauw en door de gieren uitgekloven melancholische pracht.
Never Sol – Under Quiet (cd, Denovali)
Het Denovali is een label dat ertoe doet. Een label waarbij je ouderwets op kunt vertrouwen. Wel is het zo dat ze nogal wat verschillende muziekstijlen voorschotelen, maar die sluiten qua melancholisch gevoel wel vaak op elkaar aan. Zo hebben ze dark metal, postrock en neoklassiek op het menu staan. Van een heel ander kaliber is de Tsjechische zangeres/pianiste/toetseniste Sára Vondrášková, die als Never Sol op haar debuut Under Quiet een jazzy, nachtelijke mix van elektronica, neoklassiek, indiepop en donkere ballads presenteert. Dit laat ze een jaar eerder in eigen land al op het fantastische Supraphon label horen, maar nu dankzij Denovali ook erbuiten. Ze krijgt daarbij steun op elektronica, viool, piano, zang, altviool, saxofoon, harp en overige blaas- en strijkinstrumenten. Haar hese bitterzoete zang is alleen al genoeg om je te overtuigen, de sfeervolle arrangementen weten dit enkel te onderstrepen. Liefhebbers van Cat Power, Soap&Skin, Bat For Lashes, Fiona Apple, Andrea Schroeder en Lana Del Rey met een avontuurlijk hart zullen hier heel veel plezier aan beleven.
Luister Online:
Under Quiet (album)
Lana Del Rey – Ultraviolence (cd, Polydor)
Twee jaar geleden toont Lana Del Rey, het alias van Elisabeth Grant, op Born To Die over een gouden strot met een heerlijke galm te beschikken. Daarbij brengt ze bepaald niet de lichte thema’s ten gehore. Muzikaal gezien zwabbert dat album nog een beetje, al is de totale score een hele dikke voldoende. De nieuwste worp van deze dromerige schone, Ultraviolence, is een slag duisterder en wat consistenter. Maar zeker niet saaier. Integendeel zelfs. Haar zang zou zo passen bij de nieuwe Twin Peaks, ter vervanging van Julee Cruise. De muzikale omlijsting bestaat uit fraaie orkestraties, sfeervolle toetspartijen en diverse andere te verwachten instrumenten. Maar nergens wordt het te glad of drukt het haar stem naar de achtergrond. Het gaat om de liedjes en dikwijls droeve teksten. Zelfs al zou ze over gebogen paperclips zingen, haar stem is zo ongelooflijk mooi. Dat alleen maakt de aanschaf waard. “Fucked my way up to the top” zingt ze. Vast! Wat een hemels plaatje!
<s
pan style=”font-family: arial, helvetica, sans-serif;”>
SubRosa – More Constant Than The Gods (cd, Profound Lore)
Toch even helemaal gemist dat SubRosa vorig jaar een album heeft uitgebracht. Na het toch al sterke No Help For The Mighty Ones komen ze met het derde album More Constant Than The Gods. Hierop staan 6 langgerekte tracks vol met de betere slugde en doom metal en minder stoner dan voorheen. Zoals altijd met de sterke zang van Rebecca Vernon (tevens gitaar, piano) al dan niet aangevuld door de violisten Sarah Pendleton en Kim Pack (ook cello). De twee mannen Levi Hanna en Andy Patterson werpen nog bas en drums in de strijd. De duistere muziek kruipt weliswaar langzaam vooruit, maar heeft een ongelooflijke power. Ze wisselen dat op schitterende wijze af met heel mooie, breekbare stukken waarvan het slot “No Safe Harbor” een fraai voorbeeld is. Een dik uur weten ze een diepe indruk te maken met hun muziek die ergens tussen Baroness, Deafheaven en Amber Asylum inzit.
Muziek van de kinderen:
Van een periode van enigszins te harden kinderliedjes en een subtiele doch dwingende muzikale opvoeding van papa gaat het naar een periode waar de muzieksmaak van papa betwist wordt en de smaak van de kinderen in mijn oren dikwijls behoorlijk dubieus begint te worden. Totdat je vaak dat ene liedje hoort en meer, mee neuriet en er ineens leuke dingen in ontdekt. Een klein, doch gezamenlijk deelgebied. Ik zal jullie niet vervelen met luisterfragmenten in deze.
