We zijn bang dat de vuvuzela net als de didgeridoo binnenkort opduikt in diverse pop- en rockbands. Nu mogen ze die meter dan wel anderhalve meter diep, heel diep in hun reet steken, want het overstemd het WK. Zonder toeters of bellen zijn hier onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Riverdogs, Tesla, Christ., Boards Of Canada, Jeff Buckley, Brendan Perry, Beak>, Land Of Kush’s Egyptian Light Orchestra, F.S. Blumm & Nils Frahm, Karen Elson, Portal, Impetuous Ritual, Stargazer, Ignivomous, Aethyrvorous en Witchrist. En keken naar: Roadkill – On The Road With The Haunted.
Ik voel me een steeds oudere lul worden want ik blijf maar in het verleden hangen. Beste voorbeeld is Riverdogs, een sterke AOR/melodieuze hardrockband met hun debuut uit 1990. Ik durfde er toen nauwelijks voor uit te komen dat ik zoiets "softs" toch erg goed vond, want dat vond ik stiekem wel. Vivian Campbell van Dio/Whitesnake/Def Leppard faam doet ook mee, maar het draait vooral om zanger/gitarist Rob Lamothe met zijn geweldige, warme stemgeluid, een soort jonge David Coverdale met meer flexibiliteit in de stembanden. En de liedjes zijn ook al allemaal zo goed. Uit hetzelfde jaar ook Tesla met Psychotic Supper, een bij ons ondergewaardeerde sleazy hardrockband met linksgeoriënteerde politieke teksten. Niet alle nummers zijn nog even goed, maar 'Edison's Medicine', 'Freedom Slaves', 'Song and Emotion' en 'Time' zijn echt geweldige songs. Beide bands zijn prominente grungeslachtoffers.
In een andere hoek zit Christ. (met punt) met Metamorphic Reproduction Miracle uit 2003. De man schijnt ooit met Boards of Canada te maken hebben gehad, en dat is bijzonder goed te horen. Bijna even goed als Geogaddi, maar dan wat minder naïef en wat afstandelijker en dreigender. Vond ik toen een bijzonder sterke plaat en dat vind ik nog steeds. Goed om hem weer eens uit de kast te trekken. Zelfde geldt voor Mystery White Boy van Jeff Buckley uit 2000, een live album met DAT opnames van de Grace-tour. Heb de kwaliteiten van de goede man pas eind jaren 90 echt op waarde weten te schatten, maar ik vind hem nu dan ook nog steeds geniaal. En als de plaat opent met een glorieuze versie van zijn sterkste nummer 'Dream Brother' kan het bij mij nog steeds niet kapot.
Brendan Perry – Ark (cd, Cooking Vinyl)
Terwijl zijn Dead Can Dance metgezellin Lisa Gerrard na het uiteenvallen van de band veelvuldig van zich laat horen met soloplaten en vele filmscores, wordt het rond de man met één van de mooiste zangstemmen uit de new wave/gothic geschiedenis redelijk stil. In 1999 verschijnt er een soloplaat en hij laat daarna nog wel van zich horen als gast bij bijvoorbeeld Piano Magic, maar hij lijkt het vooral te moeten hebben van de korte Dead Can Dance live reünie. Na 11 jaar is er dan toch een tweede cd. Zijn stem klinkt nog steeds als die nostalgische mokerslag en qua muziek grijpt hij in tegenstelling tot de vorige cd meer terug op zijn vorige band, zij het dat het iets meer elektronisch is. Hij heeft alles zelf geschreven, geproduceerd, gespeeld en opgenomen in zijn eigen Ierse kerk. Diverse Oosterse instrumenten worden hier omarmd door sferische Westerse elektronica en orkestraties. Dit is zoals een moderne variant op Dead Can Dance zonder Lisa zou klinken. Hemelse muziek zonder één zwak moment, die de melancholici onder ons diep zal weten te raken. Prachtig nostalgische trip, waar de fans van Dead Can Dance heel blij van zullen worden!
Luister Online bij Myspace:
Utopia / Crescent
Beak> - Beak> (cd, Ipecac)
Geoff Barrow van Portishead heeft een duistere kant, hetgeen zich onder meer uit in het label Invada waar het licht zelden schijnt. Hij lijkt in zijn muziek, zoals ook op de laatste Portishead, vooral als doel te hebben de luisteraar te ontregelen. Samen met Billy Fuller en Matt Williams lukt hem dat als het typisch geschreven Beak> ook prima. Als basis nemen ze obscure krautrock waardoor ze allerlei spookachtige geluiden mengen, maar waarbij ze zo nu en dan ook flink uit de bocht vliegen met pakkende motorik. Zo nu en dan wordt het ineens noisy, metalig, new wave-achtig of heel psychedelisch. Ook de zang is uiterst psychedelisch. Kokende orgeltjes, dampende bassen, snerpende violen, Oosterse en psychedelische elementen en meer maken hier de dienst uit. Het gaat van Neu! en Sun Ra en via Pink Floyd enJoy Division naar Sunn0))), Mogwai naar Portishead. Zoiets en dan vanuit de losse pols geïmproviseerd. Ongrijpbaar, intrigerend hoorspel.
Luister Online:
Beak>(album)
Land Of Kush’s Egyptian Light Orchestra - Monogamy (cd, Constellation)
In de politiek heb je ze, maar Sam Shalabi is ook een behoorlijke draaikont. Hij wisselt nogal eens met stijlen variërend van jazz tot punk, maar dikwijls in de impro, experimentele dan wel psychedelische hoek. Dat brengt hij uit onder zijn eigen naam, maar ook met de projecten Shalabi Effect, Molasses, Po, Detention, ’Gypt Gore, Nutsack en Land Of Kush. Met dat laatste project baart hij begin vorig jaar opzien door met maar liefst 37 topartiesten uit de Canadese scene een bijzondere kruising tussen Arabische muziek, jazz, folk, punk, experimentele en filmmuziek neer te zetten. Die lijn trekt hij met een verlengde bandnaam en een kleinere bezetting, van nog steeds 22 gasten, even fijntjes door. Er zit iets meer vaste structuur in, maar het blijft vooral een wisselende en ongrijpbare mix van stijlen. De smeltkroes van ingrediënten uit het Midden-Oosten gaan nog steeds hand in hand met Westerse. Dat laatste behelst zowel jazz, punk en impro als psychedelica, avant-garde met demonische zang als innovatieve rock. Er is zoveel variatie dat het haast consistent wordt. Het geheel is intrigerend en weet je continu op spannende wijze te boeien. Een ongekend unicum, zoals vele werken van Shalabi.
F.S. Blumm & Nils Frahm – Music For Lovers, Music Versus Time (cd, Sonic Pieces)
Heerlijk kneuterplaatje op het immer geweldige Sonic Pieces label in een gelimiteerde oplage van 339. De Duitse fröbelaar en elektronicaspecialist Frank Schültge Blumm heeft zowel solo als met Sack & Blumm en diverse samenwerkingsprojecten hoge ogen gegooid. Nils Frahm is de jonge, zeer getalenteerde pianist in opkomst. Samen zijn ze gaan improviseren op de geluidsrestanten die Blumm nog had liggen van diverse vrienden. Dat varieert van basklarinet en fluitopnames van Ulrich Wangenheim tot cello- en vibrafoonopnames van respectievelijk Andy Otto en Jan Thoben. Het levert intieme en lekker onbevangen improvisaties. Voor de liefhebbers.
Luister Online bij Soundcloud:
Wanda Marimba
Heber
Karen Elson - The Ghost Who Walks (cd, Third Man/XL)
Ex-topmodel en huidige echtgenote van Jack White, die eerder al te horen is bij The Citizens band, lijkt gezien de titel van haar eerste solo album te willen afrekenen met haar verleden als model. Bezit het aardige snoetje dan over muziektalent? Nou en of! Het is zelfs zo mooi dat het pijn doet en dan heb ik het echt niet over haar uiterlijk. Naast manlief op drums wordt ze ondersteund door diverse gasten op gitaar, piano, bas, orgel, accordeon en viool. Het is een mix van singer-songwriter, gothic Americana, rock, altcountry en Brit-folk. De naar de VS uitgeweken Britse put voor haar muziek ook uit haar thuisland en combineert dat met de invloeden uit haar huidige leefgebied. Denk daarbij aan een combinatie van Marissa Nadler, Sandy Denny, Cat Power, White Stripes, Mazzy Star, Loretta Lynn, Nick Cave & Kylie Minogue en iets psychedelisch uit de jaren 60. Heel bijzonder en bloedmooi.
Luister Online bij Myspace:
The Ghost Who Walks / The Truth Is In The Dirt / Cruel Summer / Stolen Roses
Portal Swarth
Impetuous Ritual Relentless Execution of Ceremonial Excrescence
StarGazer Occidentale Magick
Ignivomous Death Transmutation
Aethyrvorous Demo
Witchrist Curses of Annihilation
Voor mensen die niet van nieuwerwetse fratsen ("wiggerslam") houden en Incantation en Autopsy hoog in het vaandel hebben is Australië een continent om in de gaten te houden. Portal is al een gevestigde waarde, Swarth is ietsje minder chaotisch door een transparantere productie maar geen grote breuk met eerder werk. Afsplitsing Impetuous Ritual doet niet aan taalvondsten of maffe hoofddeksels en heeft meer stroperige doom door de chaos gelardeerd. StarGazer, ook met (ex-)Portal-leden, is wel een heel ander verhaal. De prominente fretloze bas geeft de muziek een vreemde prog-twist terwijl het poepruig blijft. Na de eerste demo kakt het een beetje in door de geluidskwaliteit, maar wel een intrigerend begin. Ignivomous, Aethyrvorous en Witchrist (Nieuw Zeeland) zijn alle drie in die vergelijkbare occulte war metal/death metal hoek te plaatsten, dus ook wars van getriggerde drums en breakdowns en niet bang om een riffje op te offeren op het altaar van de chaos. Wel wat inwisselbaar, want de verschillen zijn maar minimaal. Athyrvorous is chaotischer en doomier dan Ignivomous, terwijl Witchrist primitiever en meer ondergronds klinkt.
The Haunted Roadkill – On The Road With The Haunted
Ordelijker gaat het er natuurlijk aan toe bij de Zweedse thrashers van The Haunted. Anders Björler heeft de smaak te pakken na de At The Gates documentaire. Net als op Meshuggah's Alive, waar de docu versneden zit door de concertbeelden, mogen we nogmaals horen hoe saai touren eigenlijk is. Dat klinkt ook wel wat saai, maar Anders heeft er een redelijk onderhoudend verhaal van gebakken. Daarnaast krijg je er nog 40 minuten van een concert in de Melkweg bij en alle officiële promoclips sinds Dolvings terugkeer. En aangezien er toch al jaren geen metalprogramma meer op de televisie is heeft dat ook nog wel enige toegevoegde waarde ook.