Daft Punk – Random Access Memory (cd, Daft Life/Columbia)
De vorige albums van Daft Punk bevatten steeds maar een enkel nummer dat ik goed vind. Als het die droge robotbeats zijn word ik het toch al gauw beu. Op hun nieuwe brengen ze meer funk, disco, dance en synthpop, gehuld in een warme, nachtelijke atmosfeer. Heel fraai is “Giorgio by Moroder”, waar je Giorgio Moroder zijn eigen verhaal hoort vertellen terwijl de synthesizers een stemmig eerbetoon aan hem brengen. Maar ook de hit “Get Lucky” met Pharrell Williams op zang, waar de serieuze luisterbeurt allemaal mee is begonnen, is natuurlijk heerlijk. Andere gasten zijn onder meer Chilly Gonzales, Panda Bear, Todd Edwards, DJ Falcon, Julian Casablancas (The Strokes) en ga zo maar door. Het kleine een leger muzikanten brengt een hoop sfeer. De meest poppy plaat van Daft Punk, maar het is genieten geblazen met z’n allen.
Stromae – Racine Carrée (cd, Mosaert/Island)
En inderdaad, we zijn er nog niet. Ook Stromae schalt regelmatig uit de kinderkamers. Woedend dat ze dan worden als ik weer mal dansend hun kamer enter. Maar goed, nadat de eerste cd hier ook al geland was, nu ook deze maar eens onderworpen aan een luistertest. Ik kan niet anders concluderen dat de Belgisch-Rwandese Paul van Haver een groot talent is. Oké ik had de kinderen, die steeds vragen wie dat is beloofd nu gewoon Stromae (anagram van “maestro”) te zeggen, maar ze lezen dit toch niet. Ha! Geweldige pop rap hop nummers afgevuld met Afrikaanse elementen en zijn sterke Franstalige zang. Ook een aantal fraaie ballads. De paar meer carnavaleske songs zijn wat minder, maar voor de rest is dit een fijne cd voor velen. Laatst ook een denderend succes op een 40+ feest. Ja oud is het nieuwe hip. En George Bizet is een houser!
Pharrell Williams – G I R L (cd, Columbia)
Pas echt geweldig is de reactie als ik als een soort kruising van Charlie Chaplin en een spastische inktvis de kamer in kom op “Happy”. Ook een nummer dat echt verslavend is, zeker als je ook nog naar “Verschrikkelijke Ikke” bent geweest waar deze ook langskomt. En zo verschrikkelijk vind ik Pharrell niet hoor. Ik digte N*E*R*D best wel in het begin en zijn album In My Mind (2006) is sterk. Alleen vrolijke muziek en ik maakt mij tot een verschrikkelijke ikke. “Happy”, de grote uitzondering op G I R L, is echter een uitzondering. De rest is lekker georkestreerde mix van RnB, swing, soul, funk en pop. In afsluiter “It Girl” zit ook weer paar keer een smakelijke “mama appelsap”: omelet! Maar fijn niets aan de hand plaatje dit!
Mochten ze hierdoor een hekel krijgen aan deze gemene deler in de muziek en al puberend uitwijken naar de gothic, wave, hardcore, punk of iets dergelijks…muhuhahahaha dan hebben we een nog grotere gezamenlijke vijver. Of zou ik net als mijn ouders gaan roepen: kan die depressieve teringherrie uit? Vast niet!
Anathema Distant Satellites
De laatste keer dat ik Anathema live zag leek het ze voor de wind te gaan. De band leek lekker in z’n vel te zitten en had succes, daar in Paradiso en het was een magische avond. Toch ging gitarist Daniel weer door donkere periodes, zo las ik en dat blijkt wel weer op het nieuwe album, wat sterk op Weather Systems lijkt. Qua stemming, maar zelfs in gedreven nummers opgeknipt in delen en een hartekreet die er uitspringt. Vorige keer was dat The Beginning And The End, nu het naar zichzelf vernoemde en blijkbaar zeer toepasselijke Anathema. Geen nieuwe wegen, maar toch wel weer een prachtig album.
Subcarpați Pielea de găină
Vorige week gaven ze een Vali Umbră-album weg, een donker hip hopalbum, maar nu is er ook een nieuw album van Subcarpați zelf. Ook donker, maar met Roemeense folklore verweven in de vette beats, zeg Opgezwolle meets Taraf de Haïdouks. Dat biedt ruimte voor nieuwe ritmes en fraaie melodieën, al dan niet door uitstekende gastzangeressen. Vaste gast Georgiana Mănăilă en nieuweling Mădălina Pavăl, die – net als MC Bean op z’n herdersfluit – laten horen dat de tradities niet verloren gaan. De sfeer is wat vaker ingetogen dan op het vorige album maar het is wederom een vette banger, de derde op rij. Big up!
Haal het album in .wav van de site (Vali Umbră vind je er ook) of download mp3’s hier, die laatste wel netjes getagd (en zelfs verbeterd!) door yours truly.
Comments
comments
